MIJN BED LIJKT WEL HET AUPING BED MIJN BOEKEN NEMEN RARE VORMEN AAN

Als ik wakker wordt voelt het alsof ik in het Auping bed lig. Ik ben zeiknat. De zweetaanval van de dag ervoor was dus wel wat ik dacht. Ik probeer overeind te komen, maar de slaapkamer tolt om me heen. Ik kijk voor me. De boeken in de boekenkast hebben de vorm van het Nirvana logo aangenomen. Dit gaat niet goed. Ik heb het koud, maar zweet. Mijn armen doen pijn. Een hamer slaat doffe monotone slagen op mijn hoofd. Op weg naar de wc val ik bijna om. Mijn benen zwabberen. Mijn oren zoemen.

Ik besluit een paar dagen thuis te blijven. Alsof het me zou lukken om naar het station te fietsen. Thuis blijven is wel eens leuker geweest. Slapen en zweten en zweten en slapen. Ik verhuis naar de bank. De slaapkamer is ook maar de slaapkamer. Daar is geen tv. Ik slaap en kijk tv. Ik kijk tv en ik slaap. Ik kijk om mij heen.

Er mag hier wel eens wat gebeuren. "Ik heb er de kracht niet voor." Ik ben een hele week in het huishouden gedoken en nog is het hier een bende. Ik dook in het huishouden van het nietliefcollectief en deed zelf niets. Ik kwebbelde over voorladers en poetsen. Over favoriete gerechten en over mijn boodschappenfetish. Tips van moeders en een magnetronstoommaaltijd. Een hele week was ik bezig met het huishouden en deed hier niets. Ik verdien ter compensatie een uitnodiging van alle dames om hun gerechten te komen proeven. Hoef ik de vaat nog even niet te doen. Afdrogen al helemaal niet.

Vandaag gaat het al wat beter. De boeken zijn de boeken weer. Zweten is goed. Thee en broodjes eten ook. Slapen ook. Weltrusten. En succes.

DAYDREAM NATION DE FAVORIETE PLAAT VAN JACOBDUS

Ons pap is op zakenreis.
Nou ja, zo noem ik het maar.
Hij is internationaal chauffeur en zeker een halve week weg.
En nu is de tv voor ons. Dus kijk ik vanavond wat ik wil.

Een bruine kast met Philips kleurenbeeldbuis.
10 jaar geleden modern vanwege de tiptoetsen, inmiddels antiek verklaard.
Een opgewonden standje dringt de huiskamer binnen.
Een woordenstroom houdt niet op. ADHD filling the air.
Een typisch hoofddeksel, Amerikaanse woorden die ik niet ken en in stevige tred door Amsterdam.
Tha City.

VPRO. Onrust. Bram van Splunteren.
Gegarandeerd voor nieuwe en interessante muziek.
En dan deze druktemaker, in de weer over ongelijkheid, van wat ook alweer.
Eigenlijk alles.
Zijn bewijsdrang in het bijzonder.

Een menigte dringt zich op aan het beeld in de bruine kast.
Ik schuif op naar de rand van de beige leren bank en spits mijn oren.
Een kolkende dynamiek van haar, zweet en lichamen.
Ik heb het nooit gezien. Mensen die van een podium springen en opgevangen worden.
Mijn ogen vallen uit zijn kassen, en de oren willen meer.
De zaal is door het dolle heen.
Geïndoctrineerd door een voorganger met een ritmiek van allure en dwang.
“some feel the pain, some hail your name
ducks stay lame, while you're livin'
in the fastlane
LIVIN’ IN A FASTLANE!”

Ik ben ontzet. Wat een band, wat een geluid.
Raps met gitaren. Dit is wat ik wil!
Public Enemy, Beasty Boys en Iron Maiden staan in mijn jaarlijstje, maar dit…
FUCK, wat is dit goed en nog Nederlands ook!!

Op zaterdagmorgen werken van 7 tot 12 in de verdomde eierschuur.
Om 12 uur zwart betaald krijgen.
Mijn Geld in een kleine envelop, maar ruim voldoende om het te besteden.
Vlug naar huis, omkleden en met de bus naar de Den Bosch.
Naar de Elpee.
Ik zoek de LP-versie want een cd speler heb ik nog lang niet.
Wat een HOES!
Ik pak ‘m om nooit meer los te laten.
Zo trots als een aap met 3 lullen, koester ik het plastic zakje.
Ik bekijk de hoes, en nog eens en nog eens en nog eens.
Het duurt nog minimaal anderhalf uur voor ik thuis ben.
Thuis, worden mijn ouders, broertjes en buren deelgenoot van mijn gecontroleerde gekte.
Een losgelagen eenzame dans op een tienerkamer.
“we like to be ourselves - word up to de la soul
and choose for the ultimate def sound
brainstorm ... uds”

Rudeboy, Tres Manos, DJ DNA, Sil en Magic Stick
I said a prayer for my demo, but I thank God and the Devil for yours.

Geschreven door: jacobdus

Urban Dance Squad-Fast Lane
Urban Dance Squad-Prayer For My Demo
Urban Dance Squad-Brainstorm On The U.D.S.

THE PRUNELLA SCALES SUB071 16-10-07

met grote dank aan 10 voor het nemen van de foto's.

LET ME TELL YOU ABOUT MY WEEKEND HOW WAS YOURS?

Ik weet niet of het door mijn kapot getrapte knie komt of omdat de NOS er zoveel aandacht aan besteedde. Rugby is my new thing. Voetbal heeft afgedaan. Voetbal is voor mietjes. Overbetaalde nietsnutten die niet zouden misstaan op het wk schoonspringen en al piepen als je naar ze wijst. Ik ga mijn blessure gevoelige lijf negeren en ik ga rugbyen. Ik wil ook een lijf van 115 kilo spieren in een strak shirt en bloemkool oren. Mijn kop naar beneden en erin kletsen met die zooi. De laatste 15 minuten van een wedstrijd met een mooie tulband van pleisters om mijn kop uitspelen. Een beetje sleuren en trekken. Een hechting of 6 boven mijn linker oog. Een beetje rennen en tackelen. Voetbal is voor mietjes. Rugby is voor echte mannen. Volgens de kenners was het een saaie finale afgelopen zaterdag. Ik heb 80 minuten vol spanning voor de buis gezeten. Met een vliegende tackle vloerde ik de kat op weg naar haar etensbak. Ik scrumde tegen de deurpost. Mijn baal shag schoot ik vanaf het balkon over het huis van de achterburen. Gespannen zat ik op de bank. Wachtend op een try die niet viel of afgekeurd werd. Ik ga mijn blessure gevoelige lijf negeren. Ik zal de hele week strompelend door het leven gaan en zondags met mijn kop naar beneden er weer keihard in kletsen. De bal is niet langer rond en rollen doet hij zeker niet.

"Komt u op visite als ik na 1 wedstrijd met een dwarslaesie in het hospitaal lig?"

Metal is niet mijn muziek, maar deze avond blijkbaar helemaal niet. Ik stap toch op de fiets. Mijn Puchmaat heeft namelijk de vreemde hobby om naast in wat punk- en rockbands te spelen ook te drummen in een metal band. Ik begrijp het wel. Lekker rammen. Lekker beuken. Lekker hakken. Ik hou niet zo van metal en vanavond blijkbaar helemaal niet. Als ik mijn fiets tegen het raam van de kroeg zet, zie ik dat het verschrikkelijk druk is binnen. Het ziet zwart en lang haar. De band is nog niet begonnen, want ik hoor buiten niets. Denk ik. Bij binnenkomst valt er een drukkende warmte over me heen. Ergens ver weg in dit piepkleine cafe staat toch een metalband te spelen. Op fluisterniveau. De band is slecht. Heel slecht. Ik vervloek dat ik gekomen ben, maar blijf wachten op de volgende. Door de haren heen zie ik nog net de barkeeper zijn hanenkam staan. Ik hap naar adem en bestel een Hertog Jan. Tussen al het zwart en de rond zwiepende haren ontdek ik het witte t-shirt van S. Gelukkig er is een bekende. Een paar zelfs. A. verteld over deel 2 van de soon to be mine classic erotica serie. Marilyn Monroe en een appel. Ik klets wat bij met de Schapenman die zichzelf weer bevrijd uit Kazachstan en Turkmenistan weet. Hij heeft het boek van de president gekocht, gaat het 3 keer lezen en zal in de hemel komen. Op het podium wordt de duivel opgeroepen.

De band waar ik voor kom begint. Mijn humeur is tot een minimum gedaald. Ik word gek van de hitte. Ik hou niet van zwiepende haren in mijn slok bier. De aanwezige tieners hebben het heen en weer. Ik sta geen seconde stil. Mag ik er langs of een duw. Het bier is lauw. Ook een wereldcafe heeft slechte avonden. Ik haal nogmaals diep adem, maar de zweet lucht ontneemt me mijn laatste beetje blijven. Tijdens het vijfde nummer geef ik het op. Ik draai me om naar het bruidspaar. "Ik ga thuis porno kijken. Ik haat metal." Buiten staan een paar metalmeisjes te flirten met 2 korpsballen. Nee, het is niet hun muziek. De mijne ook niet. Zeker vanavond niet.

"Human mice, for the angel of death. Four hundred thousand more to die. Angel of death"

Het is koud zondag. De eerste kou waar zelfs mijn handschoen mijn ooit gekneusde vingers niet tegen kan beschermen. Doorzichtig geel sta ik langs het voetbalveld een shaggie te draaien. Het is koud, maar we beginnen steeds beter op elkaar in gereden te raken. Ze heeft wat meer pit gekregen en wij beginnen elkaars rijden te lezen. We dansen langs en door elkaar heen over de weg. Zo nu en dan trek ik het gas open en spurt voorbij. Duim omhoog en gas erop. Tegelijkertijd moeten we pissen. Het is koud, maar heerlijk om te rijden. De kou vraagt om een afzakker in het cafe. Het worden er meer. Te veel. Ze staan buiten veilig aan 1 slot te wachten. We genieten van de band en nemen nog een biertje. Dat hebben we wel verdiend vervloek ik mezelf de volgende dag.

"Betty en Avril zingen het marsupilami lied. Ze zijn twee vriendjes."

DAYDREAM NATION DE FAVORIETE PLAAT VAN VROUWPOLLE

Soms wil ik de grote wereld kleiner maken. Mijn jas fungeert als deken. De autoruit voelt koel tegen mijn hoofd. Ik doe alsof ik slaap, het wimpergordijn op een kier. Ronde lichten vervormen tot wazige vlekken in de regen. Riders are approaching. The wind begins to howl. De tegenliggers bereiken het verklarende deel van mijn hersens niet. Ook de gesprekken tussen de bestuurder en de andere passagiers slagen er niet in het oppervlakkig registratieniveau te ontstijgen. Ze zijn de achtergrondruis voor mijn gedachten aan het concert. Bercy, Palais des Sports. Vanavond.

Soms wil ik de grote wereld kleiner maken. Het zwart schept overzicht. Wat je niet kunt zien bestaat niet. Het echte leven anderhalf uur lang onzichtbaar en anoniem, overstemd door opgeblazen bewegende beelden. Op het doek beweegt een behapbare schijnwereld waarachter ik de echte zoek. I want to catch that flame. De film. Nu. Volgende week. En misschien de week daarop nog een keer.

Soms wil ik de grote wereld kleiner maken. Onder het dekbed is het leven mooi. De muziek op repeat verdicht de ruimte. The room spins around. In het donker zijn klanken intenser. When the night has no end and the day yet to begin. Geen troostender geluid dan de gitaar van Edge. Hold me now. Uitwaaierende dromerige emoties ingebed in zachte kracht, rust en stuwende hoop.

Rattle and Hum. De plaat. De film. De tour. Toen, in 1988, waren ze er op het juiste moment en de juiste plaats, en daarmee zijn ze nu voor altijd in mij. Misschien omdat ik mezelf herken in de uitkomst van de optelsom der afzonderlijke nummers. Een beperkte reden, maar zo simpel kan het soms zijn. Onder de beperking bevindt zich de diepere betekenis, die zich laat samenvatten in een zin: Rattle and Hum maakte de grote wereld voor mij een beetje kleiner.

Geschreven door: Vrouwpolle

U2-Heartland
U2-God Pt.2
U2-All I Want Is You

HOEWEL HET PAS ZATERDAG IS SCHRIJFT FROMMEL EEN GASTBIJDRAGE OP MIKESWEBS OVER ZIJN PERFECTE ZONDAG

Benieuwd naar die zondag? Klik dan *hier*.

TOMASSO STRONTZO FROMMEL DOET EEN CURSUS ITALIAANS

"Kijk de enige reden dat jij in dit combo speelt is dat er gegarandeerd bloed vloeit op het podium. Niet om je talent en niet om je naam. Frommel jongen, de fans verwachten tegen het eind van het optreden een rechterhand waar de vellen bij hangen en waar het bloed met liters tegelijkertijd uitloopt. Is het je dan nooit opgevallen dat aan het eind van een optreden het publiek naar achter wijkt om niet ondergespetterd te worden?"

Ik weet niet wat er mis is met me vanavond. Ik bloed niet aan het eind. Heb ik eindelijk geleerd hoe mijn plectrum vast te houden en hoe er mee tegen de snaren te slaan? Geen druppel rood in de Sub071. Een volkomen ongeschonden hand, terwijl ik toch alles heb gegeven. Voor de volle 20 minuten ben ik 200% gegaan.

Ik ben veel te vroeg op station Leiden. Links van mij staat een spuuglelijk jaren 70 kantoor met spiegelende zwarte ramen. Althans. Wat er van over is. De helft die richting het station stond heeft plaatsgemaakt voor 15 meter hoge roestige palen met een net zo roestig hekwerk en houten platen er tegen aan. Een litteken op het gebouw waar ooit een brandtrap hing. Al jaren staat het zo te staan. Midden in de stad. Beginnen met slopen en met de noorderzon verdwijnen. Leiden heeft een smerige puist.

Een smerige puist waar dingen gedaan worden. Een spuuglelijk gebouw waar binnen het bruist. 15 mensen wonen er. In oude kantoorruimtes of in een caravan op de binnenplaats achter het roest. Eetcafe en wonen en bandjes en feesten. Een groot gat in de grond is verworden tot een prive meer. Midden in de stad in de zon aan je eigen meertje wonen. Costa del 3 octubre. K. die de deur voor mij heeft open gedaan leidt me een trap op. Door het eetcafe en via een wenteltrap weer naar beneden.

Ik sta in een hok van 3 bij 6 meter. Een kelderkast die de zaal blijkt te zijn. Ik wordt direct enthousiast en maak een praatje met Black Circus Tarantula. Hun soundcheck klinkt lekker. Hun optreden later die avond ook. Lekker in het gehoor liggende rock met een vleugje sixties invloeden. Niet hemelbestormend, maar wel lekker.

Het is etenstijd. Ik schuif aan bij Black Circus en de dames van The Recipe Book die de avond organiseren. Ik krijg een vervreemdend gevoel. Roberta, de bassiste, en M. van The Recipe Book praten engels, hoewel beiden volbloed Italiaans zijn. Mijn engels is doorgaans goed. Vandaag niet. Ik raak in de war van de schoonheid van Roberta. Verlegen lepel ik mijn spicy pindasoep op die mijn verkoudheid in stromend neuswater doet overgaan. Verlegen, nee verliefd tot in mijn tenen, hakkel ik een grammaticaal wanhopige zin. Ze lacht. Lacht ze om mijn grapje of om mijn stuntelige engels? Het maakt me niet uit. Al zou ze me in het gezicht slaan. Halverwege haar optreden ga ik achterin het kelderhok staan. Ik kan mijn ogen niet van haar afhouden en ben bang dat ze het door heeft als ik vooraan blijf staan. Wie weet is een van de andere bandleden wel haar minnaar en 1 keer deze maand in elkaar geslagen worden vind ik meer dan genoeg. Daarbij het zijn Italianen. De Costa Nostra ligt altijd om de hoek. Bij het afscheid nemen aan het eind van de avond twijfel ik of ik haar een zoen zal geven. De twijfel doet mijn een afscheidsgroet en een prettige terugreis stotteren. Thuis check ik het internet op foto's van haar. Mijn ogen hebben niet gelogen.

We spelen een gedreven, korte, harde set. Het gaat lekker. Voor het optreden is mijn ik moet poepen gevoel tot een minimum beperkt gebleven. Het gaat toch wel goed komen. "Hi, we are The Prunella Scales, Puchrock motherfuckers. Our first song is called Fat Freddy's Cat." Onze nieuwe drummer Slager (voorheen de huilende cowboy) ramt het eerste nummer uit de startblokken. Ik ga op in wat ik doe. Het komt uit mijn tenen. In mijn enthousiasme mis ik een paar accoorden. Een goed teken. Slager vecht tegen een onwillig bekken, maar slaat de vellen aan flarden. Take It Away Bob laat de bescheten klinkende London City kast evengoed scheuren, piepen en knetteren.

Als laatse spelen we Pretty Please (With Sugar On Top). Ik zeg dat het vanavond over de 12 motherfuckers gaat, die Take It Away Bob en mij tegen de grond sloegen. Nooit klonk het nummer zo aggressief. Nooit kwam het zo diep uit onze tenen. Ik ben leeg en tol op mijn benen. Het zweet gutst mijn t-shirt en mijn ogen in.

Goddamn motherfucker!
Goddamn motherfucker!
Goddamn motherfucker!
Goddamn motherfucker!

That's what you is.
That's what you are.

Goddamn FUCK!!!

"Do the people still want to listen to us after this violence?", vraagt Roberta na afloop. "You were awesome. Great show!" Ik wel, antwoord ik haar. Ik zit te wachten op jou, zeg ik in gedachten. Ga je straks met me mee?

The Prunella Scales-Pretty Please With Sugar On Top

Black Circus Tarantula MySpace

ZE ZIJN VERLIEFD EN IK EMERGO

Zij is een jaar of vijftig. Hij minstens 75. Ik bied hem mijn zitplaats aan, want hij loopt met een kruk. Zijn antwoord is onverstaanbaar Afrikaans. Ik begrijp van haar dat mijn klapstoeltje te laag is om uit op te staan. Hij is inderdaad boomlang en slecht ter been. Zij is het type gezellige buurvrouw. Hij zet stram zijn koffer op de korte kant en gaat erop zitten. Tevreden steunend op zijn wandelstok. Ze zijn verliefd. En getrouwd. Ze is trots op hem. Trots dat ze zijn vrouw is. Onderweg naar Capetown. Capetown waar zijn vrienden best fout zijn, maar er wel voor zorgen dat zij veilig is op straat. Dat ze laatst met carnaval niets te vrezen had. Veilig, want ze is zijn vrouw. Onderweg naar Capetown waar ze op gympen loopt iets dat ze hier nooit doet. Minstens vijftig en verliefd. Dan vergeet je die gestolen auto's voor de deur. Groot gelijk heeft ze. Het is een man om verliefd op te worden en in Capetown bestaat nog iets als moeten overleven.

"Dat ik op mijn vijftigste of zeventigste ook nog zo verliefd mag zijn."

De klap gooit me bijna terug naar af. Het donker en sombermans drukt hard tegen mijn goede gemoed. Flarden zwart dringen zich op. Ik weet het nog te bevechten. Het lukt me nog, maar dan moet mijn hoofd niet terug gaan naar het moment van de klappen en de minuten of seconden die ik kwijt ben. De gevolgen kan ik handlen. De klappen en het moment waarop niet. Dat moment in de nacht maakt me moe. Moe in mijn hoofd. Moe in mijn gemoed. Ik wil verder en ik moet verder. Ik wil dat het uit mijn hoofd blijft. Ik heb er te hard voor gevochten om hier te zijn. Ik wil nooit meer terug naar toen. Praat met me over de gevolgen, maar vraag niet naar details. Het is geweest. Het is nu niet meer die nacht. Ik wil verder. Ik moet verder.

"Slaan is voor mensen die geen woorden (meer) hebben."

DAYDREAM NATION DE FAVORIETE PLAAT VAN JACK OF HEARTS

Een ganggenoot kwam ermee aanzetten, de ganggenoot die van recht op en neer punk hield en van Normaal want dat was de band uit zijn streek. Een cassettebandje van een bandje dat The Pixies heette. De elfjes dus. Wel gaaf waren ze volgens hem, die elfjes.

Ik zette het bandje op en na wat gekraak van een naald die hoorbaar in een groef viel, en na aanzwellend geruis begon het. Blobberig en zwaar, het eerste vanwege de opname, het tweede ook vanwege de sound. Wat langzamer dan verwacht deden loodzware drums doenke-doenke-doenke en verdreven de ruis. Ik keek op het cassettehoesje voor de titel van het eerste nummer en ontcijferde de hanenpoten van mijn ganggenoot met moeite als "Bone Machine". Behalve een drum liet nu ook een basgitaar de Bone Machine van doenke-doenke-doenke doen. Lekker om mee te doen met je hoofd. Toen begon de riff. Ja dit was gek. Ja dit leek wel bijzonder. Ja dit had wel wat lekkers.

Tien seconden later moest het van hem harder. Nog tien seconden later moest het van mij harder en moest mijn oude stereoïnstallatie alles geven om de Pixies het volume te geven dat die gekkige gitaarpartijen, vette drums en zware bas verdienden. Van hun geloof gevallen elfjes bestookten de gehoorgangen met hun eigengereide versie van lieflijkheid. Tegen de tijd dat Something Against You begon, waren we opgewonden genoeg geraakt om van mijn kamer een flipperkast te maken, met onszelf als ballen en de huisraad als afketsende elementen.
Ik was vanaf de eerste draaibeurt gek van de gitaarpartijen. In het begin van zo'n nummer laat de gitaar zich eventjes in het strakke keurslijf van de bass & drums dwingen, maar al snel vertoont hij tekenen van ongeduld en probeert uit de structuur te ontsnappen door te gaan jengelen of oversturen of schreeuwen of – zoals in Vamos – zich aan zinloos geweld te buiten te gaan.

Na honderden of misschien wel duizend draaibeurten is dat voor mij de essentie van The Pixies in het algemeen en Surfer Rosa in het bijzonder. De bass & drums leggen een dwingende structuur op, maar gitaar en zang dagen die structuur voortdurend uit. Ze willen gek doen, uit de band springen, ontsnappen. The Pixies kwamen voor mij precies op het goede moment. Ik zat nog niet zo lang op een studentenflat. Ik leek vrij te zijn nu ik verlost was van de dwingende structuur van mijn ouderlijk huis, maar ik ontdekte dat al die structuur ook binnenin mijzelf bleek te zitten. Gek doen en uit de band springen en ontsnappen lukte me in eerste instantie alleen door te jengelen of oversturen of schreeuwen. Wat betreft zinloos geweld heb ik het gelukkig bij fantaseren gelaten.

Verder is Surfer Rosa één brok energie en vitaliteit. Vier mensen kanaliseren de spanning die overduidelijk tussen hen bestaat en creëren hun muzikale hoogtepunt. Op Come On Pilgrim roken ze er al aan, maar die plaat is eigenlijk een demo. Doolittle is voor de driekwart steengoed, maar de rest is echt heel slecht. Bossanova probeert te veel opgeblazen verwachtingen waar te maken en Trompe Le Monde is een zwanenzang.

Energie, vitaliteit en seks natuurlijk. Zonder er veel vieze woorden aan vuil te maken is de plaat is over- en hypersekst. Ten eerste dankzij de stem van Kim Deal, meestal erotiserend aanwezig op de achtergrond van het schreeuwlelijkje Black Francis, maar één nummer mag ze zelf zingen, het bekendste en toegankelijkste nummer, dat jarenlang een vloervuller van alternatieve tenten is geweest: Gigantic.
Ten tweede gaan zowat al die abstracte en absurde teksten over seks. "You're so pretty when you're unfaithful to me" wordt er al meteen geroepen in Bone Machine. In Broken Face wordt geflirt met incest, in Cactus zitten kinky elementen (Bloody your hands on a cactus tree, Wipe it on your dress and send it to me) en als Kim Deal uitgelaten aankondigt "This is a song about a superhero named Tony" dan voel je onmiddellijk op welk gebied deze Tony een held is.

Surfer Rosa klinkt als een eerste keer die nogal wild maar wel heel lekker is.

Geschreven door: Jack Of Hearts

Pixies-Bone Machine
Pixies-Gigantic
Pixies-Tony's Theme
Pixies-Vamos

WARM DRAAIEN

EEN OPTREDEN DAT NAAR HET SCHIJNT OOIT HEEFT PLAATS GEVONDEN (IS MIJ WEL EENS VERTELD)

De ouders van onze gitarist waren 25 jaar getrouwd. 30 of 35 kan ook. Het juiste jubileum is in die nacht verdronken. Daar hun zoon in een bandje speelde leek het ze een dol idee om dat bandje die avond op te laten treden. Ik had mijn bedenkingen. Ik niet alleen. Een deel van de familie vroeg zich ook af wat een punkband als wij in hemelsnaam op een ooms en tantes en achternichten en buurmannen en verre vrienden bruiloftsfeestje kwam doen. Ze wilden zo graag. Het bruidspaar.

De gitarist in kwestie was al vroeg aanwezig in het kader van zoon van het gelukkige stel. Take It Away Bob en ik zouden later komen. Met de bus. Met een gitaar en wat drumspullen in de hand. Er zal dus ook nog wel een ander gezelschap gespeeld hebben dat er al een backline stond. Of had gitarist dat allemaal geregeld en neergezet? Ik zou het niet meer weten. Maar ik weet dan ook bijna niets meer van deze avond. Ik heb het alleen van horen zeggen.

Traditie getrouw spraken we af in Swaf. Waar anders te verzamelen dan daar. Het bier vloeide hard. Er moest een laatste bus gehaald worden. Die rijden naar dorpen al om 21:00 uur. We zullen dus om een uur of 17:00 hebben afgesproken aan de bar. Het dan gaan we voor we weg gaan nog wel even ergens wat eten zal wel vergeten zijn. Verdronken in het indrinkbier. Licht slingerend spoedden wij ons naar de laatste bus heen en giechelden de feestlocatie binnen.

Waar anders dan aan de bar vonden wij een plekje tot ons optreden. Gratis bier vloeit snel. Heel snel. Deze avond nog sneller. Gevolg van je misplaats op een feestje voelen. De familie en buren verwachtten een band. Ze kregen ons. Na een uur of twee was het tijd om op te treden. De familieleden die eerst zware bedenkingen bij ons optreden op dit familie feest hadden, vonden ons een aangename afwisseling op de rest van het (stijve) feestvreugd.

Zelf hebben we geen idee meer. Gitarist was broodje nuchter, want die was op het feestje van zijn ouders. Dat kon van Take It Away Bob en mij niet gezegd worden. Ik heb geen seconde herinnering meer van dit optreden. Uit de overlevering heb ik begrepen dat het legendarisch was. Legendarisch als in een zooitje. Vijf nummers zouden we spelen. Drie werden het. Drie, want het derde nummer was het nieuwe heel erg ingewikkelde (ahum) Song In Progress, dat wij tot vier keer toe opnieuw begonnen om ons er telkens flink in te verslikken. De waas van alcohol had zich van ons meester gemaakt. Het drumstel en mijn gitaar waren in ons handen vreemde dingen van ver weg geworden. Ik zag drie microfoons en koos telkens de verkeerde. Take It Away Bob schatte zijn bekkens en toms dichterbij dan ze waren. Maatgevoel? Is dat Swahilisch? Vier keer stranden wij op hetzelfde punt. Nadat de eerste twee nummers ook al totaal anders hadden geklonken als ooit tevoren. We waren opeens een hele andere band geworden. Vier maal is scheepsrecht dus ramden we er een eind aan, gooiden onze instrumenten in de hoek en gingen weer op ons plekje aan de bar staan.

Hoe we die avond/nacht terug in Hoorn zijn gekomen is mij nog steeds een raadsel. Waarom we de week erna gewoon zoals gewoonlijk soep te eten kregen bij het bruidspaar in kwestie wellicht een nog groter.

THE CULT IS ALS DIE STEEN WAAR DEZE EZEL ZICH WEL TWEE KEER TEGEN STOOT

Stuur maar op. Laat maar komen. Tot de geneugten van Last.FM horen bandjes bij elkaar ontdekken en/of zien dat de een of andere band een nieuwe plaat uit heeft. Ik heb een groeiende verzameling Japanse meuk op de harde schijf staan. Jay Reatard heeft geen geheimen meer. Het jaren tachtig gehalte groeit en groeit. Of dat nu muziek uit die tijd is of door die tijd beinvloede muziek. Er wordt zelfs gedanst in huize Frommel tegenwoordig. Ik ontdek en herontdek.

Zo zag ik laatst Born Into This van The Cult voorbijscrobbelen bij een Last.FM vriendinnetje. Op mijn opmerking dat ik die plaat helemaal niet van ze kende, werd er geantwoord dat het de nieuwe plaat was. "Opsturen maar?" Ja, welja vooruit. Laat maar komen die link dan trek ik hem wel binnen. Mij benieuwen wat Jim Morisson en zijn vriendjes tegenwoordig voor een grote mannen rock maken.

Niet mijn sort of grote mannen rock dus. Niet dat het zoveel anders is dan wat ze ooit eerder hebben gemaakt. Nee hoor, van het zelfde laken een pak dat Born Into This. Slecht is het niet. Het is alleen mijn kopje thee niet. Ergens in mijn hoofd zit dat ik The Cult goed vind, maar keer op keer als ik het draai kom ik tot de ontdekking dat dat helemaal niet zo is. Dat ik The Cult saai vind. En vooral heel cliche. En vooral heel erg grote mannen rock waar ik niets mee heb. De enige plaat van The Cult die in mijn collectie vinyl staat heet Sonic Temple en wordt er al 15 jaar niet meer op betrapt dat hij rondjes draait op mijn draaitafel. Daar staat zelfs de wanstaltige ballade Edie (Ciao Baby) op. Wanneer ik door mijn Abs, the tot Daytona, Ray bak met vinyl struin, troost ik me iedere keer weer met de gedachte dat Sonic Temple een krijgertje is.

Als ik The Cult draai kom ik tot de conclusie dat The Cult voor mij maar 1 nummer is. The Cult is voor mij niets anders dan Love Removal Machine. Als net 15 jarig mannetje sprong ik de hele middag door mijn kamertje op deze single. De gitaarsolo luchtgitaarde ik tot in elk detail. Nog steeds, wanneer ik tegenwoordig het nummer hoor, weet ik iedere noot tot op een honderste van een seconde precies te plaatsen. Elke ram op een crashbekken, iedere slag op de snare droom ik ruim van te voren. De baslijn heeft voor mij al 20 jaar geen geheimen meer. Het aftikken tot het uitsterven van het geluid. Het staat in mijn geheugen geëtst. Als blikjes verzamelaar droomde ik de hele nacht van het verkrijgen van 1 exemplaar uit de blikjes muur die in de clip omver werd geschopt.

The Cult is voor mij Love Removal Machine. Niets dan Love Removal Machine. Laat ik er niet nog een keer intrappen dat deze band mij voor de rest ook maar 1 seconde kan boeien. The Cult is voor mij Love Removal Machine. Niets meer en niets minder. Love Removal Machine. De rest kan mij gestolen worden. Oke af en toe een liedje misschien dan. Revolution of She Sells Sanctuary ofzo.


En nog de versie die op het shelved Peace album zou staan (later in de Rare Cult boxset).

DAYDREAM NATION DE FAVORIETE PLAAT VAN SEMTEX

De eerste bijdrage in een gastlogserie. De komende weken op zondag alhier.

Het ging niet goed met haar. Het ging niet goed tussen haar en mij.

We zaten in Amsterdam en mijn familie had me weggestuurd met vier grondbeginselen: werken, sparen, egoïsme en dat niemand te vertrouwen is. Dat laatste hadden ze me onbewust bijgebracht, combinatie van factoren.

Een paranoïde Calvinist, een harde werker maar een luie leerling, ik deed het met formules, trucjes en oneliners, mijn inzicht deed de rest. Muziek en boeken waren de oorzaak van mijn wereldbeeld, een schuilplaats om de wereld te ontvluchten. Geen zonderling, ik deed gewoon mee met de rest. De agressie en de excessen waren voor niemand te zien, jezelf verbergen is een kunst.

De schuilplaats werd ontmanteld toen ik haar ontmoette. Ze stond voor me en de natuur deed zijn werk. Ze werd verliefd, ik werd. Toch begreep ik het niet, ik liep in een wereld die niet strookte met mijn wereldbeeld. Het was het begin van de eerste wereldoorlog in mijn hoofd. Het ging goed met haar, het ging goed met mij. Er was nog maar één waarde, zij.

Het studentenleven werd de voedingsbodem voor mijn tweede opvoeding, je kunt niet vierentwintig uur samen zijn. Ik ging naar buiten en er kwamen college’s, tentamens en uitslag. Ik ging naar buiten en er kwamen drank en sigaretten, festivals en concerten. Er kwamen nieuwe mensen, er kwamen nieuwe waarden. Ik ging naar buiten en de tweedewereldoorlog was begonnen, want ik was een mens geworden.

Buiten was teveel. Er waren teveel mensen, er waren teveel gesprekken. Er waren teveel feesten, er was teveel muziek. Alles was teveel, er was te weinig haar. Tijd werd schaars en ik moest kiezen. Maar wie en wat te kiezen? En waarom? Ik had nog niet geleerd te kiezen, ik had nog geen identiteit. De oude waarden slopen naar binnen. Het ging niet goed met haar en mij, want ik had geen duidelijkheid.

Ik was weer terug bij af en dook mijn bunker in. Luisteren en lezen, opgesloten in mijn studentenkamer. Ik begreep haar wel maar ik snapte het niet, ontbinding in factoren. Zelfbeschikkingsrecht. Glas, tanden en vrienden sneuvelden. De balkonrand was rood op tien hoog. Zij, ja, zij ook. Recursief zelfdestructief. Het ging niet goed met mij.

Toen kwam Children of God.

Gaat het wel goed met je? Ik kon er niet over praten. Wat is goed? Goeddeels goedbedoelde maar goedkope goedzakken. Wat is een goede plaat? Goed is relatief bepaald, een uitroepteken bij het schaken, een acht op de schaal van tien. Goed fout, goed schot, goed stuk, goede zet. Ik kon niet over háár praten. Goedschiks schaars goed. Children of God was de atoombom op de derdewereldoorlog in mijn hoofd.

Children of God verpulverde elke herinnering. Children of God degradeerde alles en iedereen. Children of God was het boek dat ik nooit had gelezen. Children of God was de spiegel waarin ik nooit had gekeken. Children of God is liefde en haat, Children of God is hemels en hels. Children of God is misdaad en straf, Children of God is leven en dood. Children of God is etherisch en rauw, Children of God is man en vrouw.

Children of God moet je ondergaan - Children of God is onderwerping, Children of God is overgave - Children of God is de ondergang. Het was eindelijk duidelijk, Children of God maakte alles duidelijk.

Children of God maakte alles goed.

Behalve met haar. Met haar kwam het nooit meer goed.

Geschreven door: Semtex

Swans-Sex God Sex
Swans-Children Of God
Swans-Like A Drug
Swans-Beautiful reprise

IN MIJN RECHTER OOGHOEK ZIE IK IETS BLAUWS AANKOMEN

Wham!!!

Een mokerslag tegen mijn kaak. "Kankerhomo!!!" Ik ben weg. Dertig meter verder kom ik liggend op de grond bij. Er staan twee man op me in te trappen. Verderop bonst B. met een bebloed hoofd hard op de cafe deur. Bel de politie dit gaat mis. Ergens in mijn hoofd staat me bij dat ik dat vlak daarvoor ook al heb geroepen. Ergens tussen de klappen op B's hoofd en de blauwe vlek van links. Bel de politie. Dit gaat mis. Ik weet me te ontworstelen van de schoppende benen. Ik sta op en ren richting cafedeur. Als ik omkijk zie ik W. liggen. Ze staan nu op hem in te trappen. Ik twijfel geen moment. Ik ren terug. Duw een van de schoppers weg, pak W's arm beet en trek hem overeind.

Opeens zijn ze weg. Opgelost in de lucht. Vergaan in het zwart van de nacht. Het donker kleurt rood en blauw. Politie. Zes man sterk. Daar moet je even naar laten kijken welnee het valt wel mee hand tegen mijn wang druipend van het bloed beland ik op de achterbank van een politie auto. Op naar de huisartsenpost. Het is krap op de achterbank. Door het plastic afscheidingswandje hoor ik de agente lachen. Voorbijgangers zullen mij als arrestant zien, maar ik kan aan niets anders denken dan de pijn in mijn bek en het bloed in mijn mond.

Zou ik een lamp in mijn mond nemen dan zou het licht door mijn wang een puntje op de muur naast mij maken. Een mogelijke ontsteking ligt op de loer. Fuck die ontsteking ik sterf van de pijn. Waar komt het vandaan om ´s nachts in de stad rond te hangen en mensen die dronken uit de kroeg komen voor alles uit te maken en lastig te vallen. Waar is het voor nodig om direct te gaan rammen bij een weerwoord of discussie? Ik verga van de pijn in mijn bek, maar ik zal nooit mijn mond houden. Ik zal het nooit pikken. Ik kom uit het cafe. Ik heb een gezellige avond gehad. Laat mij lekker naar huis slingeren. Laat me lekker gaan. Vind je het toch nodig om mij voor vuile homo of kankerlul uit te maken? Pik dan dat ik je een weerwoord geef. Sla me niet direkt met een met flessen gevulde tas voor mijn bek. Ga naar huis. Verveel je moeder. Laat ons met rust. Ik wil alleen maar slapen.

Volgende week ga ik stappen.

HET BELANG VAN GOEDE KOFFIE

Het is maandagavond en het is oorlog in Hoorn. Boven mijn huis cirkelt een helikopter al minuten lang in de rondte. Voor het huis staat een bewakingsdienst auto met groot licht en draaiende motor de straat te begluren. Chris Spencer schreeuwt de conussen uit mijn speakers. Het is maandagavond en het is oorlog in Hoorn. Waar zijn alle junks en drunks uit de buurt? Waar zijn deze lallende en waggelende ramptoeristen?

Er hoeft maar een poep of een scheet gelaten te worden en ze komen uit alle hoeken en gaten gekropen. Putdeksels in het wegdek komen los en koning Alcohol en princess Horse komen uit het riool gekropen. Ze zijn er niet. De helikopter vliegt door. De buurman niest zijn schreeuw om hulp. Zijn voordeur staat open en hij zet white christmas nog eens op. De bewakingsauto rijdt weg met reklame van een aannemer op de zijkant. Mijn hoofd schiet alle kanten op. Ik ben moe.

Moe en klaarwakker. Mijn oogleden wegen 13 kilo per stuk. Mijn stem is loom. Mijn stem is rustig. Moe is vandaag positief. De weg liep dood. Doorgaan, terug of een nieuwe weg? Naar de kant die het hardste roept. Hoe donker ook. Het gevoel krijgt gelijk. Ik word lachend wakker aan haar zijde. Kus haar warme lippen, streel haar zachte lijf en stap vol nieuwe moed op de fiets van zeven uur. Against The Grain op m'n oren.

Spuug hem voor zijn voeten. Kijk hem minachtend in zijn ogen. Draai je om en zie hem nooit meer terug. Zie hem nooit meer staan. Vandaag kwam ik er achter hoe de koffie automaat werkt en ik er de strafst mogelijke bak uitkrijg. Al blijft het automaten koffie, ook ook op dit vlak ben ik er op vooruit gegaan. De bus voert me langs nieuw terrein. Nieuwe uitzichten waar het oude juist wordt neergehaald. Ik word lachend wakker. Ik kus haar warme lippen. Against The Grain ranselt de conussen.

ZOENEN MET CHLOE SEVIGNY IN EEN CAFEETJE IN CHERRIEUX

In het cafe in Cherrieux kreeg ik vier zoenen van haar. De schone uit Parijs die vriendinnen was geworden met mijn zus en haar mee op vakantie vriendin. We waren naar het cafe gegaan na de bbq die mijn vader en ik met mijn ouders en voorgenoemde zus en vriendin genuttigd hadden. Terwijl ik een cola dronk (14 jaar oud) kreeg ik 4 zoenen van de schone uit Parijs. Ze leek op Chloë Sevigny. Ik was verliefd

De dag ervoor reden we op de motor van Cancale naar Mont st.Michel. Een camping passerend zag ik mijn moeder de was ophangen. Midden in Frankrijk op visite bij het gezin waar ik bij hoorde. Midden in Frankrijk. We hadden volgens de planning al in Spanje moeten zitten. De voor de Europa ronde gekochte BMW dacht er anders over. Die had helemaal geen zin in Spanje, Italie en Griekenland. Fuck you two, zei hij en zoog een kogellager zijn blok in.

Een motorzaak in Wales waar wij trekkend aan de gaskabel (want gebroken) arriveerden schreef het doodvonnis uit over onze vakantie. Wales waar ik mij in Ouagadougou waande en waar ik de winkel uit gebonjourd werd. Mijn I don't give a FUCK what Frankie says t-shirt viel niet goed. Een week Frankrijk dat kon nog wel en zo kwam ik in een cafe in Cherrieux. Waar ik 4 zoenen kreeg van Chloë Sevigny.

De rest van de vakantie viel ik dromend van haar en haar zoenen in slaap. Bij Utrecht hield de BMW er definitief mee op. Zittend op de achterbank van heit bereikten we Friesland. Ik had gezoend met Chloë Sevigny. 14 jaar. Smoorverliefd.