zondag, oktober 14, 2007

DAYDREAM NATION DE FAVORIETE PLAAT VAN JACK OF HEARTS


Een ganggenoot kwam ermee aanzetten, de ganggenoot die van recht op en neer punk hield en van Normaal want dat was de band uit zijn streek. Een cassettebandje van een bandje dat The Pixies heette. De elfjes dus. Wel gaaf waren ze volgens hem, die elfjes.

Ik zette het bandje op en na wat gekraak van een naald die hoorbaar in een groef viel, en na aanzwellend geruis begon het. Blobberig en zwaar, het eerste vanwege de opname, het tweede ook vanwege de sound. Wat langzamer dan verwacht deden loodzware drums doenke-doenke-doenke en verdreven de ruis. Ik keek op het cassettehoesje voor de titel van het eerste nummer en ontcijferde de hanenpoten van mijn ganggenoot met moeite als "Bone Machine". Behalve een drum liet nu ook een basgitaar de Bone Machine van doenke-doenke-doenke doen. Lekker om mee te doen met je hoofd. Toen begon de riff. Ja dit was gek. Ja dit leek wel bijzonder. Ja dit had wel wat lekkers.

Tien seconden later moest het van hem harder. Nog tien seconden later moest het van mij harder en moest mijn oude stereoïnstallatie alles geven om de Pixies het volume te geven dat die gekkige gitaarpartijen, vette drums en zware bas verdienden. Van hun geloof gevallen elfjes bestookten de gehoorgangen met hun eigengereide versie van lieflijkheid. Tegen de tijd dat Something Against You begon, waren we opgewonden genoeg geraakt om van mijn kamer een flipperkast te maken, met onszelf als ballen en de huisraad als afketsende elementen.
Ik was vanaf de eerste draaibeurt gek van de gitaarpartijen. In het begin van zo'n nummer laat de gitaar zich eventjes in het strakke keurslijf van de bass & drums dwingen, maar al snel vertoont hij tekenen van ongeduld en probeert uit de structuur te ontsnappen door te gaan jengelen of oversturen of schreeuwen of – zoals in Vamos – zich aan zinloos geweld te buiten te gaan.

Na honderden of misschien wel duizend draaibeurten is dat voor mij de essentie van The Pixies in het algemeen en Surfer Rosa in het bijzonder. De bass & drums leggen een dwingende structuur op, maar gitaar en zang dagen die structuur voortdurend uit. Ze willen gek doen, uit de band springen, ontsnappen. The Pixies kwamen voor mij precies op het goede moment. Ik zat nog niet zo lang op een studentenflat. Ik leek vrij te zijn nu ik verlost was van de dwingende structuur van mijn ouderlijk huis, maar ik ontdekte dat al die structuur ook binnenin mijzelf bleek te zitten. Gek doen en uit de band springen en ontsnappen lukte me in eerste instantie alleen door te jengelen of oversturen of schreeuwen. Wat betreft zinloos geweld heb ik het gelukkig bij fantaseren gelaten.

Verder is Surfer Rosa één brok energie en vitaliteit. Vier mensen kanaliseren de spanning die overduidelijk tussen hen bestaat en creëren hun muzikale hoogtepunt. Op Come On Pilgrim roken ze er al aan, maar die plaat is eigenlijk een demo. Doolittle is voor de driekwart steengoed, maar de rest is echt heel slecht. Bossanova probeert te veel opgeblazen verwachtingen waar te maken en Trompe Le Monde is een zwanenzang.

Energie, vitaliteit en seks natuurlijk. Zonder er veel vieze woorden aan vuil te maken is de plaat is over- en hypersekst. Ten eerste dankzij de stem van Kim Deal, meestal erotiserend aanwezig op de achtergrond van het schreeuwlelijkje Black Francis, maar één nummer mag ze zelf zingen, het bekendste en toegankelijkste nummer, dat jarenlang een vloervuller van alternatieve tenten is geweest: Gigantic.
Ten tweede gaan zowat al die abstracte en absurde teksten over seks. "You're so pretty when you're unfaithful to me" wordt er al meteen geroepen in Bone Machine. In Broken Face wordt geflirt met incest, in Cactus zitten kinky elementen (Bloody your hands on a cactus tree, Wipe it on your dress and send it to me) en als Kim Deal uitgelaten aankondigt "This is a song about a superhero named Tony" dan voel je onmiddellijk op welk gebied deze Tony een held is.

Surfer Rosa klinkt als een eerste keer die nogal wild maar wel heel lekker is.

Geschreven door: Jack Of Hearts

Pixies-Bone Machine
Pixies-Gigantic
Pixies-Tony's Theme
Pixies-Vamos

Labels:

9 Comments:

Blogger FROMMEL said...

wat was het toch eind jaren 80 bassistes die kim heten?

mijn hemel, dacht ik de eerste keer dat ik the pixies hoorde, dat dit bestond. gekregen van mijn eerste grote liefde. en ik heb haar laten lopen...en the pixies maakten nooit meer zo'n goede plaat.

12:33 p.m.  
Blogger Jacobdus said...

leerde de Pixies kennen met Trompe Le Monde, maar de beleving voor Surfer Rosa en Doolittle maakte het er niet minder om...

en inderdaad Kim Deal, de natte droom op een studentenkamer.

7:52 p.m.  
Blogger jack of hearts said...

@frommel: in de jaren 80 waren de bassistes die Kim heetten stukken beter dan de actrices die Kim heetten.

9:31 p.m.  
Anonymous Anoniem said...

En dan Where is my mind niet noemen...
*puzzled*
Maar verder een heel heel heel goeie keuze.

9:55 a.m.  
Blogger Maurice said...

Goed stuk. Nog nooit van de band gehoord maar nu wel. Bedankt!!!!

12:41 p.m.  
Blogger begt said...

das leuk, ik kocht me helemaal wild aan platen die tijd, maar toevallig kwam surfer rosa/come on pilgrim bij mij ook t eerst door op cassette!!
die ruis, ik hoor m nog!!!

7:38 p.m.  
Blogger FROMMEL said...

@begt. zoveel platen en dan deze parel en daydream nation op cassette. FOEI ;-)

7:45 p.m.  
Blogger begt said...

klopt, from! maar dat is een kwestie van keuzes maken, toendertijd overwogen. had een mooi circuitje opgezet van andere verwoede platenkopers. als je wat nieuws hebt dat ik niet heb, kopieer t voor me. Zo kreeg ik evengoed alles te horen.

en je weet: het gaat mij om de liedjes, niet om de drager!!

8:49 a.m.  
Blogger Polle said...

Mooi. Nu kan ik Surfer Rosa door de oren van Jack luisteren.

8:00 a.m.  

Een reactie posten

<< Home