EEN OPTREDEN DAT NAAR HET SCHIJNT OOIT HEEFT PLAATS GEVONDEN (IS MIJ WEL EENS VERTELD)

De ouders van onze gitarist waren 25 jaar getrouwd. 30 of 35 kan ook. Het juiste jubileum is in die nacht verdronken. Daar hun zoon in een bandje speelde leek het ze een dol idee om dat bandje die avond op te laten treden. Ik had mijn bedenkingen. Ik niet alleen. Een deel van de familie vroeg zich ook af wat een punkband als wij in hemelsnaam op een ooms en tantes en achternichten en buurmannen en verre vrienden bruiloftsfeestje kwam doen. Ze wilden zo graag. Het bruidspaar.

De gitarist in kwestie was al vroeg aanwezig in het kader van zoon van het gelukkige stel. Take It Away Bob en ik zouden later komen. Met de bus. Met een gitaar en wat drumspullen in de hand. Er zal dus ook nog wel een ander gezelschap gespeeld hebben dat er al een backline stond. Of had gitarist dat allemaal geregeld en neergezet? Ik zou het niet meer weten. Maar ik weet dan ook bijna niets meer van deze avond. Ik heb het alleen van horen zeggen.

Traditie getrouw spraken we af in Swaf. Waar anders te verzamelen dan daar. Het bier vloeide hard. Er moest een laatste bus gehaald worden. Die rijden naar dorpen al om 21:00 uur. We zullen dus om een uur of 17:00 hebben afgesproken aan de bar. Het dan gaan we voor we weg gaan nog wel even ergens wat eten zal wel vergeten zijn. Verdronken in het indrinkbier. Licht slingerend spoedden wij ons naar de laatste bus heen en giechelden de feestlocatie binnen.

Waar anders dan aan de bar vonden wij een plekje tot ons optreden. Gratis bier vloeit snel. Heel snel. Deze avond nog sneller. Gevolg van je misplaats op een feestje voelen. De familie en buren verwachtten een band. Ze kregen ons. Na een uur of twee was het tijd om op te treden. De familieleden die eerst zware bedenkingen bij ons optreden op dit familie feest hadden, vonden ons een aangename afwisseling op de rest van het (stijve) feestvreugd.

Zelf hebben we geen idee meer. Gitarist was broodje nuchter, want die was op het feestje van zijn ouders. Dat kon van Take It Away Bob en mij niet gezegd worden. Ik heb geen seconde herinnering meer van dit optreden. Uit de overlevering heb ik begrepen dat het legendarisch was. Legendarisch als in een zooitje. Vijf nummers zouden we spelen. Drie werden het. Drie, want het derde nummer was het nieuwe heel erg ingewikkelde (ahum) Song In Progress, dat wij tot vier keer toe opnieuw begonnen om ons er telkens flink in te verslikken. De waas van alcohol had zich van ons meester gemaakt. Het drumstel en mijn gitaar waren in ons handen vreemde dingen van ver weg geworden. Ik zag drie microfoons en koos telkens de verkeerde. Take It Away Bob schatte zijn bekkens en toms dichterbij dan ze waren. Maatgevoel? Is dat Swahilisch? Vier keer stranden wij op hetzelfde punt. Nadat de eerste twee nummers ook al totaal anders hadden geklonken als ooit tevoren. We waren opeens een hele andere band geworden. Vier maal is scheepsrecht dus ramden we er een eind aan, gooiden onze instrumenten in de hoek en gingen weer op ons plekje aan de bar staan.

Hoe we die avond/nacht terug in Hoorn zijn gekomen is mij nog steeds een raadsel. Waarom we de week erna gewoon zoals gewoonlijk soep te eten kregen bij het bruidspaar in kwestie wellicht een nog groter.