HET BELANG VAN GOEDE KOFFIE

Het is maandagavond en het is oorlog in Hoorn. Boven mijn huis cirkelt een helikopter al minuten lang in de rondte. Voor het huis staat een bewakingsdienst auto met groot licht en draaiende motor de straat te begluren. Chris Spencer schreeuwt de conussen uit mijn speakers. Het is maandagavond en het is oorlog in Hoorn. Waar zijn alle junks en drunks uit de buurt? Waar zijn deze lallende en waggelende ramptoeristen?

Er hoeft maar een poep of een scheet gelaten te worden en ze komen uit alle hoeken en gaten gekropen. Putdeksels in het wegdek komen los en koning Alcohol en princess Horse komen uit het riool gekropen. Ze zijn er niet. De helikopter vliegt door. De buurman niest zijn schreeuw om hulp. Zijn voordeur staat open en hij zet white christmas nog eens op. De bewakingsauto rijdt weg met reklame van een aannemer op de zijkant. Mijn hoofd schiet alle kanten op. Ik ben moe.

Moe en klaarwakker. Mijn oogleden wegen 13 kilo per stuk. Mijn stem is loom. Mijn stem is rustig. Moe is vandaag positief. De weg liep dood. Doorgaan, terug of een nieuwe weg? Naar de kant die het hardste roept. Hoe donker ook. Het gevoel krijgt gelijk. Ik word lachend wakker aan haar zijde. Kus haar warme lippen, streel haar zachte lijf en stap vol nieuwe moed op de fiets van zeven uur. Against The Grain op m'n oren.

Spuug hem voor zijn voeten. Kijk hem minachtend in zijn ogen. Draai je om en zie hem nooit meer terug. Zie hem nooit meer staan. Vandaag kwam ik er achter hoe de koffie automaat werkt en ik er de strafst mogelijke bak uitkrijg. Al blijft het automaten koffie, ook ook op dit vlak ben ik er op vooruit gegaan. De bus voert me langs nieuw terrein. Nieuwe uitzichten waar het oude juist wordt neergehaald. Ik word lachend wakker. Ik kus haar warme lippen. Against The Grain ranselt de conussen.