maandag, juni 30, 2008

GESTOPT

Met roken.

Labels:

woensdag, juni 25, 2008

ALL I EVER WANTED?

"Ehm, ik ben wel heel erg zenuwachtig hoor."
"Oh maar dat geeft niks hoor. Voor je het weet is het weer voorbij."


Ik overhandig Attack and Release van The Black Keys. "Ik heb gelezen dat ik een eigen cd mee kon nemen." Dat klopt. Alleen is de speaker in de kamer aan zijn eind wordt mij verteld, dus ik zal waarschijnlijk niets horen boven de 100 decibel lawaai uit die mij te wachten staat. Dat konden mijn zenuwen wel gebruiken. Ik dacht lekker weg te dromen met een fijne plaat. De arts duikt in een kast en komt te voorschijn met een koptelefoon die hij op de cd speler aan kan sluiten.

"Is er nog een mogelijkheid om de laatste zenuwen weg te piesen?" Ik moet natuurlijk helemaal niet piesen. Het is net als moeten poepen voor een optreden. Ik ga op de tafel liggen. Mijn hoofd op een ongemakkelijk kussen. Een nog ongemakkelijker kussen wordt onder mijn knieen geschoven. In mijn rechter hand krijg ik een snoer met aan het uiteinde een poepkleurige bal. Als het teveel wordt moet ik daar maar in knijpen.

"Geen piercings meneer Frommel?" De tafel gaat omhoog en ik wordt een smalle buis ingeschoven. "Heeft u last van claustrofobie", was eergisteren de vraag. Ik prefereer ruimte om me heen. Ik onwijk de Kalverstraat en weet precies welke steeg ik moet hebben om bij De Slegte uit te komen. Ik moet de steeg naar de biografie van Lemmy nog vinden. Google Maps rules!

Tering, het is echt smal en krap hier. En The Black Keys staan veels te zacht. Ik wil al bijna op de poep kleurige bal drukken om me te beklagen over het volume van de muziek als de arts de volume knop naar tien schroeft. Mooi. Ik hou van Attack and Release. Het is een fijne plaat en zo kom ik de komende twintig minuten wel door.

Met het plafond van de tunnel op 5 centimeter van mijn neus geniet ik even van de muziek. Even, want dan barst de 100 decibel los. Een oorverdovend getik/geram beukt met de bpm van gabberhouse door All You Ever Wanted heen. Het rustigste nummer van de cd. De rest kan ik gelukkig nog net wel horen.

Ik tel de nummers en gok hoe lang ze duren. Ik denk aan jou. Ik denk aan ons. Ik doe mijn Ceasar therapie ontspannings oefeningen. Beide ontspant me. Ik voel een frisse wind. Ik heb het eigenlijk best koud en ben blij dat ik de sokken tip heb opgevolgd. Ik tel de nummers en gok hoe lang ze duren. Als ik bij minuut veertien ben en ik mijn benen bijna niet meer stil kan houden en mijn rug, mijn rechter bil en bovenbeen beginnen te gillen van de pijn gaat opeens de muziek uit.

"We zijn klaar meneer Frommel. Ik ga u nu uit de tunnel halen."


Volgende week donderdag weet ik hopelijk wat er met mijn rug aan de hand is en waar de helse pijnen in mijn rechter bil en bovenbeen vandaan komen. Ik kan een cd krijgen met de beelden van mijn MRI scan. Laat het geen beginnende hernia zijn. Alsjeblieft lieve heer. Ik geloof wel niet in je, maar het laatste waar ik nu op zit te wachten is weken plat moeten.

Labels: , ,

zondag, juni 22, 2008

GENIET U MORGEN EVEN MEE?

Als u de deur uit loopt en al het oranje uit de straten is verdwenen.

Forza Russia!!!

Labels: ,

donderdag, juni 19, 2008

X-RATED MOVIE POSTERS OF THE SIXTIES AND SEVENTIES





Labels: ,

zondag, juni 15, 2008

NIEUWE BEWONERS IN HET WEESHUIS VAN HET AFGEDANKTE VINYL


Afgelopen donderdag bracht Slager (voorheen de huilende cowboy), de geweldige drummer van The Prunella Scales, een dertigtal nieuwe bewonertjes langs voor het weeshuis van het afgedankte vinyl dat ik run. Zijn platenkast werd te vol. Er moest wat geruimd worden. Er moest wat weg. Aan de straatkant zetten? In de vuilcontainer mieteren? Nee, Frommel runt het weeshuis van het afgedankt vinyl. Daar zullen ze een goed huis hebben.

In het weeshuis van het afgedankt vinyl wordt geen onderscheid gemaakt. Iedereen is welkom. Op nazi kindjes na dan. Voor iedereen staat de deur open. Er wordt geen waarde oordeel geveld over wat er in je groeven gegraveerd staat. Al is het Albert West (geweldige bijna Drs.P. achtige titel trouwens Albert West op z'n best!!! Helaas ontbreekt de gratis kleurenposter waar de hoes over rept. Die zal wel bij Slager in de slaapkamer hangen.) , je bent welkom. Zonder blikken of blozen wordt je de rest van mijn bestaan gekoesterd en goed verzorgd. Zelf die plaat van Hotel California van The Eagles die er tussen zat.

Hotel Califormnia dat is het ergste dat de muziek industrie ooit heeft voortgebracht. Hotel California dat is Buckler bier. Hotel California is een uitvinding van de duivel himself. Hotel California makes me feel sick. Maar ook Hotel California heeft zijn plek in het weeshuis van het afgedankte vinyl gekregen. In het weeshuis van het afgedankt vinyl is iedereen welkom. Zelfs Hotel California.

Ook uw afgedankt vinyl is nog steeds welkom.

De directie van het weeshuis van het afgedankte vinyl.

Labels:

donderdag, juni 12, 2008

PUNK MAN DAT WIL IK OOK! EEN VERHAAL OVER LIEFDE IN MEERDERE DELEN

Die hards waren we. Die hard fans. Altijd gingen we mee naar optredens. Bij een thuiswedstrijd in de kroeg stonden er vooraan de bar twee barkrukken gereserveerd met onze naam erop. Het was niet eens zo'n hele bijzondere band. Gewoon lekkere muziek, maar voornamelijk goed gezelschap. En wij waren die hards dus we gingen mee.

Die zondag waren we op weg naar de Buk Buk in Heiloo voor een middagconcert voor twee man en een halve paardenkop. En wij met z'n tweeen dan. Het werd een gedenkwaardige dag. Heiloo binnen rijdend moesten we stoppen voor een rood stoplicht. We kletsten wat, we lachten wat.

Naast ons hoorde ik opeens een gepruttel. Een gepruttel in drievoud. Een heel mooi gepruttel. Ik boog me voorover om langs de persoon naast me naar buiten te kunnen kijken. Ik moest zien waar dit gepruttel vandaan kwam. Naast onze bus stonden op het fietspad drie brommers met hoge sturen en eitankjes. Naast onze bus stonden drie Puchs voor het stoplicht.

"Punk man! Dat wil ik ook!"

Nog die zelfde zomer stond ik op straat voor de stamkroeg een biertje te drinken. Het was de tijd dat Hoorn nog wat vrijer was en we ook zonder terrasvergunning gewoon op straat konden staan of zitten met een biertje in ons hand. Ik stond wat te vertellen, maar stopte midden in mijn zin. In mijn oor klonk een gepruttel. Een heel mooi gepruttel. Het kwam van achter me.

Ik draaide me om en zag een Puch aan komen rijden. Een Puch met een bekende erop. De bekende wiens Spiderman colbertje ik nog wel eens had proberen te bietsen. Dat Spiderman colbertje kon me nu gestolen worden. Ik wilde een Puch. Ik moest een Puch.

"Punk man! Dat wil ik ook!"

Het zou nog 8 jaar duren, maar die Puch kwam er. En die Puch gaat nooit meer weg. Die Puch gaat mee het graf in. Nooit meer zullen wij scheiden. Betty en Frommel.

Labels: , ,

maandag, juni 09, 2008

IF YOU TAKE AWAY THE MUSIC...

...you might as well just kill me.

Ik heb een stevige writersblock. Ik zet nog maar wat muziek op. Op mijn LastFM pagina gebeurd meer dan hier de afgelopen maand. Er komt even niets. Er is alleen maar muziek. Oke er is veel meer in mijn leven, maar alles is op dit moment opgehangen aan muziek, muziek en nog eens muziek. Ik consumeer muziek per strekkende kilometer. Mocht u vinden dat ik absoluut nog ergens naar moet luisteren, omdat die aanrader mijn writersblock als sneeuw voor de zon zal doen verdwijnen dan hoor ik het graag.

En muziek is waar het om gaat in het leven. Nee niet om de liefde, want wat is liefde nu zonder muziek. Wat is liefde zonder samen naar een concert gaan en genieten en elkaar af en toe verliefd aankijken en dan thuishgekomen te vrijen terwijl een plaat van de band van het zojuist bezochte concert op staat? En wat is liefde als jij met je volgens jezelf redelijke muzieksmaak opeens opgescheept zit met iemand die alleen maar naar gansta rap luistert of nog erger hardcore house of nog erger het hollandse lied.

Neem mij mijn muziek af en het hoeft van mij allemaal niet meer. If you take away the music you might as well just kill me.

Labels: ,

zaterdag, juni 07, 2008

ROCK AND ROLL FEET: PUCH VANS

Labels: , , ,

dinsdag, juni 03, 2008

THE DAY EVERYTHING BECAME NOTHING

I was standing under a streetlight wishing I had a cigarette. (No Means No)

De dag dat alles in niets overging zag ik door de bomen het bos niet meer. Niet de bomen van het bos waar ik me zou kunnen bevinden. De bomen van gedachten in mijn hoofd. Mijn toch al zo volle hoofd werd de dag dat alles in niets over ging heen en weer geslingerd. Oncontroleerbaar.

Oncontroleerbaar controleren, zoals ik op slechte dagen kan hebben. De dag dat alles in niets over ging, dacht ik mijn weg uit dat ondoordringbare woud van gedachten niet meer terug te kunnen vinden, maar vond ik bij thuiskomst de balkondeur op slechts 1 knip. Niet op slot en het raam boven niet gesloten, maar wagenwijd open.

Twee dagen later stond ik me weer gek te draaien met de voordeursleutel in het slot, maar dacht ik bij het wegfietsen aan de laptop die ik de week eerder aan had laten staan bij het boodschappen doen. Om de hoek dacht ik aan de slechts drie keer sleuteldraaien op verschillende dagen kort daarvoor. Aan hoe ik niet naar boven terug liep.

Hoe gek ik mijzelf ook kan maken, ik grijp me vast aan die korte momenten dat ik wel sterk ben. Die enkele ogenblikken waarin ik mijn neuroses onder bedwang kan houden. De momenten dat ik het conroleren weet te controleren. Die paar keer per week dat ik binnen twee minuten op bed lig of me niet hoef te haasten voor de trein.

En dan weet ik weer dat er eens een dag komt dat mijn overburen elkaar niet meer aanstoten, wijzend op die malle overbuurman die nu al 5 minuten zijn deur op slot probeert te doen. Dan weet ik dat er eens de dag komt dat ik deur uit stap een minuut voordat de bus om de hoek komt.

Shag, sleutels, geld. Shag, sleutels, geld. En niet meer shag, sleutels, geld, gas uit, balkondeur dicht, tv uit, stekkers ui stopcontact, wasmachine uit, licht uit, tv uit, gas uit, koelkast dicht, asbak in de wasbak, balkondeur dicht, shag, sleutels, geld, terug de trap op, gas uit, balkondeur dicht, tv uit, sleutel draaien, draaien, draaien, draaien en de hoek om fietsen. En ook geen shag meer over 26 dagen.

Voor elke gek brandt er licht aan de horizon.

Labels: ,