ALL I EVER WANTED?

"Ehm, ik ben wel heel erg zenuwachtig hoor."
"Oh maar dat geeft niks hoor. Voor je het weet is het weer voorbij."

Ik overhandig Attack and Release van The Black Keys. "Ik heb gelezen dat ik een eigen cd mee kon nemen." Dat klopt. Alleen is de speaker in de kamer aan zijn eind wordt mij verteld, dus ik zal waarschijnlijk niets horen boven de 100 decibel lawaai uit die mij te wachten staat. Dat konden mijn zenuwen wel gebruiken. Ik dacht lekker weg te dromen met een fijne plaat. De arts duikt in een kast en komt te voorschijn met een koptelefoon die hij op de cd speler aan kan sluiten.

"Is er nog een mogelijkheid om de laatste zenuwen weg te piesen?" Ik moet natuurlijk helemaal niet piesen. Het is net als moeten poepen voor een optreden. Ik ga op de tafel liggen. Mijn hoofd op een ongemakkelijk kussen. Een nog ongemakkelijker kussen wordt onder mijn knieen geschoven. In mijn rechter hand krijg ik een snoer met aan het uiteinde een poepkleurige bal. Als het teveel wordt moet ik daar maar in knijpen.

"Geen piercings meneer Frommel?" De tafel gaat omhoog en ik wordt een smalle buis ingeschoven. "Heeft u last van claustrofobie", was eergisteren de vraag. Ik prefereer ruimte om me heen. Ik onwijk de Kalverstraat en weet precies welke steeg ik moet hebben om bij De Slegte uit te komen. Ik moet de steeg naar de biografie van Lemmy nog vinden. Google Maps rules!

Tering, het is echt smal en krap hier. En The Black Keys staan veels te zacht. Ik wil al bijna op de poep kleurige bal drukken om me te beklagen over het volume van de muziek als de arts de volume knop naar tien schroeft. Mooi. Ik hou van Attack and Release. Het is een fijne plaat en zo kom ik de komende twintig minuten wel door.

Met het plafond van de tunnel op 5 centimeter van mijn neus geniet ik even van de muziek. Even, want dan barst de 100 decibel los. Een oorverdovend getik/geram beukt met de bpm van gabberhouse door All You Ever Wanted heen. Het rustigste nummer van de cd. De rest kan ik gelukkig nog net wel horen.

Ik tel de nummers en gok hoe lang ze duren. Ik denk aan jou. Ik denk aan ons. Ik doe mijn Ceasar therapie ontspannings oefeningen. Beide ontspant me. Ik voel een frisse wind. Ik heb het eigenlijk best koud en ben blij dat ik de sokken tip heb opgevolgd. Ik tel de nummers en gok hoe lang ze duren. Als ik bij minuut veertien ben en ik mijn benen bijna niet meer stil kan houden en mijn rug, mijn rechter bil en bovenbeen beginnen te gillen van de pijn gaat opeens de muziek uit.

"We zijn klaar meneer Frommel. Ik ga u nu uit de tunnel halen."

Volgende week donderdag weet ik hopelijk wat er met mijn rug aan de hand is en waar de helse pijnen in mijn rechter bil en bovenbeen vandaan komen. Ik kan een cd krijgen met de beelden van mijn MRI scan. Laat het geen beginnende hernia zijn. Alsjeblieft lieve heer. Ik geloof wel niet in je, maar het laatste waar ik nu op zit te wachten is weken plat moeten.