PUNK MAN DAT WIL IK OOK! EEN VERHAAL OVER LIEFDE IN MEERDERE DELEN

Die hards waren we. Die hard fans. Altijd gingen we mee naar optredens. Bij een thuiswedstrijd in de kroeg stonden er vooraan de bar twee barkrukken gereserveerd met onze naam erop. Het was niet eens zo'n hele bijzondere band. Gewoon lekkere muziek, maar voornamelijk goed gezelschap. En wij waren die hards dus we gingen mee.

Die zondag waren we op weg naar de Buk Buk in Heiloo voor een middagconcert voor twee man en een halve paardenkop. En wij met z'n tweeen dan. Het werd een gedenkwaardige dag. Heiloo binnen rijdend moesten we stoppen voor een rood stoplicht. We kletsten wat, we lachten wat.

Naast ons hoorde ik opeens een gepruttel. Een gepruttel in drievoud. Een heel mooi gepruttel. Ik boog me voorover om langs de persoon naast me naar buiten te kunnen kijken. Ik moest zien waar dit gepruttel vandaan kwam. Naast onze bus stonden op het fietspad drie brommers met hoge sturen en eitankjes. Naast onze bus stonden drie Puchs voor het stoplicht.

"Punk man! Dat wil ik ook!"

Nog die zelfde zomer stond ik op straat voor de stamkroeg een biertje te drinken. Het was de tijd dat Hoorn nog wat vrijer was en we ook zonder terrasvergunning gewoon op straat konden staan of zitten met een biertje in ons hand. Ik stond wat te vertellen, maar stopte midden in mijn zin. In mijn oor klonk een gepruttel. Een heel mooi gepruttel. Het kwam van achter me.

Ik draaide me om en zag een Puch aan komen rijden. Een Puch met een bekende erop. De bekende wiens Spiderman colbertje ik nog wel eens had proberen te bietsen. Dat Spiderman colbertje kon me nu gestolen worden. Ik wilde een Puch. Ik moest een Puch.

"Punk man! Dat wil ik ook!"

Het zou nog 8 jaar duren, maar die Puch kwam er. En die Puch gaat nooit meer weg. Die Puch gaat mee het graf in. Nooit meer zullen wij scheiden. Betty en Frommel.