HOOIKOORTS OP HET STATION

Nog wankel sta ik op het perron. Wankel, omdat het pas 7 uur is. Niet vanwege de drank. Ik heb niets gedronken gisteren. Ik sta op het perron. Bak leut in mijn rechterhand, peuk in mijn linker. Het is 7 uur in de ochtend en de medeforensen om mij heen bestaan niet. Ik zelf ook nog niet vandaag.

Voor mijn neus een groot vrouwenhoofd. Een niet zo vrolijk vrouwenhoofd. Voor mijn neus een meters grote reklameposter over/tegen/voor hooikoorts. Een groot vrouwen hoofd met tranen in haar ogen en een snotbriebel aan haar neus. Het is pollentijd.

Ik loop naar haar toe. Het is 7 uur in de ochtend, maar mijn gevoel is toch zo wakker dat ik medelijden met haar krijg. "Arme schat", zeg ik tegen haar. "Heb je het zwaar?" Ze knikt bevestigend. Ik zoek naar een zakdoek, maar die heb ik niet bij me. Ik heb nooit zakdoeken bij me. Ik heb niet eens zakdoeken. "Haal op die trekker snot is lekker!" Geen zakdoek, dus ik kan haar er ook geeneen aanbieden.

Ik doe nog een stap dichterbij. De bak met koffie verhuisd naar de hand van de peuk. "Kom maar hier schat", zeg ik tegen haar. Met de duim van mijn vrijgekomen hand veeg ik de tranen uit haar mondhoek. Ik kijk naar haar en constateer dat ze er al een stuk beter uit ziet. Alleen die snotbriebel onder haar neus nog. En ik heb geen zakdoek bij me.

Ik buig voorover. Dichter naar haar toe. Ik open mijn mond en lik met mijn tong de briebel onder haar neus weg. Ik laat hem even op mijn tong rusten voor ik hem naar binnen slurp. Het smaakt zout. Zout met een beetje zoet op de achtergrond. Het is lekker. "Dank je wel Frommel", hoor ik haar nog net zeggen als ik in de gearriveerde trein stap.

Als ik langs haar rij zwaait ze en werpt me een kushandje toe. Het is zomers en pollentijd. Snot is lekker.