MARTIN BRIL R.I.P.

Kan je treuren om de dood van iemand die je in de verste verte niet kent?

Schijnbaar wel. Het was vanochtend te vroeg dat ik al om tien voor zes wakker was. Tien voor zes. Ik hoef pas om tien over half zeven op te staan om de trein met een heleboel gehaast te halen. Zonder dat gehaast kan ik niet. Zo vroeg in de ochtend. Moet ik mij niet haasten dan kom ik meestal te laat. Dan verzand ik in lanterfanten en niet meer op de tijd letten.

Vanochtend stond ik om vijf voor zes onder de douche. Daarna liep ik twee trappen af om de krant, die ik even daarvoor door de bus had horen vallen, van de mat te rapen en die, onder het genot van een kopje koffie, alvast te gaan lezen. De Volkskrant, waarvan de laatste restyling mij doet twijfelen of ik er nog wel abonnee van wil zijn.

Een van de restyling gevolgen was dat Martin Bril van de tweede katern naar de voorpagina verhuisd was. Rechtsonder in de hoek. Minder ruimte. Minder tekst. Minder Martin Bril. Het begin van mijn dag was met de restlyling voorgoed veranderd.

Ik ga aan de eettafel zitten en leg de krant opengeslagen voor me neer. Mijn adem stokt.

Martin Bril is dood. Verloren aan de kanker. Waar de afgelopen dagen in de rechteronderhoek "vandaag geen Martin Bril" stond, nadat hij de laatste columns opeens over het nodig hebben van een rolstoel schreef, staat nu de voorpagina en pagina twee vol met zijn dood.

De koffie staat koud geworden op die zelfde eettafel als ik om kwart voor zeven 's avonds weer thuis kom. Ik heb er geen slok van kunnen drinken. Call me sentimental, maar ja je kan treuren om de dood van iemand die je nooit hebt gekend. De tranen rolden over mijn wangen.

Martin Bril was het begin van mijn dag. Martin Bril kreeg het voor elkaar dat ik naar een kruispunt in Tiel wilde. Martin Bril deed je verlangen naar een bezoek aan nietszeggende dorpen waar dan ook in Nederland. Martin Bril was een observator van het alledaagse en het doodgewone Nederland. Een observator die het alledaagse speciaal maakte. Puur en alleen door zijn manier van schrijven. Met zijn fancy bloemen blouse, van weet ik veel hoe die ontwerper heet, aan.

Ja, je kan treuren om iemand die je nooit hebt gekend. Omdat je hem dan misschien wel nooit hebt gekend, maar hij met zijn manier van schrijven je wel deelgenoot liet worden van zijn unieke kijk op het alledaagse en het land en de wereld om je heen.

Er is een reden verdwenen om het Volkskrant abonnement niet op te zeggen.

"En fin". En de wereld draait door.