EEN RUG, EEN RUG, MIJN KONINKRIJK VOOR EEN RUG

Ze denken dat het al weer wat beter met me gaat en dat de pijnstillers hun werk aan het doen zijn. Niets is minder waar. Ik maak dan al wel weer grapjes en zeg dat ik zin heb in een sigaret, maar dat is slechts ontkenning. Naar mijn collega's toe en naar mezelf.

Blinde paniek schiet door mijn hoofd. Het was over, verdomme. Het ging goed. Niet nu! Zeker niet nu! Op dit moment, de komende paar maanden, is dit het laatste wat ik kan gebruiken. Ze zien me aan komen bij een sollicitatie gesprek. Blinde paniek en ik voel een aanval van hyperventilatie op komen. Blinde paniek is het beste weg te lachen.

Weg lachen naar de omstanders toe. Liever een flauwe grap maken, dan ook maar iets van de paniek in mijn hoofd laten merken. Dus daar lig ik. Bij de receptie op een bank. In het zicht van iedereen die binnen komt. Ik had liever ergens anders gelegen, in jouw armen bijvoorbeeld, maar ik kan geen kant op. Ik schenk de aangereikte koffie niet in mijn mond maar over de bank.

Even te voren zag ik in de verte een collega aankomen. Ik roep hem en vanaf dat moment kan ik helemaal niets meer. Het hek naast me biedt houvast. Mijn rug alles behalve. De wanne be rally coureur van een buschauffeur heeft mij doen verkrampen na het kleine tikje in de rug bij het opstaan. Steunend op een collegiale schouder weet ik met moeite de bank te halen. De tranen rollen over mijn wangen.

Een angst voor weer rugpijn heeft een pijn als nooit te voren opgeleverd. De dit niet weer, niet nu gedachten hebben mijn lijf verkrampt. Alles stijf en toch geen stabiliteit. Alles stijf en verkrampt en de ene na de andere pijnscheut schiet door rug, linker bil en been.

Na drie dagen kruipend naar de wc gaan maak ik een wandeling van twee uur in de eerste voorjaarszon. De paniek is weg. Het is reuze mee gevallen. Nu maar hopen dat drie maal echt mijn scheepsrecht is.