I'VE GOT ONE THING TO SAY BEFORE I GET DRUNK AGAIN

Het is 1 uur in de nacht. Ik luister muziek en op de achtergrond wordt er gepokerd op tv. Ik wacht op de kneiterharde niesbui van de buurman of is het toch een schreeuw van waanzin? Geen niesbui. Geen schreeuw. Ook geen auto's met draaiende motor voor de deur, wachtend op de bijrijder die dope koopt. Buurman besluit om te gaan doe het zelven. 1 uur in de nacht en het hamergeklop is niet van de lucht. Morgen klopt die hamer in mijn hoofd.

"De vrijdagnacht is de nacht waarvan ik hou. Het donker als iedereen slaapt en ik springlevend thuis ben."

Een Magnum. Het kostte me een Magnum. Ik met mijn ik luister naar punk, hij met zijn ik luister naar metal. Hoe kon ik nou weten dat The Black Album van Metallica op nummer 1 zou komen. Ik begreep nog amper hoe het kwam dat Nevermind/Smells Like Teen Spirit een verkoop succes was geworden. Wist ik veel dat we aan de vooravond van een nu al 16 jaar lang dode muziek revolutie stonden. Ingeluid door Nirvana. Al 16 jaar dood. De tijd tussen sgt.Pepper en Never Mind The Bollocks en Nevermind is aanmerkelijk korter dan de tijd tussen Nevermind en nu. Nee, die Engelse Gang Of Four klonen zijn niet de nieuwe revolutie. Ik kocht hem een Magnum. Een classic die toen nog gewoon een Magnum heette. Geef mij de witte maar. Witte chocolade is dan misschien geen chocolade, maar doe mij maar een witte Magnum. Een paar weken geleden sprak ik hem. Hij had toen niet alleen een Magnum gewonnen. Het was een feest geweest. Die muzikale revolutie was ook zijn revolutie geweest. Met het verstommen van de door Nirvana ingezette golf verstomde ook zijn geluk. De herinnering bleef.

"Frommel, ik kwam haar toen tegen en ik heb me helemaal gek geneukt op Nevermind en de Black Album. En op The Massacre van The Exploited en Left Hand Path van Entomed natuurlijk, wat dat is goede zaag muziek om op te neuken."

Dipsomanie. Midden in de nacht. Ik moet morgen heel veel, maar het weg zijn is nu belangrijker. Ik drink. Ik rook als een schoorsteen. Ik draai 5 nummers keer op keer. Tranen rollen over mijn wangen en toch ben ik gelukkig. De pijn is goed. De pijn verteld het verhaal van wat gaat komen. Dipsomanie naar de toekomst. Ik dans en stuiptrek door de woonkamer. De niets voorstellende speakers van mijn laptop kraken en piepen. Ik hoor waanzin en schrijf een nieuw verhaal. Een verhaal van geen hoop en ellende. Zo tegenstrijdig van wat de toekomst mij gaat brengen. Ik leef in dipsomanie en moet morgen heel veel. Ik leef in dipsomanie, maar morgen ben ik er. Ik onderga de alcohol en nicotine. Alleen. Omdat ik weet wat er gaat komen. Vandaag is de dipsomanie een voorfeestje.

"So I gained an addiction to drink and depression. They are mine. My only true friends. And I keep them with me to the very end."

Het leven lacht. Heel hard. Het leven lacht heel hard mijn kant op. Ik denk dat ik 14 ben. De laatste keer dat ik mij zo goed voelde. 14 en begin twintig en 25. Het leven lacht. 18 maanden geleden sprak ik mijn weerzin uit. De weerzin waar ik nu niets meer van begrijp. Zwart. Ik zie het niet meer. Ik zie het zwart niet meer. De zon schijnt. Het is mooi weer en laten we gaan surfen. Steek de barbeque aan. Gooi de gamba's er op. Ik lust ze wel niet, maar laat het feest zijn. Laten we dansen tot onze kuiten hard als een plank zijn. Niet de zon en oh oh oh wat is het toch een fijn weer. Geniet van de nacht en neem van de nacht. Ook zwart is een mooie heldere kleur.

"And never go to sleep. My best unbeaten brother. This isn't all I see."