BUITEN STORMT EN REGENT HET HARDER DAN DE PUNKROCK DIE WIJ DOOR ONZE VERSTERKERS RAMMEN

Op de terugweg bedachten we dat het niet helemaal pluis geweest was. We hadden gespeeld in een strandtent ergens onder de rook van Den Haag. Een dorp bestaande uit een hotel, 3 huizen, een gebouw van de reddingsmaatschappij en een strandtent. Alhoewel strandtent.

We wachten op een verlaten parkeerplaats beneden aan de duinen. Onze gitarist heeft net gebeld dat we er zijn. Plotseling verschijnen er boven aan de duinen een paar grote lampen en veel geronk. Een paar minuten later zitten we in een verroeste amerikaanse pick up truck. Achterin in de laadbak en de regen. Met onze versterkers en gitaren scheuren we hobbelend over de duinen en het strand. Achter het stuur een woeste man met een lange leren jas, een drie dagen baard en een leren hoed op.

De strandtent is meer een houten keet met een krakkemikkige aanbouw er aan vast dan een wonder van strandtentarchitectuur. Buiten stormt en regent het harder dan de punkrock die wij door onze versterkers rammen. We zijn de seizoensafsluiting en een grote plas lekt door het geimproviseerde tentzeilen dak tot vlak naast mijn distortion pedaal. Ik schop het ding weg van elektrocutie. Achter mij spoelt Take It Away Bob nog net niet met drumstel en al weg. Onze gitarist waait bijna uit zijn shirt. De 5 aanwezige punks gaan uit hun dak. Aan de bar zit wat oude penose verveeld een biertje te drinken. De sfeer is bijna om te snijden. Grimmig. Het hout piept en kraakt. Het zeil klappert. Buiten stormt en regent het harder dan de punkrock die wij door onze versterkers rammen.

We worden met onze spullen weer terug naar de parkeerplaats beneden aan de duinen gereden. Achter het stuur weer de woeste man met een lange leren jas, een drie dagen baard en een leren hoed op. Met als enig verschil dat hij in de tussenliggende 2,5 uur non stop baco´s heeft lopen tanken. Als onze spullen weer in de auto staan haalt hij een grote stapel bankbiljetten uit zijn jas. Een wel hele grote stapel die onmogelijk van zijn baromzet kan zijn. Wat hadden we ook alweer afgesproken, vraagt hij en betaalt ons meer uit dan we vooraf overeengekomen waren. Al slippend scheurt hij de duinen weer over.

We rijden terug naar huis en zijn er een tijdje stil van. Dit was niet pluis. Daar gebeuren duistere dingen, zegt een van ons uiteindelijk. Een paar weken later lezen we dat de strandtent is gesloten wegens drugshandel. The Prunella Scales voelen zich heel erg punkrock.