ALS JE WILT LACHEN DAN GA JE MAAR NAAR EEN REVUE VAN JOHN LANTING

Als hij op het podium staat dan liggen er op de versterker naast hem 73 voorgedraaide sigaretten klaar. Hij rookt harder dan de rookmachine boven hem rook kan spugen. Als hij op het podium staat dan vliegt het bier sneller door zijn slokdarm dan dat de barman het kan inschenken. Als hij op het podium staat dan komen de demonen los. Stuiptrekkend, ongecontroleerd schuddend met zijn ledematen en met dichte ogen schreeuwt hij de angsten van zich af. Er bestaan vanavond geen vrolijke teksten. Dipsomanie, verlatenheid, nachtelijke demonen en opengereten meisjes wier ingewanden op de grond liggen. Als je wilt lachen dan ga je maar naar een revue van John Lanting. Hier is het donker. Hier heersen de demonen. Door de microfoon, het snoer, de zangversterker en de speakers de zaal in. Zijn hoofd uit.

Strak van de zenuwen staat hij het eerste nummer te trillen op zijn benen. Ik lees de spanning in heel zijn lijf. Daar staat hij. Op een podium voor een zaal vol bekenden. Waarom zijn het bekenden? Waarom moest hij zonodig zijn eerste optreden hier doen en niet 135 kilometer verderop? Daar waar niemand hem kent, maar vooral hij niemand. Als na het eerste nummer er een enthousiast applaus klinkt zie ik een vluchtige twinkeling in zijn ogen. De ban is verbroken. De strakgespannen snaar ontspant dat kleine beetje dat hij kan ontspannen en de rest van het optreden gaat hij los. Weg moeten ze die demonen. Weg uit zijn hoofd. Uitgestort over de mensen in de zaal voor wie ze bang zullen zijn en die ze in het niets zullen doen oplossen. Verlossing. Ik zie verlossing op het podium. Hij is weer het rock and roll dier dat we zo graag zien. Hij bevecht de demonen en wint.

Hij is mijn drinkebroeder. Mijn fijn gesprek partner. Mijn voetbalelftalgenoot. Hij is een van mijn beste vrienden, mijn gabber, mijn maat, my buddy, my pal.