50 METER IS ENG TE DICHTBIJ

Bij binnenkomst op mijn werk was mijn bureau opeens mijn bureau niet meer. Tijdens mijn nachtje slapen bleek er besloten te zijn dat de boel om moest. Lekker, dacht ik, ik werk hier pas 2 weken en nu mag ik al gaan verhuizen. Dat belooft wat.

Mijn nieuwe werkplek bleek nog dichter op de landingsbaan te zijn. Ik werkte sinds twee weken op de luchthaven en ons bedrijf lag 50 meter naast de start en landingsbaan. Was mijn eerdere bureau nog aan de achterkant van het bedrijf, mijn nieuwe werkplek was pal achter de glazen pui aan de voorkant van het pand. Op slechts 50 meter van mijn bureau gingen volgeladen Boeing 747's de lucht in of kwamen juist uit de lucht vallen. Ik kon de popnagels in de vleugels tellen. Ik vond het eng te dichtbij.

Ik keek uit het raam. Ik verveelde me. De ene Boeing na de andere ging de lucht in. Ik keek en vond het eng te dichtbij. Ik keek en had visioenen van op het pand neerstortende vliegtuigen. Ik keek uit het raam, dagdroomde over de mooie vrouw, deed mijn werk en lummelde de dag door. Dit zou geen lange carriere worden. Dit was niet mijn droombaan. Ik had spijt dat ik mijn vorige baan had opgezegd.

Een roestige Boeing kwam voorbij denderen. De neus ging omhoog en het vliegtuig liet de grond los. Er klopte iets niet. Dit was anders dan anders. Dit was niet zoals het hoorde. Ik werkte hier pas twee weken, maar ik kon zien dat hier iets niet klopte. Dit vliegtuig ging het niet redden. Dit vliegtuig zou niet het luchtruim in gaan en dat wel heel erg eng te dichtbij.

Ik had gelijk. Opeens viel de de roestbak stil. Alsof het een papieren vliegtuigje was bereikte hij zijn hoogste punt en hing een fractie van een seconde stil. De neus draaide zich naar rechts en het toestel viel terug. Terug naar de grond. De grond op 50 meter afstand van mijn bureau. Ik wist het, dacht ik en een helse vuurzee kwam op mij af. Ik dook onder mijn bureau. Ik had te veel jaren 50 duck and hide filmpjes gezien. Ik zag de vuurzee en dook. Met opgetrokken knieen en mijn armen om mijn hoofd voelde ik de hitte over mij heen trekken.

Ik keek op en zag dat het 06:30 was. Ik moest er uit. Ik moest naar de luchthaven waar ik sinds twee weken werkte. Ik wist dat dat niet lang meer zou duren. Die nieuwe baan was niet mijn droombaan. Het zou geen lange carriere worden. In de trein had ik spijt dat ik mijn vorige baan had opgezegd.