THE CULT IS ALS DIE STEEN WAAR DEZE EZEL ZICH WEL TWEE KEER TEGEN STOOT

Stuur maar op. Laat maar komen. Tot de geneugten van Last.FM horen bandjes bij elkaar ontdekken en/of zien dat de een of andere band een nieuwe plaat uit heeft. Ik heb een groeiende verzameling Japanse meuk op de harde schijf staan. Jay Reatard heeft geen geheimen meer. Het jaren tachtig gehalte groeit en groeit. Of dat nu muziek uit die tijd is of door die tijd beinvloede muziek. Er wordt zelfs gedanst in huize Frommel tegenwoordig. Ik ontdek en herontdek.

Zo zag ik laatst Born Into This van The Cult voorbijscrobbelen bij een Last.FM vriendinnetje. Op mijn opmerking dat ik die plaat helemaal niet van ze kende, werd er geantwoord dat het de nieuwe plaat was. "Opsturen maar?" Ja, welja vooruit. Laat maar komen die link dan trek ik hem wel binnen. Mij benieuwen wat Jim Morisson en zijn vriendjes tegenwoordig voor een grote mannen rock maken.

Niet mijn sort of grote mannen rock dus. Niet dat het zoveel anders is dan wat ze ooit eerder hebben gemaakt. Nee hoor, van het zelfde laken een pak dat Born Into This. Slecht is het niet. Het is alleen mijn kopje thee niet. Ergens in mijn hoofd zit dat ik The Cult goed vind, maar keer op keer als ik het draai kom ik tot de ontdekking dat dat helemaal niet zo is. Dat ik The Cult saai vind. En vooral heel cliche. En vooral heel erg grote mannen rock waar ik niets mee heb. De enige plaat van The Cult die in mijn collectie vinyl staat heet Sonic Temple en wordt er al 15 jaar niet meer op betrapt dat hij rondjes draait op mijn draaitafel. Daar staat zelfs de wanstaltige ballade Edie (Ciao Baby) op. Wanneer ik door mijn Abs, the tot Daytona, Ray bak met vinyl struin, troost ik me iedere keer weer met de gedachte dat Sonic Temple een krijgertje is.

Als ik The Cult draai kom ik tot de conclusie dat The Cult voor mij maar 1 nummer is. The Cult is voor mij niets anders dan Love Removal Machine. Als net 15 jarig mannetje sprong ik de hele middag door mijn kamertje op deze single. De gitaarsolo luchtgitaarde ik tot in elk detail. Nog steeds, wanneer ik tegenwoordig het nummer hoor, weet ik iedere noot tot op een honderste van een seconde precies te plaatsen. Elke ram op een crashbekken, iedere slag op de snare droom ik ruim van te voren. De baslijn heeft voor mij al 20 jaar geen geheimen meer. Het aftikken tot het uitsterven van het geluid. Het staat in mijn geheugen geëtst. Als blikjes verzamelaar droomde ik de hele nacht van het verkrijgen van 1 exemplaar uit de blikjes muur die in de clip omver werd geschopt.

The Cult is voor mij Love Removal Machine. Niets dan Love Removal Machine. Laat ik er niet nog een keer intrappen dat deze band mij voor de rest ook maar 1 seconde kan boeien. The Cult is voor mij Love Removal Machine. Niets meer en niets minder. Love Removal Machine. De rest kan mij gestolen worden. Oke af en toe een liedje misschien dan. Revolution of She Sells Sanctuary ofzo.


En nog de versie die op het shelved Peace album zou staan (later in de Rare Cult boxset).