LET ME TELL YOU ABOUT MY WEEKEND HOW WAS YOURS?

Ik weet niet of het door mijn kapot getrapte knie komt of omdat de NOS er zoveel aandacht aan besteedde. Rugby is my new thing. Voetbal heeft afgedaan. Voetbal is voor mietjes. Overbetaalde nietsnutten die niet zouden misstaan op het wk schoonspringen en al piepen als je naar ze wijst. Ik ga mijn blessure gevoelige lijf negeren en ik ga rugbyen. Ik wil ook een lijf van 115 kilo spieren in een strak shirt en bloemkool oren. Mijn kop naar beneden en erin kletsen met die zooi. De laatste 15 minuten van een wedstrijd met een mooie tulband van pleisters om mijn kop uitspelen. Een beetje sleuren en trekken. Een hechting of 6 boven mijn linker oog. Een beetje rennen en tackelen. Voetbal is voor mietjes. Rugby is voor echte mannen. Volgens de kenners was het een saaie finale afgelopen zaterdag. Ik heb 80 minuten vol spanning voor de buis gezeten. Met een vliegende tackle vloerde ik de kat op weg naar haar etensbak. Ik scrumde tegen de deurpost. Mijn baal shag schoot ik vanaf het balkon over het huis van de achterburen. Gespannen zat ik op de bank. Wachtend op een try die niet viel of afgekeurd werd. Ik ga mijn blessure gevoelige lijf negeren. Ik zal de hele week strompelend door het leven gaan en zondags met mijn kop naar beneden er weer keihard in kletsen. De bal is niet langer rond en rollen doet hij zeker niet.

"Komt u op visite als ik na 1 wedstrijd met een dwarslaesie in het hospitaal lig?"

Metal is niet mijn muziek, maar deze avond blijkbaar helemaal niet. Ik stap toch op de fiets. Mijn Puchmaat heeft namelijk de vreemde hobby om naast in wat punk- en rockbands te spelen ook te drummen in een metal band. Ik begrijp het wel. Lekker rammen. Lekker beuken. Lekker hakken. Ik hou niet zo van metal en vanavond blijkbaar helemaal niet. Als ik mijn fiets tegen het raam van de kroeg zet, zie ik dat het verschrikkelijk druk is binnen. Het ziet zwart en lang haar. De band is nog niet begonnen, want ik hoor buiten niets. Denk ik. Bij binnenkomst valt er een drukkende warmte over me heen. Ergens ver weg in dit piepkleine cafe staat toch een metalband te spelen. Op fluisterniveau. De band is slecht. Heel slecht. Ik vervloek dat ik gekomen ben, maar blijf wachten op de volgende. Door de haren heen zie ik nog net de barkeeper zijn hanenkam staan. Ik hap naar adem en bestel een Hertog Jan. Tussen al het zwart en de rond zwiepende haren ontdek ik het witte t-shirt van S. Gelukkig er is een bekende. Een paar zelfs. A. verteld over deel 2 van de soon to be mine classic erotica serie. Marilyn Monroe en een appel. Ik klets wat bij met de Schapenman die zichzelf weer bevrijd uit Kazachstan en Turkmenistan weet. Hij heeft het boek van de president gekocht, gaat het 3 keer lezen en zal in de hemel komen. Op het podium wordt de duivel opgeroepen.

De band waar ik voor kom begint. Mijn humeur is tot een minimum gedaald. Ik word gek van de hitte. Ik hou niet van zwiepende haren in mijn slok bier. De aanwezige tieners hebben het heen en weer. Ik sta geen seconde stil. Mag ik er langs of een duw. Het bier is lauw. Ook een wereldcafe heeft slechte avonden. Ik haal nogmaals diep adem, maar de zweet lucht ontneemt me mijn laatste beetje blijven. Tijdens het vijfde nummer geef ik het op. Ik draai me om naar het bruidspaar. "Ik ga thuis porno kijken. Ik haat metal." Buiten staan een paar metalmeisjes te flirten met 2 korpsballen. Nee, het is niet hun muziek. De mijne ook niet. Zeker vanavond niet.

"Human mice, for the angel of death. Four hundred thousand more to die. Angel of death"

Het is koud zondag. De eerste kou waar zelfs mijn handschoen mijn ooit gekneusde vingers niet tegen kan beschermen. Doorzichtig geel sta ik langs het voetbalveld een shaggie te draaien. Het is koud, maar we beginnen steeds beter op elkaar in gereden te raken. Ze heeft wat meer pit gekregen en wij beginnen elkaars rijden te lezen. We dansen langs en door elkaar heen over de weg. Zo nu en dan trek ik het gas open en spurt voorbij. Duim omhoog en gas erop. Tegelijkertijd moeten we pissen. Het is koud, maar heerlijk om te rijden. De kou vraagt om een afzakker in het cafe. Het worden er meer. Te veel. Ze staan buiten veilig aan 1 slot te wachten. We genieten van de band en nemen nog een biertje. Dat hebben we wel verdiend vervloek ik mezelf de volgende dag.

"Betty en Avril zingen het marsupilami lied. Ze zijn twee vriendjes."