TOMASSO STRONTZO FROMMEL DOET EEN CURSUS ITALIAANS

"Kijk de enige reden dat jij in dit combo speelt is dat er gegarandeerd bloed vloeit op het podium. Niet om je talent en niet om je naam. Frommel jongen, de fans verwachten tegen het eind van het optreden een rechterhand waar de vellen bij hangen en waar het bloed met liters tegelijkertijd uitloopt. Is het je dan nooit opgevallen dat aan het eind van een optreden het publiek naar achter wijkt om niet ondergespetterd te worden?"

Ik weet niet wat er mis is met me vanavond. Ik bloed niet aan het eind. Heb ik eindelijk geleerd hoe mijn plectrum vast te houden en hoe er mee tegen de snaren te slaan? Geen druppel rood in de Sub071. Een volkomen ongeschonden hand, terwijl ik toch alles heb gegeven. Voor de volle 20 minuten ben ik 200% gegaan.

Ik ben veel te vroeg op station Leiden. Links van mij staat een spuuglelijk jaren 70 kantoor met spiegelende zwarte ramen. Althans. Wat er van over is. De helft die richting het station stond heeft plaatsgemaakt voor 15 meter hoge roestige palen met een net zo roestig hekwerk en houten platen er tegen aan. Een litteken op het gebouw waar ooit een brandtrap hing. Al jaren staat het zo te staan. Midden in de stad. Beginnen met slopen en met de noorderzon verdwijnen. Leiden heeft een smerige puist.

Een smerige puist waar dingen gedaan worden. Een spuuglelijk gebouw waar binnen het bruist. 15 mensen wonen er. In oude kantoorruimtes of in een caravan op de binnenplaats achter het roest. Eetcafe en wonen en bandjes en feesten. Een groot gat in de grond is verworden tot een prive meer. Midden in de stad in de zon aan je eigen meertje wonen. Costa del 3 octubre. K. die de deur voor mij heeft open gedaan leidt me een trap op. Door het eetcafe en via een wenteltrap weer naar beneden.

Ik sta in een hok van 3 bij 6 meter. Een kelderkast die de zaal blijkt te zijn. Ik wordt direct enthousiast en maak een praatje met Black Circus Tarantula. Hun soundcheck klinkt lekker. Hun optreden later die avond ook. Lekker in het gehoor liggende rock met een vleugje sixties invloeden. Niet hemelbestormend, maar wel lekker.

Het is etenstijd. Ik schuif aan bij Black Circus en de dames van The Recipe Book die de avond organiseren. Ik krijg een vervreemdend gevoel. Roberta, de bassiste, en M. van The Recipe Book praten engels, hoewel beiden volbloed Italiaans zijn. Mijn engels is doorgaans goed. Vandaag niet. Ik raak in de war van de schoonheid van Roberta. Verlegen lepel ik mijn spicy pindasoep op die mijn verkoudheid in stromend neuswater doet overgaan. Verlegen, nee verliefd tot in mijn tenen, hakkel ik een grammaticaal wanhopige zin. Ze lacht. Lacht ze om mijn grapje of om mijn stuntelige engels? Het maakt me niet uit. Al zou ze me in het gezicht slaan. Halverwege haar optreden ga ik achterin het kelderhok staan. Ik kan mijn ogen niet van haar afhouden en ben bang dat ze het door heeft als ik vooraan blijf staan. Wie weet is een van de andere bandleden wel haar minnaar en 1 keer deze maand in elkaar geslagen worden vind ik meer dan genoeg. Daarbij het zijn Italianen. De Costa Nostra ligt altijd om de hoek. Bij het afscheid nemen aan het eind van de avond twijfel ik of ik haar een zoen zal geven. De twijfel doet mijn een afscheidsgroet en een prettige terugreis stotteren. Thuis check ik het internet op foto's van haar. Mijn ogen hebben niet gelogen.

We spelen een gedreven, korte, harde set. Het gaat lekker. Voor het optreden is mijn ik moet poepen gevoel tot een minimum beperkt gebleven. Het gaat toch wel goed komen. "Hi, we are The Prunella Scales, Puchrock motherfuckers. Our first song is called Fat Freddy's Cat." Onze nieuwe drummer Slager (voorheen de huilende cowboy) ramt het eerste nummer uit de startblokken. Ik ga op in wat ik doe. Het komt uit mijn tenen. In mijn enthousiasme mis ik een paar accoorden. Een goed teken. Slager vecht tegen een onwillig bekken, maar slaat de vellen aan flarden. Take It Away Bob laat de bescheten klinkende London City kast evengoed scheuren, piepen en knetteren.

Als laatse spelen we Pretty Please (With Sugar On Top). Ik zeg dat het vanavond over de 12 motherfuckers gaat, die Take It Away Bob en mij tegen de grond sloegen. Nooit klonk het nummer zo aggressief. Nooit kwam het zo diep uit onze tenen. Ik ben leeg en tol op mijn benen. Het zweet gutst mijn t-shirt en mijn ogen in.

Goddamn motherfucker!
Goddamn motherfucker!
Goddamn motherfucker!
Goddamn motherfucker!

That's what you is.
That's what you are.

Goddamn FUCK!!!

"Do the people still want to listen to us after this violence?", vraagt Roberta na afloop. "You were awesome. Great show!" Ik wel, antwoord ik haar. Ik zit te wachten op jou, zeg ik in gedachten. Ga je straks met me mee?

The Prunella Scales-Pretty Please With Sugar On Top

Black Circus Tarantula MySpace