ZE ZIJN VERLIEFD EN IK EMERGO

Zij is een jaar of vijftig. Hij minstens 75. Ik bied hem mijn zitplaats aan, want hij loopt met een kruk. Zijn antwoord is onverstaanbaar Afrikaans. Ik begrijp van haar dat mijn klapstoeltje te laag is om uit op te staan. Hij is inderdaad boomlang en slecht ter been. Zij is het type gezellige buurvrouw. Hij zet stram zijn koffer op de korte kant en gaat erop zitten. Tevreden steunend op zijn wandelstok. Ze zijn verliefd. En getrouwd. Ze is trots op hem. Trots dat ze zijn vrouw is. Onderweg naar Capetown. Capetown waar zijn vrienden best fout zijn, maar er wel voor zorgen dat zij veilig is op straat. Dat ze laatst met carnaval niets te vrezen had. Veilig, want ze is zijn vrouw. Onderweg naar Capetown waar ze op gympen loopt iets dat ze hier nooit doet. Minstens vijftig en verliefd. Dan vergeet je die gestolen auto's voor de deur. Groot gelijk heeft ze. Het is een man om verliefd op te worden en in Capetown bestaat nog iets als moeten overleven.

"Dat ik op mijn vijftigste of zeventigste ook nog zo verliefd mag zijn."

De klap gooit me bijna terug naar af. Het donker en sombermans drukt hard tegen mijn goede gemoed. Flarden zwart dringen zich op. Ik weet het nog te bevechten. Het lukt me nog, maar dan moet mijn hoofd niet terug gaan naar het moment van de klappen en de minuten of seconden die ik kwijt ben. De gevolgen kan ik handlen. De klappen en het moment waarop niet. Dat moment in de nacht maakt me moe. Moe in mijn hoofd. Moe in mijn gemoed. Ik wil verder en ik moet verder. Ik wil dat het uit mijn hoofd blijft. Ik heb er te hard voor gevochten om hier te zijn. Ik wil nooit meer terug naar toen. Praat met me over de gevolgen, maar vraag niet naar details. Het is geweest. Het is nu niet meer die nacht. Ik wil verder. Ik moet verder.

"Slaan is voor mensen die geen woorden (meer) hebben."