MIJN BED LIJKT WEL HET AUPING BED MIJN BOEKEN NEMEN RARE VORMEN AAN

Als ik wakker wordt voelt het alsof ik in het Auping bed lig. Ik ben zeiknat. De zweetaanval van de dag ervoor was dus wel wat ik dacht. Ik probeer overeind te komen, maar de slaapkamer tolt om me heen. Ik kijk voor me. De boeken in de boekenkast hebben de vorm van het Nirvana logo aangenomen. Dit gaat niet goed. Ik heb het koud, maar zweet. Mijn armen doen pijn. Een hamer slaat doffe monotone slagen op mijn hoofd. Op weg naar de wc val ik bijna om. Mijn benen zwabberen. Mijn oren zoemen.

Ik besluit een paar dagen thuis te blijven. Alsof het me zou lukken om naar het station te fietsen. Thuis blijven is wel eens leuker geweest. Slapen en zweten en zweten en slapen. Ik verhuis naar de bank. De slaapkamer is ook maar de slaapkamer. Daar is geen tv. Ik slaap en kijk tv. Ik kijk tv en ik slaap. Ik kijk om mij heen.

Er mag hier wel eens wat gebeuren. "Ik heb er de kracht niet voor." Ik ben een hele week in het huishouden gedoken en nog is het hier een bende. Ik dook in het huishouden van het nietliefcollectief en deed zelf niets. Ik kwebbelde over voorladers en poetsen. Over favoriete gerechten en over mijn boodschappenfetish. Tips van moeders en een magnetronstoommaaltijd. Een hele week was ik bezig met het huishouden en deed hier niets. Ik verdien ter compensatie een uitnodiging van alle dames om hun gerechten te komen proeven. Hoef ik de vaat nog even niet te doen. Afdrogen al helemaal niet.

Vandaag gaat het al wat beter. De boeken zijn de boeken weer. Zweten is goed. Thee en broodjes eten ook. Slapen ook. Weltrusten. En succes.