frommel (puchrocker)
Bijna voorbij dat godverse kolere jaar. Wat een baggerzooi zeg. Een hoop dikke vette ellende. Een jaar vol blessureleed. Zowel lichamelijk als niet lichamelijk. Ik kreeg er bijna kwantumkorting van bij de huisarts. Bijna voorbij. Nog een paar keer adem halen. Rustig adem blijven halen. Het is dat ik ook nog wel leuke dingen heb gedaan anders zouden ze het echt zo de prullenbak in kunnen gooien. Kom nu maar op met dat neukende 2005. Ik ben er klaar voor.
Ik wil je hierbij even bedanken. Toffe actie om al mijn gegevens (adres, e-mail adressen, de naam die mijn echte ouders mij gaven toen mijn moeder mij uitpoepte) zomaar naar iemand die ik niet ken op te sturen. Tof. Dank je wel. Vooral ook bedankt dat je hebt geinformeerd of ik het daar wel mee eens was. Toffe actie. Van zulke mensen moet je het hebben. Ik weet niet hoe ik je moet bedanken. Hetzelfde doen?
Vanochtend moest Frommel nogal hoesten. Dat heb ik wel vaker, maar dan komt het door het teveel roken de dag er voor. Nu had ik gister zo goed als niet gerookt dus daar kan het niet van geweest zijn. Het zal de wandeling naar huis zaterdagnacht wel geweest zijn. Alhoewel, zaterdagnacht? Het was meer zondagochtend. De kroeg was al een tijdje dicht, maar in mijn door alcohol aangewakkerde enthousiasme was ik nog even een biertje toe wezen doen bij teamgenoot C. Het was zo laat/vroeg dat ik tijdens het naar huis lopen (een straffe 40 minuten) in slaap viel. Ik werd net op tijd wakker om niet om te vallen en niet tegen een muur te lopen. Maar goed daar ging het dus niet om. Het ging om dat hoesten. Het zit namelijk zo. Elke keer dat Frommel nogal last heeft van hoesten hoop ik dat het chronisch wordt. Dat het een aantal dagen duurt dat hoesten. En dan het liefst zo erg dat je er van moet kotsen. Wat is daar nou voor een lol aan? Ja, niets nee. Niet aan dat hoesten. En dat het dan zo erg is dat je er van moet braken dat is natuurlijk helemaal waardeloos. Ik zal u uitleggen waarom ik het dan toch stiekem hoop. Een jaar of 2 geleden had ik nogal last van de hoest. Niet zo'n beetje ook. Nu ga ik, al leek het er dit jaar niet op, niet zo snel naar de dokter, maar dit was niet leuk meer. Heel vervelend om 10x per dag naar de weecee te moeten rennen, omdat je maaginhoud er door een hoestbui aan de bovenkant weer uit wil. We maakten een afspraak en de dokter gaf een fijn recept mee. Die middag begon het gehoest weer en dus slikte ik 1 pil. Verrek na een minuut of wat nam het hoesten af. Het werd minder en minder en opeens voelde de keel alsof hij besmeerd was met boter zo glad. Dat was fijn. Weer een minuutje later liet ik opeens los van mijn bureaustoel. Ik zag bijna niets meer om mij heen. Alleen nog maar mijn monitor. Welk 1 gelukkig gevoel maakte zich van mij meester. Wat had ik in hemelsnaam voor een heerlijke pillen van de dokter gekregen. Wat een wereld spul. Wat was de wereld mooi en ik zat nog wel op mijn werk. Het kon me allemaal aan mijn reet roesten. De wereld was mooi. Ik hoestte niet meer en ik was zo gelukkig als een kind met sinterklaas. Toen het gevoel een beetje af begon te nemen kwam ook het schuurpapier in de strot weer terug. Ik slikte dus snel nog zo'n wonderpil. Hierbij bestudeerde ik ook maar eens de bijsluiter en de inhoudspagina. Codeine was het toverwoord. Codeine wat een spul. Ik zou het bijna gaan slikken zonder hoest.
Pomp de banden van uw Puch op. Echt waar het rijdt een stuk beter. Het zwabbert ook een stuk minder.
Het was weer een gezellig samen zijn. Het was weer 06:00. Ik had het rechts van me alleen wel heel erg koud. Frommel gaat eieren bakken en over 3 uurtjes maar weer eens richting cafe. Al die verplichtingen met kerst.
Hang Myself From The Tree – The Vandals
Ik vertelde u laatst al dat ik niet van het ontbijten ben. Dat ik daar en geen tijd voor heb soggus vroeg en dat ik het ook niet door mijn keel heen krijg. Stiekem had ik me toen voorgenomen om vanaf dat moment wel te gaan ontbijten. Om niet meer bijna achter het bureau te zitten stuiteren zo tegen 11:00. Aangezien het slikken en dan vooral het doorslikken een beetje het probleem is bij het ontbijten bij mij, dacht ik, ik ga aan de yoghurt. U begrijpt dat ik in de tussenliggende tijd nog steeds het ontbijt over heb geslagen om de doodsimpele reden dat ik steeds maar weer een minuutje of 10 voor de bus gaat uit mijn bed komt. En dan moet ik nog tanden poetsen, shaggie draaien en 15x de knopjes en de ramen en deuren checken. Vanochtend stond ik tot mijn eigen grote verbazing zomaar bij de eertse wekker naast mijn bed. 06:00. Na een uitgebreide douche en een peukie het ik zomaar tijd over om te ontbijten. Ik fabriceerde mijzelf een grote kom met boerenland yoghurt met chocolade meusli. Dat beviel goed. Lekker. Voor een minuutje of 15. Daarna begon mijn maag op te spelen. Een half uur later begonnen mijn darmen zich te draaien en te ronken. Nee, je moet gaan ontbijten. Ik sla het voortaan wel weer over. Ik stuiter wel weer wat om een uurtje of 11:00. Liet er van de weeromstuit ook nog een haar van mijn tandenborstel los die daarna besloot zich in mijn keel te vestigen. Uche. Uche .
Trappen. En dan vooral trappen lopen. Daar ben ik niet voor gemaakt blijkt keer op keer. Niet dat mijn knieen niet in een hoek groot genoeg om de stap naar boven te maken gebogen kunnen worden. Nee hoor, dat doet het allemaal gewoon. Het buigt en strekt als een normale knie. Allebei. Nee, het is de grote, de hoogte en de diepte van de treden. Op 1 of andere manier ben ik nog nooit een trap tegen gekomen waar de treden in zo'n verhouding tot elkaar staan dat ik er op een normale manier tegenop of vanaf kan lopen. De afstand is altijd te groot of te klein. De treden zijn altijd te ondiep (ja ik heb baggerschuiten van voeten, maat 47) of weer zo diep dat je niet in 1 stap op de volgende tree kan komen. Naar boven moet ik dus altijd of uit ritme lopen of 2 treden tegelijkertijd nemen, wat dan ook weer niet werkt, omdat dat weer net een te grote stap is. Naar beneden verlies ik geregeld net niet mijn evenwicht of moet ik de armleuning vast houden om niet naar beneden te kukelen. Mijn makke wat betreft het traplopen kwam tot volle uiting toen ik ooit eens in mijn nieuwsgierige je-moet-alles-eens-proberen tijd een psychedelisch dingetje naar binnen werkte. Ik probeerde een trap af te lopen, maar dat wilde niet echt lukken. In mijn totale gebrek aan realiteit tussen de oren en door een totaal eigen interpretatie van de werkelijkheid door mijn zintuigen zwiepte de trap alle kanten op op het moment dat ik mijn voet op de eerste trede zette. Ik ben beneden gekomen en niet eens met een val. Zittend op mijn aars ben ik tree voor tree naar beneden geschoven. Mijzelf stevig vasthoudend om maar niet aan de kermisattractie bewegingen van de trap ten onder te gaan. Eenmaal buiten gekomen was de wereld helemaal niet meer wat het geweest was. Aan de overkant van de straat liepen Italianen met maffiahoeden op en vioolkoffers in hun handen waar ze elk moment een jaren 30 gun uit konden halen. In de avondsuper bestond alles uit aluminium platen waar aan de achterkant tegenaan geduwd werd. Ik ben 5 minuten bezig geweest om een plastictas uit de plastictassenautomaat te krijgen. Wat 1 wonderlijk apparaat. Maar goed daar hebben we het helemaal niet over. Terug gekomen moest ik op knieen en voeten de trap weer op. Toen ik de benedendeur door kwam lag hij er nog rustig bij, maar toen ik mijn voet op tree numero 1 zette, drukte de kermisattractie uitbater op het startknopje en zette de trap zich weer in beweging. Maar weet u wat helemaal een ramp is? Een roltrap. Niet in beweging, maar zoals vanochtend, een roltrap die het niet doet. Dan wordt in 1 klap duidelijk dat die trappen gemaakt zijn om te rollen en niet om te belopen. Zelfs ik met mijn lange stelten moet mijn knieen tot aan nekhoogte brengen om een tree hoger te komen. Het allerraarste was dat het van de roltrap afstappen, dus van een bewegende naar een stilstaand ondergrond, er zo ingebakken zit dat ik bijna op mijn plaat ging bij het bereiken van de verdieping hoger. Ik heb zo'n ding nodig dat je op rug kan binden en waar je mee kan vliegen. Dan hoef ik nooit meer een trap te nemen. Dat zou fijn zijn.
'Ever had the feeling you've been cheated?' Dat vroeg Johnny Rotten aan het publiek. Ergens in amerika. De avond dat de Sex Pistols explodeerden. 'Ever had the feeling you've been cheated?'. U kent het gevoel waarschijnlijk wel. Frommel ook. Sinds gister. Gister waren de jaarlijkse loonzakje inhoud gesprekken. 'Ever had the feeling you've been cheated?'
Vandaag moest ik denken aan een buurman van vroeger. Ik dacht hem te zien in de trein. Goh hij leeft nog dacht ik. Bij het uitstappen bleek hij helemaal niet op de buurman van vroeger te lijken. Hij had een beetje dezelfde soort kleren aan en waggelde net als de buurman van vroeger. De buurman van vroeger. Nog vroegerder dan dat ik bij hem in de straat woonde schijnt hij een hele wijze man te zijn geweest. Met een goede baan en een dik inkomen. Ergens was het mis gegaan. In het vroeger dat ik hem kende schreeuwde buurman tegen visite die er niet was. 's Nachts spookte hij door zijn huis met in zijn ene hand een fles drank en in zijn andere hand nog 1. Knock out ging hij en had dan geen functionerende hersencel meer die er aan dacht dat hij het gasfornuis open had gedraaid zonder er een vlammetje bij te houden. Andere dagen gooide hij glas stuk in de tuin van de benedenbuurman. Op een donderdagavond stapte ik in de bus naar de stad. Buurman probeerde met een briefje van honderd een kaartje van 3 gulden te kopen. Hij had niet kleiner. Hij had alleen maar een stuk of 10 briefjes van 100 bij zich. Drie dagen later was er wat consternatie in de straat. Even later gevolgd door gillende ambulance sirenes. Buurman was gestrand. 20 meter van zijn voordeur. Verkerend in een staat van coma lag hij op straat. Geen teken van leven. Zijn broek onder de pis en stront. Zijn shirt onder de kots. Niet veel later was buurman weg. In zijn huis kwam een vrouw te wonen die 's nachts vergat dat ze het gasfornuis had open gedraaid zonder er een vlammetje bij te houden. Die 's nachts schreeuwde tegen visite die er niet was en glazen kapot gooide in de tuin van de benedenbuurman. Niet veel later was ook hij verhuisd. De benedenbuurman.
Ontbijten. Een ge-broodrooster-de boterham met jam. Een gekookt eitje. Een croissantje. Een jus de orange. Aan Frommel is het niet besteed. Ik lust het allemaal heus wel. Tuurlijk. Lekker zelfs. Maar niet als ik net mijn bed uitkom. Als Frommel net zijn bed uitkomt komt er niets door zijn strot. Ja een kop koffie. Dat altijd. Of de rook van het eerste shaggie van de dag. Maar vast voedsel dat gaat dus niet. Ik kan kauwen wat ik wil. Het wegslikken dat is het probleem. Alsof mijn strot eerst nog even gesmeerd moet worden met wat daglucht. Is het dan wel die slokdarm door dan ligt het ook meteen als een blok in mijn maag. Te draaien en te woelen en een manier te bedenken hoe het zo snel mogelijk via de binnengekomen weg weer terug naar buiten kan. Ontbijten. Ik kan het niet. 9 van de 10 dagen heb ik er ook helemaal geen tijd voor. Het ochtendritueel bestaat namelijk uit mij in bed 2x te veel omdraaien en daardoor 10 minuten voor de bus gaat pas opstaan. Snel de kop onder de kraan, deo en tandenpoets, de krant in de tas stoppen en een shaggie draaien voor bij de bushalte. Geen tijd om te eten dus. Het gevolg is wel dat ik om een uur of 11:00 zit te stuiteren achter mijn bureau. Maar ontbijten, ik krijg het niet weg en heb er toch geen tijd voor. De belangrijkste maaltijd van de dag. Die slaan we over.
We zijn even te gast bij fijne vriend Rondie. Het zit namelijk zo. U vond het al wat stil hier de afgelopen 2 dagen. Frommel heeft een klein meningsverschilletje met zijn provider. Ik zal niet in details treden, maar provider heeft in ieder geval besloten om de stekker er uit te trekken. Frommels peecee staat al 2 dagen te gillen op het bureau. Frommel wanneer gaan we weer internetten? Frommel toe nou!!! Helaas ik moet dat ding teleurstellen. We hebben even geen internet. Als alles goed gaat dan doet alles het maandag weer. U zult het dus even zonder mij moeten doen. En ik zonder u. Ik mis u allen nu al.
Lieve, lieve vouwfietsfietsers. En dan vooral de vouwfietsfietsers die de trein nemen. Ik vind het erg slim hoor dat u een opvouwfiets meeneemt de trein in om dat laatste stuk van perron naar bureau op een gezonde, snellere, maar vooral en waarschijnlijk makkelijkere dan tram, bus of metro manier af te leggen. Kan gratis mee in de trein ook nog. En daar wil ik het met u over hebben. Elke ochtend stapt u met zijn allen in. Met vouwfiets. Station na station vult de trein zich voller en voller met vouwfietsjes. Ik ga hier niet zeuren dat ik me aan u erger hoor. Wees niet bang. Ik erger me namelijk niet aan u. Met sommige van u zit ik ondertussen zo lang in de trein dat we elkaar gedag zeggen en af en toe een niets betekend prietpraatje houden over het weer of soortgelijke nietszeggendheid. Ik heb een tip voor u. U heeft een vouwfiets bij u. Vouwfiets. Het woord zegt het al. Opvouwen dat ding. Dat schijnt ook een voorwaarde van de NS te zijn om dat ding gratis mee te mogen nemen. Opvouwen dat ding. Dat doet u ook allemnaal netjes. Alleen waarom doet u dat niet alvast op het perron. Dan kunt u uw vouwfiets als zijnde een soort van handtas zo de trein in tillen. Nee u, ja echt u allemaal, kiest ervoor om uw vouwfiets in onopgevouwen stand de trein in te tillen en dan op een halfvol balkon te gaan staan medderen en klooien om dat ding nog opgevouwen te krijgen. Bij binnenrollen van het station van bestemming vindt u het ook handiger om de vouwfiets nog in de trein uit opgevouwen stand terug te brengen naar ontvouwen stand. Met hetzelfde volle balkon gemedder en geklooi als gevolg terwijl er 10 seconden later een heel groot perron tot uw beschikking is om uw ontvouwhandelingen uit te voeren. Denkt u ook niet dat dat veel makkelijker is?
20-01-2005 - Brighton
Sta je klaar om de wedstrijd te beginnen. Gaan ze op het veld naast je opeens in een kringetje staan. Een seconde later komt de scheidsrechterhandenschudderentoswinnaar uit de middencirkel lopen met de mededeling dat we een minuut stilte gaan houden, want 'er is een of andere prins carnaval' overleden. Nooit geweten dat Bernard een ere-burger was in Spierdijk (rockcity). Of zou hij ook daar een paar bastaardjes rond hebben lopen? Ja dahag daar doen wij van Blokkers10 niet aan mee. Rot op. Het hele elftal grotendeels ver boven de 30, maar een stelletje recalcitrante pseudo herrie schoppers blijven we natuurlijk wel. En terwijl een aantal tegenstanders van nog geen 20 jaar (2 stiekeme zonen?) met de armen om elkaar heen hun best deden om ook maar iets te voelen voor iemand die ze nooit hebben gekend en van wiens Lockheed avontuur ze waarschijnlijk nog nooit hebben gehoord, babbelden wij van de achterhoede (op gepaste toon) vrolijk verder over de te komen pot werkvoetbal. Of zouden ze hebben gedacht dat Edwin Evers dood was. Of ging het om onderstaande Bernard. Niet over onze voorstopper in ieder geval. Die deed gewoon mee.
Altijd fijn zo'n avonddienst. Dat betekent dus doorwerken tot alle troep het pand weer heeft verlaten. Dat is meestal zo rond een uurtje of 20:00. Dat valt dus wel weer mee. Vandaag niet dus. Ik pleurde gister om een uurtje of 22:00 op de bank in slaap (vast ritueel op zondagavond) en werd om een uurtje of 00:15 weer wakker. Stond op, liep naar de slaapkamer en viel neer in mijn bed. Om vervolgens de hele nacht naar het plafond te staren. En te staren. En te staren. Niet meer in slaap te krijgen. Het werd 01:00 uur. Het werd 02:15uur. Het werd 03:00 uur. Ik heb de teevee maar aangezet en wat naar Discovery liggen staren. Ik weet nu alles van een tunnel brand in Oostenrijk, van Australie en van weet ik veel wat nog meer. En toen was het 06:55 uur en ging het wekkertje. Tijd om naar de baas te gaan. Wilt u mij dus excuseren. Ik ga vanavond vroeg naar bed.
Buurman en Buurman. Walter and Gromit. The Adams Family. Het is op zondagochtend helemaal niet zo erg om achterlijk vroeg wakker te zijn.
Collega A. zegt nu al 1.5 week tegen Frommel dat hij zich moet scheren. A. heeft gelijk. Het ziet er niet uit. Frommel heeft zich al 2 weken niet geschoren en u zou hem moeten zien. Het is werkelijk geen porem. Had ik maar de baardgroei van mijn papa. Een met de jaren meer en meer boven op het hoofd kalende man, maar gezegend met een baardgroei van dat is nou een volle baard. Vroeger zei Frommel altijd, samen met zus, papa scheer af die baard, zie er weer uit als die oude fotoos met kale kin en toffe kuif. Nu, dezer dagen, krijgt de lieve man een knietje in zijn kruis als hij zijn baard af zou scheren. Papa en baard zijn een eenheid. Helaas, vader zijn baardgroei heeft zijn nageslacht overgeslagen. Frommel heeft zich nu al 2 weken niet geschoren, maar een knappe baard is het niet en zal het nooit worden. Frommels baardgroei vertoondt hiaten van hier tot aan zijn linkeroor. Toch weigert Frommel zich te scheren. Hij probeert het elke dag opnieuw, maar collega A. zegt elke dag al is het een seconde voor naar huis gaan toch steeds weer, Frommel vanavond scheren. Frommel maakt er een wedstrijd van. Zolang collega A. zegt scheren doet Frommel het niet. Morgen gaat de bovenkant van het hoofdhaar er weer af en wordt het ook weer blond gebleekt, maar A. zei vanavond voor het de deur uit gaan weer dat ik mij moest gaan scheren dus de zogenaamde baard blijft wederom staan. Frommel is een eigenwijze sukkel en krapt aan zijn kin, want zelfs een niet volle baard jeukt als de ziekte na 2 weken. Dus bij deze. Lieve A. vraag maandag alsjeblieft niet of ik me wil gaan scheren, want ik wil me zo graag scheren.
Frommel: 'Is dat echt?'
