FROMMEL EN TRAPPEN

Trappen. En dan vooral trappen lopen. Daar ben ik niet voor gemaakt blijkt keer op keer. Niet dat mijn knieen niet in een hoek groot genoeg om de stap naar boven te maken gebogen kunnen worden. Nee hoor, dat doet het allemaal gewoon. Het buigt en strekt als een normale knie. Allebei. Nee, het is de grote, de hoogte en de diepte van de treden. Op 1 of andere manier ben ik nog nooit een trap tegen gekomen waar de treden in zo'n verhouding tot elkaar staan dat ik er op een normale manier tegenop of vanaf kan lopen. De afstand is altijd te groot of te klein. De treden zijn altijd te ondiep (ja ik heb baggerschuiten van voeten, maat 47) of weer zo diep dat je niet in 1 stap op de volgende tree kan komen. Naar boven moet ik dus altijd of uit ritme lopen of 2 treden tegelijkertijd nemen, wat dan ook weer niet werkt, omdat dat weer net een te grote stap is. Naar beneden verlies ik geregeld net niet mijn evenwicht of moet ik de armleuning vast houden om niet naar beneden te kukelen. Mijn makke wat betreft het traplopen kwam tot volle uiting toen ik ooit eens in mijn nieuwsgierige je-moet-alles-eens-proberen tijd een psychedelisch dingetje naar binnen werkte. Ik probeerde een trap af te lopen, maar dat wilde niet echt lukken. In mijn totale gebrek aan realiteit tussen de oren en door een totaal eigen interpretatie van de werkelijkheid door mijn zintuigen zwiepte de trap alle kanten op op het moment dat ik mijn voet op de eerste trede zette. Ik ben beneden gekomen en niet eens met een val. Zittend op mijn aars ben ik tree voor tree naar beneden geschoven. Mijzelf stevig vasthoudend om maar niet aan de kermisattractie bewegingen van de trap ten onder te gaan. Eenmaal buiten gekomen was de wereld helemaal niet meer wat het geweest was. Aan de overkant van de straat liepen Italianen met maffiahoeden op en vioolkoffers in hun handen waar ze elk moment een jaren 30 gun uit konden halen. In de avondsuper bestond alles uit aluminium platen waar aan de achterkant tegenaan geduwd werd. Ik ben 5 minuten bezig geweest om een plastictas uit de plastictassenautomaat te krijgen. Wat 1 wonderlijk apparaat. Maar goed daar hebben we het helemaal niet over. Terug gekomen moest ik op knieen en voeten de trap weer op. Toen ik de benedendeur door kwam lag hij er nog rustig bij, maar toen ik mijn voet op tree numero 1 zette, drukte de kermisattractie uitbater op het startknopje en zette de trap zich weer in beweging. Maar weet u wat helemaal een ramp is? Een roltrap. Niet in beweging, maar zoals vanochtend, een roltrap die het niet doet. Dan wordt in 1 klap duidelijk dat die trappen gemaakt zijn om te rollen en niet om te belopen. Zelfs ik met mijn lange stelten moet mijn knieen tot aan nekhoogte brengen om een tree hoger te komen. Het allerraarste was dat het van de roltrap afstappen, dus van een bewegende naar een stilstaand ondergrond, er zo ingebakken zit dat ik bijna op mijn plaat ging bij het bereiken van de verdieping hoger. Ik heb zo'n ding nodig dat je op rug kan binden en waar je mee kan vliegen. Dan hoef ik nooit meer een trap te nemen. Dat zou fijn zijn.