DOMME HEADSET VOL LULLENDE TRUTTEN KRIJGEN FROMMEL VANDAAG NEVER NOOIT NIET KLEIN NIEMAND GAAT DAT LUKKEN VANDAAG IS HET FUIF

"STOMME LUL!"

Ik zit alleen (dacht ik) op het balkon van de Schipholboemel en kijk verschrikt op uit mijn Bob den Uyl bundel. Zei dat voorbij komende meisje nu echt stomme lul tegen me? Hoe durft ze? Nog net voor ik iets terug zal zeggen zie ik dat het stomme lul zeggende meisje dit in een headsetje van haar telefoon doet. Ik dacht al. Stomme lul. Tsss.

Ik voeg haar een zacht gefluisterd domme trut toe en lees verder. Domme trut ja, want zo ziet ze eruit met haar uberhippe iedereen loopt er in outfit en haar trouwe honden ogen. Haar stem/tongval, de rest van haar gesprek(?) en voorkomen spiegelen een lege bovenkamer. Ze hoort me toch niet. Ze is veels te druk aan het bellen. Trouwens so what, denk ik, al had ze het wel tegen mij gehad dat stomme lul en niet tegen haar headsetje, wat had mij het kunnen schelen. Ik ben niet stuk te krijgen. Niemand krijgt mij vandaag never nooit niet klein. Ik voel me gelukkig. Ik ben licht in mijn hoofd. Niet van de drank. Daar heb ik nog geen druppel van op. Dat komt straks. Ik ben licht in mijn hoofd van de stap van vandaag.

Ik ben op weg naar huis. Met een pitstop bij de slijterij. Er moet een borrel gekocht worden. Er moet vanavond gedronken worden. Vanavond vier ik een feestje. De eventuele houten kop van morgen neem ik er met liefde bij. Vandaag is het fuif.

Nog net voor het sluiten van de ochtend heb ik mijn ontslag ingediend. 1 oktober begin ik met mijn nieuwe baan.

JAY REATARD IS A FUCKING GENIUS

Was Jay Reatard in Manifesto nog wat stil en rustig, kwam hij daar nog wat ongeinspireerd over, de zondag daarop in de Patronaat ging meneer los. Het Manifesto minder zijn zullen we maar wijden aan het festival die zelfde middag, alwaar hij tussen voornamelijk metal geprogammeerd stond. 16 was hij toen hij debuteerde met The Reatards. 10 jaar later is hij een grote in de underground en zijn de platen waarop en de projecten waarin hij meespeelt niet meer aan te slepen.

Jay is niet alleen van de gitaren. In het hoofd van Jay waait ook een electro punk storm. Hij speelde al mee met zijn vriendje Sean Foree van Digital Leather. Een 1 mans synthpunk project dat live wordt aangevuld met mensen als Jay (dus) en Ryan Wong (The Reatards, Tokyo Electron). Het is een grote kruisbestuiving in die kringen. Nu komt Jay zelf met een electropunkplaat getiteld World Of Shit. uitgebracht onder de naam Terror Visions. Waar Digital Leather nog redelijk te behappen is en ook mensen zonder liefde voor fijne pleurisherrie misschien zal kunnen bekoren (zeer hoog jaren 80 gehalte), ramt Terror Visions je bij de eerste tonen direkt vol in het gezicht. Opener Blood Is Sweet But Semen Is Sweeter is een potje herrie waar de spoken bang van worden. Terror Visions is hard, vuig, smerig, luid, direkt en in your face. Terror Visions sluit geen compromissen.

"Oh dus je vind dit stront? Dus dit past niet in jouw bekrompen, kortzichtige, veilige wereldje? Kijk maar met een vies gezicht op me neer. Spreek kwaad achter mijn rug. Spuug op de grond voor mijn voeten. I don't give a fuck. Ik zal antwoorden met nog een kneiterharde synthpunk briljant."

Terror Visions is niet voor de tere ziel. Ongeschikt voor gevoelige oren. Terror Visions is op de wereld voor de mensen die van de goot en het vuil houden. Mensen die geen behoefte hebben aan de goedkeuring van Petrus en een plekje op de roze wolken van de hemel. Masochisten die geen moer om hun oren geven. Liefhebbers die schijten op compromissen en denken aan de buren. World Of Shit is een genadeloze pleurisherrie plaat en Terror Visions is gek op een bak overstuurd kabaal, maar legt toch hier en daar een subtiliteit onder dat lawaai. Bijvoorbeeld in nummers als Master Wait, waarin Jay als Jay op Blood Visions klinkt. Digital Leather vind ik beter en prettiger om naar te luisteren, maar ik stel hier zonder twijfel, blikken of blozen; Jay Reatard is a fucking genius.

Terror Visions-Blood is Sweet But Semen Is Sweeter
Terror Visions-World Of Shit
Terror Visions-Master Wait

Digital Leather-HMKM
Digital Leather-White
Digital Leather-Machines

MIJ KUNNEN ZE NIET MEER GEK MAKEN

Het is een onwezenlijk gevoel. Ik ben er wel, maar eigenlijk ben ik er niet. Mijn lichaam is aanwezig. Mijn hoofd is thuis gebleven. Het voelt als twee maanden dus het is goed geweest. Het voelt als twee maanden en niet drie weken. Ik ben de tijd kwijtgeraakt. Ik ben hier. Mijn hoofd is nog aan het relaxen.

Nog even. Nog even en dan is het voorbij. Dan ben ik niet meer hier. Dan ben ik daar. En daar. Daar waar ik zo graag wil zijn. Nog even. Dat moet lukken. Gewoon de vakantie in mijn hoofd vast houden. Nog even hier zijn, maar in mijn hoofd blijven relaxen. Mij kunnen ze niet meer gek maken. Nog even. Dan ben ik daar. En vooral daar. Daar waar ik het liefst wil zijn.

Nog even. Dan laat ik nooit meer los.

KNETTERENDE BLOKKEN EN LEGE HOOFDEN DE PUNKROCK MOPED LADS ON THE ROAD

"Ladies and gentlemen. We are now leaving the cheese farm. If you look to your right or left while we are heading for Volendam you will not see my fat body stuck in a too tight purple shirt and my not washed in three weeks hairdo."

Niemand maakt toetjes als mijn moeder. Al komen ze uit een pak van de melkunie. Je kan ze zelfs aan je mouw smeren en op je rokje morsen. Het blijven de lekkerste toetjes.

Een touringcar draait het terrein van de cheesefarm af. Naar links. Op weg naar een vette paling op de dijk en de traditionele foto in klederdracht. Weer een bus vol 10 dagen dwars door europa ellende. Thuiskomend met een vertekend beeld van klompen, molens, paling en tulpen. Fotorolletjes vol met telkens dezelfde 2 mensen met op de achtergrond een halfzichtbaar gebouw. Katwoude schreeuwt dat het agrarisch moet blijven. Overgesubsidieerde melkboeren en waarschijnlijk import uit de grote stad. Een mooi industrieterrein zou niet misstaan. Vooruitgang is vooruitgang. Niet altijd even mooi, maar onderdeel van het nu. Ik wil hoge woontorens aan de haven. Kom maar op met die skyline.

Grijze mensen doen vandaag aan wandelen. Regenjasjes aan, terwijl de zon hoog aan de hemel brandt. De grijze vrouw monter voor op en vlak daar achter de grijze man. Met hangende schouders en een gezicht op verveling en wat doe ik hier was ik maar bij die jonge duif van kantoor.

Soms. Als ik op Betty toer. Soms dan denk ik, ik moet een achteruitkijkspiegel hebben. Dat soms is altijd een mooie vrouw voorbij rij moment. Het liefst zou ik dan direct bij een achteruitkijkspiegelwinkel naar binnen rijden, mijn knip trekken en vanaf dan achteruit kunnen kijken. Deze mooie vrouw blijkt een trut. Ze steekt haar vingers in haar oren als wij haar passeren. Alsof Betty en Avril lawaai maken. In plaats van haar achterop te willen nemen en met haar naar de horizon te willen rijden alwaar wij voor eeuwig de liefde zullen bedrijven, wil ik haar nu het liefst de sloot in rijden. Trut. Ik vind haar lelijk.

De kleine jongen is onder de indruk van mijn 191cm. Met grote ogen kijkt hij naar boven. Nadat ik heb laten zien dat ik nog best onder de deurposten in huis door kan zonder mijn hoofd te stoten gaat hij naast me staan. "Ik ben ook best lang, ik kom al tot jouw piemel". Kleine jongetjes van 5 kunnen onverwacht uit de hoek komen. Wat hier nu weer op te antwoorden?

Als we terug rijden passeren we een stel. Italianen, zegt mijn hoofd. Hij een bos krullen en een 5 dagen baard. Zij klein en gedrongen met een oranje trui aan. Ze staan in de berm te turen naar het niets. Dat deden ze 6 uur eerder op 500 meter afstand ook al. Zijn ze de weg kwijt? Dwalen ze al uren door Waterland? Alle wegen leiden naar Rome, maar zij zijn hem kwijt. Ik haal mijn schouders op, geef gas en spurt ze voorbij.

Het bier in het cafe is koel en warmt onze verkleumde lichamen op. We praten en lachen. De dag wordt passend afgesloten. Ik ga om 4 uur moe maar tevreden naar bed. Het einde van de vakantie nadert. Het leven is 1 groot feest.

LAPPENDAG EN DE KORTSTE WEG NAAR DE KROEG

Meer heb ik er niet over te zeggen. Misschien dat mijn kuiten pijn doen van het dansen en springen in de avond. Misschien dat ik gisteren in gepaste stilte heb door gebracht. Misschien dat ik na het zien van bovenstaande foto opeens begreep hoe ik aan die schram op mijn been kom. Misschien dat ik verschrikkelijk gelachen heb. Misschien dat ik verschrikkelijk mooi heb staan ouwehoeren. Misschien dat er na de regen aan het begin nog een hele berg zonneschijn kwam. Misschien dat rechts op de foto de kruin is te ontwaarden van gappie J. die net op zijn bek is gegaan in het oerwoud van prikkelbosjes. Misschien dat het de gezeligste en leukste lappendag in jaren was. Misschien zegt bovenstaande foto wel genoeg.

FIJN MAAR TOCH WEL KOUD RITJE OP DE PUCH DOET OOIT GEKNEUSDE EN DAAROM SLECHT DOORBLOEDENDE MIDDELVINGER TRANSPARANT WORDEN

En dat is dan vervolgens weer bijna niet te zien op de foto. Verdikkeme. Echt waar. Ik kon er bijna doorheen kijken zo transparant dan wel gelig was mijn middelvinger geworden. Dat komt, zoals u in de titel van dit stuk kunt lezen, door een ooit kneuzing aan deze vinger. Twee maal zelfs en niet van het lullige gekneusd ook. De eerste keer was toen ik met de bands Poopshovel en Big Trouble House, die het lokale Troll hadden bespeeld, mee ging de stad in om ze de shoarma tent en Swaf te wijzen, waarbij de voordeur van de tourbus werd dicht gegooid terwijl mijn vinger zich nog daar bevond. De tweede maal was ik boos. Ik weet niet meer op wie of waarom, maar boos was ik. Ik moest die boosheid ergens kwijt en om nu mijn katten te gaan slaan dat ging mij wat ver. Ik zag een ijzeren bureaulamp staan en iets debiels in mij bedacht dat het een heel goed idee was om mijn vuist te ballen en die lamp een oplawaai te geven.

Gelukkig was het behalve de frisheid en het ontbreken van een bushokje of viaduct toen het toch echt serieus begon te regenen een fijn ritje. En een boom helpt ook best als schuilplaats, wanneer de neerslag niet meer van het niveau miezer is. U begrijpt ik vier nog steeds vakantie en geniet samen met Betty van alle omliggende dorpen en paadjes en laantjes. Ziet u mij op de onderste foto maar eens stoer al rijdend zelfportretten ergens tussen Oterleek en Rustenburg. De dijk met molens alwaar mijn kenteken plaat besloot genoeg te hebben van haar rammelende lelijke houdertje en zichzelf ter aarde stortte.

Overigens kunt u op de bovenste foto ook heel goed zien dat twee voortanden uit je bek vallen, waarbij er 1 breekt en de ander wel teruggeplaatst is, maar waarmee het lastig bijten is, het ideale middel is tegen nagelbijten. Ik heb nog nooit zulke nagels gehad.

25 JAAR COMPACT DISC

Doet u mij nog maar een kilootje good old vinyl. Of twee.

ALS JE WILT LACHEN DAN GA JE MAAR NAAR EEN REVUE VAN JOHN LANTING

Als hij op het podium staat dan liggen er op de versterker naast hem 73 voorgedraaide sigaretten klaar. Hij rookt harder dan de rookmachine boven hem rook kan spugen. Als hij op het podium staat dan vliegt het bier sneller door zijn slokdarm dan dat de barman het kan inschenken. Als hij op het podium staat dan komen de demonen los. Stuiptrekkend, ongecontroleerd schuddend met zijn ledematen en met dichte ogen schreeuwt hij de angsten van zich af. Er bestaan vanavond geen vrolijke teksten. Dipsomanie, verlatenheid, nachtelijke demonen en opengereten meisjes wier ingewanden op de grond liggen. Als je wilt lachen dan ga je maar naar een revue van John Lanting. Hier is het donker. Hier heersen de demonen. Door de microfoon, het snoer, de zangversterker en de speakers de zaal in. Zijn hoofd uit.

Strak van de zenuwen staat hij het eerste nummer te trillen op zijn benen. Ik lees de spanning in heel zijn lijf. Daar staat hij. Op een podium voor een zaal vol bekenden. Waarom zijn het bekenden? Waarom moest hij zonodig zijn eerste optreden hier doen en niet 135 kilometer verderop? Daar waar niemand hem kent, maar vooral hij niemand. Als na het eerste nummer er een enthousiast applaus klinkt zie ik een vluchtige twinkeling in zijn ogen. De ban is verbroken. De strakgespannen snaar ontspant dat kleine beetje dat hij kan ontspannen en de rest van het optreden gaat hij los. Weg moeten ze die demonen. Weg uit zijn hoofd. Uitgestort over de mensen in de zaal voor wie ze bang zullen zijn en die ze in het niets zullen doen oplossen. Verlossing. Ik zie verlossing op het podium. Hij is weer het rock and roll dier dat we zo graag zien. Hij bevecht de demonen en wint.

Hij is mijn drinkebroeder. Mijn fijn gesprek partner. Mijn voetbalelftalgenoot. Hij is een van mijn beste vrienden, mijn gabber, mijn maat, my buddy, my pal.

SOMMIGE MENSEN WETEN DONDERS GOED MET WAT VOOR EEN KADOOTJE ZE FROMMEL BLIJ KUNNEN MAKEN

(klik afbeelding voor groter formaat)
Morgen trouwen vriend S. en vriendin A. Ik mag mijn handtekening onder deze zegen zetten als getuige van A. Om mij hier alvast een beetje voor te bedanken kwam ze zondag met een kadootje aanzetten. A. kent mij beter dan ik dacht. A. weet dat ik hier een hele grote gelukzalige glimlach van op mijn smoel krijg. Ik zal er een mooi lijstje voor kopen en morgen met liefde mijn handtekening onder A's ja-woord zetten.

Overigens heb ik vakantie. Ik ben niet op vakantie, maar hoef de komende anderhalve week, net als de anderhalve week hiervoor, niet naar mijn werk. Ik geniet. Ik drink te veel bier op de kermis (ik bleef mensen gedag zeggen zondag). Ik zie leuke bandjes. Betty in ik zijn ons liefdesverbond aan het verstevigen (oftewel er wordt veel gereden). Ik kletsbel wat af. Ik begin sinds zondag te vergeten welke dag het is. Ultiem vakantie dus.

FROMMEL EN TAKE IT AWAY BOB AKA THE PUNKROCK MOPED LADS MAKEN EEN FIJN RITJE EN POSEREN GEWILLIG VOOR DE CAMERA

50 METER IS ENG TE DICHTBIJ

Bij binnenkomst op mijn werk was mijn bureau opeens mijn bureau niet meer. Tijdens mijn nachtje slapen bleek er besloten te zijn dat de boel om moest. Lekker, dacht ik, ik werk hier pas 2 weken en nu mag ik al gaan verhuizen. Dat belooft wat.

Mijn nieuwe werkplek bleek nog dichter op de landingsbaan te zijn. Ik werkte sinds twee weken op de luchthaven en ons bedrijf lag 50 meter naast de start en landingsbaan. Was mijn eerdere bureau nog aan de achterkant van het bedrijf, mijn nieuwe werkplek was pal achter de glazen pui aan de voorkant van het pand. Op slechts 50 meter van mijn bureau gingen volgeladen Boeing 747's de lucht in of kwamen juist uit de lucht vallen. Ik kon de popnagels in de vleugels tellen. Ik vond het eng te dichtbij.

Ik keek uit het raam. Ik verveelde me. De ene Boeing na de andere ging de lucht in. Ik keek en vond het eng te dichtbij. Ik keek en had visioenen van op het pand neerstortende vliegtuigen. Ik keek uit het raam, dagdroomde over de mooie vrouw, deed mijn werk en lummelde de dag door. Dit zou geen lange carriere worden. Dit was niet mijn droombaan. Ik had spijt dat ik mijn vorige baan had opgezegd.

Een roestige Boeing kwam voorbij denderen. De neus ging omhoog en het vliegtuig liet de grond los. Er klopte iets niet. Dit was anders dan anders. Dit was niet zoals het hoorde. Ik werkte hier pas twee weken, maar ik kon zien dat hier iets niet klopte. Dit vliegtuig ging het niet redden. Dit vliegtuig zou niet het luchtruim in gaan en dat wel heel erg eng te dichtbij.

Ik had gelijk. Opeens viel de de roestbak stil. Alsof het een papieren vliegtuigje was bereikte hij zijn hoogste punt en hing een fractie van een seconde stil. De neus draaide zich naar rechts en het toestel viel terug. Terug naar de grond. De grond op 50 meter afstand van mijn bureau. Ik wist het, dacht ik en een helse vuurzee kwam op mij af. Ik dook onder mijn bureau. Ik had te veel jaren 50 duck and hide filmpjes gezien. Ik zag de vuurzee en dook. Met opgetrokken knieen en mijn armen om mijn hoofd voelde ik de hitte over mij heen trekken.

Ik keek op en zag dat het 06:30 was. Ik moest er uit. Ik moest naar de luchthaven waar ik sinds twee weken werkte. Ik wist dat dat niet lang meer zou duren. Die nieuwe baan was niet mijn droombaan. Het zou geen lange carriere worden. In de trein had ik spijt dat ik mijn vorige baan had opgezegd.

Kan iemand mij misschien uitleggen waarom Dries Roelvink opeens salonfähig is?

HAAR NAGELS IN MIJN RUG MOOIE PLATENHOES #34

Ik was het helemaal vergeten. Ik wist nog dat de plaat goed was, maar zo goed? Mijn hemel. Jezus Christus. Godverdomme en duivel mijn lief. Ik zag online een heruitgave van Daydream Nation van Sonic Youth. In 4lp box uitvoering. De oorspronkelijke dubbelaar met 2 extra platen met een kant vol coverssongs en 3 kanten de hele plaat live in o.a. Paradiso. Voor maar 29 dollar. Oke plus 24 dollar verzendkosten. Dat is dan ook weer waar. En in 10 dagen op de mat.

Ik zet de eerste plaat op. Ik draai de volumeknop open. Ik sta verbijsterd in de woonkamer. Ik herken de plaat niet. Ik voel haar nagels over mijn rug krassen. Er gaat een siddering door mij heen. Ik zal morgen met rode striemen op mijn rug en bloed aan de lakens wakker worden. Jezus wat kan ze me gek maken. We bedrijven de liefde. Heviger en heviger en heftiger. Op het moment dat ze haar hoogtepunt bijna bereikt rollen haar ogen weg en verliest ze zichzelf. Ik zie en hoor dat ze zichzelf volledig kwijt is. Dat ze overal is, maar niet nu en hier. Ik geniet. Ik hou er van als vrouwen zichzelf kwijt raken tijdens sex. Langzaam komt ze zichzelf weer tegen daar op die plek van chaos, heftigheid, vervreemding en genot. Langzaam, beetje bij beetje komt ze weer terug. Na de noise eruptie komt voorzichtig het ritme van het nummer weer boven drijven. Vanuit de complete chaos beginnen de gitaren hun accoorden weer te vinden en dendert het nummer verder.

Nog een keer en nog een keer. Als het om haar gaat blijk ik onverzadigbaar te zijn. Ik wil haar nog een keer en nog een keer. Ik wil haar zichzelf weer kwijt zien raken. Ik wil dat ultieme genot weer horen. Daydream Nation blijk beter te zijn dan mijn herinneringen mij hadden verteld. Veel beter. Daydream Nation is de allerbeste plaat ooit gemaakt. Ik zocht hem jaren die beste plaat en nu is hij per post binnengekomen. Moe maar tevreden draai ik me om. Ik kruip nog even dicht tegen haar aan. Nog even en ik zal gelukkig in slaap vallen. Bijna ben ik vertrokken als ze weer met haar nagels over mijn rug krast. Ja mijn lief. Nog een keer en nog een keer. Van jou krijg ik nooit meer genoeg. Met jou vrij ik tot mijn dood ons zal scheiden. Jou laat ik nooit meer los. Je zit in mijn hart, mijn oren, mijn ziel, mijn kloten en mijn reet. Jij bent mijn vleesgeworden rock and roll. De reden waarom God ons muziek heeft laten maken. De beste plaat allertijden. Sonic Youth-Daydream Nation.

Sonic Youth-Silver Rocket
Sonic Youth-the sprawl
Sonic Youth-Providence

TOPOGRAFIE FROMMEL ZIJN LUST EN ZIJN LEVEN

Naast de camping was een openlucht zwembad. Met een hoge duikplank. Gratis toegankelijk voor campinggasten. Dagelijks lagen wij in het chloorwater te weken en sprongen we van de hoge duikplank tot onze ogen er van prikten. Alleen die verdomde verplichte badmutsen. Zelfs aan het eind van de twee weken waren we er nog niet aan gewend. Een badmuts zit gewoon ruk. Al is het een echte Speedo. De camping af en de hoek om rechts lag een tennisbaan waar we dagelijks Wimbledon finales speelden. Set na game daagden we elkaar uit met onze zwarte hardplastieke tennisrackets en okergele schuimrubberbal. In het restaurant waar we aten leerde G. ons een spelletje met lucifers. Ik gebruik een aansteker.

We waren in Chancy op de zwitsers/franse grens. Het was vakantie. Ik was 9.

We hadden de eerste dagen leuke buren. Na een paar dagen vertrokken ze. Richting Zuid Frankrijk. Een paar dagen later kwamen ze het campingterrein weer opgereden. Het was er noodweer geweest. Of veels te warm. Dat weet ik niet meer. Ze hadden in ieder geval terug verlangd naar het knusse camping in Chancy.

Ik zat op een klapstoeltje voor de tent en las in mijn Suske en Wiske vakantieboek. Voor de 14e keer. Ik hoorde mijn ouders rechts van mij praten over onze terug gekeerde buren en hun Zuid Frankrijk expeditie. Dat het van dat noodweer geweest was. Of veels te warm, dat weet ik niet meer. Dat ze in dubio hadden gestaan wat te doen. Blijven of terug naar de knusse camping in Chancy. Ik keek op uit mijn Suske en Wiske vakantie boek en nieuwsgierig als ik was draaide ik mijn hoofd om.

"Mam? Waar ligt dat, Dubio?"

ミドリ-「セカンド♥」KAN IEMAND MIJ KOMEN OPRAPEN

Ik heb een leuk muziekkadootje voor je, mailde de leukste vrouw ter wereld. Ik zal een linkje naar waar je het binnen kan halen sturen. Ik kon niet wachten tot ik naar huis kon. Muziekkadootjes vind ik altijd leuk, maar zeker als ze van de leukste vrouw ter wereld komen.

Thuis trok ik Midori binnen. Ze had het ooit van Semtex gekregen. Een duistere man die gek op japanse meisjes is. Geef hem eens ongelijk. Japanse meisjes dat is onschuld en waanzin gestoken in een schooluniform met het voorkomen van een pop. Ik trok binnen en ik luisterde. Een geniale gekte vulde de huiskamer. De media speler liep nog niet of een vals pianootje kwam mijn oren binnen. Jazzpunk, punkjazz, freakmuziek. Hoe je het ook wilt noemen. Het is niet te benoemen. Het is japans. Geen letter engels. Second (「セカンド♥」) noemen we de plaat dan ook. Na hun debuut first(限定アナログ盤「セカンド♥」), zoals heer Semtex hem doopte.

Na het valse pianootje breekt de pleuris uit. Het schattige japanse meisje zet een brulboei op en krijst de conussen uit mijn speakers. Een paar minuten later probeert ze me te verleiden door de kleine onschuld uit te hangen. Met een klein meisje stemmetje verleidt ze me naar verboden dingen. Op het moment dat ik begin te bezwijken en voor haar neer wil knielen, smekend om alsjeblieft van mij te houden en me nooit meer te verlaten, duwt ze me schreeuwend en krijsend als een hysterische schizofreen van zich af. Ze heeft me. Ik ben er geweest. Ik zal eindigen in een donkere cel voor alles dat ik voor haar zal doen en god verboden heeft. Zeg me wat ik moet doen om je bij me te houden, schreeuw ik haar na. Ze steektk haar middelvinger naar me op en loopt lachend weg.

Na krap 32 minuten is het voorbij. Ik lig uitgeteld midden in de kamer. Face down op de vloer. De kat komt verbaasd kijken wat er met me aan de hand is en snuffelt aan mijn oor. Langzaam kom ik weer bij. Ik krabbel overeind. Ik wil nog maar 1 ding. Midori. Ik wil Midori. Nooit meer iets anders. Slechts Midori.

Leukste vrouw ter wereld. Semtex. Ik dank u op mijn blote knieen. Bring me to the sanatorium. I'm lost forever. Op 2 manieren.

Midori-ドーピング☆ノイズノイズキッス
Midori-うわさのあの子
Midori-あたしのお歌

Midori site voor zij die japans spreken.