STONEHENGE BRAKENDE SCHOORSTENEN EN EEN STUITERENDE BIELS

De tweede dag viel ons plan al in duigen. Een heel rondje europa zou een lastige klus blijken. Wakker geworden in Engeland bleken de kilometers op onze kaarten toch echt mijlen te zijn. Ierland viel uit de planning. We zouden naar Schotland rijden en via Wales naar Frankrijk oversteken. Ons rondje Europa op de motor moest zo groot mogelijk blijven.

Ik was 14 en zat ingebouwd tussen een rugkoffer en op de zijkoffers gebonden slaapzakken achterop bij mijn vader. Zittend als een prins op zijn troon zou ik heel europa zien. Minus Ierland dan en een stuk van het oosten. Door de kilometers die mijlen bleken te zijn en de dagen die daardoor verloren gingen.

De eerste dag in Engeland zag ik de kathedraal van Canterbury. Ik keek mijn ogen uit bij Stonehenge en ik kon de slaap niet vatten door een druk bereden spoorlijn 10 meter achter onze tent. De laatste nacht in Engeland nabij Southampton zag ik krijtrotsen, een echte engelse volgebouwde pier en kon ik de slaap niet vatten door een engels stel in de tent naast ons dat een wedstrijdje hoe vaak kan je fuck in een zin zeggen deed. Om een uur of twee verzocht mijn vader ze om eindelijk eens hun bek te houden. We hadden het bijna niet kunnen vragen. We waren bijna niet in Southampton geweest.

De derde dag in Engeland reden we naar het noorden. Om niet nog meer tijd te verliezen reden we over de snelweg in plaats van de kleine tussendoor weggetjes. Grauwheid omringde ons. In mijn herinnering waren de wegen slecht en de steden waar wij langs reden goor en smerig. Engeland leek te bestaan uit grote energie centrales met rook brakende schoorstenen en grijze industrie terreinen. Een herinnering die redelijk bleek te kloppen toen ik 2 jaar geleden van Londen naar Leeds reed.

Hard rijden deden we niet zo op de M6, maar 100 kilometer per uur zal het gauw geweest zijn. Het bleek in ieder geval langzaam genoeg te zijn om ingehaald te worden door een vrachtwagen met platte oplegger. De beware large vehikel sticker was ons een meter of 50 voorbij toen er opeens een grote biels van de oplegger afschoof. Stuiterend kwam het gevaarte op ons af. Terwijl mijn vader vol in de rem ging kneep ik zijn zij fijn. Nog maar net wist hij om de balk heen te sturen.

Op de eerste de beste parkeerplaats stonden wij een half uur te trillen. Ik rookte voor het eerst in gezelschap van mijn vader een sigaret. 's Avonds dronken we een pint uit een blik met een pin up in paars badpak er op. Tennants lager. Ik was geen kind meer.

FROMMEL ZONDER MUZIEK DAT IS ALS BIER ZONDER ALCOHOL ALS EEN PYROMAAN ZONDER AANSTEKER FROMMELS MUZIKALE OPVOEDING DEEL 1

De liefde voor muziek is mij met de paplepel in gegoten. Mijn vader is een groot Dylan fan die een flinke rij platen had staan en daar veel en vaak uit draaide. Het was de tijd van 2 netten en met heel veel sneeuw een duitse zender bij heldere hemel. Je bracht dus nog niet zoveel tijd voor de buis door, maar las een boek (waar hij ongeveer 3 kilometer van heeft staan) of luisterde muziek. Niet alleen Dylan. Ook jaren 70 hardrock als Deep Purple, Bad Company en weet ik veel hoe het allemaal heette. En zus en ik waren gek op de Kauwgomballenboom van Elly en Rickert. Had ik toen geweten dat dat een stelletje EO kwasten waren dan had ik natuurlijk, al was ik 8 jaar oud, hard geprotesteerd tegen dat nummer.

Soms als we een weekendje bij mijn vader waren kon ik de slaap niet vatten. Ik lag dan al een paar uur in bed, maar durfde niet te gaan slapen. Dan draaide mijn vader een 5lp live box van Tangerine Dream. Dood enge muziek vond ik dat. Mijn vader draaide en genoot in de woonkamer en ik lag te bibberen in mijn bed. Spoken verschenen op de muren. Buiten liep een moordenaar die het op mij gemunt had. Morgen dan zou de oorlog uitbreken. De bom werd gedropt en ik beleefde mijn laatste nacht. Zou mijn vader de kaarsen wel uit doen of zou ik omkomen in een vuurzee. Dood enge muziek.

Later heb ik het wel eens terug gehoord. Ik pastte op het huis tijdens mijn vaders vakantie afwezigheid. Ik struinde wat door zijn platencollectie en kwam de box van Tangerine Dream tegen. Ik dacht terug aan hoe eng ik dat als klein jongetje vond. Ik maakte de box open legde 1 van de platen op de pick-up en raakte zwaar teleurgesteld. Niks niet eng. Niets geen moord en brand en nucleaire inferno's. Saaie vervelende synthesizermuziek was het. Mannen met lange haren en baarden met koelkastgrote jaren 70 synthesizers. Kijkt u mee:

ps.U begrijpt dat dit stuk zwaar overdreven is en mijn angstige momenten in bed mijn dichterlijke vrijheid zijn. Mijn vader zou mij dit nooit aandoen. Daar is het een veels te lieve man voor.

MOOIE PLATENHOES #33

Bovenstaande hoes met bij horende plaat kreeg ik niet voor mijn verjaardag. Ik kreeg Sonic Youth van u raad het al. Ook een hele fijne plaat, maar ik wilde liever bovenstaande plaat hebben. Stiekem, eigenlijk, best wel. Ik kreeg hem niet. Ik kreeg Sonic Youth met de mededeling, ja we hadden ook nog naar Foetus gekeken en er mee in ons handen gestaan, maar dat vonden we er te fout uitzien. Ik moest heel erg hard lachen. Te fout. Dat was een kwalificatie voor Foetus die ik wel vaker gehoord had. Een bommelding volgde dan ook niet veel later bij een concert in de Melkweg. Dat krijg je als je teksten als Destroy All Girls zingt of I'll Meet You In Poland Baby. Sommige mensen kunnen ook niets hebben. Sommige mensen begrijpen echt niets.

"Fundamentalisten. Schop ze met je legerkisten."

En wat er nou zo fout is aan deze hoes of welke hoes van de heer Foetus dan ook. Ik heb het nooit begrepen. Oke het is wat propaganda achtig. So What. Ik ga het maar weer eens draaien. Fout kan namelijk af en toe best lekker zijn.

Scraping Foetus Off The Wheel-Privat War/Anything(Viva)
Foetus Interruptus-The Dipsomaniac Kiss

KLOTE PLAAT KLOTE PLAAT KLOTE KLOTE KLOTE PLAAT

Marco Borsato - Ik Leef Niet Meer Voor jou

Nu had hier elk willekeurig nummer uit het reportoir van die Alkmaarse kaaslul kunnen staan, maar ik heb dit nummer gekozen tot de klote plaat, omdat deze toevallig op de radio voorbij kwam en ik spontaan weer in een lachstuip schoot om de tekst. Meneer de tekstschrijver heeft absoluut het rijmwoordenboek van Andre Hazes geleend toen hij dit brouwsel in elkaar draaide. Hoezo? Ik geef u een stuk uit de tekst dan weet u wat ik bedoel.

Je hebt me keihard voorgelogen
Besodemieterd en bedrogen
Dus droog de tranen in je ogen

Nog niet hard genoeg gelachen? Komt ie hoor:

Dus donder nou maar op
Ik kan er niet meer tegen
En als je weg wilt gaan
Is dat alleen een zegen
Te vaak heb jij mij laten zakken
Ik heb genoeg van al je makken
Je moet gewoon je spullen pakken
ah ah ah nee
ik leef niet meer voor jou

Nobelprijs voor de literatuur in het verschiet lijkt mij.

FROMMEL DOET HERINNERINGEN OPHALEN AAN OOIT BEZOCHTE CONCERTJES DEEL 1 MOTORHEAD IN PARADISO

Ja natuurlijk wilde ik mee naar Motorhead. Motorhead schaar ik onder de "moeten hebben gezien" bandjes. En nu speelden ze zomaar opeens in Paradiso. Met in het voorprogamma The Cycle Sluts From Hell. Geen idee wat dat was, maar zo'n bandnaam dan wordt ik opgewonden. Dat moesten wel een stel hete, geile rockchicks in strakke broeken, leren rokjes, netkousen en nietsverhullende topjes zijn. Op naar Paradiso!!!

Voor de deur van het stijf uitverkochte Paradiso stonden mensen om kaartjes te bedelen. Een Duitser bood mij 200 harde florijnen voor mijn kaartje. Ik twijfelde. 200 gulden dat was bijna een vijfde van mijn bijstandsuitkering. 200 gulden dat zou me een feestweek worden. 200 gulden daar zou ik weer eens wat platen van kunnen kopen. Of stripboeken. Of heel veel pilsjes. Ik twijfelde. Ik twijfelde heel hard, maar ik ging toch naar binnen. Motorhead snotmiljaar!!!

Binnengekomen direct rechtsaf. Daar zijn de bekenden. Altijd. Ga naar Paradiso in je uppie en ga bij binnenkomst van de zaal direct rechtsaf. Daar zijn altijd bekenden. Daar is de bar. Daar stonden we. Biertjes te happen en te wachten. En te wachten. En te wachten. Maar niets geen Cycle Sluts. Niets geen Motorhead. Na lang wachten bewoog er eindelijk iets op het podium. Het was toenmalig Paradiso directeur Hans Dulfer die ons kwam vertellen dat het concert niet door ging. Het podium was te klein bevonden door Lemmy en co. Yeah right. Wat een onzin. Hans werd bedolven onder het bier, wij besloten dat de echte reden was dat de Cycle Sluts niet lekker konden pijpen of helemaal niet aan Lemmy zijn paal wilden komen, omdat daar net zo'n puist op zat als op zijn linkerwang en ik had spijt als de hanenkam op mijn hoofd dat ik mijn fukking kaartje niet verkocht had.

Mijn kaartje van 25 gulden dat ik kon inleveren bij een erkend voorverkoopadres. Geen concert geld terug. Alleen eenmaal thuisgekomen heb ik mijn kaartje nooit meer kunnen vinden. Kwijt. Zoek. Geen van mijn zakken herbergde nog een Motorhead in Paradiso kaartje. Misschien had ik het in de Melkweg gestrooid waar wij ter vervanging heen gegaan waren. Skinny Puppy trad daar op en wij dronken er voornamelijk bier. Ik zag een oude bekende die nog leuker was geworden, maar ook getrouwd. En de zanger van Skinny Puppy botstte van pilaar naar pilaar (u weet nog wel de oude zaal voor de verbouwing).

In de Black & White waar we voor de Melkweg een biertje gingen doen zag ik een briefje van 50 gulden op de grond liggen. Maakt dat mijn niet aan de duitser verkochte Motorheadkaartje toch nog een beetje goed, dacht ik. Ik wilde me bukken om het op te rapen en hoorde een ander "kijk nou 50 piek" zeggen en zag hem het briefje voor mijn neus oprapen.

Motorhead live. Misschien moet ik naar Lowlands. Ik heb nog een hoop geld tegoed van die Ian "Lemmy" Kilmister (briljante naam).

HOE DE WERELD OPHIELD TE BESTAAN EN FROMMEL DE WERELD WERD DE HEL EN HET VAGEVUUR FROMMEL DOET DRUGS EEN VERHAAL IN MEERDERE DELEN: DEEL 3 HET SLOT

Deel 1 en deel 2 van deze serie speelden zich niet vorige week af. Niet vorige maand. Ook niet vorig jaar. Zelfs niet 5 jaar geleden. Deel 1 en 2, dit hele verhaal speelde zich 17 jaar geleden af. Toen ik nog 18 en jong en naief was. Toen ik schijnbaar open stond voor een experiment. Toen ik vond dat ik wel leuk een mening kon hebben, maar dat ik die eigenlijk pas kon hebben als ik wist waar ik het over had. Daarom nam ik een trip. Om te weten wat het was. Het was een eens maar nooit meer. Niet om het tweede deel van dit verhaal. Ik stel niet voor niets in deel 1 van het verhaal dat ik me tot dat moment nooit gelukkiger had gevoeld. Het bleef bij 1 keer, omdat ik na die keer wist waar ik het over had en wist dat het niets voor mijn was.

Het voelde the day after totaal zinloos om in het gezelschap van mensen te verkeren die niet hadden ervaren wat ik had ervaren. Wist ik zelf wel wat ik ervaren had. Mijn hoofd was open gegaan en nu het weer dicht was twijfelde ik of ik wel kon bevatten wat er gebeurd was. Of ik kon bevatten wat mijn hoofd mij had laten zien. En als ik het al niet kon bevatten hoe konden anderen het dan wel. Vrienden aan wie ik verslag moest doen. Moest doen, want iedereen wilde alle details weten. Die vrienden die konden er met hun hoofd niet bij. Hoe beeldend ik alles ook probeerde te vertellen. Snappen wat ik had gezien konden ze niet. Zelfs niet als ze het zelf zouden proberen, want mijn hoofd was open gegaan en niet dat van hen.

Two weeks after stond ik af te wassen en kroop een vork die ik met de rest van het bestek in de afwasteil gegooid had uit het sop. Terug de aanrecht op. Een week eerder waren mijn gestreept behang en de posters die aan de muur hingen al een dans gaan doen toen ik op een door de weekse dag probeerde te slapen. Lsd is in tegenstelling tot paddo´s een chemisch goedje en blijft derhalve mogelijk wat langer in je systeem hangen. Backflashes als gevolg.

Ik kon die backflashes wel velen. Het gekromde raam van de dubbeldekker treinen bracht mij die dagen toch al in de war. Zag ik werkelijk wat ik zag of speelde de lsd weer een spelletje met mij. Heel dramatisch was het niet. Het was snel voorbij. Mijn zintuigen waren weer mijn zintuigen. Ik had acid gedropt en ik zou het nooit meer doen. Ik had ontdekt wat het was en het was niets voor mij. Niet alleen door de negatieve ervaring. Dat was maar een klein onderdeel van het geheel. Iets dat nog geen uur was van iets groters dat 10 uur duurde.

Ben ik helemaal drugs vrij dan tegenwoordig? Het is maar hoe je het bekijkt. Nee zeg ik. Ik drink. Ik ben een liefhebber van de alcohol. Een misschien wel veel schadelijker goedje, maar volledig maatschappelijk geaccepteerd. Ik ben al 21 jaar een roker al is dat sinds een paar weken alleen nog maar bij het uitgaan. Een paar keer per jaar rook ik een blow en dan alleen maar een paar trekjes. Andere dope gebruik ik niet. Of ja dat doe ik wel. Betty mijn Puch is mijn dope. Als ik me kut voel kan ik gaan drinken en dat is ook heus wel eens gebeurd, maar als ik me kut voel pak ik liever mijn brommer en ga een stuk rijden. De paden op de lanen in en de wind om het hoofd. Als ik op mij Puch zit ben ik gelukkig. Dan kan ik de hele wereld aan. Als ik op mijn Puch zit, fuck you and you and you and you. Stap ik af of is ze stuk dan voel ik me kut. En ik ben verslaafd aan de dope waar misschien iedereen wel aan verslaafd is. De dope van de liefde en de vriendschap. Mischien wel de mooiste dingen in het leven.

THE PUNKROCKMOPEDLADS VOOR AL UW BRUILOFTEN EN PARTIJEN

Afgelopen vrijdag trouwden vriend Begt en vriendin A. Het was een fijne dag. Het was een heerlijke dag. Begt en A. hadden Frommel en Take It Away Bob gevraagd om hen met de brommer naar de trouwlocatie te rijden. Dat deden wij graag en met liefde. Als fijne mensen als Begt en A. vragen of je dat wilt doen dan doe je dat met liefde. Alles was geregeld. De zweef was terug in Betty haar zadel. De kussentjes waren op de bagagedragers gemonteerd. Bob en ik hadden ons beste punkrockshirt aangetrokken. De smeer was weggepoets. Ja er waren zelfs afzichtelijke bao's om onze sturen heen gedrapeerd. Alles was geregeld. Behalve het weer.

Op de afgesproken tijd stonden wij klaar. De regenbuien ook. En die bleven maar en bleven maar regenen dat het goot. Dan kunnen wij wel voet bij stuk houden, maar om nu een bruidspaar als een stel verzopen katten bij hun eigen trouwerij af te leveren. Dat gaat zelfs ons te ver. We spraken af om bij de oude stadspoort te wachten. Daar zouden zij met de auto heen gebracht worden. Zou het dan nog regenen dan zouden wij voor de auto uit rijden. Naar al die mensen die stonden te wachten.

De goden waren ons toch gunstig gezind. Aangekomen bij de poort stopte het met regenen. Begt en A. stapten achterop en gillend en gierend (van de zenuwen en niet vol gas) reden wij naar de Oosterkerk. Daar aangekomen en afgestapt begon het weer te regenen. Het was 300 meter droog geweest. Het was 2 minuten droog geweest. Precies de 300 meter en 2 minuten die we nodig hadden.

PILATES THE FROMMEL WAY

OH MAMA!!!

HOE DE WERELD OPHIELD TE BESTAAN EN FROMMEL DE WERELD WERD DE HEL EN HET VAGEVUUR FROMMEL DOET DRUGS EEN VERHAAL IN MEERDERE DELEN: DEEL 2

Je moet gaan tekenen wat je ziet Frommel. Je moet gaan tekenen wat je ziet Frommel. Je moet gaan tekenen wat je ziet Frommel. Je moet gaan tekenen wat je ziet Frommel. Je moet gaan tekenen wat je ziet Frommel. Je moet gaan tekenen wat je ziet Frommel. Je moet gaan tekenen wat je ziet Frommel. Je moet gaan tekenen wat je ziet Frommel.

Hou op, schreeuwde ik plotseling. Jullie zitten nu al een uur tegen mijn kop aan te zeuren dat ik moet gaan tekenen wat ik zie. Hou daar mee op. Ik durf niet te tekenen wat ik zie. Ik ben bang voor wat ik ga zien als ik ga tekenen wat ik zie. Het uur bleek slechts een minuut of vijf te zijn. De veters in mijn schoenen waren tot leven gekomen en bewogen zich nonstop door mijn schoenen heen. Ik was niet alleen visueel mijn gevoel voor de werkelijkheid kwijt. Tijdsbesef bestond niet meer. Ik bleek ook paranoia te zijn geworden. Niet zo gek dat ik dacht dat ze me al uren aan het pushen waren.

Hij had opeens een vierkant hoofd gekregen met varkensoogjes te dicht bij elkaar in zijn schedel. Zij zat me met een satanische glimlach om te praten om te gaan tekenen. 2 hoorntjes waren uit haar haar komen groeien. Ik had een kapitale fout gemaakt. Ik had een hele lsd trip genomen in het verkeerde gezelschap. Ik had een fout gemaakt. Ik kon niet meer terug. Ik concentreerde me op het laatste beetje hersens dat ik nog onder controle had en hield mijn poot stijf. Hun gezichten werden weer redelijk normaal.

Later op de avond kwam de hel echt. Later op de avond ging het echt mis. We waren naar de bovenburen verkast. Opeens vond ik mij in vreemd gezelschap waarvan de vrouw half naakt op de bank lag. Haar ene hand in de broek van haar vriend en in de andere een opgerold bankbiljet waarmee ze lijnen coke daar binnen snoof. Het blowen dat wij nonstop deden om rustig te blijven en waar zij vrolijk aan meedeed trok ze niet. Ze viel af en toe weg om gierend van de lach weer bij te komen. Mijn lichaam begon pijn te doen. De golven van warmte hadden plaats gemaakt voor pijnscheuten. Ik zag niets meer bewegen in de wind. Ik zag alles in een kleurenspectrum uit elkaar getrokken worden. Komend en gaan met de scheuten van pijn. De geur van bamischijven en de smaak van drumsticks hadden plaatsgemaakt voor een geur en smaak die ik alleen als de dood kan omschrijven. Mijn fles bier en sigaret voelden niet meer zacht als een vrouw, maar hard en kil.

Ik stond op en ging naar de wc. Ik moet even een slokje water nemen zei ik. In de douche ruimte keek ik in de spiegel. Ik keek in de ogen van een volslagen vreemde. Een grijs leeg gezicht met zwarte doodshoofd wallen om de ogen keek mij aan. Ik schrok en de vloer onder mijn voeten klaptte open. Ik viel. Dieper en dieper. Er schoot een film voor mijn ogen voorbij. Niet een film van mijn leven. Een film van pijn en ik wil hier weg. Opeens hoorde ik vanuit de woonkamer een gesprek. Het gaat mis met Frommel. We moeten met hem naar de dokter. Hij heeft een vitamine cocktail nodig. Dit gaat fout. Dat gaat mij niet overkomen, dacht ik. Ik ga niet met 4 stijf van de dope staande mensen naar een ziekenhuis gebracht worden. No way! De grond onder mij klaptte weer dicht. Ik keek naar de spiegel en zag me zelf staan. Ik staptte de woonkamer in en zei resoluut dat ik weg wilde. Dit is niet goed. Deze ruimte en de bovenburen doen me flippen. Ik ga weer naar beneden.

Beneden gekomen daalde de rust en de golven van warmte weer in mij. Langzaam aan kwam ik weer een beetje in rustig water. Ik ging naar de wc en hoorde tijdens het plassen weer trompetmuziek. Ik zat op de bank en zag het kleedje weer wapperen in de wind. Ik werd weer rustig. Ik had een goed besluit genomen. Ik was weggegaan uit die zolderwoning waar de hel bleek te zijn. Na een uurtje of twee ben ik op het matje gaan liggen dat mijn logeerbed zou zijn. De vrouw des huizes probeerde mij nog haar bed in te praten, maar dat was het laatste dat ik wilde. In het donker staarde ik de volgende drie uur naar het plafond. Ik zag opnieuw een film aan mij voorbij trekken. Een film waarin Hitler en oorlogsgeweld een prominente rol speelde, maar die toch rustgevend was. Rustgevend, omdat ik merkte dat de lsd uit begon te werken. Ik kwam weer terug op aarde. Ik was in de hel geweest en besloot daar nooit meer heen te gaan.

IN DE SERIE BIZARRE FILMPJES OP EEN ZATERDAGMIDDAG EEN GEVANGENISDIRECTEUR MET EEN MICHAEL JACKSON FETISH

Het is zaterdagmiddag 21 juli 2007 mijn buurman draait White Christmas...Iemand een biertje?

HOE DE WERELD OPHIELD TE BESTAAN EN FROMMEL DE WERELD WERD DE HEL EN HET VAGEVUUR FROMMEL DOET DRUGS EEN VERHAAL IN MEERDERE DELEN: DEEL 1

Treffend! of treffend? Dat is een vraag die niet te beantwoorden is als die vraag is; wat doet lsd met je als je in de spiegel kijkt. Voor mij waren bepaalde delen precies wat ik zag toen ik stijf van de lsd in een spiegel keek. Frommel doet drugs. Een verhaal in meerdere delen.

Ik studeerde. Ik was mijn tienerjaren voorbij. Een drankje drinken en blowtje roken? Ik wilde meer. Ik was nieuwsgierig. Ik wilde proberen en experimenteren. Ik nam tot mij wat mij op de weg kwam. Ho ho schrik niet. Ik bracht geen nachten in de goot door. Ik probeerde gewoon wat mij op het pad kwam. Lsd kwam tot mij in de kantine van de sociale academie waar ik een jaar van mijn leven zou hebben verdaan had die opleiding mij niet in Hoorn gebracht. Nee, het werd er niet gebruikt daar in de kantine. Ik hoorde 2 medestudenten er over fluisteren. Ik sprak ze aan en 2 weken later zat ik op 3 hoog achter in Bos en Lommer met een papiertje van 25 vierkante millimeter in mijn hand met een rood heksje erop gedrukt. Dat het verstandiger zou zijn om de 1e keer de helft te nemen? Dat sloeg ik in de wind. Ook toen deed ik mij al stoerder voor dan ik werkelijk ben. Papiertje in de mond en wegslikken met een beugel Grolsch. Kom maar op met die trip!

Er gebeurde niets. Een half uur later nog niets. Ik kreeg het alleen een beetje warm. Nee. Dat is niet de juiste omschrijving. Er gingen golven van warmte door mij heen. Maar ik merkte helemaal niets. Ik keek om mij heen. Ik rookte een blow. Ik dronk een beugel Grolsch. Ik keek om mij heen en ik wachtte af. Ik begon een beetje teleurgesteld te worden. De 2 anderen in de kamer waren al een tijdje gelukzalig aan het glimlachen.

Mmmm, dacht ik opeens, wat is dat voor een raar gebatikt kleedje aan de muur? Het bewoog op de tocht. Wat een leuk gezicht. Tocht? Tocht? Het tocht helemaal niet, schoot er door mijn hoofd en het kleedje hield op met bewegen. Op het moment dat ik dacht "goh wat jammer het zag er zo leuk uit" begon het kleedje weer te bewegen. Op de tocht. Die er niet was. Ik vermaakte mij prima. Mijn hoofd liet dat stomme kleedje bewegen en stoppen met bewegen, wanneer ik dat maar wilde. Het bewegen en niet bewegen van het kleedje ging gepaard met de golven van warmte die door mijn lichaam gingen.

Heviger en heviger werden die golven. Hoger en hoger moest ik met mijn bootje stijgen om er overheen te komen. Opeens doemde er een vloedgolf, een tsunami van warmte in mijn lichaam op. Ik steeg en ik steeg en ik steeg. En toen heel langzaam. Ging ik over de top van de golf heen. Aan de afdaling kwam geen eind en hoe verder ik afdaalde hoe meer zich een gelukmakende warmte mij overviel. De wereld om mij heen verstomde. Ik hoorde een lage zoem. Een deken van warmte hing over mij heen. Ik rook bamischijven. En proefde drumsticks. Mijn fles bier en sigaret, alles dat mijn vingers aanraakten voelde zacht als een vrouwenhuid. Ik keek naar het kleedje aan de muur. Het wapperde vrolijk in de wind. Ik zag de wereld door nieuwe ogen en keek om mij heen. Niets was meer wat het ooit geweest was. De wereld om mij heen bestond niet meer. Ik was de wereld geworden. Gelukkiger dan toen had ik mij nooit gevoeld. Nog wel. Ik was de wereld ik werd de hel...

FROMMEL KRIJGT EEN VRAAG DIE HEM AAN DE HELE LELIJKE LERARES KUNSTGESCHIEDENIS DOET DENKEN MET HAAR SIGARETTENPIJPJE MAAR OOK AAN EEN MOOI SCHILDERIJ

Vertel mij eens Frommel. Werd mij gevraagd. Waarom is Simon de zuilenheilige dan jouw favoriete schilderij?

Ja jemig. U kunt me net zo goed vragen om even een half uurtje met de relativiteits theorie of wat quantum mechanica te gaan stoeien. Waarom vind ik een bepaald schilderij of beeld uberhaupt wel mooi en een andere niet. Ik weet dat het me aanspreekt of niet. Dat het me iets doet of niet. Wat het me dan wel doet of zegt? Dat is misschien wel niet te verwoorden. Ik zal een poging wagen.

Laat ik voorop stellen dat ik zowiezo van magisch realisme hou. (Al was hij fout) Pyke Koch vind ik mooi. Magritte. Daar moet ik altijd om lachen. Teun Hocks. Simon is van Carel Willink. En Willink is toch wel mijn favoriete schilder. Zijn schilderijen hebben altijd iets dreigends. Iets duisters. Ik hou van dreigend en duister. Misschien heeft het te maken met mijn liefde voor de winter, donder en bliksem en vroeg donker buiten. Het door mij mooier vinden van zwart wit fotografie dan kleuren fotografie. Mijn behalve mijn liefde voor garage en surf muziek tegelijkertijd ook een liefhebber zijn van duistere muziek. Joy Division, de eerste platen van de Sisters Of Mercy, Faith en Seventeen Seconds van the Cure, Nick Cave (en vooral zijn oudere werk), Siouxie and the Banshees, Coil, Laibach, Swans, ja zelfs een aantal platen met industriele fabrieksgeluidenmuziek. Die platen draai ik vaak diep in de nacht aan het eind van een platendraai sessie. Dan eindigt mijn punkplaten draaien altijd met een flinke sessie doemwave en aanverwanten. De nacht. Als alles donker is en verlaten en ik van dat donker en alleen op de wereld gevoel volop kan genieten.

Toch zit er ook altijd iets lichts in de schilderijen van Willink. Er is altijd een bepaalde plek in het schilderij waar sterk helder licht is. Alsof er toch nog hoop is. Dat hoe zwart en zwaar de wereld om ons heen ook is dat er altijd hoop is op een betere plek of een fijner bestaan. Ik sta bekend als een zwaarmoedig persoon. Misschien niet voor iedereen, maar zo ken ik mijzelf wel het beste. Toch heb ik ook altijd een lach klaar en hou ik erg van de leuke dingen in het leven doen. Ik heb altijd dromen naar mooie tijden en fijne dingen. Ik denk zwart, maar lach en maak er het mooiste van.

Bovenstaande zegt waarom ik Willink mooi vind en dus ook Simon. Simon heeft bovenstaande in zich. De wereld staat in brand. Toch zit Simon in het licht en kijkt hoopvol naar de hemel. Naar betere tijden. Neem daarbij de zuilen waar hij op zit. Ik hou van ruïnes. Ik hou van ingestorte huizen en gebouwen en de overblijfselen daarvan. Ik hou van dingen in verval. Simon of beter gezegd werken van Willink. Daar zie ik mezelf in.

Overigens heb ik Simon in het echt gezien. En het is helemaal geen imposant stuk. Het is maar een klein piep schilderijtje. Eigenlijk vond ik het een beetje tegenvallen.

MOOIE PLATENHOES #32

Crass hoezen. Dat zijn zowiezo mooie hoezen. Boven ziet u namelijk slechts de voorkant van de plaat. Vindt u dat al wat, bedenk dan dat de hoes ook nog een stuk of drie keer uit te vouwen is. De hele muur kunt u er mee behangen. En zo politiek als de kolere natuurlijk allemaal. Hartstikke anarcho, maar wel in een commune wonen. Hippies!!! De hoezen van Crass zijn een feest. Beter gezegd van de hoezen Crass records. Zo moest ik direct weer aan Rudimentary Peni denken toen ik deze hoes weer eens zag. Dat zij me helemaal de hoezen wel. Compleet volgepriegeld door de naar het schijnt geregeld in het gekkenhuis verblijvende zanger. Die ga ik voor u opsnorren en binnenkort plaatsen.

Bovenstaande scan kreeg ik via via opgestuurd (THANX) en komt uit een naar ik vermoed rete interressant boek vol punkplatenhoezen. Ik vrees dat ik daar uren in ga verdwalen. Het boek maakt ook melding van onderstaande hoes voor dezelfde plaat. Een versie die ik nog niet kende, maar die de ondertitel van bovenstaande "second sitting" wel weer verklaard. Of zit dat anders?

KLOMPENGOLF KUN JE DAT OOK ERGENS IN COMPETITIEVERBAND DOEN

Vriend Begt en zijn lief A. gaan komende vrijdag een gezamelijk huwelijk aan. Dat moest gevierd worden met een vrijgezellendag zoals de etiketten voorschrijven. Maar etiketten zijn er ook om je niet aan te houden. Bij voorkeur zelfs. Dus was dit niet een de mannen nemen Begt op sleeptouw dag. Welnee het was gewoon vrienden en hun lief nemen Begt en zijn aanstaande op sleeptouw. Wie het had verzonnen weet ik niet, maar we gingen dus klompgolfen. Klompgolfen. Het blijkt nog suffer te zijn dan dat het klinkt.

Ik had hele visioenen gehad en mij op alles voorbereid. De lieslaarzen waren uit de kast gehaald. Een bos touw, een pikhouweel en een survivalpakket eten zaten in de tas. Weiland na weiland zouden wij moeten doorwaden. Tot onze ellebogen in de door de regen van de afgelopen weken in blubbervelden verworden weilandenprut. Links naast onze rechterslaap zouden we uiteindelijk een schoon stukje huid overhouden. Elkaar ondersteunend zouden we sloten moeten trotseren op weg naar onze boerengolfbal die wij over honderden meters de weilanden over gejaagd hadden. Hier en daar zou een hulproep klinken van een van de golfers die in een onbewaakt ogenblik diep in de blubber vast gezogen zou zijn. Ik zag mijzelf al als redder in nood mijn stok met klomp aanreiken om zo het hulpeloze slachtoffer uit de grond terug te halen.

Niets van dit alles. Klompgolfen is nog suffer dan het klinkt. Het was een weiland van een paar vierkante meters. Het waren 9 "holes" van amper lengte. Niets geen blubber en sloten. Een keurig gemaaid grasveld met hier en daar een gat. Maar wat maakt het uit wat je aan het doen bent als je in goed gezelschap bent. En goed gezelschap was het. We zijn een mooi clubje mensen bij elkaar. Er werd gelachen en gedronken. Er werd gepraat en gedold. Een voorhoofdholte ontsteking hield mij bijna thuis, maar ik ging toch zelfs mee eten en taaide pas na elven en een surinaamse zaligheid af. Een kop vol ontsteking was verworden tot een kop vol gevoel. Tot diep in de nacht heb ik thuis nog zitten nagenieten met een berg fijne muziek erbij.

Mocht gisteren een voorbode zijn voor het getrouwd zijn van Begt en zijn lief A. dan gaat dat een goed huwelijk worden. Het was gezellig. We hebben gelachen. Ik rij jullie met liefde naar het trouwaltaar vrijdag.

KLOTE PLAAT KLOTE PLAAT KLOTE KLOTE KLOTE PLAAT

Is Ook Schitterend - Voltooid Verleden Tijd

Nep Dijk. Nep Huub van de Lubbe. Havo 3 gedicht. Ik haat het. Ik haat het. Ik haat het!!!!

EVEN TUSSENDOOR OMDAT HET ZO FIJN KLINKT WAT ER HIER NU DOOR DE SPEAKERS SCHALT DAT U HET EVEN MOET WETEN NET ALS DE BUREN MAAR DIE ZIJN ER TOCH NIET

King Brothers megavette bluespunk uit het altijd mooie Nishinomiya.

"The King Brothers are the best rock n' roll band in the world"
Eric Oblivian (The Oblivians)
"There's no way a band could play like that every night without dying"
Jay Reatard (The Reatards)

Zeggen deze complimenten niet genoeg klik dan naar:

The King Brothers MySpace

"WE TAKE NO RESPONSIBILTY FOR YOUR DEATH DURING OUR SHOW！" Kom dan maar eens naar Nederland zou ik zeggen. Dan kan ik dit ondergaan:

ZEVEN NIEUWE WERELDWONDEREN GEKOZEN

Tssss. Verkiezing van niets. De Puch zit er niet eens bij. Tssss.

OMA´S APPELTAART

Oma's appeltaart. Opeens midden in een dienst vol god en geloof noemde hij oma's appeltaart. Oma's appeltaart. Ik had er nog niet eens aan gedacht. Hoe kon ik toch oma's appeltaart vergeten zijn. Wereldberoemd die appeltaart. De avond ervoor hadden we herinneringen op gehaald, maar over de appeltaart hadden we het geen van allen gehad. Tot de dominee er midden in een dienst vol god en geloof opeens over begon. Ondertussen kraakte het houten dak van de kerk hevig. De lijkwagen met de kist erin hield er een straf tempo op na en de bomen rond het graf bogen gevaarlijk door. Het was passend weer vond ik. Het was een waardig afscheid. Mijn oma was een vrouw met humor. En een heel groot geloof. Ik kan het woord god niet meer horen. Het netjes opstaan in een rij om de condoleances in ontvangst te nemen was een kwelling. Ik wilde alleen zijn. Niet in die rij de handen schudden van mensen die mij niets zeiden. Ik wilde mijn arm om mijn moeder heen slaan. Het was een waardig afscheid. En ik zag haar. Na 9 jaren. Het was goed. Er was een lach en een omhelzing. Er was een wat heb je een ouwe kop gekregen en het voelde goed.

´s Avonds in de kroeg ging ik tot het gaatje. Hoe ik uitgekleed en wel in mijn bed beland ben is een godsdwonder.

MOOIE PLATENHOES #31

En vroeger als klein Frommeltje kon ik altijd gefascineerd kijken naar die man met die 3 sinaasappels in zijn mond.

Turd On The Rub
Ventilator Blues
I Just Want To See his face
Let It Loose

Of heeft u liever de eind jaren 80 versies van Pussy Galore? U weet wel met Jon Spencer.

Turd On The Rub
Ventilator Blues
I Just Want To See His Face
Let It Loose

met dank aan Blankcrisis

FROMMEL GAAT STAPPEN

Ik was naar een feestje van een studiegenote, maar het feestvarken bleek minder leuk dan ik dacht. Ze was stoned opeens heel erg lelijk en zij, haar vrienden en broers bleken in Amsterdam geimporteerde kakkers te zijn, die alleen maar over de wintersport konden praten. Ik voelde mij alles behalve op mijn plaats. Ik was knetterstoned. De laatste trein halen daar was het al eem half uur te laat voor. Ik besloot weg te gaan. Ik ging naar Korsakoff. Alleen.

Mijn dancingdays waren over, of ik was veels te stoned om te dansen, dat kan ook. Ik stond op het balkon met een potje Budels bier in mijn hand naar de dansende mensen te staren. Een lelijke, hoerige vrouw begon tegen me aan te rijden en stak haar tong in mijn oor. Ze was lelijk. Vies. Ga je met me mee dan gaan we lekker neuken, vroeg ze. Rot op, zei ik en staarde naar de dansvloer. Plotseling was ik een lul en ze draaide zich om om zich te vergrijpen aan 1 van de turken die op het balkon stond. Opgerot staat netjes, dacht ik en staarde stoned verder naar de dansvloer.

Ik zag de jongen die op Nick Cave leek en waarvan ik nu denk dat het Hans Teeuwen was. En ik zag het meisje dat op het vriendinnetje van mr.Bean leek. Ze was in trans aan het dansen. Haar borsten hingen uit haar jurk. Ik keek en amuseerde mij. Het leek uren te duren. Ik had geen tijdsbesef meer. Na uren naar die dansende borsten gekeken te hebben vertelde een ander meisje haar wat er aan de hand was. Ik vloekte binnensmonds, trok mijn jas aan en werd de rest van de nacht tot de eerste trein 3 keer wakker gemaakt door de politie. Op het station. Want daar mag je niet slapen

DUBBEL

Als in gevoel. Na het afgelopen weekend. Plus vrijdag. Vrijdag had ik een gesprek en uw duimen heeft geholpen. U hoort daar spoedig meer over. Na de late dienst ging ik naar Swaf. Als altijd was het weer eens veels te gezellig. Ik krijg een verzoek. Een verzoek waar ik zeer vereerd door ben. Toch heb ik nog niet definitief ja gezegd. Mocht het verzoek van kracht blijven dan doe ik het echter met alle liefde. Zaterdag had ik ook een gesprek. Ik heb wat afgeluld dit weekend. Zaterdag had ik een fijn gesprek en zei ik iets dat op mijn hart lag. Met zweet in de handen en op de rug kwam het er uit. Alle zorgen voor niets. Er werd niet opgehangen. Zaterdagnacht had ik ook nog een telefoongesprek. Om 4 uur in de ochtend. Koud terug van een feestje. Een heftig gesprek. Oma. Dat perkamenten verschrompelde bibbervrouwtje was op. Met morfine werd ze rustig gehouden. Vannacht om kwart over 5 is ze vredig heen gegaan. Het is beter zo. Dat het maar mooi mag zijn daar oma.

Het was een dubbel weekend. Een weekend van beginnen en een weekend van eindigen. Een weekend als het leven zelf en wat daar bij komt kijken. De mooie kanten en de vervelende kanten. Het was een mooi weekend.

Rust zacht oma.