HOE DE WERELD OPHIELD TE BESTAAN EN FROMMEL DE WERELD WERD DE HEL EN HET VAGEVUUR FROMMEL DOET DRUGS EEN VERHAAL IN MEERDERE DELEN: DEEL 2

Je moet gaan tekenen wat je ziet Frommel. Je moet gaan tekenen wat je ziet Frommel. Je moet gaan tekenen wat je ziet Frommel. Je moet gaan tekenen wat je ziet Frommel. Je moet gaan tekenen wat je ziet Frommel. Je moet gaan tekenen wat je ziet Frommel. Je moet gaan tekenen wat je ziet Frommel. Je moet gaan tekenen wat je ziet Frommel.

Hou op, schreeuwde ik plotseling. Jullie zitten nu al een uur tegen mijn kop aan te zeuren dat ik moet gaan tekenen wat ik zie. Hou daar mee op. Ik durf niet te tekenen wat ik zie. Ik ben bang voor wat ik ga zien als ik ga tekenen wat ik zie. Het uur bleek slechts een minuut of vijf te zijn. De veters in mijn schoenen waren tot leven gekomen en bewogen zich nonstop door mijn schoenen heen. Ik was niet alleen visueel mijn gevoel voor de werkelijkheid kwijt. Tijdsbesef bestond niet meer. Ik bleek ook paranoia te zijn geworden. Niet zo gek dat ik dacht dat ze me al uren aan het pushen waren.

Hij had opeens een vierkant hoofd gekregen met varkensoogjes te dicht bij elkaar in zijn schedel. Zij zat me met een satanische glimlach om te praten om te gaan tekenen. 2 hoorntjes waren uit haar haar komen groeien. Ik had een kapitale fout gemaakt. Ik had een hele lsd trip genomen in het verkeerde gezelschap. Ik had een fout gemaakt. Ik kon niet meer terug. Ik concentreerde me op het laatste beetje hersens dat ik nog onder controle had en hield mijn poot stijf. Hun gezichten werden weer redelijk normaal.

Later op de avond kwam de hel echt. Later op de avond ging het echt mis. We waren naar de bovenburen verkast. Opeens vond ik mij in vreemd gezelschap waarvan de vrouw half naakt op de bank lag. Haar ene hand in de broek van haar vriend en in de andere een opgerold bankbiljet waarmee ze lijnen coke daar binnen snoof. Het blowen dat wij nonstop deden om rustig te blijven en waar zij vrolijk aan meedeed trok ze niet. Ze viel af en toe weg om gierend van de lach weer bij te komen. Mijn lichaam begon pijn te doen. De golven van warmte hadden plaats gemaakt voor pijnscheuten. Ik zag niets meer bewegen in de wind. Ik zag alles in een kleurenspectrum uit elkaar getrokken worden. Komend en gaan met de scheuten van pijn. De geur van bamischijven en de smaak van drumsticks hadden plaatsgemaakt voor een geur en smaak die ik alleen als de dood kan omschrijven. Mijn fles bier en sigaret voelden niet meer zacht als een vrouw, maar hard en kil.

Ik stond op en ging naar de wc. Ik moet even een slokje water nemen zei ik. In de douche ruimte keek ik in de spiegel. Ik keek in de ogen van een volslagen vreemde. Een grijs leeg gezicht met zwarte doodshoofd wallen om de ogen keek mij aan. Ik schrok en de vloer onder mijn voeten klaptte open. Ik viel. Dieper en dieper. Er schoot een film voor mijn ogen voorbij. Niet een film van mijn leven. Een film van pijn en ik wil hier weg. Opeens hoorde ik vanuit de woonkamer een gesprek. Het gaat mis met Frommel. We moeten met hem naar de dokter. Hij heeft een vitamine cocktail nodig. Dit gaat fout. Dat gaat mij niet overkomen, dacht ik. Ik ga niet met 4 stijf van de dope staande mensen naar een ziekenhuis gebracht worden. No way! De grond onder mij klaptte weer dicht. Ik keek naar de spiegel en zag me zelf staan. Ik staptte de woonkamer in en zei resoluut dat ik weg wilde. Dit is niet goed. Deze ruimte en de bovenburen doen me flippen. Ik ga weer naar beneden.

Beneden gekomen daalde de rust en de golven van warmte weer in mij. Langzaam aan kwam ik weer een beetje in rustig water. Ik ging naar de wc en hoorde tijdens het plassen weer trompetmuziek. Ik zat op de bank en zag het kleedje weer wapperen in de wind. Ik werd weer rustig. Ik had een goed besluit genomen. Ik was weggegaan uit die zolderwoning waar de hel bleek te zijn. Na een uurtje of twee ben ik op het matje gaan liggen dat mijn logeerbed zou zijn. De vrouw des huizes probeerde mij nog haar bed in te praten, maar dat was het laatste dat ik wilde. In het donker staarde ik de volgende drie uur naar het plafond. Ik zag opnieuw een film aan mij voorbij trekken. Een film waarin Hitler en oorlogsgeweld een prominente rol speelde, maar die toch rustgevend was. Rustgevend, omdat ik merkte dat de lsd uit begon te werken. Ik kwam weer terug op aarde. Ik was in de hel geweest en besloot daar nooit meer heen te gaan.