OMA´S APPELTAART

Oma's appeltaart. Opeens midden in een dienst vol god en geloof noemde hij oma's appeltaart. Oma's appeltaart. Ik had er nog niet eens aan gedacht. Hoe kon ik toch oma's appeltaart vergeten zijn. Wereldberoemd die appeltaart. De avond ervoor hadden we herinneringen op gehaald, maar over de appeltaart hadden we het geen van allen gehad. Tot de dominee er midden in een dienst vol god en geloof opeens over begon. Ondertussen kraakte het houten dak van de kerk hevig. De lijkwagen met de kist erin hield er een straf tempo op na en de bomen rond het graf bogen gevaarlijk door. Het was passend weer vond ik. Het was een waardig afscheid. Mijn oma was een vrouw met humor. En een heel groot geloof. Ik kan het woord god niet meer horen. Het netjes opstaan in een rij om de condoleances in ontvangst te nemen was een kwelling. Ik wilde alleen zijn. Niet in die rij de handen schudden van mensen die mij niets zeiden. Ik wilde mijn arm om mijn moeder heen slaan. Het was een waardig afscheid. En ik zag haar. Na 9 jaren. Het was goed. Er was een lach en een omhelzing. Er was een wat heb je een ouwe kop gekregen en het voelde goed.

´s Avonds in de kroeg ging ik tot het gaatje. Hoe ik uitgekleed en wel in mijn bed beland ben is een godsdwonder.