IK MOET U NOG VERTELLEN DAT DE LAATSTE TREIN MOETEN HALEN RUK IS

Vrijdag was ik dus bij Heavy trash. Ik was er niet alleen. Art Garfunkel was er ook. En Theo van Gogh. En Wouter Bos. En de bassist was die b-acteur die magere, die met pukkels. Die in hele slechte films en series speelt, maar op wiens naam ik niet kan komen. Ook een vriendin was er en die rare jongen die wel eens in Swaf komt.

U begrijpt het was de avond van de dubbelgangers. Er was ook nog een man die naast mij stond op het balkon en die zijn tijd vulde met het nemen van foto's van de lampen die aan het plafond hingen. En ik was er dus degene die het concert niet af zag, omdat ik de nachtbus in je eentje echt heel treurig vind en dus absoluut de laatste trein wilde halen en meneer Spencer pas om 23:15 wilde beginnen. Maar wat ik zag was wel een feest. ik begrijp volkomen dat alle vrouwen spontaan berig worden als ze meneer Spencer zien. Maar hij moet wel wat vaker een frikandelletje gaan eten. Windkracht 3 en hij is gezien. Woesh!!! Het ladies and gentlemen was weer niet van de lucht. De bandnaam werd als gebruikelijk minstens 5 keer per minuut uitgesproken. Het is mij het showmannetje wel. Een flinke dosis Las Vegas kan hem niet ontzegt worden. Fijn ook om nummers die niet op de plaat staan te horen. Fijn fijn fijn. Maar ik ging naar de laatste trein. Ik trooste mij zelf met een mooi t-shirt. En ik zakte nog ff gezellig door in Swaf.