GROETEN UIT ROTTERDAM DIE DRUKKE BEDRIJVIGE HAVEN

CURSUS LICHTGEVEN

Mijn uitzicht de komende twee weken? Het zou goed kunnen. Ik vertrek over een paar uur voor een openbaarvervoersreis van een krappe vier uur. Waar ik heen ga? Niet naar Duitsland of Parijs. Daar kan je in vier uur zo'n beetje zijn. Ik blijf gewoon in Nederland en heb vijf keer overstappen voor de boeg. Aan het begin van de avond ben ik dan in een luxe vakantiekamp (Urlaub macht frei) in Hellevoetsluis. Niet om vakantie te vieren, maar om twee weken lang voor mijn werk in de Botlek aan een groot project te werken. Overdag buffelen en daarna uitgebreid dineren en pilsen. Draadloos internet is aanwezig. Ik hou u op de hoogte en log rustig door tussen het werken en bier drinken in.

ADVENTURES IN DRINKING

Deel 1.

Hoe ik er bij kwam dat het nog best met mij ging op het moment van naar huis gaan is mij achteraf een groot raadsel. Achteraf pas en niet op het moment zelf, omdat ik pas achteraf hoorde hoe ik het feest geeindigd was. Op dat moment ging het volgens mijzelf nog best met me. Ik was zo helder als een bergbeekje. Die tien kilometer naar huis fietsen was een appeltje eitje van de bovenste plank. Twee vingers in de neus en rond die trappers.

De man met de blauwe knieen weet me keer op keer voor de poorten van de hel weg te slepen. De poorten van de hel die op mij af worden gestuurd in de vorm van twee dichterbij komende witte lichten. "Wat moeten die klote auto's ook op het fietspad?", roep ik in de donkere nacht over de weilanden. Die auto's die horen thuis op de niet verlichte provinciale doodrijders slinger weg.

De provinciale doodrijders slinger weg waar ze gewoon op rijden. Ik heb er alleen ook mijn fietspad van gemaakt op mijn onverlichte racefiets. Ik fiets nog steeds in ontkenning zo helder als een bergbeekje. Van het slingerfietspad maak ik bochten die helemaal niet naar rechts gaan, maar naar links. Of andersom.

Waar ik niet de weg op fiets rij ik gevaarlijk dicht langs de prutsloot rechts van mij. Ik parkeer mijn racefiets frontaal tegen een boom die niet van wijken wenst te weten. "Omkappen die kolere dingen!", schalt er over de weilanden. Ik vervolg mijn weg en opeens is het donker nog donkerder dan het een seconde geleden al was.

Een blackout. Hoe kan dat nou? Ik ben zo helder als een bergbeekje. Een bergbeekje. Water. Nat. Ik ben nat. Het donker is weer gewoon donker. Mijn racefiets is mijn racefiest. Alleen ik zit er niet op. Ik lig in de prutsloot die net nog rechts van me was. Nu is er rechts mijn racefiets en een slootkant met daar achter een weiland. Links nog een slootkant en het fietspad waar ik mij op zou moeten bevinden.

Met behulp van de blauwe knieen man weet ik mij weer op dat fietspad te begeven. In mijn trappers is alleen geen millimeter beweging meer te krijgen. Het is pikdonker en onmogelijk om te zien wat er aan de hand is. Het is ergens begin februari. Ik ben zeiknat. Het kwik vindt 1 graad warm genoeg en ik moet nog 8 kilometer lopen.

Bij de eerste straatlantaarn 4 kilometer verder, die ik bereik met slechts 7 keer over mijn fiets struikelen, zie ik wat er aan de hand is. Mijn ketting heeft zich vast gezet tussen de tandwielen en de spaken van het achterwiel.

Ik fiets naar huis. Ik neem een lauwe steeds heter wordende douche, plak wat pleisters op mijn handen en ellebogen, gooi mijn kapotte broek weg en zet een bak koffie waar je een stuk vanaf kunt snijden. Als ik om 3 uur in de middag wakker word is het tijd om naar het cafe te gaan.

FROMMEL EN DE 7 HOOFDZONDEN ZONDE 2: LUIHEID

Zie mij liggen op de bank. Liggen, want wie heeft er verzonnen dat een bank is om op te zitten? Zitten is slechts een deelfunctie van een bank. De hoofdreden van haar bestaan is haar ligfunctie. Haar functie als bed, maar geen bed zijn.

Nu heb ik makkelijk lullen. Mijn bank is namelijk huge. Mijn bank is zo groot, dat is bijna een bed. Buiten proportioneel groot in dat kleine woninkje van mij. En om die grootte is ze nu juist gekozen, want ik hou van mijn bank als bed zonder bed te zijn.

Een uitgebreide test onderging mijn bank in de winkel (de Ikea ja) voor ik haar aanschafte. Je moet namelijk wel weten wat je voor die berg centen in huis haalt. Het hoe zit ze was in een minuut gebeurd. Best was het vlot gevonden antwoord. Toen kwam deel twee, het zeer uitgebreide gedeelte van de hoe is de bank test. De hoe ligt de bank test. Zeker een half uur ben ik bezig geweest om in de winkel alle mogelijke ligvormen op de bank uit te proberen.

Verkocht!

Zitten doe ik zelden op mijn bank. Op mijn bank breng ik mijn bestaan liggend door. Op mijn bank weiger ik nog meer naar bed te gaan dan ik normaal al doe. Vechtend tegen de slaap blijf ik eigenwijs liggen. Minstens een maal in de week word ik ergens midden in de nacht wakker. Op de bank. Mijn slaap in overwinningsroes, omdat het gevecht met mijn niet van de bank af willen is gewonnen.

Op mijn bank ben ik Robinson Crusoe en heb ik geen Vrijdag nodig.

Op mijn eiland kan ik vrijdagavond thuiskomen en haar zondagavond slechts tijdelijk verlaten hebben voor wat boodschappen, een plas of poep of een broodnodig nieuw biertje. Op mijn eiland bestaat de wereld niet. Op mijn eiland zijn geen plichten en geen moeten. Op mijn eiland is zelfs geen willen. Op mijn eiland is (op seks hebben na) slechts een ding vol overtuiging te doen en dat is je volledig overgeven aan de luiheid. Ongebreidelde, niets doen, hang, lig, slaap, niets, nada, noppes luiheid. Mijn eiland maakt eigenlijk al het andere in mijn huis volledig overbodig.

Behalve mijn laptop, koelkast (om de biertjes te koelen), muziek installatie plus collectie, Puch en kat Trifonius dan. Zonder dat alles kan ik ook niet.

En niet zonder jou schat.

THE NEIGHOURHOOD IS ON FIRE LET'S DANCE THIS MONDAY NIGHT TO OBLIVIAN

Chemical Brothers-Setting Sun

Volume bij voorkeur op 13. Morgen weer een verhaaltje. Nu dansen en springen.

MADONNA IS A HUGE SONIC YOUTH FAN

FROMMEL EN DE 7 HOOFDZONDEN ZONDE 1: HEBZUCHT

Het is maar goed dat ik een beperkt inkomen heb. Ik heb namelijk geen gat in mijn hand. Ik heb geen hand. Wanneer ik die missende hand op hou om te ontvangen valt het geld in het luchtledige weg. Zo zit het in mijn portemonnee. Zo is het weg.

Ik heb namelijk last van moeten hebben zucht. Moeten kopen. Mijn lijst met wil ik hebben is oneindig groot. Je kan er een dikke pil mee vullen.

Over het algemeen gaat het goed. Over het algemeen weet ik mijn moeten hebben zucht in bedwang te houden. Ik kan niet anders. Zou ik het niet controleren dan zou mijn salaris een dag na storting weer verdwenen zijn. Weg voordat de rekeningen betaald zouden zijn. Ik weet mijzelf met enige moeite dus in bedwang te houden. Toch ontkom ik geregeld niet aan de moeten hebben zucht.

Over allerlei dure gadgets als een i-pod, een videocamera, een plasma tv of weet ik veel wat ga ik het niet eens hebben. Boven mijn budget moeten hebben dingen zijn redelijk makkelijk te weerstaan om de simpele reden dat ik er toch het geld niet voor heb. Ik wil het hebben over die binnen het budget moeten hebben dingen.

Ik zit op de bank. Het is zaterdagmiddag. De boodschappen zijn opgeruimd. De vloer is gedweild. De wc is schoon en op het bed liggen schone lakens. Het is weekend. Ik geniet. Ik geniet van mijn weekend en zet een muziekje op. Ik draai een shaggie en trek een koud biertje uit de koelkast. Niets hoeft. Niets moet.

Niets moet, dacht ik. Opeens begint er iets in mij te knagen. Mijn hoofd begint automatisch en ongevraagd te rekenen. Nog 2 weken te gaan tot het volgende salaris. Nog zoveel op de rekening. Stripwinkel. Platenzaak. Dvdshop. Voor ik het door heb zit ik op mijn Puch en rij ik naar de stad. Voor ik besef wat er gebeurd heb ik een tas met stripboeken, cd's, platen, boeken, dvd's of weet ik veel wat in mijn handen.

Het kan me ieder moment waar ik ook ben overvallen. Hebben hebben hebben hebben hebben hebben. Moeten hebben. De trein heeft vertraging en ik sta opeens in de platenzaak. Ik ga gewoon een stukje rijden, omdat het van dat mooie weer is en ik kom niet verder dan de stripwinkel. Het is zaterdag kwart voor vijf en opeens race ik naar de dvdwinkel. Hebben hebben hebben hebben.

Het is niet te onderdrukken. Ik probeer het niet eens. Ik geef me er gewoon aan over. Ik neem het te weinig geld de laatste week van de maand, omdat ik weer een hebben rush kreeg, voor lief. Ik weet niet beter het is nooit anders geweest. Ik wil er niet eens tegen vechten. Ik heb een huis vol fijne platen, boeken, cd's en dvd's door mijn hebben zucht.

Ik ben overigens niet hopeloos verloren hoor. Zo kan ik om kwart voor vijf op zaterdagmiddag in de dvdwinkel staan en niets leuks vinden. Dan geef ik me nog net niet over aan dingen kopen die ik helemaal niet wil kopen. Nog net niet, maar ik zit even later wel teleurgesteld thuis. Heel teleurgesteld en wetend dat de hebben zucht niet gestild is en ieder moment weer kan opduiken. Dat doet hij zowiezo. Met onregelmatige regelmaat.

DE ZEVENDE DAG NAM GOD EEN RUSTDAG EN LIET DAARMEE DE DUIVEL HET WINNENDE DOELPUNT SCOREN

"Kijk als die onze lieve heer nou eens niet een beetje moe was geweest na 6 daagjes scheppen en ook gewoon de zevende dag had door gewerkt, een voor die tijd nog hele normale werkweek hoor zeven dag van 12 uur, dan had hij de duivel voorgoed buiten spel kunnen plaatsen."
"Oh god daar gaan we weer."
"Nee niet oh god. Oh duivel, want die heeft gewonnen. Die heeft jou en mij in zijn following."
"Ik geloof niet in god en ik geloof niet in de duivel. Dat weet je."
"Het gaat er nu dus even niet om of jij wel of niet gelooft in god en of de duivel. Het gaat er nu om dat als die onze lieve heer niet zo'n luie donder was geweest en geilneef bovendien dat hij de duivel dan voorgoed buitenspel had kunnen zetten. En nee ik heb het niet over voetballen. Ik heb het vaak over voetballen, maar nu dus niet."
"Waar heb je het dan in hemelsnaam over?"
"Waar praat ik nog meer altijd over?"
"Over vrouwen en neuken, beffen en pijpen."
"Ehm. Ja ook, maar dat bedoel ik ook niet. Waar lul ik nog meer altijd over behalve over voetbal, vrouwen, neuken, beffen en pijpen. Om dat vooroordeel over mannen in general maar even te bevestigen."
"Ehm. Tsja. Verder kan je zeer vermoeiend ouwehoeren over muziek."
"Precies!"
"En je gaat me nu vast vertellen wat dat met god en de duivel te maken heeft."
"Ja dat ga ik je nu vertellen. Kijk. Die god is een luie knuppel. Die vond dat zes dagen werken wel genoeg was en wilde op zondag lekker languit op de bank een pornofilmpje kijken met de kerstvrouw en haar..."
"Wacht even hoor, de kerstvrouw?"
"Ja dat was toendertijd de scharrel van onze lieve heer. Die neukte zich suf man daar boven in de hemel. Ook daar erotiseert macht schijnbaar."
"Ja ja."
"Maar goed. Die wilde dus even een zondag chillen en lag met een beugeltje Grolsch en een zak chips op de bank met zijn hand in het shirt van de kerstvrouw een pornofilmpje te kijken om haar daarna een nog al gillend hoogtepunt te neuken. En toen zag de duivel zijn kans schoon."
"Die zag zijn kans schoon?"
"Ja de duivel, toch al niet moeders domste, zag zijn kans schoon en vond die dag de rock and roll uit en won daarmee voor altijd van onze lieve heer. Die zich de daarop volgende maandag wel voor zijn harses kon slaan. Zijn lust had het weer eens gewonnen van zijn verstand en nu had hij het sterkste wapen in het hele universum, de grootste zieltjeswinner, de rock and roll aan de duivel gelaten."
"Goh dat heb je weer mooi verzonnen."
"Verzonnen? Niks niet verzonnnen. De volle harde waarheid. God was een berige geilneef die zijn lust van zijn verstand liet winnen en verloor zo de strijd om de meeste zieltjes op aarde. Waarom denk je dat zijn volgelingen altijd staan te protesteren bij rockconcerten (en tevens tegen porno en ander naakt). Dat is om de schaamte te verbergen. Dat heet denial."
"..."
"Proost. We drinken op de duivel en zijn godvergetene rock and roll!!! Hallelujah!!!"

DAYDREAM NATION DE FAVORIETE PLAAT VAN ERWIN TROOST

Ik ben drie jaar oud als ik mijn eerste pick-up krijg, een aantal jaren later ontdek ik de bandrecorder van papa op zolder en luister naar ABBA, James Last, Elvis, Little Richard en Jerry Lee Lewis. Voor de spiegel sta ik met een borstel en imiteer Elvis en als ik mij omdraai dan zie ik Elvisspiegels, sjaaltjes en posters. Terug in de spiegel ben ik een rock-’n-roller met een tennisracket als gitaar, maar voor de 8mm-camera van mij pa kan ik nooit serieus doen. Ik wil leuk gevonden worden, een clown, want dat ben ik, een guitig ventje dat ’s avonds voor het slapen gaan onder het bed kijkt of er geen monsters zijn en het licht op de gang aanlaat, de deur van de slaapkamer open, en met een half oog, voor het slapen gaan, de gang opkijkt of er geen schaduwen zijn.

In 1978 zie ik Grease in de bioscoop en dat geeft mij een sprankel hoop en nog meer illusie. Ik word verliefd op alles. Dansen, zingen, Sandy, Danny en iedereen komt uiteindelijk weer samen, er is zelfs een machtig grote kermis en volwassen worden blijkt verrukkelijk te zijn.

In 1985 ga ik voor het eerst naar de MAVO. Ik ben een zonderling met een schooltas en daar opgeschilderd een schreeuwend gezicht. Op een dag hoor ik een saxofoon en loop de tonen achterna. In een verder leeg lokaal zie ik een prachtige meid op de sax spelen. Ik ben betoverd. Even later zet zich dit om in vriendschap en zij neemt mij mee naar kraakpanden en de andere kant van de maatschappij. Ik kon mezelf zijn met deze mensen om mij heen. Op school spring ik nog wel eens op een bankje om vanuit het niets een verzonnen lied te gaan zingen. Thuis luister ik naar Madonna met ‘Like A Virgin’ en Bruce Springsteen met ‘Born in the USA’. In de bioscoop draait ‘Back To The Future’ en zal later nog vaak herhaalt worden op tv.

Het is 1988 en op tv kijk ik naar Square Pegs, een tv-serie met in één van de rollen Sarah Jessica Parker. Voor het eerst zie ik daarin wave-bandjes live spelen. DEVO en Generation X. Ik begin op stap te gaan en ontdek vele mensen, zoals ik. Zonderlingen, kwartjeszoekers, dansend in zichzelf. Om niet na te denken over alle teleurstellingen die komen gaan als de jeugd voorbij is. We dragen zwarte kleding alsof we rouwen en zwarte make-up als tergende clowns. Aan de muur hangen posters van Joy Division en The Cure. Van een vriend krijg ik later zes elpees van The Cure, waaronder ‘A Head on the Door’. Dit wordt mijn favoriet. Als ik mij rottig voel, dan hoor ik iemand met wie het nog slechter gaat en als ik mij vrolijk voel dan dans ik, weer heel even in mezelf, op de klanken van mijn ziel en dans de leegte van mij af en zet het om in energie en wat dit dan met mijn jeugd te maken heeft? Alles.

Yesterday i got so scared
I shivered like a child
Yesterday away from you
It froze me deep inside
(Inbetween days)

If only I was sure
That my head on the door
was a dream
(Close To Me)

Waarschijnlijk was ik niet de enige met het licht op de gang aan en was het helemaal niet erg om met angst naar beneden te kruipen om naar het toilet te gaan.
De angst en teleurstellingen hadden een vorm gekregen.

Tell me who doesn’t love
what can never come back
(The Blood)

Toch vreemd dat juist Robert Smith daar juist zingt over de angst van het verliezen, want al sinds zijn veertiende is hij samen met Mary Poole. Ten tijden van de opnames van ‘Kiss Me, Kiss Me, Kiss, Me’ vroeg hij haar zelfs ten huwelijk en kan het nog meer romantischer dan dat. ‘A Head on the Door’ is een plaat met herinneringen die mijn verhaal met zich meedraagt en vica versa. Een plaat voor mezelf. Smith zei zelf ooit over het album: “I was trying to create a sort of attractive tension by marrying slightly bitter words to really sweet tunes.” Bij visite draai ik andere muziek en ’s avonds in mijn bed droom ik van een Sandy die ergens op mij wacht.

I’m coming to find you if it takes me all night
Can’t stand here like this anymore
For always and ever is always for you
I want it to be perfect
Like before
I want to change it all

I want to change
( A Night Like This)

Het is februari, 2008. In de bioscoop draait de musical: ‘Sweeney Todd: The Demon Barber of Fleet Street’. Johnny Depp ziet eruit als een Robert Smith omringd door Gotische beelden. Als ik de bioscoop uitloop laat ik het beeld van een getergde wreker achter en kom erachter dat zingen nog steeds iets duidelijk kan maken. Ik maak een huppeltje en draai in de rondte en bedenk mij dat ik ook weer niet zoveel ouder ben geworden. Cheers! Op really sweet tunes, really, really sweet tunes and six different ways inside my heart!

Geschreven door Erwin Troost

The Cure-In Between Days
The Cure-The Blood
The Cure-Six Different Ways"

IK VERDRINK IN HAAR DONKERE OGEN EEN PIEPEND GELUID ONTSNAPT UIT MIJN KEEL

Vlak voor het laatste stukje buslijn, daar waar er slagbomen staan en je pas getoond moet worden, maar je tas in het kader van de veiligheid dicht mag blijven, stroomt de bus leeg van zeker 10 mensen te vol naar kijk nou ik kan zitten. Ik neem plaats en zie hem zomaar staan praten met de mooiste KLM medewerkster allertijden. En ze is geen stewardess. Dat is namelijk een fabel, dat die allemaal zo mooi zijn. Alles behalve vaak, Al proberen ze het te verbergen achter centimeters dikke plamuur en volle bussen verstikkende parfum en haarlak.

Iedereen met niet dezelfde baan als zij vervloekt ze met hun zo veel mogelijk in de weg staande koffers en hun wij zijn de luchthaven en jullie mogen blij zijn dat we jullie velen in deze bus air.

Hij praat met de mooiste KLM medewerkster allertijden. Hij wel, want hij heeft no shame. Het gaat over helemaal niets en ik hoor hem voor de tiende keer een niet te volgen uitleg geven van zijn werkzaamheden. Hij lult tegen iedereen en nu tegen de mooiste KLM medewerkster allertijden. Ik doe als altijd. Ik staar naar haar en probeer zo onopvallend mogelijk weg te kijken als haar ogen de mijne vinden. Alsof ze dat niet door heeft.

Aan het eind van de dag als ze bij haar halte instapt om ook weer naar huis te gaan zegt ze altijd heel vriendelijk gedag. Ik kijk haar dan aan, verdrink in haar donkere ogen en laat een piepend geluid uit mijn keel komen.

Verlegen lul.

We zien er niets van hoor van je pruik. Het is net echt. Hoop je dat werkelijk als je hem na het wakker worden opzet om naar je werk te gaan? Op Plaza staat de man met de diepe groeven en gaten in zijn schedel. Hij heeft geen pruik nodig. Jij draagt er ook geen een. Natuurlijk niet. Niemand die het ziet.

Bij de zuidtangent halte komt de beatle fan aanrennen. Hij heeft gisteravond zijn snor maar weer eens schuin bijgeknipt en draagt zijn John, Paul, George en Ringo stropdas met trots. Hij ontroerd me. Ieder ochtend weer.

Maar hij staat dus zomaar met de mooiste KLM medewerkster allertijden te praten. Hij geeft haar de niet te volgen uitleg van zijn werkzaamheden. Hij wel. Ik kijk weg als haar ogen de mijne vinden en vanmiddag zal mijn keel weer piepen.

Ik beloof je, jij schoonheid, jij wonder der natuur. Ooit zal het piepende geluid dat iedere middag uit mijn keel ontsnapt een verstaanbaar woord zijn. Ooit.

"Hoi."

SIGN OF THE TIMES?

Ben ik mede schuldig aan het dicht gaan van platenzaak Boudisque per 1 maart? Komt het ook door mij dat na Playland in Delft, Elpee in Leiden, Bullit in Eindhoven en vele andere hoog aangeschreven platenzaken nu ook het muziekinstituut in de Haringpakkersteeg haar deuren voorgoed sluit?

Natuurlijk staat er ook op mijn harde schijf een aardige collectie niet legaal binnengehaalde muziek. Soulseek is mijn vriend. Ik geef het direct toe. Voor mij is downloaden echter hetzelfde als mijn cassettebandjes verzameling van pak hem beet 15 jaar geleden.

Een liefhebber van muziek ben ik al zolang ik mij kan herinneren. Op mijn 7e fan van Plastic Betrand. Toen ik 9 werd wilde ik niets liever dan de debuut elpee van de Stray Cats voor mijn verjaardag. Op mijn 15e ging ik op zaterdag na het ontvangen van mijn krantenwijk loonzakje met de bus van 12 uur naar Concerto om dit door weer en wind verdiende geld om te zetten in tweede hands vinyl. Een concertbezoek is niet compleet zonder het aanschafffen van een plaat en/of t-shirt.

De honger naar muziek was altijd groot. Groter dan mijn knip zich kon veroorloven. Cassettebandjes en de collecties van vrienden boden uitkomst. De collectie "illegaal" opgenomen platen groeide in de loop der jaren uit tot een rij van ongeveer 500. Het cassettebandje heeft plaatsgemaakt voor de hardeschijf en progamma's als Soulseek. Limewire en Torrent.

Platen kopen doe ik nog steeds. Er is namelijk voor een muziekliefhebber niets leukers als het origineel in handen hebben. Sommige platen zijn leuk om te luisteren. Anderen moeten ook in de kast staan. Die moeten vastgepakt kunnen worden. Sommige platen vinden hun plek op je harde schijf zoals ze vroeger hun plek op een cassettebandje vonden. Andere platen moeten in de kast staan.

In Boudisque kwam ook ik alleen niet vaak meer. Niet door het downloaden. In Boudisque kwam ik niet vaak meer, omdat ik er weinig meer te zoeken had. Vinyl verkopen ze al jaren bijna niet meer en ik heb de afgelopen 10 jaar voornamelijk vinyl gekocht. Vinyl, omdat ik een elpee en de hoes nog steeds mooier vind dan een zilver schijfje. Vinyl , omdat ik de afgelopen 10 jaar voornamelijk garagepunk en surf platen heb gekocht en die voor een groot gedeelte nog steeds (en vaak alleen maar) op vinyl worden uitgebracht.

Ik ging de afgelopen jaren voor mijn muziek en platenhonger naar andere platenzaken (Distortion in de Westerstraat bijvoorbeeld) of kocht mijn platen voor inkoopprijs plus btw via een vriend die bij een platendistributeur werkt. Of ik bestelde via het www.

De afgelopen maanden was ik een aantal malen bij Boudisque. Ik kocht een aantal platen, maar het viel me vooral op dat Boudisque Boudisque niet meer was. Ik vond het aanbod mager. Hadden ze er vroeger altijd waar je naar op zoek was en vaak nog eerder dan elders, nu stond een groot gedeelte van de bands waar ik naar op zoek was er niet en werd de helft van de winkel in beslag genomen door dvd's. Waarin ze overigens een nauwelijks te overtreffen diversiteit aan aanbod van hebben. Ook dat gaat verloren.

Een dalende omzet en een stijgende huur. Misschien had Boudisque moeten verhuizen om de neergang tegen te gaan. We zullen het nooit weten. Boudisque gaat per 1 maart dicht. Een instituut wordt net geen veertig. Het blijft jammer, maar zal mijn muziek- en platenhonger niet stillen.

DAYDREAM NATION DE FAVORIETE PLAAT VAN SHE

And if a double-decker bus, crashes into us
To die by your side, such a heavenly way to die
(There is a light that never goes out)

Ik zie mezelf nog zitten met de binnenhoes van The Queen is Dead, een E-N woordenboek en schoolschriftje, druk bezig de teksten van The Smiths te vertalen. Alles wilde ik begrijpen en uitdrukkingen die niet in het woordenboek voorkwamen, bewaarde ik voor de Britten waarmee ik ’s zomers in een bollenschuur tulpenbollen stond in te pakken.

Farewell to this lands cheerless marches
Hemmed in like a boar between arches
Her very Lowness with her head in a sling
I’m truly sorry- but it sounds like a wonderful thing
(The queen is dead)

Anglofiel was ik altijd al, ik wist het alleen niet. De humor, de literatuur, de taal en prachtige accenten, ik vond alles geweldig. Mijn liefde voor het Verenigd Koninkrijk werkte ook door in mijn muzieksmaak, hoewel ik me dat op jonge leeftijd niet bewust was. Ik luisterde en kocht wat ik leuk vond en pas veel later besefte ik dat al mijn favorieten van het gekke eiland afkomstig waren. Veel Britser dan The Smiths kon haast niet.

Sweetness, sweetness I was only joking
when I said I’d like to smash every tooth in your head
(Bigmouth strikes again)

Verliefd was ik niet op zanger Morrissey, daarvoor was ‘ie me iets te ‘gay’, maar ik adoreerde hem wel. Zijn teksten, zijn bijdehande antwoorden in interviews, zijn humor en coole looks. De man was een genie en ik was zwaar onder de indruk. Ook zwaar onder de indruk was ik van Johnny Marr. Deze ongelooflijk talentvolle gitarist ontroerde me, hij bracht me de liefde voor het gitaarspel bij. Morrissey & Johnny Marr, zij waren The Smiths. Zij schreven de juweeltjes op The Queen is dead.

And I know it’s over- still I cling
I don’t know where else I can go
I know it’s over
And it never really began
But in my heart it was so real
(I know it’s over)

Mijn favoriete song is I know it’s over. Toen ik de tekst aan het vertalen was, wist ik nog niet waar hij over zong, maar na mijn eerste dosis liefdesverdriet begreep ik het des te beter. Het werd een van mijn liefdesverdriet-klassiekers. Na The Smiths vond ik nooit meer een groep waarvan de liedjes zoveel verschillende emoties in me losmaakten. Zulke goede, puntige songs, zulke mooie melodieën en zulke briljante, grappige en spitsvondige teksten. Morrissey & Marr zijn mijn all time helden.

Geschreven door She

The Smiths-I Know It's Over
The Smiths-Bigmouth Strikes Again
The Smiths-The Queen Is dead

GEHYPNOTISEERD STAAR IK NAAR MIJN SCHOENEN

Een donker podium met alleen maar wit en of blauw licht. Een grote man met een kaal hoofd (klopt niet met de werkelijkheid nee). Zijn gezicht is niet te zien. Hij staart naar de grond. Een microfoon verbergt de rest. Hij staart naar de grond. Naar een batterij effect pedalen. De rookmachine braak grote wolken verstikkende walm uit. "The first song is called Friends Are Evil." Tien minuten later is het pas tijd voor een tweede nummer.

Naast je staan een paar metalheads in slowmotion te headbangen. Hun haren zwiepen traag heen en weer. Hun aanwezigheid heeft alles te maken met het verleden van Justin Broadrick. Begonnen in Napalm Death teisterde hij jaren lang onze oren met Godflesh. Godflesh eindigde bij het laatste nummer van hun laatste plaat Hymns. Het nummer heet Jesu.

Jesu is geen einde voor Broadrick. Hij pakte het vast en begon een nieuw project/band. Jesu. Broadrick teistert nog steeds je oren. Dit keer niet, omdat hij de decibellen en BPM meters door het rood laten vliegen. Met Jesu pakt Broadrick je bij je strot met lang uitgesponnen shoegaze metal. Repeterende trage gitaarriffs. Een laag tempo. Zich voortslepende nummers.

Vanaf het moment dat je het eerste nummer van een Jesu plaat op zet grijpt Broadrick je arm vast in een beknellende greep. Er is geen ontkomen meer aan. De muziek doet je in trance raken. Gierende gitaren in een moordend langzaam tempo. Flanger en galm doen je oren dichtslippen. Fascinerende, aangrijpende muziek. Dit wil ik graag eens live ondergaan. Mijzelf kwijt raken in deze sleepende buldozer van geluid.

Alleen die zang. Alleen die zang. De zang is in een zelfde trage reperterende stijl. Past prachtig bij de muziek. Als het door iemand anders gezongen was misschien, want Broadrick zijn stem is wat van de slappe kant. Broadrick's zang mist de overtuiging van zijn gitaarmuren. Dat is jammer, maar niet genoeg om de platen van Jesu uit mijn cd speler te krijgen. Daarvoor ben ik te gehypnotiseerd door de muziek op Silver, Jesu, Lifeline en Conqueror.