DAYDREAM NATION DE FAVORIETE PLAAT VAN SHE
And if a double-decker bus, crashes into us
To die by your side, such a heavenly way to die
(There is a light that never goes out)
Ik zie mezelf nog zitten met de binnenhoes van The Queen is Dead, een E-N woordenboek en schoolschriftje, druk bezig de teksten van The Smiths te vertalen. Alles wilde ik begrijpen en uitdrukkingen die niet in het woordenboek voorkwamen, bewaarde ik voor de Britten waarmee ik ’s zomers in een bollenschuur tulpenbollen stond in te pakken.
Farewell to this lands cheerless marches
Hemmed in like a boar between arches
Her very Lowness with her head in a sling
I’m truly sorry- but it sounds like a wonderful thing
(The queen is dead)
Anglofiel was ik altijd al, ik wist het alleen niet. De humor, de literatuur, de taal en prachtige accenten, ik vond alles geweldig. Mijn liefde voor het Verenigd Koninkrijk werkte ook door in mijn muzieksmaak, hoewel ik me dat op jonge leeftijd niet bewust was. Ik luisterde en kocht wat ik leuk vond en pas veel later besefte ik dat al mijn favorieten van het gekke eiland afkomstig waren. Veel Britser dan The Smiths kon haast niet.
Sweetness, sweetness I was only joking
when I said I’d like to smash every tooth in your head
(Bigmouth strikes again)
Verliefd was ik niet op zanger Morrissey, daarvoor was ‘ie me iets te ‘gay’, maar ik adoreerde hem wel. Zijn teksten, zijn bijdehande antwoorden in interviews, zijn humor en coole looks. De man was een genie en ik was zwaar onder de indruk. Ook zwaar onder de indruk was ik van Johnny Marr. Deze ongelooflijk talentvolle gitarist ontroerde me, hij bracht me de liefde voor het gitaarspel bij. Morrissey & Johnny Marr, zij waren The Smiths. Zij schreven de juweeltjes op The Queen is dead.
And I know it’s over- still I cling
I don’t know where else I can go
I know it’s over
And it never really began
But in my heart it was so real
(I know it’s over)
Mijn favoriete song is I know it’s over. Toen ik de tekst aan het vertalen was, wist ik nog niet waar hij over zong, maar na mijn eerste dosis liefdesverdriet begreep ik het des te beter. Het werd een van mijn liefdesverdriet-klassiekers. Na The Smiths vond ik nooit meer een groep waarvan de liedjes zoveel verschillende emoties in me losmaakten. Zulke goede, puntige songs, zulke mooie melodieën en zulke briljante, grappige en spitsvondige teksten. Morrissey & Marr zijn mijn all time helden.
Geschreven door She
The Smiths-I Know It's Over
The Smiths-Bigmouth Strikes Again
The Smiths-The Queen Is dead
Labels: daydream nation
6 Comments:
Mooie keuze She!
De 12-inch van This Charming Man was een van de eerste platen die ik kocht. Bij Gregory in de Zeilstraat (raar dat dat er zo mee verbonden is). Een poging tot het vertalen van de tekst heb ik destijds ook gedaan, maar ik dacht toen dat de man met de auto de jongen met de lekke band "zomaar" een lift gaf. Gewoon, om aardig te zijn. Tja.
she. bedankt voor je bijdrage.
"daarvoor was hij me iets te gay."
hihi.
overigens weer een jaren 80 plaat. zijn wij zo oud of werd er toen zulke goede muziek gemaakt. ik vrees allebei :-)
@ Polle: Achteraf besef ik dat ik ook veel dingen niet begreep. Gelukkig maar misschien. Ik heb gisteren trouwens nog op This charming man gedanst, heerlijke plaat!
@ Frommel: Graag gedaan, ik vond het superleuk om te doen! En ik vroeg me ook al af waarom de meeste platen in deze serie al jaren oud zijn. Heb het antwoord nog niet gevonden, misschien is het net als voor de eerste keer echt verliefd worden, vaak voelen alle keren daarna anders, minder heftig.
Mooi dat de serie doorgaat, ik hoop dat je nog meer loggers vindt die mee willen doen.
The Smiths, te verwachten - in die zin dat The Smiths een bandje waren dat door veel pubermeisjes in het hart werd gesloten - wegdromend bij de cryptische (toen nog mysterieuze maar dus gewoon vage en daarom interessante) woorden van The Moss.
Over het waarom van de keuze voor platen uit een bepaald tijdperk vond ik laatst een mooi stuk en nu weet ik niet meer waar. Grmblz. Wat ik me er van herinner is de verklaring van het vormingsproces. Bij het volwassen worden hoort een soundtrack, het is de muziek die meeliep met de vorming. Wanneer de volwassenheid is bereikt, het zoeken gestaakt en de plaats is gevonden lijkt de bijbehorende muziek, de muziek van toen er werd gezocht, ontdekt, gevallen en weer opgestaan - een anker voor de rest van het leven. Nieuwe muziek wordt eraan gerelateerd en heeft nog zelden de impact als de muziek van "toen" omdat het niet meer bijdraagt aan de basisvorming. Het zijn slingers in huizen die niet meer worden versierd.
@semtex. dat is helemaal geen rare verklaring. ook als ik hem naast mijn favoriet leg.
Weer een mooie plaat, weer een stukje van de slinger.
Een reactie posten
<< Home