KAAL ALS HET NOORD-FRIESE LANDSCHAP

Droog als Deathvalley. Rauw als de verwaaide kop van een zeebonk. Kaal als het Noord-Friese landschap. Droog, rauw en kaal. Zo valt de productie/het geluid van Excellent Italian Greyhound van Shellac het best te omschrijven. Geen overdubs. Geen poespas. Puur de instrumenten. Puur geluid. Puur Steve Albini.

Een plaat die volledig langs mij heengeggaan is. Uitgekomen in juni al. Een niet te missen mooie hoes. Een niet te missen goede plaat. Volledig langs mij heen gegaan. Op vele muzieksites besproken, maar ik heb het niet gezien. Ik surf te veel naar porno. Ik ben de laatste maanden zo in de muziek gedoken dat er schijnbaar waar er aan de ene kant een (her)ontdekking bij komt er aan de andere klant iets de kloof der gemistheid en vergeten moet indonderen. Tot mijn grote geluk maakt ik daar onlangs een wandeling en zag Excellent Italian Greyhound alsnog liggen.

Rechts van je staat de bassist te pompen. Links knerpt en twangt de gitaar. Voor je de drummer. Kaal. De drummer die in opener The End Of Radio een eigen leven leidt. Een nummer zo kaal als het geluid. De snare laat het nummer los en verwordt tot een roffel. Een roffel die Steve de gelegenheid geeft om de prijsvraag aan te kondigen. "The fifth caller. Or any caller at all", want luistert er nog wel iemand? Luistert er wel iemand naar hem. De laatst dj van het laatste radiostation op een verlaten aarde.

"Can you hear me now?"

De drum laat het nummer in een roffel los, maar maakt zich tegelijkertijd onderdeel van het nummer. "I've got 50.00 watts". Bij voorkeur alle 50.000 gebruiken, want The End of Radio, nee heel Excellent Italian Greyhound is een plaat om hard te draaien. Hoe harder, hoe meer de kaalheid van het geluid overheerst. Hoe harder, hoe meer de desolaatheid en de wanhoop van de laatste dj op aarde klinkt. Kaal als de lege verlaten wereld.

The End Of Radio stond ook al op het Peel Sessions album van Shellac. The End Of Radio wordt al jaren live gespeeld, maar nooit klonk het nummer zoals in deze uitvoering. Nooit klonk het nummer zo leeg als de wereld waar het over gaat. Rauw en droog.

"This is a test. If this had been a real emergency. He he!!! This is a real goddamn emergency."

Excellent Italian Greyhound klinkt alsof je midden tussen de muzikanten in staat. Of de muziek rechtstreeks je lichaam ingepompt wordt. Je kan het muzikantenzweet bijna ruiken. Je zou het drumstel kunnen aanraken zo dicht bij staat het. Excellent Italian Greyhound pakt je beet en laat je aan het eind pas los. Na The End Of Radio barst het stuwende en happerende, het je op het verkeerde been zettende werk in de trant van At Action Park (de debuut plaat) met Steady As She Goes los. Halverwege mag je even op adem komen met het verstilde, met de stem van een filmtrailer gelardeerde, Genuine Lulabelle om je daarna nog 4 nummers lang een Albini trap onder je kont te geven. Na de laatste noot ben je bekaf. Kapot met je tong op je knieen. Bekaf, maar zeer voldaan.