st.NIKLAAS DOET STIEKEM ABSOLUUT NIET ROCKEN

Onze netvliezen doen pijn bij elke hoek die we omlopen. Het is voorjaar 1995. Ik ben met mijn toenmalige band P.O.E.P. in st.Niklaas. Op bijna iedere hoek van de straat hangt een grote billboard met bokshandschoenen er op. Het belang mag nog het blok heten en een in Nederland, toen nog, not done slogan voeren. Eigen volk eerst.

Onze bassist wil tegen een muur gaan staan pissen. We houden hem tegen. Een politie auto met hetzelfde nummerbord en een grote herdershond op de achterbank is ons al vijf keer gepasseerd. We hebben niet alleen geen geld bij ons. We zijn ook ID loos. Ik heb honger en dorst. De consumptiebonnen zijn al op. Mijn portemonnee is pijnlijk leeg en we moeten nog zeker vijf uur overbruggen voor we op kunnen.

We krijgen het gage van de Engelse band waar we voor invallen. Er is ons 750 gulden beloofd. Bier en eten in overvloed. Het zal ons laatste optreden zijn en op deze manier moet er een afscheidssingle gemaakt kunnen worden. De overvloed aan bier is drie consumptiebonnen de man. Drie consumptie bonnen die een uur later zijn omgezet in drie triple. Nog zes uur te gaan.

Als het geknor van onze magen de herrie uit de muziekinstallatie bijna begint te overtreffen is het eten dan eindelijk klaar. Backstage wacht ons een heksensoep die je je ergste vijand nog niet voor zet. Een gigantische pan met oranje aangebrande linzensoep. Alleen te vreten door toevoeging van de bijgeleverde fles tabasco. Een turks brood om te soppen. Zelfs met mijn neus dicht krijg ik het niet meer dan vijf happen weg.

Geen geld. Geen ID. Dorst en honger. Ik zie onze drummer opeens met een heel groot turksbrood met kebab in zijn handen staan. Hij heeft lopen slijmen en iemand is eten voor hem gaan halen. Wij worden genegeerd. Het is goed dat we stoppen. Als we worden uitbetaald en het maar 150 gulden blijkt te zijn is ons geduld op. Fuck it. We halen een berg bier en rijden terug naar Hoorn.

Na vier hele slechte hardcore piep knor bands mogen we rond 23:00 uur eindelijk op. De zaal is een galmende betonnen bunker onder een zeer luxe bar. Die luxe is schijn. Van het kantoortje dat er aan grenst ontbreekt een van de buitenmuren. Het publiek is enthousiast. Er springen twee punks voor me het podium op. Teksten die ze niet kennen meebrullend.

Op iedere straathoek een grote billboard met een in Nederland, toen nog, not done slogan. Eigen volk eerst. st.Niklaas is een lelijke, foute stad.

We missen het afscheidsfeest van twee vrienden die voor een jaar naar Down Under gaan. Het was het niet waard.