ADVENTURES IN DRINKING

Deel 1.

Hoe ik er bij kwam dat het nog best met mij ging op het moment van naar huis gaan is mij achteraf een groot raadsel. Achteraf pas en niet op het moment zelf, omdat ik pas achteraf hoorde hoe ik het feest geeindigd was. Op dat moment ging het volgens mijzelf nog best met me. Ik was zo helder als een bergbeekje. Die tien kilometer naar huis fietsen was een appeltje eitje van de bovenste plank. Twee vingers in de neus en rond die trappers.

De man met de blauwe knieen weet me keer op keer voor de poorten van de hel weg te slepen. De poorten van de hel die op mij af worden gestuurd in de vorm van twee dichterbij komende witte lichten. "Wat moeten die klote auto's ook op het fietspad?", roep ik in de donkere nacht over de weilanden. Die auto's die horen thuis op de niet verlichte provinciale doodrijders slinger weg.

De provinciale doodrijders slinger weg waar ze gewoon op rijden. Ik heb er alleen ook mijn fietspad van gemaakt op mijn onverlichte racefiets. Ik fiets nog steeds in ontkenning zo helder als een bergbeekje. Van het slingerfietspad maak ik bochten die helemaal niet naar rechts gaan, maar naar links. Of andersom.

Waar ik niet de weg op fiets rij ik gevaarlijk dicht langs de prutsloot rechts van mij. Ik parkeer mijn racefiets frontaal tegen een boom die niet van wijken wenst te weten. "Omkappen die kolere dingen!", schalt er over de weilanden. Ik vervolg mijn weg en opeens is het donker nog donkerder dan het een seconde geleden al was.

Een blackout. Hoe kan dat nou? Ik ben zo helder als een bergbeekje. Een bergbeekje. Water. Nat. Ik ben nat. Het donker is weer gewoon donker. Mijn racefiets is mijn racefiest. Alleen ik zit er niet op. Ik lig in de prutsloot die net nog rechts van me was. Nu is er rechts mijn racefiets en een slootkant met daar achter een weiland. Links nog een slootkant en het fietspad waar ik mij op zou moeten bevinden.

Met behulp van de blauwe knieen man weet ik mij weer op dat fietspad te begeven. In mijn trappers is alleen geen millimeter beweging meer te krijgen. Het is pikdonker en onmogelijk om te zien wat er aan de hand is. Het is ergens begin februari. Ik ben zeiknat. Het kwik vindt 1 graad warm genoeg en ik moet nog 8 kilometer lopen.

Bij de eerste straatlantaarn 4 kilometer verder, die ik bereik met slechts 7 keer over mijn fiets struikelen, zie ik wat er aan de hand is. Mijn ketting heeft zich vast gezet tussen de tandwielen en de spaken van het achterwiel.

Ik fiets naar huis. Ik neem een lauwe steeds heter wordende douche, plak wat pleisters op mijn handen en ellebogen, gooi mijn kapotte broek weg en zet een bak koffie waar je een stuk vanaf kunt snijden. Als ik om 3 uur in de middag wakker word is het tijd om naar het cafe te gaan.