DAYDREAM NATION DE FAVORIETE PLAAT VAN ERWIN TROOST

Ik ben drie jaar oud als ik mijn eerste pick-up krijg, een aantal jaren later ontdek ik de bandrecorder van papa op zolder en luister naar ABBA, James Last, Elvis, Little Richard en Jerry Lee Lewis. Voor de spiegel sta ik met een borstel en imiteer Elvis en als ik mij omdraai dan zie ik Elvisspiegels, sjaaltjes en posters. Terug in de spiegel ben ik een rock-’n-roller met een tennisracket als gitaar, maar voor de 8mm-camera van mij pa kan ik nooit serieus doen. Ik wil leuk gevonden worden, een clown, want dat ben ik, een guitig ventje dat ’s avonds voor het slapen gaan onder het bed kijkt of er geen monsters zijn en het licht op de gang aanlaat, de deur van de slaapkamer open, en met een half oog, voor het slapen gaan, de gang opkijkt of er geen schaduwen zijn.

In 1978 zie ik Grease in de bioscoop en dat geeft mij een sprankel hoop en nog meer illusie. Ik word verliefd op alles. Dansen, zingen, Sandy, Danny en iedereen komt uiteindelijk weer samen, er is zelfs een machtig grote kermis en volwassen worden blijkt verrukkelijk te zijn.

In 1985 ga ik voor het eerst naar de MAVO. Ik ben een zonderling met een schooltas en daar opgeschilderd een schreeuwend gezicht. Op een dag hoor ik een saxofoon en loop de tonen achterna. In een verder leeg lokaal zie ik een prachtige meid op de sax spelen. Ik ben betoverd. Even later zet zich dit om in vriendschap en zij neemt mij mee naar kraakpanden en de andere kant van de maatschappij. Ik kon mezelf zijn met deze mensen om mij heen. Op school spring ik nog wel eens op een bankje om vanuit het niets een verzonnen lied te gaan zingen. Thuis luister ik naar Madonna met ‘Like A Virgin’ en Bruce Springsteen met ‘Born in the USA’. In de bioscoop draait ‘Back To The Future’ en zal later nog vaak herhaalt worden op tv.

Het is 1988 en op tv kijk ik naar Square Pegs, een tv-serie met in één van de rollen Sarah Jessica Parker. Voor het eerst zie ik daarin wave-bandjes live spelen. DEVO en Generation X. Ik begin op stap te gaan en ontdek vele mensen, zoals ik. Zonderlingen, kwartjeszoekers, dansend in zichzelf. Om niet na te denken over alle teleurstellingen die komen gaan als de jeugd voorbij is. We dragen zwarte kleding alsof we rouwen en zwarte make-up als tergende clowns. Aan de muur hangen posters van Joy Division en The Cure. Van een vriend krijg ik later zes elpees van The Cure, waaronder ‘A Head on the Door’. Dit wordt mijn favoriet. Als ik mij rottig voel, dan hoor ik iemand met wie het nog slechter gaat en als ik mij vrolijk voel dan dans ik, weer heel even in mezelf, op de klanken van mijn ziel en dans de leegte van mij af en zet het om in energie en wat dit dan met mijn jeugd te maken heeft? Alles.

Yesterday i got so scared
I shivered like a child
Yesterday away from you
It froze me deep inside
(Inbetween days)

If only I was sure
That my head on the door
was a dream
(Close To Me)

Waarschijnlijk was ik niet de enige met het licht op de gang aan en was het helemaal niet erg om met angst naar beneden te kruipen om naar het toilet te gaan.
De angst en teleurstellingen hadden een vorm gekregen.

Tell me who doesn’t love
what can never come back
(The Blood)

Toch vreemd dat juist Robert Smith daar juist zingt over de angst van het verliezen, want al sinds zijn veertiende is hij samen met Mary Poole. Ten tijden van de opnames van ‘Kiss Me, Kiss Me, Kiss, Me’ vroeg hij haar zelfs ten huwelijk en kan het nog meer romantischer dan dat. ‘A Head on the Door’ is een plaat met herinneringen die mijn verhaal met zich meedraagt en vica versa. Een plaat voor mezelf. Smith zei zelf ooit over het album: “I was trying to create a sort of attractive tension by marrying slightly bitter words to really sweet tunes.” Bij visite draai ik andere muziek en ’s avonds in mijn bed droom ik van een Sandy die ergens op mij wacht.

I’m coming to find you if it takes me all night
Can’t stand here like this anymore
For always and ever is always for you
I want it to be perfect
Like before
I want to change it all

I want to change
( A Night Like This)

Het is februari, 2008. In de bioscoop draait de musical: ‘Sweeney Todd: The Demon Barber of Fleet Street’. Johnny Depp ziet eruit als een Robert Smith omringd door Gotische beelden. Als ik de bioscoop uitloop laat ik het beeld van een getergde wreker achter en kom erachter dat zingen nog steeds iets duidelijk kan maken. Ik maak een huppeltje en draai in de rondte en bedenk mij dat ik ook weer niet zoveel ouder ben geworden. Cheers! Op really sweet tunes, really, really sweet tunes and six different ways inside my heart!

Geschreven door Erwin Troost

The Cure-In Between Days
The Cure-The Blood
The Cure-Six Different Ways"