DAYDREAM NATION EEN SERIE GASTLOGGERS OP FROMMEL.BLOGSPOT.COM

Twee maanden geleden plaatste ik hier een stuk over de plaat die ik de beste plaat allertijden vind. Daydream Nation van Sonic Youth. Naar aanleiding van dit stuk heb ik nu 6 andere mensen gevraagd om een stuk over hun favoriete plaat te schrijven. Over wat deze plaat met ze doet en waarom het hun favoriete plaat is. Vanaf volgende week zondag 7 oktober alhier op frommel.blogspot.com 6 weken lang Daydream Nation de favoriete plaat van...

HOUTEN BRUILOFT

5 jaar geleden. Ik kocht Betty en was voorgoed verloren. 5 jaar geleden. Ik kocht Betty en ging naar McClusky in de Ekko. Ik had mijn gedachten er niet bij. Thuis stond zij. 5 jaar geleden. Ik kocht Betty. Ruim 15.000km terug. Vandaag zijn we 5 jaar getrouwd.

DIE KNUPPEL ZIET HET NIET EN IK SLUIT EEN HOOFDSTUK AF

Haar vriendin praat tegen haar. Ze knikt. Ze weet niet eens waar ze voor knikt. Geen idee wat haar vriendin haar net verteld heeft. Ze kijkt weer de andere kant op. Naar hem. Hij naast haar. Haar ogen glimmen. Ze smelt als hij tegen haar praat. Het maakt niet uit wat hij zegt. Ze hoort het niet eens. Het is een ander niet horen als het niet horen van haar vriendin. Het maakt niet uit wat hij zegt. Ze is tot over haar oren verliefd. Alles klinkt geweldig uit zijn mond. Hij heeft helemaal niets door en begint een lulgesprek met zijn vrienden. Ze zakt in elkaar en doet weer alsof ze luistert naar haar vriendin. Af en toe kijkt ze vluchtig even naar hem. Kalverliefde in haar ogen. We bestellen nog een rondje en praten op een hoger niveau dan we spelen.

Ze is gek. "Godverdomme." Ze is werkelijk waar gestoord. "Dit is niet meer normaal." Onder elke steen ligt een spion. "Denken ze dat ik gek ben ofzo?" Om elke hoek staat iemand klaar om haar het leven zuur te maken. "Ja dahag." Een koud geworden kopje koffie? Zie je wel. "Godverdomme." Een door haar zelf gemaakte fout? Juist. "Zijn ze helemaal gek geworden." De hele wereld werkt haar tegen. "Godverdomme." Alles en iedereen. Wat er ook gezegd wordt. "Iedereen werkt me tegen." Het is een groot complot om haar kapot te maken. "Stelletje klootzakken." Doe maar niets voor haar, want een scheldkannonade zal je beloning zijn. Je doet toch alles expres fout. "Godverdomme." Om haar te slopen. Een seconde later ontdekt ze dat het haar eigen fout is, maar de wereld blijft haar vijand. "Houdt je bek kut telefoon." Die fout komt door ons allemaal. Het is iedereen tegen haar. Zij tegen tout le monde. "Jullie maken me gek." Arme echtgenoot. Arme moeder. Ik haal mijn schouders op en lach haar uit. "Godverdomme." Ik zal haar nooit meer zien. Ze schreeuwt heel vaak godverdomme voor een katholiek.

Ergens in de buurt van station Amsterdam Sloterdijk is een Weight Watchers voor te dikke potten. Te dikke potten van het type tuinbroek, tieten tot op de knieen, Helly Hansen windjack en bloempotkapsel van jute. Het weight watchen wil nog niet zo lukken. In mijn beeld zijn ze de afgelopen maanden alleen maar dikker geworden. Mijn trein komt aan. Waar ze eerst slechts de helft van mijn uitstap mogelijkheid versperren, blokkeren ze de laatste weken iedere poging tot normaal uit de trein stappen. De trein gaat wegrijden. Zonder dat zij ingestapt zijn. Snel, snel, snel. Anders blaast de conducteur opeens op zijn fluitje. Ik onderneem een poging naar buiten stappen. Rustig. Ik heb nog 5 minuten. Ruw word ik door een zwetend log lijf terug de trein ingeduwd. Niet vandaag. Vandaag is mijn dag. Ik vloek in mijn hoofd op die lul die mij niet eens een hand geeft. Mijn keuze wordt met de minuut beter. Ik huil om de mensen die ik zal missen. Vanavond is het feest. Morgen ook. En volgende week. Wanneer mijn vinger naar het openen knopje wil gaan is de bloempot van jute nummer 1 mij al voor. De deur schuift open. Ik denk niet na. Ik zet kracht en spring. Vol tegen haar aan. Mijn schoudertas geef ik een zwieper. Het jute van nummer 2 vliegt omhoog van de klap in haar gezicht. Kinnen op de tieten van verbazing. Ik loop rustig naar beneden. Ik heb nog 5 minuten.

Een raar soort traditie verplicht je tot het uitdelen van taart. Ik hou niet van taart. Ik hou niet van tradities. Ik deel uit. Ik wil op een goede manier weg. Aan mij zal het niet liggen. Opluchting maakt zich van mij meester. Opluchting en toch prikken de tranen in de hoeken van mijn ogen. Ik ben bang. Ik ben zenuwachtig. Maandag. Tranen, omdat ik een trap na krijg. Ze begrijpen dat het aan mij niet heeft gelegen en stellen me gerust. En toch prikken de tranen in de hoeken van mijn ogen. Ik drink een biertje en bel.

"I feel good!"
"Geniet ervan je hebt het verdiend."
"Thanks en ik ook van jou."

"SOME CRAZY SHIT IS GOING ON"

Het maakt niet uit hoe hard de band is. Het maakt niet uit hoe snel. Ze is er altijd. Ieder concert is er dat meisje. Dat meisje danst alsof de Polyphonic Spree staat te spelen. Met de armen wijd rondjes draaien. Een dik uur lang. Zonder een druppel zweet te zweten. Er zal nog genoeg vocht volgen. Nog een rondje en praise the lord. Mee naar huis nemen en uitwonen. Stomme hippietrut. Al draaiend ontwijkt ze de rochels vanaf het podium. Halleluja!!! God zij met ons.

Chris is boos. Heel boos. Zijn microfoon hangt van gaffertape aan elkaar. Kapotgeschreeuwd. Een rochel gaat richting het podium. Het zweet loopt zijn t-shirt in. Zijn mond gaat open. De microfoon wordt deep throat gepijpt. "Some crazy shit is going on." We hebben geen idee wat hij bedoelt, maar schudden gewillig ja. Met zo'n boze man maak je geen ruzie. Al komt hij maar tot mijn navel en zijn zijn bovenarmen te kort. Hij verzuipt je in zijn spuug. Hij rochelt je to oblivian.

Naast me staat Take It Away Bob met open mond naar de drummer te staren. Na vanavond zal hij anders denken over drummen. Er loopt een drummer vol inspiratie door de stad. Zeldzaam log, hard en strak ramt hij de nummers aan elkaar. Wat wil je met een verleden van Swans en Foetus. Hij is een goed onderwerp voor mijn drummers en de hoofden die ze trekken project. Ik moet hem filmen.

Tijdens de toegift, een alles vernietigende noise eruptie, krijg ik natte voeten. Welke fukker gooit zijn bier om denk ik. Geen bier. Ik begrijp waar het vandaan komt. Chris rochelt nogmaals en ik zie het opspatten in de plas die zich op het podium heeft gevormd. Over de rand van het podium sijpelt het boze vocht vermengd met het zweet dat de t-shirts op het podium verkleurt. De zaal in. Onze sokken zuigen zich vol. Thuis zullen wij ze uitwringen en de glazen heffen. Drinken tegen al het vuil dat ons kwaad maakt. Plechtig beloven we te strijden tegen de "some crazy shit that is going on".

Een goed idee. Waarom een gewoon biertje doen als ze ook grote glazen tappen. Scheelt een keer lopen. Zo kan je gevangen blijven in de muur van geluid. Sem heeft goede ideeen. Biertje? Ja lekker en een cola voor de polo. Gedrieen voor het podium. De vuist in de lucht. Schudden met het hoofd. Oren open en wegvallen in je kop. Chris rochtelt een nieuwe fluim in zijn plas en ik ben samen met hem boos. Heel boos. Ik weet niet waarop, misschien wel op dat rondtollende ding voor ons. Ik leun tegen de muur van geluid aan. Nobody fucks with us!!! Naast me danst een punk in zijn kast. De deur nog dicht.

Unsane is muziek voor mannen die van rood vlees houden. Boze mannen. Mannen die graag met hun vuist in de lucht zwaaien. Unsane is kneiterharde, meedogenloze, monotone, rete strakke, brul noise rock. Na een nummer of vijf vergeet je of er een nieuw nummer is begonnen of dat het nog steeds het zelfde nummer is. Eentonig? Nee juist niet. Je verliest de controle over nutteloze dingen als tijd en volgende nummers in deze muur van geluid. Unsane live zien is een uur lang boos zijn op alles en iedereen. En daarna gezellig een biertje drinken en je oren uittuten. Unsane live zien is afreizen naar een plein in Almere dat ze midden in Amstelveen hebben aangelegd. Een gebouw binnen lopen waarvan de architect een vuile kutkroket is met een voorliefde voor op en afstapjes. 6 keer ga ik bijna onderuit. Mijn resterende voortand ontwijkt een tafeltje. Een belachelijke blokkendoos waar op zolder zowaar een heel leuk zaaltje is ingehangen. Niet te groot. Niet te klein. Podium van de goede hoogte. Een zaal waar je je de tering schrikt, omdat je harde stem alle kanten op kan. Alle kanten, omdat er godverdomme amper 50 mensen zijn. 50 mensen!!!! Unsane verdient meer en had beter in de stamkroeg kunnen spelen. Unsane verdient het niet om in de auto op de terugweg te vervagen in de klanken van Big Balls And The Great White Idiot. Unsane verdient een beter voorprogamma als We Insist. Corky doet schijnbaar de progammering. De chromosoom te veel lag dwars en boekte deze arty farty moeilijk doen hup weer een break en tempowisseling kunstacademie prut. Geef die zanger/drummer een frikadelletje met veel zalf en zet hem op de trein terug naar Frankrijk. Een luid gejuich klinkt bij het "this is our last song."

"We Insist that you get of the fucking stage immediately!!!"

NOOIT MEER OPGEDROOGD ZAAD OP DE STOEL VOOR JE

Ik neem een Cointreau. Dita komt het me inschenken en ligt ingesnoerd in een corset in mijn glas. Alicia doet haar kleren uit om mij van het vlees af te krijgen. Voor jou altijd Alicia. Maar niet van jouw vlees. Er hangt een poster in de stad en ik koop 5 weken lang een gouden bikini. God kijkt, naar het schijnt, hoofdschuddend toe. Ik lees de Playboy niet meer voor de interviews. Ook niet voor de horloges en gadgets. Sloggy billen delen de krant uit. Groningen - Fiorentina live op Superpippa Channel. In de rust ejaculeert mijn beeld vol.

Op de wallen valt straks niets meer te neuken nu NV Stadsgoed alle panden aan het opkopen is. Geen paaldansen, geen rood licht meer. Smartshops aan de ketting. Teasers gesloten. Niet meer roken in de coffeeshop. Bananen bij de groenteboer. Klompen en tulpen. Een molen en paling als trekpleister. Nooit meer opgedroogd zaad op de stoel voor je. Tandeloos gepijpt worden achter het centraal. Het regent. Met een gewenste collectieve VOC mentaliteit zijn wij tot de hard werkende man verworden. Niet knibbelen aan ons huisje. Sint Nicolaas moet vedwaald buiten blijven staan. Preuts Nederland killed zijn reputatie. Zelfmoord tegen de verloedering en criminaliteit. De stad is een dorp waar je op zaterdag met je ogen dicht kan oversteken als was het zondag. Hier wordt je van het terras gereden en draait een vrachtwagen zich vast. Ontkenning.

Tieten en billen everywhere. We lopen met een paal in onze broek de dag door. Noem mij niet de hardwerkende man!

I'VE GOT ONE THING TO SAY BEFORE I GET DRUNK AGAIN

Het is 1 uur in de nacht. Ik luister muziek en op de achtergrond wordt er gepokerd op tv. Ik wacht op de kneiterharde niesbui van de buurman of is het toch een schreeuw van waanzin? Geen niesbui. Geen schreeuw. Ook geen auto's met draaiende motor voor de deur, wachtend op de bijrijder die dope koopt. Buurman besluit om te gaan doe het zelven. 1 uur in de nacht en het hamergeklop is niet van de lucht. Morgen klopt die hamer in mijn hoofd.

"De vrijdagnacht is de nacht waarvan ik hou. Het donker als iedereen slaapt en ik springlevend thuis ben."

Een Magnum. Het kostte me een Magnum. Ik met mijn ik luister naar punk, hij met zijn ik luister naar metal. Hoe kon ik nou weten dat The Black Album van Metallica op nummer 1 zou komen. Ik begreep nog amper hoe het kwam dat Nevermind/Smells Like Teen Spirit een verkoop succes was geworden. Wist ik veel dat we aan de vooravond van een nu al 16 jaar lang dode muziek revolutie stonden. Ingeluid door Nirvana. Al 16 jaar dood. De tijd tussen sgt.Pepper en Never Mind The Bollocks en Nevermind is aanmerkelijk korter dan de tijd tussen Nevermind en nu. Nee, die Engelse Gang Of Four klonen zijn niet de nieuwe revolutie. Ik kocht hem een Magnum. Een classic die toen nog gewoon een Magnum heette. Geef mij de witte maar. Witte chocolade is dan misschien geen chocolade, maar doe mij maar een witte Magnum. Een paar weken geleden sprak ik hem. Hij had toen niet alleen een Magnum gewonnen. Het was een feest geweest. Die muzikale revolutie was ook zijn revolutie geweest. Met het verstommen van de door Nirvana ingezette golf verstomde ook zijn geluk. De herinnering bleef.

"Frommel, ik kwam haar toen tegen en ik heb me helemaal gek geneukt op Nevermind en de Black Album. En op The Massacre van The Exploited en Left Hand Path van Entomed natuurlijk, wat dat is goede zaag muziek om op te neuken."

Dipsomanie. Midden in de nacht. Ik moet morgen heel veel, maar het weg zijn is nu belangrijker. Ik drink. Ik rook als een schoorsteen. Ik draai 5 nummers keer op keer. Tranen rollen over mijn wangen en toch ben ik gelukkig. De pijn is goed. De pijn verteld het verhaal van wat gaat komen. Dipsomanie naar de toekomst. Ik dans en stuiptrek door de woonkamer. De niets voorstellende speakers van mijn laptop kraken en piepen. Ik hoor waanzin en schrijf een nieuw verhaal. Een verhaal van geen hoop en ellende. Zo tegenstrijdig van wat de toekomst mij gaat brengen. Ik leef in dipsomanie en moet morgen heel veel. Ik leef in dipsomanie, maar morgen ben ik er. Ik onderga de alcohol en nicotine. Alleen. Omdat ik weet wat er gaat komen. Vandaag is de dipsomanie een voorfeestje.

"So I gained an addiction to drink and depression. They are mine. My only true friends. And I keep them with me to the very end."

Het leven lacht. Heel hard. Het leven lacht heel hard mijn kant op. Ik denk dat ik 14 ben. De laatste keer dat ik mij zo goed voelde. 14 en begin twintig en 25. Het leven lacht. 18 maanden geleden sprak ik mijn weerzin uit. De weerzin waar ik nu niets meer van begrijp. Zwart. Ik zie het niet meer. Ik zie het zwart niet meer. De zon schijnt. Het is mooi weer en laten we gaan surfen. Steek de barbeque aan. Gooi de gamba's er op. Ik lust ze wel niet, maar laat het feest zijn. Laten we dansen tot onze kuiten hard als een plank zijn. Niet de zon en oh oh oh wat is het toch een fijn weer. Geniet van de nacht en neem van de nacht. Ook zwart is een mooie heldere kleur.

"And never go to sleep. My best unbeaten brother. This isn't all I see."

IK SPROKKEL AL MIJN MOED BIJ ELKAAR PUBLICEER MIJN GROOTSTE MUZIKALE JEUGDZONDE EN IK VRAAG ME AF WAAROM IK DIT IN HEMELSNAAM DOE

Aan de telefoon.

"Maar nooit wegdoen hoor die plaat."
"Nee joh, ik doe nooit platen weg. Zelfs de jezus hoe heb ik dit ooit kunnen kopen platen hebben een plaatsje in de collectie. Remember Genesis?"
"Oke. Dan is het goed."
"Ik heb er juist de balen van dat ik ooit tijdens 1 van mijn 13 verhuizingen wat platen kwijt ben geraakt."
"Oh dat lijkt mij ook heel erg ja."
"Ja ook al waren het echt kutplaten."
"Kutplaten? Vertel."
"Nee daar schaam ik me een beetje voor."
"Ah toe. Vertel."
"Nou......Shakin' Stevens, een 12" van Chaka Khan en kggg..."
"Kggg.....?"
"Laat maar."
"Nee kom vertel."
"Kggg..."
"Kom vertel"
"Nee echt niet. Ik schaam me dood."
"Toe?"
"Nou oke. kggg..."
"Frommel!"
"Kggg...kggg..."
"Je kan het Frommel."
"Nou...kggg....frpt...kggg...slik...gwnmprft...kggg...slik... pfrt...kgggggg"
"Krijg je het niet over je lippen Frommel?"
"Nee."
"Kom op. Doe je best. Je kan het."
"Kggg...pfrt...gwnprft...slik...kggg...slik...(fluisterniveau)Woodpeckers From Space...slik"
"Tuut tuut tuut tuut tuut tuut tuut tuut"

Dan mag u nu kijken naar het volgende YouTube clipje en daarna zo vriendelijk zijn om uw muzikale jeugdzonde op te biechten. Wedden dat u mij niet kunt overtreffen. Of wel?

OP DE ACHTERGROND EEN KNUPPEL DIE HET NOOIT KAN

Hij staat buiten de ramen te zemen. Mijn blik naar buiten wordt er niet helder van. Buiten is het vuil. Buiten zeemt een varken. Een kale kop met een petje erop. Twee kleine varkensoogjes. Te dicht bij elkaar in het hoofd. Made in Holland en hardcore op het t-shirt. PitBull op de klep. Ik verbeeld me de foute tattoo onder het shirt. Ik weet dat hij straks binnen staat te zemen. Ook het raam naast mijn bureau. Ik pak een stuk touw en bind me vast aan mijn stoel.

"Fascisten schop ze met je legerkisten."

Ik sta in de drogisterij. Ik moet pillen hebben. Ik moet wat slikken anders red ik het niet meer. Ik heb een kast vol met coffeine aspirines. De Supradyn bruistabletten liggen klaar en doen op zijn tijd hun werk. Ik heb neusspray tegen een voorhoofdholte ontsteking. Codeine tegen de braakhoest. Zalf voor de stramme rug. Bier om de dorst te lessen en nicotine voor mijn longen, maar wat ik nodig heb ontbreekt. Hoe kom ik in hemelsnaam de laatste twee weken door. Ik heb een kuurtje motivatie nodig.

"Doe u mij maar een pot van 250 pillen. 500 milligram."

Het land haalt opgelucht adem. We hebben een nieuwe Carl Noten. Een blote kleine kinderen vrije. Hij werkt alleen met 40 en 50 plussers. Opstaan en voor dag en douw collectief pas op de plaats. De jenever en advocaat van de avond ervoor klopt hard achter de opgezwollen slapen. Op de achtergrond altijd een knuppel of trut die het nooit kan. Waar is de fucking afstandsbediening?!

"Doet u ook mee? Left! Left! Left, right, left!"

Zo stoned als een garnaal. Ze staat op het balkon van de trein van 17:12. Zich vasthoudend aan een paal staat ze wat heen en weer te deinen. Haar ogen bijna dicht. Weggedraaid. Een tevreden schapen glimlach op haar lippen. De vrouw naast haar zegt iets tegen haar dat ik niet kan verstaan. Een snuifende lach ontsnapt haar. Apenknetter papegaaien stoned, denk ik. De trein stopt. Bij het uitstappen houdt haar reisgezel haar arm vast. Als ze het perron op stapt zoekt ze steun met een rood/witte stok.

"Max moet nog veel leren. Adopteereenpup.nl."

ГОРЯЧАЯ РУССКАЯ ДЕВУШКА НА БАСЕ

Op vrijdagmiddag worden de loonzakjes uitgedeeld. Opgetogen lopen de arbeiders de poort uit. Om de hoek van de fabriek staat een vrachtwagen van de lokale vodka fabrikant te lonken. Kom drinken. Kom vieren dat het weekend is. Kom. Zaterdagochtend liggen er voor het hek van de fabriek 23 lichamen. Steunend en kreunend tussen de plassen olie en vuil. Het loonzakje leeg. Opgezopen aan de vodka en het laatste beetje geroofd. De lichamen vol bulten en blauwe plekken. In elkaar getrapt door een rovende bende neonazi's. Ze slepen zichzelf naar huis. Naar een scheldende baboeska in een afbrokkelende massaflat, waar het licht het niet doet en het bruine water rammelend uit de leidingen braakt.

Midden in dit (verkeerde) beeld van Rusland lopen een paar vreemde exoten rond. Een duo vreemde vogels die in deze afbraakstaat wuivende palmen, witte stranden en metershoge golven zien. Voor wie de zon altijd schijnt. Ik stel u voor aan Messer Chups. De bandwebsite draait hier overuren. Enkel en alleen om het heerlijke muziekje dat er op de achtergrond klinkt. Lieg ik.

Messer Chups maakt rete fijne surfdeuntjes. 11(+/-) platen vol ondertussen. Instrumentale juweeltjes vol filmsamples en rare geluiden. De theremin draait overuren of hij nu echt is of uit een kastje komt. Een orgeltje komt van links binnenvliegen en botst met een onbekende filmklassieker. Niet de opzwepende surf zoals we die van Man or Astroman? kennen. Niet de traditionele surf als van Dick Dale of the Ventures. Het doet me meer aan Laika And The Cosmonauts denken. Die fijne Finse exoten.

Goed. Ik zal eerlijk zijn. Fuck de muziek! Ik blijf bij deze band hangen vanwege de bassiste Zombie Girl. Niet dat ze zo mooi zingt of uitzonderlijk bas speelt. Ik heb behalve het achtergrond muziekje nog geen noot van het duo gehoord. Het zijn mijn hormonen. Mijn mannelijke geilheid. Ik vond een link naar hun site, klikte en was verloren. Naast een knokkige harde slavische rus staat een wonder der natuur. Metershoge benen waar geen eind aan komt. Een strak lichaam gehuld in spannende pakjes en fishnetstockings. Ravenzwart Bettie Page haar. Ik kijk naar haar. Mijn mond valt open. Ik kwijl. Ik ben verkocht. Van welke planeet komt dit wezen? Waar is dit wonder geschapen? Venus? Ik wil haar als mijn Russische bruid. Verliefd tot over mijn oren. God bestaat.

Ik haal 2 platen binnen en ontdek dat deze twee benen die Zombie Girl heten (Oh god wat een naam. Ik word gek) en de rus ook nog eens heerlijke muziek maken. De Messer Chups klinken hier veel en hard door de speakers. Buiten stormt en regent het. De herfst slaat tegen de ramen. Binnen is het warm zonder kachel. De zon schijnt. Het is zomer. We gaan surfen.

Messer Chups-Agent Tremolo
Messer Chups-Barbara Brylska Hotel
Messer Chups-Cowboys Indians And Their Parents
Messer Chups-I Am A Highly Paid Sperm Donor

Messer Chups Website

Hot russian girl on bass:

FROMMEL ZONDER MUZIEK DAT IS ALS BIER ZONDER ALCOHOL ALS EEN PYROMAAN ZONDER AANSTEKER FROMMELS MUZIKALE OPVOEDING DEEL 2

Toen ik een jaar of 18 was en wel wat extra geld kon gebruiken stond ik op het punt om mijn platencollectie naar Concerto te brengen. "Over mijn lijk", zei G. Hij pakte de ter dood veroordeelde stapel vinyl uit mijn handen. "Anders leen je wat van ons, maar dit vinyl gaat NIET de deur uit. Zeker deze niet. Dit is godverdomme je eerste plaat."

Ik had al wel een aantal singeltjes en wat elpees, maar dat waren krijgertjes. G. nam via zijn werk vaak plaatjes mee die volgens de koper een kras hadden of om andere duistere redenen niet meer gedraaid konden worden. Onverkoopbaar verklaard nam hij dit spul mee naar huis, alwaar er niets aan de hand bleek te zijn met het vinyl. Onze singeltjes collectie groeide dan ook gestaag.

"Ik koop een singeltje. Ik neem hem thuis op op een bandje. Dan pak ik een speld en maak er een kras op. In de winkel zeg ik dat er een kras op zit en dat ik hem wil ruilen. En dat ik toch liever dat andere singeltje zou willen hebben. 1x betalen, 2 plaatjes in huis."

Mijn muzikale ontmaagding kwam met Plastic Betrand. Dat was waarschijnlijk meer door het trampolineclipje dan door de muziek. Mijn eerste rock and roll stijve kreeg ik door de debuutelpee van de Stray Cats. Ik mocht een plaat uitzoeken voor mijn verjaardag. Zwaar ondertseboven van de singles Runaway Boys en Rock This Town was de keus snel gemaakt. Voor de 1e keer in mijn leven had ik de die plaat moet ik hebben kriebels. Zonder die plaat is mijn leven niets meer waard. Ik geloof dat ik niet eens een eigen pick up had. In mijn herinneringen volgde die pas 2 jaar later, maar de debuutelpee van de Stray Cats werd mijn meest gekoesterde bezit. Dit was muziek. Dit was het bestaan. Vuige herrie. Schorriemorriemuziek. Mijn tot dan toe slapende rock and roll cellen werden wakker geschud. Dit was HET!! Ik was veroordeeld tot roken en drinken en nachtbraken. Mijn toekomst stond vast. Directeur, politicus en bedrijfseconoom vielen van mij toekomstige cv af. Ik werd een ander mens en het is nooit meer goed gekomen. Het beste dat mij ooit is overkomen.

"Oke." Ik legde de stapel vinyl terug in mijn kamertje en leende wat centen. Een paar jaar later draaide de Stray Cats dagenlang onafgebroken rondjes op mijn draaitafel. Ik sprong wild door de kamer. Springlevend. De plaat en ik. Ik belde G. op om hem te bedanken. De titelloze debuutelpee van de Stray Cats. Mijn koesterplaat. Mijn rock and roll geboorte.

Stray Cats- Rock This Town
Stray Cats-Storm The Embassy
Stray Cats-Rumble In Brighton
Stary Cats-Runaway Boys

"Well you can't stand on an electric bass"

BUITEN STORMT EN REGENT HET HARDER DAN DE PUNKROCK DIE WIJ DOOR ONZE VERSTERKERS RAMMEN

Op de terugweg bedachten we dat het niet helemaal pluis geweest was. We hadden gespeeld in een strandtent ergens onder de rook van Den Haag. Een dorp bestaande uit een hotel, 3 huizen, een gebouw van de reddingsmaatschappij en een strandtent. Alhoewel strandtent.

We wachten op een verlaten parkeerplaats beneden aan de duinen. Onze gitarist heeft net gebeld dat we er zijn. Plotseling verschijnen er boven aan de duinen een paar grote lampen en veel geronk. Een paar minuten later zitten we in een verroeste amerikaanse pick up truck. Achterin in de laadbak en de regen. Met onze versterkers en gitaren scheuren we hobbelend over de duinen en het strand. Achter het stuur een woeste man met een lange leren jas, een drie dagen baard en een leren hoed op.

De strandtent is meer een houten keet met een krakkemikkige aanbouw er aan vast dan een wonder van strandtentarchitectuur. Buiten stormt en regent het harder dan de punkrock die wij door onze versterkers rammen. We zijn de seizoensafsluiting en een grote plas lekt door het geimproviseerde tentzeilen dak tot vlak naast mijn distortion pedaal. Ik schop het ding weg van elektrocutie. Achter mij spoelt Take It Away Bob nog net niet met drumstel en al weg. Onze gitarist waait bijna uit zijn shirt. De 5 aanwezige punks gaan uit hun dak. Aan de bar zit wat oude penose verveeld een biertje te drinken. De sfeer is bijna om te snijden. Grimmig. Het hout piept en kraakt. Het zeil klappert. Buiten stormt en regent het harder dan de punkrock die wij door onze versterkers rammen.

We worden met onze spullen weer terug naar de parkeerplaats beneden aan de duinen gereden. Achter het stuur weer de woeste man met een lange leren jas, een drie dagen baard en een leren hoed op. Met als enig verschil dat hij in de tussenliggende 2,5 uur non stop baco´s heeft lopen tanken. Als onze spullen weer in de auto staan haalt hij een grote stapel bankbiljetten uit zijn jas. Een wel hele grote stapel die onmogelijk van zijn baromzet kan zijn. Wat hadden we ook alweer afgesproken, vraagt hij en betaalt ons meer uit dan we vooraf overeengekomen waren. Al slippend scheurt hij de duinen weer over.

We rijden terug naar huis en zijn er een tijdje stil van. Dit was niet pluis. Daar gebeuren duistere dingen, zegt een van ons uiteindelijk. Een paar weken later lezen we dat de strandtent is gesloten wegens drugshandel. The Prunella Scales voelen zich heel erg punkrock.

FROMMEL TAPT PILS EN HEEFT LAST VAN HORECAHEIMWEE

Ik heb een talent. Een talent dat tevens een heimelijk verlangen is. Ik heb talent voor de horeca. Al zeg ik het zelf. Zet mij achter een tap. Laat mij bier, wijn, fris en weet ik veel wat tappen en ik ben gelukkig. Moet ik gaan regelen dat ik minder kan werken (en dat zegt een man die over 4 weken met een nieuwe baan begint) en dan een dag of twee per week de barkeeper uithangen? Mijn hoofd nadat ik weer eens heb staan tappen.

"Ich bin ein barkeeper."

Ik vind hem dapper. Hij die eerst beweert dat hij natuurlijk helemaal niets met musicals heeft, maar gisteren toch naar Tarzan is geweest en dat we niet willen geloven hoe fantastisch het was. Zonder blikken en blozen. Zonder schaamte. Mensen die beweren niet van musicals te houden en er toch naar toe gaan schamen zich voor zichzelf. Volgende keer Miss Saigon? Sesamstraat de musical? De grote Geert Wilders alle moslims het land uit revue? Mij zul je er niet zien. In het musicaltheater. Ga je een avondje uit, loop je de kans Danny de Munk of hoe heet dat blonde wicht met die hondenogen op een podium te zien verschijnen. Nog erger, Ben Cramer. Doet u mij maar een rammelend punkbandje in een vochtige kelder. Druipende muren, rondvliegend bier, spuug van de zanger en gevaar voor elektrocutie. Oordoppen.

"Ich bin ein barkeeper."

Ik maakte de eerste foto voor mijn I Am A Japanese Tourist project. Althans niet ik, maar die japanner die ik vroeg mij te vangen in 3.2 megapixels. Japanners maken andere foto's dan ik dacht. Deze japanner. Probeer maar eens uit te leggen wat je wilt tegen een engelse vocabulaire van het niveau papa fume un pipe.

"Ich bin ein barkeeper."

Het is apart volk. Tenten en podiumbouwers. Het alternatieve druipt er vanaf. De afbreekploeg ziet er vrijgevochten uit. Als een geoliede machine is er in no time geen podium meer te zien. Alsof er nooit een festival is geweest. Mijn spieren schreeuwen de volgende dag van het hekken sjouwen. Ik vind de vrouwen aantrekkelijk bedenk ik me tijdens dat sjouwen. Ik hou alleen niet van ongeschoren oksels en de geur van Patchouli. Het bier smaakt goed. Zelfs op die ene boterham. De toko heeft bami met kipfilet en groenten. Thuis is het feest op de bank. In mijn hoofd is het nog steeds vakantie.

"Ich bin ein barkeeper."

Ik denk het altijd als ik weer eens heb staan tappen. Dan begint het te jeuken. Dan krijg ik horecaheimwee. Dan wil ik niets weten van de after office hours werktijden. Van het werken terwijl je vrienden aan de bar zitten. Van het vroeg in de ochtend tegen een warm vrouwenlichaam aankruipen dat een uur later het bed alweer moet verlaten op weg naar een daytimejob en die terug komt een uur voor jij weer achter de bar verdwijnt. Als ik weiger aan die dingen te denken dan is barkeeper de mooiste baan die er is.

"Ich war ein barkeeper"

Een jaar of 10 lang. En afgelopen zaterdag.

HONDENPOEP AAN MIJN BROEK EN DE SCHOOLMEESTER OP EEN FIETS

Ik was twee keer per jaar de enige jongen op de verder 100% meisjes verjaardagsfeestjes van mijn buurmeisjes. Oh wat deed ik mijn best om de dagen leuk te vinden en wat haatte ik ze. Zonder te protesteren maar met een lichaam vol tegenzin en stomme meisjes maakte ik twee keer per jaar de martelgang naar de voordeur naast ons. Een gelovig gezin waar gossie drie dubbeltjes werd gezegd. In tegenstelling tot de godverdomme bij ons thuis.

Ik zat die dagen uit en was blij als ik thuiskwam. Het lag niet aan de buurmeisjes. Die vond ik best aardig. Meer dan aardig voor zo ver je dat als 6 jarig jongetje kan. Of misschien was ik wel 7. Het lag niet aan de buurmeisjes. Ik heb nog foto's waar we samen vrolijk lachend in de sneeuw op een slee zitten. Het lag ook niet aan de buurvrouw die geen godverdomme durfde te zeggen en wie ik een beetje raar en smoezelig vond. Een op mij na 100% meisjes feestje was gewoon iets te veel van het goede. Ik was 6 en zo'n meisjes overkill trok ik niet helemaal. Of misschien was ik wel 7.

De buurmeisjes die vond ik dus best leuk. Ik probeerde zelfs wel eens indruk op ze te maken. Ik moest wel. Bij een spelletje op 1 van de verjaardagen was ik gevallen. Met mijn broek in de hondenpoep. Ik moest het een beetje goed maken. Ik moest mijn image redden. Ik was 6 en deze deuk kon ik niet gebruiken. Of misschien was ik wel 7.

We deden een stom spelletje. Ik weet niet eens meer wat het in hield. De spelregels hebben mijn herinneringen niet onthouden. We renden de straat naast de onze over. Van de ene stoep naar die aan de overkant. Ze konden het net zo goed als ik. Ik moest die poep aan mijn broek goed maken. Ik moest mijn image redden. In de verte zag ik een fietser aankomen. Een briljant plan kwam in mij naar boven. Ik zou vlak voor die fietser langs rennen en veilig de overkant halen. De twee buurmeisjes met open mond en ogen vol bewondering op de andere stoep achterlatend. Ik timede mijn spurt. Daar was hij. Het was de schoolmeester zag ik nu. Ik zou nog meer indruk maken. Ik schatte de afstand in en begon te rennen.

Een minuut of 20 later kwam ik bij mijn positieven op de bank thuis. Over mij heen stond de dokter gebogen. Mijn moeder keek mij boos aan en vroeg zich af hoe ik dit in hemelsnaam had kunnen verzinnen. Op de andere bank zat de schoolmeester met een kopje koffie in zijn hand te glimlachen.

Een half jaar later was ik 7 en de enige jongen op het feestje van een van de buurmeisjes. Mijn image was me een worst. We gingen snel verhuizen.