EN OP ZO´N MOMENT MIS IK MIJN OUWE TROUWE ADIDAS GYMPIES

Donderdag kocht ik nieuwe sneakers. Na een jaar lang op chuckies te hebben gelopen. Of nepchuckies (5 euro bij de action, maar zolen door in 6 weken). Ik kocht een stel le coq sportifs. Van 70 euo naar 30 euro plus 10% kassa korting. Frommels budget. Kopen!. Ze hadden ze potjandikkie ook nog in maatje 46 (gympen op 1 of andere manier pas ik een maat kleiner dan mijn voetje 47). Bloit bloit bloit gooide ik in de winkel mijn 5 euro action chuckies in de prullie en liep met mijn nieuwe hanenschoenen de winkel uit. Om er in de trein achter te komen dat het le coq logo en de strepen er om heen van dat licht absorberend en daarna in mindere lichtomgeving uitstralend zijn. U begrijpt. Daar is de stift overheen gegaan. Wat denkt u? Dat ik dronken met een stel van die lichtgevende dingen aan mijn voeten naar huis kan lopen 's nachts zonder de weg kwijt te raken? Edding 3000 is de redding.

Overigens zijn chuckies (dan wel echte of 5 euro action versies) nogal van de dunne zool en deze coq's van de dikke verende zool. Rare gewaarwording. Verend door het leven. Zo raar dat ik op de gang op mijn bek ging, maar dat heeft niemand gezien dus dat moet u maar niet verder vertellen.

Nee lieve lezers. Geen vragen stellen. Gewoon morgen of vandaag, wanneer u dit ook leest, iig vrijdag de 29e om 11 uur, duimen alsof uw leven er van af hangt. Help frommel de winter door zullen we maar zeggen. Kom kom duimen allemaal. Ik vertel u later wel waarom.

FROMMEL TE BIECHT

Het is u vast niet ontgaan dat Danny de Munk gisteren zijn zilveren jubileum vierde. De goede man zit al 25 jaar in "het vak". De goede man? Danny de Munk? Sorry hoor, maar dat vind ik wel zo'n dweil. Krijg van mijn part de kolere. Danny de Munk. Ik vind je een beetje boel eng. En ja dat komt ook doordat je zo lekker aan het musicallen bent. Musicals. Gatverdamme. Instant gezinsvermaak. Niets voor mij.

Toch ben ik ooit eens Danny de Munk live op een podium gezien.

Ai!!! Dat deed zeer. Dat deed heel zeer. Ik moest mijn vingers dwingen om die woorden in te tikken. Ik heb Danny de Munk live op een podium gezien. Het is niet anders. Ik zal er mee moeten leren leven. Ik kan nu excuus na excuus gaan aandragen. Het zal geen zin hebben. Ik heb Danny de Munk live op een podium gezien. Toch ga ik het doen. In de ijdele hoop dat uw beeld over mij niet helemaal naar gruzelementen is ga ik hier toch een reden van geven. In de ijdele hoop dat u me dan toch nog een beetje als best een fijne knul blijft zien.

Het was de tijd dat we nog gewoon vijf dagen per week in ons stamcafe zaten. Vijf dagen, omdat het de andere twee dicht was. We hadden toen allemaal helemaal geen houtje om aan onze kont te krabben, maar een biertje had ook nog een normale prijs. Er begon in die tijd (halverwege de jaren 90) opeens een rare amerikaan in Swaf te komen. Ook ongeveer dagelijks. We raakten met hem aan de praat. Het was best een toffe peer (Behalve die keer dat hij op mijn verjaardag zijn tong tegen mijn huig duwde. Dat was wat minder). Guy, zoals hij heette, was in Nederland, omdat hij het liedjesvehikel Pumpboys and the dinettes had geschreven. En die show was dus ingekocht door onze vriend Danny. We dronken vaak een biertje met Guy en zodoende nodigde hij ons uit voor de laatste show in Danny's hometown Purmerend. We namen de kaartjes aan. Guy was tenslotte een aardige peer en het was een mooie gelegeheid om op de borrel na afloop Danny de Munk vol in zijn bek te spugen, zijn vrouw uit te wonen, de schouwburg af te breken of hem op een andere manier te beledigen. Je bent tenslotte punk of niet toch? Het is niet zo ver gekomen. Het was zo verschrikkelijk pijnlijk. Ik heb nog nooit 4 mensen zo ongemakkelijk in een schouwburg zien zitten. De pauze kwam dan ook als geroepen. We keken elkaar aan. Nog nooit hadden we er zo slecht uitgezien. Wegwezen hier. Hup de trein in. Op naar Swaf.

Toch kom ik er niet onder uit. Ik heb Danny de Munk live op een podium gezien. Was het maar Danny de Punk geweest.

BETTY IS A BLOODY COMMIE (?)

Wat moet het toch fijn zijn om een oldtimerbrommert te zijn. Dan krijg je als er iets stuk is vaak ook weer een oud oldtimerig vervangding. Kijk toch eens wat 1 fijne ketting Betty laatst heeft gekregen. Een ketting uit het jaar kruik. Een ketting uit het goede oude Czechoslovakia nog wel. Een fijne nieuwe oude ketting van voor het open doen van het ijzerengordijn. Nog gefabriekt door norse communistische arbeiders die helemaal niet communistisch waren, maar het wel moesten zijn. Ze is er heel gelukkig mee. Optrekken dat ze doet.

KOUWE SPARERIBS

Het was een rare droge knal die ik hoorde. Het was direct een kroelende mierenhoop op straat. De buurt waar ik woon werd gisteren nog wat leuker. Ik keek mijn raam uit en zag een spare rib express auto achterstevoren naast de auto van de overburen staan. Met een nogal naar achter geweken neus. De auto van de overburen was een meter of 5 van zijn plaats. Links zat een fijna deuk waar tot voor kort een portier had gezeten en rechts stond hij om een lantaarnpaal heen gevouwen. De spare rib express stond wild te gebaren dat hij gewoon de bocht omreed en dat hij zomaar begon te slingeren en dat hij voor hij het wist opeens in de auto van de overbuurman dook. Zomaar opeens. Sukkel! riep ik in gedachten. Dat ging niet zomaar. Dat komt omdat je veels te hard door die bocht van zeiknat asfalt scheurde. Sukkel! De overbuurman behield een verbazingwekkende kalmte over zich. De spare rib exprees jongen werd roder en roder en zenuwachtiger en zenuwachtiger.

Er heeft iemand gister avond heel erg lang op zijn spare ribs moeten wachten. En ik rookte mijn laatste sigaret. Ik ben gestopt. Ik moest wel. Ik kon niet anders.

IK MOET U NOG VERTELLEN DAT DE LAATSTE TREIN MOETEN HALEN RUK IS

Vrijdag was ik dus bij Heavy trash. Ik was er niet alleen. Art Garfunkel was er ook. En Theo van Gogh. En Wouter Bos. En de bassist was die b-acteur die magere, die met pukkels. Die in hele slechte films en series speelt, maar op wiens naam ik niet kan komen. Ook een vriendin was er en die rare jongen die wel eens in Swaf komt.

U begrijpt het was de avond van de dubbelgangers. Er was ook nog een man die naast mij stond op het balkon en die zijn tijd vulde met het nemen van foto's van de lampen die aan het plafond hingen. En ik was er dus degene die het concert niet af zag, omdat ik de nachtbus in je eentje echt heel treurig vind en dus absoluut de laatste trein wilde halen en meneer Spencer pas om 23:15 wilde beginnen. Maar wat ik zag was wel een feest. ik begrijp volkomen dat alle vrouwen spontaan berig worden als ze meneer Spencer zien. Maar hij moet wel wat vaker een frikandelletje gaan eten. Windkracht 3 en hij is gezien. Woesh!!! Het ladies and gentlemen was weer niet van de lucht. De bandnaam werd als gebruikelijk minstens 5 keer per minuut uitgesproken. Het is mij het showmannetje wel. Een flinke dosis Las Vegas kan hem niet ontzegt worden. Fijn ook om nummers die niet op de plaat staan te horen. Fijn fijn fijn. Maar ik ging naar de laatste trein. Ik trooste mij zelf met een mooi t-shirt. En ik zakte nog ff gezellig door in Swaf.

ER MOET VANDAAG VEEL EN HARD PUNK GEDRAAID GAAN WORDEN

De beneden buurvrouw draait sinds ik wakker ben heel erg hard Coldplay. En nu James Blunt. Ik beschouw deze dag maar als verloren.

DE ZANGER VAN DE BLOODY HONKIES WIL EEN BEETJE TE GRAAG ROCK AND ROLL ZIJN

Best een aardige band waar hij in speelt, iets te veel rock voor mij. Iets te veel leuk voor op een motortreffen. Maar vooral iets te veel kijk mij eens rock and roll wezen bij de zanger dus. Kijk mij eens met mijn armen zwaaien. Kijk mij eens over de grond rollen. Plok daar laat ik mijn microfoon vallen. Heavy shit duik ik zomaar opeens in het nietsvermoedende publiek. Was ik dat overigens geweest waar je bovenop dook dan had ik je kneiterhard voor je bek gepeerd en had je 5 weken niet kunnen zingen. Echt je deed je best, maar jammer dat je het drumkrukje waar je je een beetje op stond aan te stellen keurig netjes terug zette. Dat verraadde het maniertje.

HIEPERDEPIEPERDEPIEP

Vanochtend zag ik plots het kabeltje waarmee ik mijn fototoestel met mijn computer verbind liggen.

En dat terwijl het nog geen 7 uur was en ik nog geen koffie had gehad.

En nee het lag niet naast mijn vloei nee.

SCHOOLMELK GATVERDAMME

Schoolmelk. De lagere school. Gatverdamme. Het was altijd net niet koud genoeg meer. En het was van die langer houdbare melk. Surrogaat melk vind ik dat. Toch was ik ook lid van de schoolmelk. Het waren de jaren voor het huidige kroketten in de schoolkantine. Wij kregen van huis nog een zakje of trommeltje met door mams met liefde gesmeerde bammetjes mee. Al herinner ik mijzelf een brakend Frommeltje op het schoolplein, omdat de bam met kaas waar ik enthousiast mijn tanden in zette een bam met nagelkaas bleek te zijn.

Schoolmelk was gezond!!! Dus ik kreeg ook elke dag een pakkie. Met altijd een slecht stripverhaaltje van een paar plaatjes over 1 of ander konijn er op. Ik krijg een rare smaak in mijn mond als ik denk aan schoolmelk. Ik word altijd een beetje misselijk. Dat zit zo. In klas 6 (ik ben van voor het groep zoveel tijdperk) zat ik naast een al niet helemaal fris ogend meisjes persoon. Dat was tot daar aan toe, maar ze had een nogal smerige gewoonte. Ze was ook lid van de schoolmelk. Wat me er aan doet denken dat er ook kinderen waren die geen schoolmelk kregen en moesten toe kijken hoe 90% van de klas een pakkie melk verorberde. Nu dronk de hele klas gewoon het pakkie leeg en lachte daarna niet om het slechte stripje. Zij niet. Nadat al slurpend de laatste druppel uit het katonnetje gevacuumd was kniptte ze het open om het aan de binnenkant geplakte houdbaremelkrook op te likken. De melk die net zijn weg naar mijn maag aan het vinden was probeerde dag na dag weer omhoog te komen.

Ook rook de melk niet echt lekker. Een raar apart luchie. Helemaal als er iemand naast je zat die het pakkie openknipte. Ik moest daar net in de trein aan denken. Ik zat onder de trap in de trein in een hokkie met 3 computernerds. Ik begreep geen woord van alle vaktermen die ze bezigden. Ik rook wel een nogal aparte lucht. Die lucht kwam mijn neus in via de porien van de nerd naast mij. Het was een nogal onaangename geur. Vlak voordat we station Hoorn inreden wist ik het. De nerd rook naar opengeknipte schoolmelk pakjes. Gatverdamme.

TWEEDE OPTREDEN?

We kregen gisteren met The Prunella Scales een optreden aangeboden. In Leiden. In de Bar en Boos. Waar we heel graag willen spelen. Ik smste Take It Away Bob. We kunnen 16 oktober optreden in Leiden!!! Dude, dat is een dinsdag was het antwoord. Een dinsdag. Ik vind dat wij zo rock and roll zijn dat wij wel op dinsdag kunnen spelen. Ik ben dan ook wel weer zo rock and roll dat ik de andere dag vrij neem of een avonddienstje draai. Maar kan onze voorlopig drummer Sack-O'-Nielsch wel is dan de vraag. Moeten we zo nee dan met drumtracks gaan spelen? Of hebben we dan reeds een nieuwe drummer?? Potje punken op een dinsdag. Ik zeg ja. Denk alleen niet dat we dan 2 busjes die kant op vol zullen krijgen.

ZEER HOOG PIEP KNOR PRUTTEL GEHALTE

Nu, moet ik de plaat van The Hipshakes dan maar alvast voor je meenemen vroeg Sack-O'-Joost. De stond al een maandje of 2 te wachten op mijn andere bestelde, maar niet echt snel de grens over komende platen. Graag was mijn antwoord, want ik zat al een tijdje om nieuw plaatwerk verlegen. Ik heb het plakje nu zo'n 8x op de platenspeler gegooid en hij is fijn. Deze plaat zal niet verstoffen in de donkere uithoeken van mijn platenbestand. Zo donker is het trouwens niet hoor in die uithoeken. Ik ben niet van de platen op zolder zetterij. Hoe slecht ze ook zijn ze staan gewoon tussen al het wel fijne zwarte (of andere kleur hebbende) goud. Deze zal de komende tijd geregeld onder de naald liggen te spinnen. Het is namelijk genieten tussen het gepiep, geknor en gepruttel door. De mannen beginnen al door mij te foppen met een 45 toeren schijf ipv 33. Daarna vrees je dat er een hele kattenvacht onder je naald zit, maar niets daarvan. Wat een productie of eigenlijk meer gebrek daaraan. Het piept, knort en pruttelt alle kanten op. Het klinkt alsof het in de oefenruimte direct op het vinyl gepleurd is. I like I like. Hier en daar worden ze vergeleken met de Oblivians (wat al tot het nummer Not The Oblivians heeft geleid) en dat is enigzins te begrijpen, maar doet The Hipshakes ook te kort. Gewoon lekker vuige no nonsense garage punk rock and roll herrie. Dat is het. Geniet u maar even mee.

The Hipshakes-Bangy Bang
The Hipshakes-Can't Get Trough To You

En weet u wat? Doen we er stiekem een cover van de Oblivians bij.

The Hipshakes-Strong Come On

FUKKERDEFUKKERDEFUK!!!

Waar heb ik het snoertje dat mijn fotocamera met mijn computer verbind gelaten?

GELOOFDE IK MAAR IN GOD DAN KON IK HEM EEN LUL VINDEN

Zonder het beestje hier bij de naam te noemen kreeg ik nogal kloterig kutnieuws de afgelopen week. Kloterig kutnieuws dat ik eigenlijk al wist, maar nu nogal concreet meegedeeld werd. Van dat nieuws waarvan je denkt, geloofde ik maar in god dan kon ik tenminste boos op hem worden. Dan kan ik mijn geloof in hem opzeggen. Dan kon hij de vinkentering krijgen. Dan kon ik stomme kutkroket tegen hem zeggen. Dat zou ik allemaal kunnen, omdat ik hem zou verwijten dat je zoiets niet flikt. Dat je dit niet kan maken. Ik zou er achteraan kunnen roepen dat ik niet geloof in, dat is het lot of voorbestemd. Dat hij dat soort dingen over ons uitstort, opdat wij er iets van konden leren. Ik zou hem vol op zijn bek peuten. Ons een beetje zoveel pijn doen. Wat denkt ie wel niet? Waar haalt ie het lef vandaan?

Helaas ik geloof niet in god. Er is niemand om een verwijt te maken. Het kloterige kutnieuws is er gewoon. Er valt niets aan te doen. We zullen er mee moeten leven. En dat leven dat gaan we doen. Het zal goed komen. Het moet goed komen. Ik heb de oplossing niet in handen. Ik kan er alleen maar aan denken en er zijn. Het gaat goed komen. Kom zeg wat anders?. Alles zal recht kom.

WAIT A MINUTE THIS SOUNDS LIKE ROCK AND/OR ROLL

Meer Simpsons en R´N´R? Komt ie...

Volgens mij doe ik hier Jurrebeest een groot plezier mee...

oh ja natuurlijk via dubbelmono.

De vrije dag aangegrepen om de laptop een beetje een Frommel apparaatsjik te maken. Firefoxy erop, msn geinstalleerd, wat mappies aangemaakt. Pompïedompiedom. Nu nog een draadloosthingie(Ronnie?). Ze heet Lappietoppie. De laptop. Vroeg ik mij opeens af, waarom geef ik alles toch een naam? Heeft u daar ook last van?

FROMMEL KIJKT ZEKER TEEVEE

De komende weken. Elke dinsdag t/m vijdag. Hertenkamp op herhaling. Alle 30 afleveringen. Fantastische serie. Met zowaar een leuke rol van Georgina verbaan!!! Rond het uur van middernacht op net3. Dat is een mooi slaapmutsje de komende weken.

OH FUCK DE BUREN GAAN KLAGEN

Bovenstaand The Apers. Die speelden als laatste afgelopen vrijdag op het 12 jaar Sonic Rendezvous feestje in de melkweg. Sack-O'-Joost had half Hoorn op de gastenlijst gezet. De laatste trein zouden we terug nemen. Dat hadden we unaniem besloten. Tot het tijd werd om naar de laatste trein te gaan. De nachtbus!!!, klonk het toen in koor. De nachtbus werd het ook niet. We bleven na afloop net iets te lang in de Maloe Malo hangen en misten de laatste nachtbus. Zoals dan gebruikelijk is dwaalden we wat over de wallen. Er was niets meer te eten te krijgen. Geen cafe meer open, we hingen wat rond op de grond en ik ging bijna naar een hoer. Uiteindelijk belanden we op perron 2 van het centraal. We probeerden pindas uit te delen, stonden op ons hoofd en gooiden wat met onze gympies. Om vervolgens meer gestrande bekenden tegen te komen. In Hoorn besloten we dat het nog niet genoeg geweest was en zo trokken we om 08:30 bij mij thuis nog een kratje bier open. We dronken, we rookten, we lulden over vrouwen en draaiden hard muziek. Tot de deurbel ging. Oh fuck de buren gaan klagen, dacht ik en waggelde de trap naar de voordeur af. Een paar seconden later stond ik zo blauw als een gympie met mijn nieuwe laptop in mijn handen in mijn deuropening. Ik heb hem verstandig genoeg maar weggelegd tot zondag. Zondag toen ik The Apers weer zag. Nu in onze stamkneip Swaf. Het was weer genieten. Zondag toen ook Take It Away Bob (die deel was geweest van dit weekend vol feestvreugd) jarig was. Vrijdag was hij nog 25. Zondag werd hij 43. Het was weer een mooi weekend.

Maar we hebben wel gelachen.

ER ZIJN VAN DIE BERICHTEN DIE MAKEN DE MOOIE WERELD WAAR WE IN LEVEN NOG WAT MOOIER

De kankerbestrijding blijkt te beleggen in de tabaksindustrie, de dierenbescherming in de dierproevenindustrie en beide doen nu alsof hun neus bloed. Ik viel bijna van de bank af van het lachen. Ik steek een peuk op en stift mijn lippen lachend met dierproeflipstick!!!

IK WIL EEN ZOON EN DAN LEKKER IN HET WEEKEND LANGS DE LIJN HEM AANMOEDIGEN

IN BESTELLING

Eind volgende week kan de bakkelieten pc waar ik het nu mee moet doen de deur uit. Dan doen we het hele computer gedoe op bovenstaande Compaq lappietoppie.

OPA KOMT AANDACHT TE KORT

En wedden dat precies deze zelfde fossielen 40 jaar geleden beneden aan de trap heel hard naar hun kinderen stonden te schreeuwen dat die duivelse herrie uit moest en wel meteen en anders konden ze hun koffers gaan pakken en in de hemel kwamen ze nu toch al niet meer. En nu zijn ze 3000 jaar en zijn ze zielig en moeten we opeens aan hun generatie denken. Nu ik toch bezig ben over bejaarden. Hallo!!!! Die pin betaal apparaten in de supermarkt die zijn er al 15 jaar. Ook al toen jullie dus nog in de 50 waren. Jullie weten best hoe en om dat pasje er door heen moet . Het staat er godverdomme nog op ook ja!!! Kijken!!! Onthouden!!! Jullie houden de hele boel op. Ga achter de geraniums zitten en de straat op staren.

En ja als ik 80 ben wil ik ook respect en zal ik ook kloten en kutten met mijn pinpas en zeuren over de jeugd van tegenwoordig ja en dat wij tenminste nog respect hadden voor ouderen.

BILLEN OF BORSTEN

Billen. Ik weet het zeker. Ik ben van de billen. Borsten? Heel fijn spul, maar ze kunnen niet op tegen billen. Vrouwenbillen. Het bewijs dat god bestaat? Vrouwenbillen. Close to perfection. Vrouwen billen. Frommel is een billenman. Wat bent u? Bent u van de billen of van de borsten?

UBERCOOLE VLIEGER

Ik was een stukje gaan fietsen op mijn huurfietsje. Ik was 10 jaar en we waren 2 weken op vakantie op Ameland. Iedere ochtend maakte ik met mijn vader een fietstochtje en daarna gingen we naar het strand. Vliegeren met mijn ubercoole vlieger met een skelet er op en zwemmen in de zee en bij opkomend vloed naar het strand terug vluchten tussen de kwallen door. In 2 weken tijd wisten zus en ik geen een keer gestoken te worden door die krengen.

Die dag had het wat geregend en dat deed het bij vlagen nog steeds. Geen strand dus. Ik ging een eindje fietsen op mijn huurfietsje. Een grijsblauwe racefiets met brede banden en spatborden en de naam Yankee. Yankee, mijn vader wilde de fiets er bijna niet door huren. Ik fietse wat rond het dorp Ballum en wilde na een tijdje weer terug naar de camping. Ik moest de enige weg van Ameland oversteken. Rechts kijkend zag ik een Volvo met hele grote snelheid aan komen scheuren. Ik kneep in mijn remmen, maar de rubbertjes slipten door op mijn door de regen natte velgen. Te laat kwam ik tot stilstand. Ik stond half op de weg. Daar ga ik, dacht ik. Dat is het dan. De Volvo gooide zijn stuur om, wist mij net te missen, vloog de berm in, ging bijna in de slip, draaide terug de weg op en scheurde keihard door.

Mijn hart zat in mijn keel. Met een hartslag van 350 slagen per minuut. Ik voelde me lijkbleek tot doorzichtig worden. Het gevoel inmijn benen en armen was weg. Er kwam een grijze waas voor mijn ogen. Een paar andere fietsers hielpen me naar de andere kant van de weg. Ik raapte mezelf bij elkaar en mompelde dank u wel, u hoeft me niet naar mijn vader te brengen hoor, en fietste weg. Nog ruim een uur fietste ik rondjes tot ik gekalmeerd was en weer naar mijn vader durfde te gaan. Ik zei niets over het gebeurde. Achter onze tent zag ik een zwart speelgoed pistooltje in het gras liggen. Een glimlach verscheen op mijn gezicht. Kwam het toch nog goed met deze dag. Ik liep er naar toe en raapte het speelgoed pistooltje op. Met een schrik wierp ik het ver weg. Het speelgoedpistooltje bleek een zwarte naaktslak te zijn.

De rest van de vakantie was het mooi weer. Ik vliegerde, ik genoot. Ik at ijsjes, maakte fietstochtjes met mijn vader en ontweek kwallen. Ik zei niets over wat er gebeurd was en was alleen de hele dag zenuwachtig dat ik de mensen tegenkwam die me naar de andere kant van de weg hadden geholpen en dat ze er in het bijzijn van mijn vader er over zouden beginnen.

Maar ik had wel een ubercoole vlieger met een skelet er op.

Zondag in de auto hoorde ik een strontvervelend radioprogamma met Eddy Zoey of hoe die lul ook heet. Nog irritanter als dat progamma was de nieuwe single van The White Stripes die ze draaiden. Icky Thump.

WAT EEN RUKPLAAT!!!

OH MY GOD I'M IN LOVE!!!

Kijk vooral ff door tot minuutje 4. Ik heb dat ook altijd als ik MC Hammer hoor...

via cargawar