ADMIT IT YOU WOULD DIE FOR A VIEW LIKE THIS

OBSERVATIE VANAF EEN BALKON

Ik zie nergens een niet roken sticker opgeplakt zitten. De vorige kamer was er bijna mee dichtgeplakt. Zelfs in de douche hing er een. Ik zie nu nergens een niet roken sticker dus ik steek een peuk op. Geen niet roken sticker, maar geen asbak te bekennen. Ik bel de receptie en hoor dat mijn kamer inderdaad een niet roken kamer is. Ik begin me af te vragen of dit hotel wel wel roken kamers heeft.

Wat maakt het uit. Ik heb een balkon. Het is laat en al wat fris dus ik trek mijn jas aan, pak mijn biertje van tafel en open de schuifdeur naar het balkon. Dit kan pas nadat ik een loodzware houten luxaflex omhoog heb getrokken. Of heb ik gewoon kippenkracht? Ik stap de frisse nacht in en neem een hijs.

Over de reling hangend, wat best lastig gaat, want hij is van beton en hoewel ik 191 meet is hij vrij hoog, trotseer ik de kou neem een hijs van mijn peuk en een slok Beck's bier. Ik geniet. Bier en sigaretten. U kunt me er voor wakker maken.

Op de parkeerplaats staan een man en een vrouw. Ik gok dat het collega's zijn. Ik gok dat ze tot die luidruchtige groep bedrijfsuitje horen waar ik me tijdens het eten in de hotelpub aan stoorde. Mannen die neplachten en vrouwen die nog hysterischer gilden. Een dronken vrouw is een engel in bed, maar kan in een groep heel irritant zijn. Vooral als ze van het type kijk mij eens zijn.

Ze staan dicht tegen elkaar. Dronken te giebelen. Haar schelle lach galmt over het industrie terrein. Waarom zijn de Hotels waar ik overnacht op van die desolate plekken gevestigd? Het Tebregse Plein, een industrie terrein. Hij heeft zijn arm om haar heen geslagen en komt dichter en dichter tegen haar aan staan. Als zijn hoofd langzaam, centimeter voor centimeter, naar haar hoofd toebuicht biedt ze hem haar wang aan. Ze giechelt. Hij doet nog een poging. Dit gaat haar schijnbaar te ver en haar lichaam buigt zich steeds verder naar achteren om zijn zoekende lippen te ontwijken.

Ze hangt al in een hoek van bijna 90 graden achterover als hij het schijnbaar opgeeft. In een fractie van een seconde is er opeens een ruimte tussen hun die door een derde persoon gevuld kan worden. Het begint te regenen. Haar schelle lach galmt nog een keer over het industrieterrein.

Ze stappen too drunk to drive in hun auto's en rijden de hoek om. Ik fantaseer hun gezichten, houding en gesprekken morgen op kantoor als ze weer nuchter tegen over elkaar zitten en doen alsof er niets gebeurd is.

Ik observeer graag.

FROMMEL UPGRADED VERSION

Vandaag is Frommel geupgrade. Niet alleen hoorde ik vandaag dat ik een andere (betere) functie op mijn werk krijg. Een functie met meer verantwoordelijkheid en uitdaging. Ook wat betreft leefomstnadigheden werd ik geupgrade.

Moest ik het de afgelopen dagen doen met deze hotelkamer (pas op hoog jakkie gehalte):


Met het binnenhalen van het leuks wat betreft werk moest ik ook de volgende hotelkamer in. Ik huis nu in onderstaande Business Suite:


Helaas heeft het niets met de nieuwe functie te maken, maar is het een geval van alle hotelkamers in Rotjeknor en omstreken volgeboekd en slaap ik morgen weer in een gedowngrade hotelkamer als helemaal boven. Oke dan wel de luxe versie met badjas en badslippers. Ik eet vanavond niet in de pub, maar in het sjieke restaurant. Frommel leeft 1 dag op stand.

THE NEANDERTHALS & THE TRASHMEN MELKWEG 19-04-2008

NO TODAY

(NOG) GEEN TITEL

2)

Na het ontwaken, als jij de slaap van je lichaam doucht, fietst ik naar het dorp voor verse broodjes. Terug gekomen ruik jij heerlijk naar jou en ons hutje in de duinen naar verse koffie. We eten niet aan de eettafel, maar knus tegen elkaar aan op het ongemakkelijke vakantiehuisjes bankje. Tevens uitklapbaar tot tweepersoonsbedje. Het bed in de slaapkamer voldoet beter.

Het is zo'n april week waarin het kwik niet onder de twintig graden komt. Na de koffie stappen we op onze fietsen om ieder hoekje van het eiland te verkennen. Hand in hand langs de wegen, maar meer nog door de duinen waar het soms moeilijk is om en te fietsen en elkaars hand vast te houden. We zijn verliefd, we houden tot in onze botten van elkaar. Loslaten doen we niet.

Op het terras in Formerum drinken we witbier. Ik vertel je over de jaren dat ik hier met mijn stamcafe kwam. Hoe wij met 40 man het terras bestormden en met z'n allen door elkaar begonnen te bestellen. De erehaag voor het bruidspaar die wij maakten om ons daarna als uitgehongerde wolven op de resten van het buffet te storten. Joris, die een krat bier begroef, zodat hij nog wat te drinken had als hij uit het cafe kwam. Hoe we om de hoek midgetgolfden en ik 's avonds in de openhaard eieren bakte. Je lacht tevreden naar me. Je houdt er van als ik verhalen van voor jouw tijd vertel. Uiensoep.

"Je moet de uiensoep hier proeven, lief. Nog een witbier? Doe er nog maar twee ober en zet er maar wat juttertjes naast."

Hij brengt er nog steeds een teveel. Sommige dingen veranderen nooit. Sommige niet nee. Die extra juttertjes hebben zich in zijn gezicht geetst. Mijn voorland, maar dat weet ik dan nog niet.

Hand in hand lopen we later door de branding. Weg van de mensen om ons heen. Weg van wie dan ook. Als we niemand meer om ons heen wanen stappen we de duinen in. In een stille, warme pan leg ik een deken neer en haal een fles wijn uit de tas. Jij kleedt je uit en komt met je naakte lijf tegen me aan liggen. Ik schenk twee glazen in. We proosten. Ik kijk je diep in je ogen en kus je. Je vrijt terug. Intens alsof alles er van af hangt. Vurig alsof het eind van de wereld nabij is. Je klemt me in je armen. Houdt me vast om me nooit meer te laten gaan.

"Blijf bij me en ga nooit meer weg. Blijf bij me. Laat me nooit meer alleen. Ik laat je nooit meer gaan. Jij bent van mij Frommel. Jij hoort bij mij en ik bij jou. Ik laat je nooit meer gaan."

Het zou ons laatste weekje weg blijken te zijn.

to be continued...

IN DE CATEGORIE NUMMERS WAAR IK MIJ GEHEEL BIJ AANSLUIT

DAYDREAM NATION DE FAVORIETE PLAAT VAN T.KORSEL

Voor elk gevoel wel een woord en voor elk woord een gevoel.
Het woord… Maar soms hoor je niet te praten, te denken.
Dan moet je je overleveren aan een vloed van emoties…
Welke deze ook zijn.

Bij Secret South is het van alles wat.
Ik zet 'm op bij t afwassen, als tussendoortje,
even liggen op de bank, begin van de avond, als afzakkertje.
Maar wel ‘t liefst alleen…
Gek genoeg.

Ik wil kunnen huilen wanneer ik dat kan,
hysterisch lachen in en uit het niets.
Maar vaak ook uit volle overtuiging,
net als David Eugene, vol religieus (on-)besef…

Als een monnik zichzelf straffend met een zweep of de kat met negen staarten…
Af en aan slaand, kruipend op de knieën, over de vloer,
met het bloed in de ogen, vragend aan god,
wanneer de vulgariteit van zijn menselijk leven
mag overgaan in dat van de eeuwige dienaar in het hiernamaals.
Daarom wil ik alleen zijn als ik deze plaat hoor.
Al jarenlang.

Here comes the sinner!

Veel van de nummers gaan dan ook in een processiegang voort.
Stap voor stap… Stap voor stap.

En langzamerhand, tegen het einde van de plaat,
komt dan 't besef: wie straft wie?
Het is meer een zuivering.
Het loslaten van gevoelens en het woord weer zoeken, mijn woord.

Geschreven door: T.Korsel

16 Horsepower-Clogger
16 Horsepower-Poormouth
16 Horsepower-Just Like Birds

(NOG) GEEN TITEL

Als ik het donkere cafe binnen stap draait de lucht van verschraald bier en 1000 sigaretten mijn maag om. "Het was weer veels te laat vannacht." Ik zou alleen maar sigaretten gaan halen, maar ik heb geen idee van hoe laat ik thuis was. Een groot zwart gapend gat rest van de vorige avond. Het was laat vertelden mijn bonkende slapen vanmiddag bij het opstaan.

Ik slik het zuur in mijn mond weg en constateer dat jij er (weer) niet bent. Teleurgesteld pak in een barkruk en schuif, zonder te kijken naast wie, aan de bar aan. Als jij er dan toch niet bent dan kan het me niets verrotten naast wie ik zit.

-"Doe mij maar een flesje bier, Martin. Ik heb een kater die ik kwijt moet. Iemand belangstelling?"

Ik neem een slok en steek mijn zesde sigaret van de dag op. De rook brandt in mijn longen. Een 25 jaar roken hoestbui barst los. Vlug kijk ik toch naar opzij. Natuurlijk wil ik wel weten naast wie ik zit. Ik veins alleen maar onverschilligheid. De persoon waar je naast gaat zitten als je een cafe binnen komt kan je avond maken, maar nog harder breken. Of je gaat tevreden naar huis of je hebt al een kater voor je ook maar aan je tweede bier begonnen bent.

-"Fuck, shit, godverdomme!"

Ik kan dan wel net doen alsof het me niets uitmaakt, als jij er dan (weer) niet bent dan wil ik naast iedereen zitten. Iedereen behalve Peter.
-"He Frommel. Wat zie jij er beroerd uit. Laat geworden gisteren?"
-"Kop dicht Peter. Drink je bier en staar voor je uit, maar je weet het. Ik wil niet met jouw praten."
-"Jezus doe eens relaxed man. Gaat dit nog steeds over toen? Loop je daar nu nog steeds over te zeiken? Get a life stumper! Wake up! Het is fokking 8 jaar geleden! Laat het los."

Laat het los. Laat het los? Hij heeft makkelijk lullen die Peter. Laat het los. Dat kan ik godverdomme niet, ja. Acht fucking jaar geleden en nog kan ik het niet los laten. Acht jaar. Hij ramde zijn vuist hard in mijn borstkas en ruktte met een satanische glimlach mijn hart eruit. Bloedend lag ik midden in de kroeg op de vloer en zij stapten lachend over me heen naar buiten.

"Klootzak." Vloek ik binnenmonds.

to be continued...

DINGEN WAAR FROMMEL GELUKKIG VAN WORDT

-De geur van versgezette koffie als ik net mijn bed uit ben.
-Het zingen van Puchblokken als ik met een andere Puchrijder een tochtje maak en we rijden naast elkaar.
-Op dinsdagavond horen dat je woensdag naar een bandje gaat kijken en deze op zaterdag nog een keer zien.
-Beh! roepen als ik langs een weiland met schapen rij.
-Een sigaretje roken na een vrijpartij.
-De vrijpartij voorafgaand aan het hierboven genoemde sigaretje.
-In de middag naar het cafe gaan om even een bakkie te doen en pas laat in de avond weer thuis komen.
-Aan de kassajuf vragen wat ik vanavond moet gaan eten en dan pannekoeken als antwoord krijgen.
-Wakker worden met de natte neus van mijn spinnende poes in mijn gezicht.
-Wakker worden en tegen de kont van een leuke vrouw aan kruipen.
-Een zitplaats in de bus.
-Een avond lui op de bank onder een slaapzak met een lekker biertje binnen handbereik en de kat op schoot.
-Mijn camera terug krijgen van de reparatie en eindelijk al die foto's kunnen maken die ik in mijn hoofd heb (moet helaas nog gebeuren).
-Het eerste sigaretje in de morgen (al word ik er altijd een beetje duizelig van).
-Neuzen in mijn boeken.
-Een nieuwe plaat/band/artiest ontdekken en een week lang bijna niets anders meer draaien.
-Neuzen in mijn platencollectie.
-Vroeg naar bed gaan met een stapel Rick Ringers stripboeken (of XIII, Franka, Largo Winch, Robbedoes, de Blauwbloezen, etc.).
-Nevel boven de weilanden als ik in de ochtendtrein zit.
-Vuurrode, oranje, roze ochtend- en avondluchten.
-Een mooie film zien (al is het voor de 7e keer)
-Voor het slapen gaan Bikers Build Off kijken op Discovery (en stiekem denken; ik vind mijn Puch mooier).
-In het gezelschap van fijne mensen zijn.
-De eerste keer in het jaar dat ik de vogels om mijn huis hoor zingen.
-Zowiezo zingende vogels om mijn huis en dan helemaal bij het ontwaken.

Waar wordt u gelukkig van?

IK WEET WAAR BARABAS ZIJN HUIS WOONT

Hoe zal het met haar zijn? Is ze al uit het ziekenhuis ontslagen? Waar het net vol stond met haar ziekenhuis opname zwijgt het nu als een graf. Als ik dat graf maar niet letterlijk moet nemen.

Mijn muse. De mooiste vrouw ter wereld. Op nieuwjaarsdag kreeg ik te horen dat wat ik vaag op het net had opgevangen waar was. Ze was met een longaandoening opgenomen. Hele forums vol las ik de dagen erna. Hele forums vol met een constante herhaling van hetzelfde bericht. Bettie is hospitalised with pneumonia.

In donkere nachten, wanneer de alcohol of mijn dolende hersenen mijn realiteitszin hebben overgenomen, stap ik de deur uit. Ik start mijn Puch en rij naar het huis van professor Barabas. Hij wil me niet helpen. Ik sla hem naar een diep dromenland en help mezelf.

Met Barabas zijn teletijdmachine reizen ik en Puch af naar de jaren 50. Reizen met de teletijdmachine blijkt een heftige bezigheid. Ik snap direkt waarom Lambik en consorten altijd zo moeilijk kijken als ze naar een ver verleden geflitst worden. Het is een heftige ervaring, maar het is het waard. Het vervolg op deze heftige trip is beter dan het in mijn stoutste dromen ooit geweest is.

Ik sta voor haar deur en bel aan. Na een halve minuut wachten doet ze open. Gekleed in het luipaardenbadpak als op de tekening die na vandaag zeker mijn onderbeen zal gaan sieren. "Hi Bettie. My name is Frommel. I like you to meet Betty. I named her after you. The name of the most beautiful woman ever lived for the most beautiful moped ever made. When I ride her I always think of you."
"Oh dear Frommel. This is such an honour. I know the perfect way to thank you." Ze trek me naar binnen. Het luipaardenbadpak ligt al snel op de vloer. Ik zal nooit meer kunnen lopen, maar wat maakt het uit. Ik rij de rest van mijn leven wel op Betty.

De meeste dromen zijn bedrog. Deze niet. Ik weet waar Barabas zijn huis woont.

Ik loop de forums nog eens na. Weinig nieuws. Een vaag bericht vertelt dat ze uit het ziekenhuis is ontslagen. Geen nieuws goed nieuws(?). Anybody? My God what a body. God bestaat.

TE DUUR OM AF TE BREKEN

Ik rij dagelijks tweemaal onder een verkeersplein door. Een verkeersplein buiten werking. Drie viaducten rusten over de weg heen. Een paar meter boven mijn hoofd. Nutteloos, want de viaducten staan op zichzelf. Er leiden geen wegen naar toe. Drie bulten in een landschap van industrie en asfalt. Te duur om af te breken. Nutteloos.

Ik voel me als die viaducten. Ik rij dagelijks twee maal onder mezelf door. Heen en weer terug. Een moordende sleur begint zijn tol te eisen. Werken, hotel, werken, hotel, werken, hotel. Nog een dag energie rest er in mij. Een uur meer dan die ene dag en ik zal geveld zijn. Dan zou de sleur me voor eeuwig zijn donkere afgrond in getrokken hebben.

Zo ver komt het niet.

"Bonus, bonus, bonus." Ik heb er een mantra van gemaakt. "Bonus, bonus, bonus." Money makes the world go round. Money, money, money. Iedereen is te koop. Ook ik. Hoe hard ik ook schreeuw dat ik het niet ben. Money, money, money. Dollartekens in mijn ogen accepteren het verlaten van huis en haard. Van kat en sociaal leven.

Ik luister gesprekken aan de andere tafels in de eetzaal af. Het bevredigt geen centimeter sociale honger. Vertegenwoordigers verhalen. "Blah, blah, blah. Rabarber, rabarber, rabarber." Ik krijg een mail. "Wist je dat alle Bastion Hotels er hetzelfde uitzien? Dat is zodat de vertegenwoordigers die er logeren zich thuis voelen."

Thuis. Het mijne is het niet. Het mijne morgen weer. Morgen weer naar huis. Volgende maand de brommer stalling aanpakken.

Nog tweemaal onder mezelf door rijden. Een bult in een landschap van industrie en asfalt.

VOL(BIJNA)OP MET BEIDE BENEN IN DE WEDEROPBOUW

Op televisie in de eetzaal krijgt de arme mevrouw Bakker een bovenarmgips aangebracht. De arme schat is thuis gevallen, want "ja ze is niet meer de jongste en dan is het zo knal om." Terwijl ik in een soort van vermoeidheid bijna een traan weg pink om dit lieve besje wordt bovenstaande schnitzel voor mijn neus gezet. Met recht een Giant Schnitzel.

Vroeger in die goeie ouwe tijd, toen we volop met onze beide benen in de wederopbouw stonden, toen was dit ons week rantsoen. Die ene man sneed op zondag een vergelijkbare lap. In 27 stukjes. Drie dagen per week zouden we vlees kunnen eten. We als in vader, moeder en de zeven kinderen. We waren een klein gezin. De dominee was geregeld langs geweest om met vader en moeder te praten. Onze lieve heer verlangde meer kroost.

Vader en moeder hadden hem de deur gewezen. Hoe zeer ze onze lieve heer ook dienden, nooit meer zouden ik, mijn broertjes en mijn zusjes, nog nieuwe broertjes of zusjes krijgen. Vader en moeder hadden het wel gehad met elkaar. Was er ooit al eens liefde geweest tussen beide dan was deze na 10 jaar volledig verdampt. Opgelost in de wederopbouw.

Vader had helemaal geen zin meer om die ene maal per maand dat uitgezakte lichaam van moeder, met die uitgezogen borsten te bestijgen. Moeder kokhalste al bij de gedachte aan de penis van vader.

Nooit meer zou er nieuw kroost in het gezin verschijnen. De schnitzel bleef in 27 stukjes verdeeld worden. Drie dagen per week aten we met z'n negenen een stukje vlees bij onze aardappelen met bloemkool, bonen, spruiten of lof. Zondag, dinsdag en donderdag was het feest aan tafel.

Ik doe mijn best om de lap weg te krijgen. Ik eet en eet. Ik zoek een gaatje in mijn maag. Links nog wat? Is er rechts niet nog een vierkant centimetertje vrij? Met de vork diep in mijn slokdarm heb ik zitten douwen en proppen, maar het ging echt niet meer. Een week vlees voor een gezin van negen in de jaren vijftig is anno 2008 voor 1 man nog steeds te veel.