TE DUUR OM AF TE BREKEN

Ik rij dagelijks tweemaal onder een verkeersplein door. Een verkeersplein buiten werking. Drie viaducten rusten over de weg heen. Een paar meter boven mijn hoofd. Nutteloos, want de viaducten staan op zichzelf. Er leiden geen wegen naar toe. Drie bulten in een landschap van industrie en asfalt. Te duur om af te breken. Nutteloos.

Ik voel me als die viaducten. Ik rij dagelijks twee maal onder mezelf door. Heen en weer terug. Een moordende sleur begint zijn tol te eisen. Werken, hotel, werken, hotel, werken, hotel. Nog een dag energie rest er in mij. Een uur meer dan die ene dag en ik zal geveld zijn. Dan zou de sleur me voor eeuwig zijn donkere afgrond in getrokken hebben.

Zo ver komt het niet.

"Bonus, bonus, bonus." Ik heb er een mantra van gemaakt. "Bonus, bonus, bonus." Money makes the world go round. Money, money, money. Iedereen is te koop. Ook ik. Hoe hard ik ook schreeuw dat ik het niet ben. Money, money, money. Dollartekens in mijn ogen accepteren het verlaten van huis en haard. Van kat en sociaal leven.

Ik luister gesprekken aan de andere tafels in de eetzaal af. Het bevredigt geen centimeter sociale honger. Vertegenwoordigers verhalen. "Blah, blah, blah. Rabarber, rabarber, rabarber." Ik krijg een mail. "Wist je dat alle Bastion Hotels er hetzelfde uitzien? Dat is zodat de vertegenwoordigers die er logeren zich thuis voelen."

Thuis. Het mijne is het niet. Het mijne morgen weer. Morgen weer naar huis. Volgende maand de brommer stalling aanpakken.

Nog tweemaal onder mezelf door rijden. Een bult in een landschap van industrie en asfalt.