TAKE A LOOK AT THIS ALL YOU GLAMROCK 43 PARTS BIG KIT DRUMMERBOYS THIS IS ALL YOU NEED FOR SOME ROCK AND ROLLA
The drumkit of the new drummer of the Prunella Scales. He doesn't ride a Puch (he drives a Ford Bingo), but look at his cool minimalistic drumkit. You won't believe the noise he's pounding out of it. Punkrock as hell. His name? Slager (voorheen de huilende cowboy). Butcher (formerly known as the crying cowboy) that is for all you native english speaking peeps.
Mijn ouders hebben me niet op de wereld gezet om haat te dragen. Niet om negatief te denken over wie of wat dan ook. In tegendeel. Ik heb geleerd om verder te kijken dan mijn eigen verdriet. Ik heb geleerd om na te denken over de wereld om mij heen en alle mensen die daar in leven.
Ik heb geleerd om geen oordeel te vellen over dingen waar ik niets van af weet. Om dingen waar ik niets van af weet te overdenken. Om dingen waar ik niets van af weet met een open blik te bekijken. Te kijken wat het voor mij doet. Wat ik er van kan leren. Hoe het mij op een andere manier naar op het eerste oog dood simpele dingen kan laten kijken.
Een knife through my heart. Doodbloedend lig ik op straat. Ik gorgel mijn laatste adem. Nog vijf keer zal mijn borstkast op en neer gaan en dan is het over. Bloed stroomt uit mijn mondhoek. Een gapende wond ter hoogte van mijn hart. Daar lig ik en jij laat me liggen
Het is je vergeven. Ik neem je niets kwalijk. Het is oke. Het is goed. Terwijl ik mijn laatste adem uit blaas staat de blik in je ogen op mijn netvlies gebrand. Je blik die niet loog. Je blik die nooit loog. Je blik die zoveel verborg. Zoveel waar ik maar beter geen weet van kon hebben. Je blik die zoveel verborg, maar over een ding nooit loog. Je blik. Ik zie hem op mijn netvlies en voel het mes in mijn hartstreek zitten. Ik zag de waarheid in je ogen.
"Ik hou van jou."
Ik ben onwetend. Ik weet bijna niets. Ik zou het allemaal zo graag willen weten, maar ik weet het niet. Ik vecht tegen de wil om tot details door te dringen. Ik vecht om vrede te hebben met het weinige dat ik weet. Om vrede te hebben met het weinige dat mij eigenlijk niets verteld. Niets behalve de waarheid in jouw ogen.
"Ik hou van jou."
Voor altijd en for ever. Je huurt dat mooie kamertje. Links onder in mijn hart. Ik heb het speciaal voor jou ingericht. Ik hoop dat het je bevalt. Dat het een thuis voor je is. Zodat je altijd veilig bent. In een plek omringd met liefde. Weg van alle shit. Weg van alles wat je ogen mij niet wilden vertellen. Daar waar maar een ding belangrijk is. Dat ene ding dat je ogen mij wel vertelden. "Ik hou van jou."
En alle liefde die je onwetend in je eigen hart hebt/had. Koffer dicht en verder.
"Wat ze nodig hebben zijn een paar McDonald's, wat waterparken en een Super Wal-Mart", zegt de Amerikaanse soldaat in Ramadi. "Als ze eens wisten wat ze allemaal konden krijgen, dan zouden ze wel ophouden met deze onzin."
"Wat ze nodig hebben is een exemplaar van de Koran, een moskee en een leven in dienst van Allah", zegt de islamitische strijder in Ramadi terwijl hij in zijn bomauto stapt. "Als ze eens wisten wat ze allemaal konden krijgen, dan zouden ze wel ophouden met deze onzin."
Van welke kant dan ook. Anderen je wil opleggen. Hoe ik mijn leven leef is de juiste manier. Jij bent alleen te dom om dat in te zien. Je wil niet luisteren naar het juiste pad. Wie niet luisteren wil moet voelen. Ik pak mijn geweer en schiet je dood. Alles in de naam van our God blessed country of the free. Ik rij op je in en laat mijn bom ontploffen tussen de ongelovige honden. Alles in naam van Allah en mijn 77 maagden.
Eigen wil. Not done. Beter van niet. Denken hoe anderen denken. Allemaal netjes in het gareel. Linksom of rechtsom. Met je neus dezelfde kant op. Allemaal hetzelfde doen dan is het goed. De wereld zal een gelukkige plek zijn. Wie zijn kop boven het maaiveld uit steekt wordt beheaded. Allemaal hetzelfde. Allemaal dezelfde kleur.
Een grauw grijs met een zweem van jaren zeventig bruin.
Ik trap mijn blok aan.Draai mijn gashendel open. Koppeling op laten komen en weg ben ik. Ik hoor je niet door het geknetter van mijn blok. Mijn geknetter. De wind om mijn oren. Een dikke middelvinger kan je krijgen. Kijk me maar na. Zie me om de hoek verdwijnen. Voorgoed uit jullie blikveld. Als je goed kijkt zie je dat ik gewoon naast jullie sta. Vol kleur, maar onzichtbaar sta ik vol verwondering te kijken hoe jullie braaf in een rijtje staan. Op weg naar allemaal hetzelfde.
Don't you tell me what to think. Don't you tell me what to do. Fuck you I won't do what you tell me.
Nooit niet. Never niet. Ja natuurlijk loop ik enigzins mee in de stroom van het dagelijks leven. Knik ik lachend ja tegen de onredelijke klant aan de telefoon. De rekeningen moeten betaald worden en ook ik ben zwak. Als iedereen. De rekeningen moeten betaald worden en het buigen voor degene waar ik in mijn vrije tijd, mijn EIGEN tijd, nog geen biertje mee zou gaan drinken geeft mij een loonstrook waarmee ik een biertje kan gaan drinken met de mensen waar IK dat mee wil. Daar koop ik mijn vrijheid, mijn eigen leven mee.
Als je me een stopteken geeft zal ik er nog wat extra gas op gooien. Ik heb altijd wat over. Ik scheur je voorbij en laat je verbijsterd achter in een wolk van tweetaktdampen. Ik laat je verbijsterd achter. Een groot reed hij nu zomaar door vraagteken knippert boven je hoofd. Ergens wens ik dat het je aan het denken zet. Dat het een aanzet is om het grijze muizen bestaan los te laten. Het is vergeefse hoop. Grauw en saai is zo lekker veilig.
Ik zoek mijn eigen plaats. Probeer de maatschappij voor mij persoonlijk zo om te buigen en mijzelf er een eigen plekje in te wringen, dat ik ongemerkt mijn eigen leven binnen die maatschappij leef. Nobody tells me what to do.
Fuck you I won't do what you tell me. I am Frommel. I'm not you.
Liever geen geluk dan collectief geluk en daarom zo gelukkig.
Als ik al een tijdje vol spanning en verwachting op de bank zit te wachten gaat eindelijk de bel. Ik spring op, gooi daarbij mij glas om, maar fuck it. Niets zo onbelangrijk als een glas op dit moment. De bel gaat. Ik moet naar beneden. Als ik de trap af struikel, zie ik door het smalle raampje in de voordeur jouw lange haar al staan. Met een ruk doe ik de deur open.
Je staat voor me. Met al je schoonheid. Ik zeg niets. Ik pak met beide handen je hoofd vast. Beide handen aan een kant van je hoofd. Meer in je nek net onder je oren. Ik pak je beet en druk mijn lippen vol op je mond. Ik zoen je. Lang en vol overtuiging. Minstens een minuut lang. Een minuut die wel een uur lijkt te duren. De tijd staat bijna stil. Een auto rijdt in slowmotion voorbij. Het gekef van het kuttenlikkertje van de benedenbuurvrouw klinkt laag en stoer als een grote gevaarlijke hond. Na die minuut die wel een uur lijkt te duren laat ik je lippen los. "Hoi. Daar ben je eindelijk", weet ik met moeite uit mijn bek te krijgen. Ik zoende je namelijk niet alleen uit passie en volle verliefheid. Ik zoende je ook, omdat bij het zien van jou alle stoerheid van me af viel en ik verwerd tot een stammelende verlegenaar. Ik durf je niet eens meer aan te kijken. Ik kijk naar beneden en een raar geluid ontsnapt uit mijn keel. "Niet naar beneden kijken knuppel. Je kijkt naar haar borsten. Kijk omhoog. Kijk haar aan. Je staat naar haar borsten te staren."
"Hoi. Daar ben ik eindelijk", zeg je terug terwijl je linkerhand mijn arm streelt. Ik pak je hand vast en neem je mee de trap naar boven op. Op de eerste verdieping stoppen we en kijken elkaar weer aan. "Wat fijn dat je er bent", zeg ik. "Ik vind het fijn om er te zijn."
Kom met me mee. Nog een verdieping hoger. Daar is mijn bed. Ik wil je meenemen naar mijn bed. Ik wil met je vrijen. Nu en meteen. Niet straks of vanavond, vannacht of morgen. Nee ik wil nu met je vrijen. Niet uit verlegenheid of omdat ik niets tegen je weet te zeggen.
Ik wil met je vrijen uit pure passie en verliefdheid. Ik wil met je vrijen om je te laten voelen hoe veel ik van je hou en hoe veel ik naar je verlang. Een houden van en verlangen dat niet in woorden is uit te drukken. "Hoi. Daar ben je eindelijk. Ik vind het fijn dat je er bent."
"Je vergeet het weer in Nederland." "Sorry wat zegt u?" "Je vergeet het weer in Nederland." "Ik begrijp niet wat u bedoelt."
"Je vergeet te zeiken over het weer in Nederland", zeg ik tegen de beroepsklager die naast me staat in de trein. Het onderwijs, de files, politiek Den Haag, maar vooral het onderwijs. Het is een ritje van 15 minuten dat hij naast me staat, maar deze zeur, deze ochtendverpester weet in dat minime tijdsbestek alle genoemde onderwerpen uitvoerig te bezeuren. Bezeuren, want er komt geen positief woord uit zijn mond. Nog geen komma of letter die enigzins er op wijst dat de man best plezier in zijn bestaan heeft.
Een ochtendmens ben ik nooit geweest. Het kost mij altijd heel veel moeite om op te staan. Dat ligt niet aan het tijdstip of het uur van slapen gaan. Al lig ik om elf uur al in bed en hoef ik er pas rond tienen uit, ik wil maar een ding en dat is blijven liggen. Ondanks dat het allerbelangrijkste in mijn bed, een vrouw om tegen aan te kruipen en fijn mee te vrijen, ontbreekt is mijn bed de plek die ik niet wil verlaten na het wakker worden. Mijn bed. 's Nachts wil ik er niet in. De volgende ochtend wil ik het nooit meer verlaten.
Ik deel u bovenstaande mede om u aan te geven dat ik als ik in de trein naar mijn werk zit dus ook niet in mijn allerbeste doen ben. Een kop die nog half slaapt. Een lichaam dat nog opgestart moet worden. De Kiosk koffie draagt daar niets positiefs aan bij. Doe mij maar een treinrit van drie kwartier en mijn krant en het komt vanzelf goed.
Ik ben niet de enige die zich zit te ergeren aan meneer z(e)(u)urpruim. Om mij heen zie ik er meer. Je er van afsluiten, Frommel. Ik weet het. Het volume van de man is alleen nogal niet negeerbaar. Vooral de school waar hij als docent werkt krijgt er zwaar van langs. Het is niet goed of het deugt niet en alles gaat of is fout. Het beleid is slecht, het gebouw een kolerezooi. Die leraar is een lul en de concierge kunnen ze beter opbergen, schreeuwt hij door de overvolle coupe tegen twee leerlingen van de school waar hij werkt.
Ik weet me toch af te sluiten. Ik heb de manier gevonden. Ik denk aan mijn bed. Aan ik in dat bed. Lekker warm onder de dekens. In gedachte word ik wakker. Ik draai me om en voel de warme vrouwenkont naast me liggen. Een mooie warme vrouwenkont waar ik heerlijk tegen aan kruip. De kont kreunt tevreden als ik mijn arm om haar heen sla en haar in haar nek achter haar oor zoen. "Goedemorgen lief. Heb je lekker geslapen?" Een bevestigende kreun. De kont draait zich om en we zoenen. Dit is fijn wakker worden. Met de mooiste vrouwenkont ter wereld. De kont waar ik van hou. Ik hoor de zeur niet meer. Ik moet gaan verzitten.
"Na het wegvallen van Arne Jansen is tot onze grote spijt nu ook Benny Neyman naar de eeuwige jachtvelden vertrokken. De Nederlandse muziekwereld zal nooit meer hetzelfde zijn."
Ik ben even weg. Ik vocht er tegen maar schijnbaar heb ik heel even verloren. Als ik weer wakker schrik biedt de leuke mede cursiste mij een energie drankje aan. Van haar wil ik wel een drankje, maar ik lust geen energie drankjes. Ik word al misselijk van de lucht. Zullen we een biertje gaan drinken? Ik wrijf in mijn ogen, ga recht op zitten en probeer me weer te concentreren.
A 24 hour emergency telephone number is not required for shipments that do not require a Shipper's Declaration for Dangerous Goods
Ik maak verdomme de zelfde fout als twee jaar geleden. Ik vergeet de niet zichtbare kant van de doos en de this side up pijlen die ook daar horen te zitten. Ik vergat ze twee jaar geleden. Ik vergeet ze nu weer. Het kost me twee punten. De enige twee punten die ik mis. 98 out of a 100. Ik ben trots. 6PD1 receptacle with outer plywood drum 6PG1 receptacloe with outer fibre drum 6PG2 receptacle with outer fibreboard box 6PH1 receptacle with outer expanded plastic packaging
Het is koud als ik buiten een sigaretje rook. Het is bokkoud, maar we hebben even een frisse neus buiten het te warme klaslokaal nodig. We zitten al ruim twee en een halve dag te luisteren. Heel erg interessante materie, maar na twee en een halve dag wordt alles droge stof. Even een frisse neus. Straks moeten we examen doen. Ik neem nog een trekje van mijn sigaret, rek me uit en gaap de grootst mogelijke gaap. Add: (cultures only) after: Rabies virus, Rift Valley fever virus and Venezuelan equine encephalitis virus.
Mijn kop voelt als een spons. Zompig en moe. Vol. Ik kijk naar de eerste vraag. De letters dansen voor mijn ogen. Oh god, dit wordt niets. Ik wil slapen. Ik probeer me te concentreren en ontcijfer de dans voor mijn ogen. Als vanzelf verschijnen de antwoorden uit mijn hoofd op het opgaveblad. Ik ben in no time klaar. Ik mis alleen die verdomde pijlen. Twee jaar geleden ook al. Het kost me mijn tien. SN-01 Used camping stoves (fuel or gas) will not be accepted for carriage in baggage, even if thoroughly cleaned.
Ik ben weer voor twee jaar gecertificeerd om met Dangerous Goods luchtvracht te werken. Over twee jaar ga ik voor de volle tien. Promise.
Droog als Deathvalley. Rauw als de verwaaide kop van een zeebonk. Kaal als het Noord-Friese landschap. Droog, rauw en kaal. Zo valt de productie/het geluid van Excellent Italian Greyhound van Shellac het best te omschrijven. Geen overdubs. Geen poespas. Puur de instrumenten. Puur geluid. Puur Steve Albini.
Een plaat die volledig langs mij heengeggaan is. Uitgekomen in juni al. Een niet te missen mooie hoes. Een niet te missen goede plaat. Volledig langs mij heen gegaan. Op vele muzieksites besproken, maar ik heb het niet gezien. Ik surf te veel naar porno. Ik ben de laatste maanden zo in de muziek gedoken dat er schijnbaar waar er aan de ene kant een (her)ontdekking bij komt er aan de andere klant iets de kloof der gemistheid en vergeten moet indonderen. Tot mijn grote geluk maakt ik daar onlangs een wandeling en zag Excellent Italian Greyhound alsnog liggen.
Rechts van je staat de bassist te pompen. Links knerpt en twangt de gitaar. Voor je de drummer. Kaal. De drummer die in opener The End Of Radio een eigen leven leidt. Een nummer zo kaal als het geluid. De snare laat het nummer los en verwordt tot een roffel. Een roffel die Steve de gelegenheid geeft om de prijsvraag aan te kondigen. "The fifth caller. Or any caller at all", want luistert er nog wel iemand? Luistert er wel iemand naar hem. De laatst dj van het laatste radiostation op een verlaten aarde.
"Can you hear me now?"
De drum laat het nummer in een roffel los, maar maakt zich tegelijkertijd onderdeel van het nummer. "I've got 50.00 watts". Bij voorkeur alle 50.000 gebruiken, want The End of Radio, nee heel Excellent Italian Greyhound is een plaat om hard te draaien. Hoe harder, hoe meer de kaalheid van het geluid overheerst. Hoe harder, hoe meer de desolaatheid en de wanhoop van de laatste dj op aarde klinkt. Kaal als de lege verlaten wereld.
The End Of Radio stond ook al op het Peel Sessions album van Shellac. The End Of Radio wordt al jaren live gespeeld, maar nooit klonk het nummer zoals in deze uitvoering. Nooit klonk het nummer zo leeg als de wereld waar het over gaat. Rauw en droog.
"This is a test. If this had been a real emergency. He he!!! This is a real goddamn emergency."
Excellent Italian Greyhound klinkt alsof je midden tussen de muzikanten in staat. Of de muziek rechtstreeks je lichaam ingepompt wordt. Je kan het muzikantenzweet bijna ruiken. Je zou het drumstel kunnen aanraken zo dicht bij staat het. Excellent Italian Greyhound pakt je beet en laat je aan het eind pas los. Na The End Of Radio barst het stuwende en happerende, het je op het verkeerde been zettende werk in de trant van At Action Park (de debuut plaat) met Steady As She Goes los. Halverwege mag je even op adem komen met het verstilde, met de stem van een filmtrailer gelardeerde, Genuine Lulabelle om je daarna nog 4 nummers lang een Albini trap onder je kont te geven. Na de laatste noot ben je bekaf. Kapot met je tong op je knieen. Bekaf, maar zeer voldaan.
De plaatselijke platenboer is er vroeg bij met zijn vinyl uitverkoop. Definitief over op cd's. Ik ben 16 en al een vinylliefhebber tot in mijn tenen. Deze platenboer staat niet echt bekend om zijn ruime aanbod. Helemaal niet als je niet op zoek bent naar top 40 muziek. Toch ga ik kijken. Je weet maar nooit en met 50% korting is iets al snel een stuk leuker.
Een uur later ben ik weer thuis. In mijn tas Tender Prey van Nick Cave and the Bad Seeds, Rank van The Smiths en Document van REM. Geen slechte oogst vind ik zelf. Zeker niet voor een lousy 30 gulden. Ik trek mij terug op mijn kamertje en leg de platen een voor een op mijn pick up. De Smiths en REM vind ik aardig. Goede platen, maar wild wordt ik er niet van. Als laatste zet ik Tender Prey op. Ik sluit mijn ogen en geniet. The Mersey Seat dendert door mij koptelefoon. Up Jumped the Devil. Deanna.
Bij het vierde nummer verstijf ik. Watching Alice. Met ingehouden adem luister ik het uit. Als de laatste noot is weggestorven haal ik de naald van de plaat en zet hem aan het begin van het nummer terug. Een handeling die zich de rest van de dag zal herhalen. Rank en Document gaan voorlopig de kast in. De andere nummers van Tender Prey kunnen mij gestolen worden. Watching Alice is het enige waar mijn wereld de rest van de dag om draait. Keer op keer. Laatste noot, naald omhoog, naald naar beneden en de eerste noten vullen mijn hoofd weer. Eindeloos.
Alice is in een middag verworden tot mijn muze. Mijn 16 jarige hormonen draaien overuren. Het is vroeg in de ochtend. Ik zit voor mijn raam met het licht uit en kijk naar de overkant van de straat. Daar woont het meisje van mijn dromen. Zonder haar kan ik niet leven. Haar bestaan maakt mijn leven zinvol en dragelijk. Ze weet niet eens dat ik besta.
Ik zit voor het raam en zie haar naakte lichaam opstaan. Ze rekt zich uit. Haar lange haar valt over haar blote borsten. Ik heb haar Alice genoemd. Niemand weet wie ze is. Ze woont pas sinds kort in de straat en verdwijnt elke ochtend als een schicht om 's avonds onopgemerkt weer thuis te komen. Ze houdt zich van de buitenwereld afgesloten. Mijn reden van bestaan. Als ze haar naakte lichaam langzaam bedekt met haar kleding, als een reversed striptease, masturbeer ik de dag in. Ochtend na ochtend, behalve in het weekend. In het weekend blijft het raam aan de overkant leeg. In het weekend is er geen reden om op te staan en vegeteer ik in bed. In het weekend is het leven zinloos. Slechts waard om uit te liggen in de wetenschap dat maandagochtend aan de overkant van de straat de reversed striptease weer zal worden opgevoerd. In gedachten stop ik briefjes van tien achter de rand van haar slipje.
Nooit zal ze tijdens haar show een blik uit het raam werpen en mij aan de overkant van de straat in het donker zien zitten gluren. Nooit zal ze mij ontdekken. Het zal de magie van ons ritueel verbreken. Het zal nooit meer hetzelfde zijn. Ze weet dat als ze kijkt dat het dan over is. Ik weet dat ze dat weet.
Ik had een stuk geschreven over Excellent Italian Greyhound. De laatste plaat van Shellac die al een half jaar uit is, maa dier ik pas vlak voor de kerst ontdekte. Het was best een mooi stuk geworden al zeg ik het zelf.
Helaas. Ik ben het kwijt. Op een of andere duistere manier is het van mijn harde schijf verdwenen. Nergens meer te vinden. Foetsie. Weg. Opgelost in het zwarte gat van mijn harde schijf. Ik ga het voor u herschrijven (ik hoop dat het nog een beetje knap op de harde schijf tussen mijn oren staat) en alsnog later plaatsen.
Ik vind mezelf terug op een operatietafel. In een smoezelige, vochtige, slecht verlichte kelder. Hygiene is niet de prioriteit van de chirurg die hier werkt zie ik aan de bloodstains op de muren. Op het bijzettafeltje naast me ligt een roestig mes. Van mijn sleutel been tot aan mijn kruis lig ik open. Zo grof gesneden dat het is alsof ik opengescheurd ben.
Niemand te bekennen. De stilte wordt slechts doorbroken door het zoemen van de haperende tl-buis aan het plafond en het druppelen van water in een donkere hoek. Dit is geen beste situatie, bedenk ik me. Ik lig in een wat je noemt lastig parket. Ik moet opstaan, maar als ik dat nu doe, in deze staat, dan zullen mijn ingewanden troosteloos voor me op de grond vallen. Dan ben ik nog verder van huis.
Naast het roestige mes ligt een even roestige naald en een klosje garen. Hechtgereedschap binnen handbereik, maar geen verpleegster te bekennen. Toch zal ik moeten opstaan. Ik moet verder. Hier zo blijven liggen met mijn ingewanden open en bloot in het zicht is geen optie. Ik moet opstaan. Er moet gegeten en gedronken worden. Buiten deze smoezelige kelder is er nog zoveel.
Ik pak de roestige naald en het hechtgaren. Het is geen garen. Het is ijzerdraad en even roestig als de naald en het mes. Met grote steken begin ik te naaien. Geen verdoving. Die is niet nodig. De wond doet al pijn genoeg. Grove steken. Als het maar dicht is. Als ik maar verder kan. Als ik weer enigzins dicht ben sta ik op en strompel de trap op. Door de openstaande deur de kelder uit.
Het is warm daar buiten die kelder. Hier geen grauw en grijs. Steunend tegen de muren beweeg ik me voort door een warm verlichte gang. Aan het eind van de gang staat een tafeltje. Erachter zit een vrouw. Een leeslampje voor haar. Ze draagt een strakgesneden verpleegsters uniform. Op haar weelderige bos haren een kapje met een rood kruis erop. Als ze me aan ziet komen begint ze te lachen. Ik heb nog nooit zo'n stralende lach gezien.
Ze pakt me bij de hand en leidt me naar een warm bad. Ze sponst teder het vuil van mijn lijf. Langzaam beetje bij beetje begin ik me beter te voelen. Als het zeer uit mijn lijf is weggewassen pakt ze een naald en draad en naait mijn grove steken tot een fraaie ritssluiting. Zonder verdoving. Die is met haar warmte niet nodig.
Ik ben opengescheurd en weer dichtgenaaid.
Ik raak haar hand aan en fluister: "Dank je wel. Ik zal jullie nooit meer vergeten."
Onze netvliezen doen pijn bij elke hoek die we omlopen. Het is voorjaar 1995. Ik ben met mijn toenmalige band P.O.E.P. in st.Niklaas. Op bijna iedere hoek van de straat hangt een grote billboard met bokshandschoenen er op. Het belang mag nog het blok heten en een in Nederland, toen nog, not done slogan voeren. Eigen volk eerst.
Onze bassist wil tegen een muur gaan staan pissen. We houden hem tegen. Een politie auto met hetzelfde nummerbord en een grote herdershond op de achterbank is ons al vijf keer gepasseerd. We hebben niet alleen geen geld bij ons. We zijn ook ID loos. Ik heb honger en dorst. De consumptiebonnen zijn al op. Mijn portemonnee is pijnlijk leeg en we moeten nog zeker vijf uur overbruggen voor we op kunnen.
We krijgen het gage van de Engelse band waar we voor invallen. Er is ons 750 gulden beloofd. Bier en eten in overvloed. Het zal ons laatste optreden zijn en op deze manier moet er een afscheidssingle gemaakt kunnen worden. De overvloed aan bier is drie consumptiebonnen de man. Drie consumptie bonnen die een uur later zijn omgezet in drie triple. Nog zes uur te gaan.
Als het geknor van onze magen de herrie uit de muziekinstallatie bijna begint te overtreffen is het eten dan eindelijk klaar. Backstage wacht ons een heksensoep die je je ergste vijand nog niet voor zet. Een gigantische pan met oranje aangebrande linzensoep. Alleen te vreten door toevoeging van de bijgeleverde fles tabasco. Een turks brood om te soppen. Zelfs met mijn neus dicht krijg ik het niet meer dan vijf happen weg.
Geen geld. Geen ID. Dorst en honger. Ik zie onze drummer opeens met een heel groot turksbrood met kebab in zijn handen staan. Hij heeft lopen slijmen en iemand is eten voor hem gaan halen. Wij worden genegeerd. Het is goed dat we stoppen. Als we worden uitbetaald en het maar 150 gulden blijkt te zijn is ons geduld op. Fuck it. We halen een berg bier en rijden terug naar Hoorn.
Na vier hele slechte hardcore piep knor bands mogen we rond 23:00 uur eindelijk op. De zaal is een galmende betonnen bunker onder een zeer luxe bar. Die luxe is schijn. Van het kantoortje dat er aan grenst ontbreekt een van de buitenmuren. Het publiek is enthousiast. Er springen twee punks voor me het podium op. Teksten die ze niet kennen meebrullend.
Op iedere straathoek een grote billboard met een in Nederland, toen nog, not done slogan. Eigen volk eerst. st.Niklaas is een lelijke, foute stad.
We missen het afscheidsfeest van twee vrienden die voor een jaar naar Down Under gaan. Het was het niet waard.
words: thanks "V" !! M.G. "V"?: stands for my real name. M.G.?: Michael Gira. reason: I bought 2 cd's from his record label Young God Records. cd's: Swans-Children Of God/World Of Skin (reissue), Michael Gira: I Sing To You From My Room (1976 of 2000)
Monitor is going to sleep. Monitor is going to sheep. Monitor is counting sheep. I should be counting sheep. I should be going to sheep. I should be going to sleep.
Schapen tellen mijn grootste ontkenning. Sleep is the enemy mijn motto. Ik haal een doos lucifers uit de keukenla en stut mijn oogleden. Opblijven is het doel. Geluidsloze tv. Muziek zacht op de achtergrond. De gedachten in mijn hoofd. Verder niets dan stilte. De stilte van de nacht. Een deken van donker over de stad. In de verte knettert een brommer richting bed.
De zon schijnt door een kier in de gordijnen. Het is nog vroeg, maar ik spring vol energie mijn bed uit. Een opfrissende douche. In t-shirt en onderbroek zet ik koffie. Thee voor haar. Ik kook twee eieren. We hebben de hele dag nog voor ons.
Een borrel voor me op tafel. Een brandende sigaret in de asbak. Ik kijk uit het raam naar de slapende straat. I Am Legend. Ik draai me om en kijk verveeld naar de platte seks op het scherm. Fantasieloos masturbeer ik een slap orgasme.
De oven pingt de croissants klaar. De thee en koffie dampen. Ik serveer op bed. We kijken elkaar aan en ze zegt wat ik in haar ogen lees. Een erectie klopt in mijn onderbroek. Het ontbijt kan wachten. We vrijen de dag in.
De lucifers stutten mijn ogen. Boven roept mijn bed. Boven in mijn koude slaapkamer. "Kom Frommel. Kom slapen." Mijn koude bed. Niemand om het warm te maken. Alleen de kat.
This is a Flickr badge showing public photos from frommel1972. Make your own badge here.
DISCLAIMER
For me the power of internet is sharing. All MP3's and movieclips on this site are taken from other sites or are from my own recordcollection. Published for no other reason then promoting and sharing good fucking rock and roll. If you however do not want me to publish your music here please let me know by mail and I will remove it. MP3's will be online for only 2 weeks.
