VERLANGEN NAAR EEN BLIK EXPORT BIER

"Nou gelukkig word ik gecontroleerd, want meestal als ik geen kaartje koop dan komen ze niet eens langs. Als ik zwart rij krijg ik altijd controle. Stelletje mafkezen."

Ik negeer hem en zijn Lidl tas. Het is 09:57 in de ochtend en ik ben op weg naar mijn werk. Ik heb helemaal geen zin in een babbeltje. Ik kom net mijn bed uit. Ik verlang naar koffie. Laat mij alsjeblieft alleen en met rust en met mijn krant.

Hij haalt een blik Export bier uit de Lidl tas en opent hem. Hij doet schijnbaar ook duurder boodschappen dan de Lidl. Ik lees verder in mijn krant als hij een grote slok neemt. Het is 09:59 in de ochtend in de trein. Ik hoop voor zijn eventuele geliefde dat de 6 verschillende meisjes namen op zijn rechterarm van haar en hun dochters zijn en niet van zijn exen. 10:05 uur. Ik heb trek in koffie en hij leegt blik 1.

Als ik je negeer. Als ik niet antwoord op je verhalen. Als ik hooguit twee keer flauw naar je glimlach. Als ik je negeer, waarom blijf je dan tegen me door praten? Het is 10:25 in de ochtend. Ik verlang naar koffie, niet naar jouw tweede blik bier en heb helemaal geen belangstelling voor je bezoek aan een oud klasgenoot die je tien jaar niet hebt gezien. Zal wel weer tien jaar worden voor er een vervolg bezoek volgt ruik ik op 3 meter afstand aan je kegel.

Als ik bokchagrijnig de volgende trein instap komt er een bling bling neger met een gouden leeuw op zijn t-shirt en een pet schuin op zijn hoofd links tegen over me zitten. Kneiterharde hoge tonen hiphop schelt uit zijn telefoon door de coupe. Een coupe verder hoor ik het nog. De hele trein hoort het.

Ik verlang naar een blik Export bier.

HET LIJKT WEL HET LIJKT WEL VOORJAAR JOH

Ik rij langs en kijk schuin omhoog. In gedachte zwaai ik. Voor niets, want je bent er helemaal niet. Je bent er niet, maar straks zal ik je kussen en giechelt zij.

Ik kijk schuin naar boven. Een nieuw ritueel op weg naar weer een dag. Meer een halve dag de laatste paar weken, maar toch. Leuk blijft anders. Die halve dag. Het schuin omhoog kijken is altijd leuk. Al zie ik niets. Het verlangen. Vijf voor zeven op de rammelfiets. De dag is nu al goed.

"Wat zie jij er relaxed uit Frommel. Je oogt zo ontspannen." Ik zie er schijnbaar uit zoals ik me voel. De ikmoetrokendrang kan daar niets tegen doen. Waar ik wat dat betreft zo nu en dan op mijn bek ga sta ik trots in de spiegel te kijken. Zo schoon en wit en hij is nog niet eens klaar.

Ik sta voor de spiegel en trek mijn rechter bovenlip opzij/omhoog. Ik kijk naar mijn tandvlees op het punt waar het mijn tanden raakt. Daarna doe ik hetzelfde aan de linkerkant. Rechts is prachtig. Onder verdoving en met heel veel water is daar onder het tandvlees met een ijzeren punt ultrasonisch jaren aan versteende plak weggejakkerd. Links is de 13e aan de beurt. Rechts ziet er twintig keer beter uit. Twintig keer gezonder ook. In gedachte bedank ik nogmaals voor de schop onder mijn kont.

"Berend." We hebben je Berend gedoopt. Op zondag met de auto en via het benzinestation naar de vogelopvang de Bonte Piet. In een tas zit jij. Berend. Een gapende wond in je postduivenvleugel. De verlegen jongen neemt je over en ontsmet je wond. Een steen om je nagels te scherpen. Naast je zit een Raaf die meer van een kraai heeft. Het is een hele lange zondag. Een lange broeierige, maar ontspannen zondag. Puberale humor om het af te maken.

ZIMMER FREI (MET UITZICHT)

TOURIST IN MY OLD HOMETOWN

Nee ik vind het nieuwe centrum in Almere Stad niet mooi. Ook niet winkelpubliek vriendelijk met al die hellingen. Ik was er vanmiddag vanwege mindere redenen in de zin van een ziekenhuisbezoek. Het centrum mag in mijn ogen dan niet top zijn, het leent zich wel uitstekend voor wat good old fotografie. Om mijn gemoed te stillen heb ik er voor het ziekenhuis bezoek dan ook anderhalf uur al fotograferend rondgelopen. Hieronder een selectie. Op mijn Flickr meer.







En ja. Ik ben dus ooit een inwoner van Almere geweest...

OH GOD I'M A SINNER (DO) I DESERVE TO GO TO HELL (?)

Het is zwaar. Het stoppen met roken. Niet verwacht zwaar. Heel zwaar. Nu na ruim drie weken had ik toch mogen verwachten dat het makkelijker zou gaan. Allerminst. Aller, allerminst.

Ik gooi het dan ook meteen maar neer, ik heb gezondigd. Ik heb een aantal malen gerookt. Ben ik hierdoor zwak? Ben ik een verliezer? Betekent dit dat het me niet gaat lukken? Kan ik maar beter weer fulltime aan de peuk gaan?

Nee!

Ik wil er nog steeds vanaf. Helemaal. Nooit meer roken. Het valt me alleen heel erg zwaar. Zwaarder dan verwacht. Het is namelijk niet alleen stoppen met roken wat mijn hoofd in beslag neemt. Er gebeuren allemaal leuke dingen de afgelopen weken. Helaas gebeuren er ook wat minder leuke dingen. En minder leuke dingen doen je naar een peuk verlangen en in mijn geval ook af en toe grijpen.

Of het is een dagje ouderwets rock and roll, zoals anderhalve week geleden, dat mijn weerstand breekt. 22 jaar roken heb je er niet zomaar uit gestopt blijkt maar weer. Ik vecht dapper door. Ik ga nog steeds voor niet meer roken. Dat ik daar af en toe bij struikel en mezelf met een peuk tussen mijn vingers of lippen terug vind? So be it!

ONDERTUSSEN OP HET BALKON

DE SCHEVE SNOR

Zenuwachtig als altijd stapt hij in. Nee zenuwachtiger als altijd. De bus is namelijk laat. Op Plaza heeft iemand die denkt dat de wereld vergaat als hij een bus die om de 5 minuten rijdt mist een bestelbusje over het hoofd gezien. Na een vlucht van een meter of 15 ligt hij midden op de weg. Er kan geen bus langs.

Ik kijk niet. Nooit. Ik duik in mijn krant en kom vanzelf wel eens op het werk. Ik blijf rustig. Hij niet. Zenuwachtiger als altijd. De man met de scheve snor. In gedachten zie ik hem weer staan; wild scheldend en met gebalde vuist in de lucht toen de bus eens doorreed, omdat we simpelweg al als slachtvee op een gepropt stonden en zelfs zijn kleine postuur er niet meer bij had gekund.

Nu is de bus rustig en aan de lege kant, maar de vliegende man heeft zijn dag nu al verpest. Binnen vijf minuten komt hij er achter dat het nog erger kan deze dag. Met een Beatles t-shirt om zijn lijf en een Beatles pet op zijn hoofd, zoals hij altijd draagt, kijkt hij de bus rond. Zijn ogen blijven hangen bij mijn t-shirt. Een blik vol verbazing veranderd in een blik vol ongeloof veranderd in een blik vol woede.

De rest van de rit blijven zijn ogen vol woede naar mijn t-shirt priemen. Naar mijn Cheaters t-shirt waarop het Beatles logo is doorgekrast met The Cheaters er onder geschreven. Ik vind het een geweldig t-shirt. Hij niet. De dag is nog maar net begonnen of zijn wereld staat al helemaal op zijn kop.

Mijn wereld staat ook op zijn kop. Alles is anders. Niets is meer het zelfde. Ik kan me geen voorstelling meer maken van hoe het tot voor kort was. Tot voor kort is niet meer. Nu is er nu en zo. Nu is alles anders. Ik geniet van iedere seconde.

PUCH ZOEKT NIEUWE STALLING

Nee mensen vrees (of juist hoop) niet. Betty gaat echt niet de verkoop in. Nooit. Nimmer. Never!!!

13 augustus (om en nabij) dan ben ik van mijn brommerstalling af. Ik loop sinds gisteren bij de tandarts. En dat heb ik nogal een tijdje niet gedaan. Het tandsteen en de jaren rokenaanslag gaat verwijderd worden. Maar dat niet alleen. Woensdag a.s. bijt ik in een blauw goedje. 13 augustus (om en nabij) heb ik weer twee voortanden.

Nog even en iedereen wil met mij zoenen...

MET SPOED GEZOCHT (UPDATE: GEVONDEN DOOR EEN HELE MOOIE, LEUKE, LIEVE, SLIMME VROUW DIE OOK NOG EENS HEEL LEKKER KAN KOKEN)

Copietje of link. Ik denk niet dat ik verder kan zonder Head Home van O'Death. En anders bestel ik hem wel ergens op het net. Echt geloof me ik had hem willen kopen, maar toen de band op Metropolis arriveerde waren ze door alle cd's heen. En de opdruk van de t-shirts waren heel mooi, maar de kleuren stonden me tegen. Ik draag alleen maar zwart. Met een uitzondering voor het groene Murder by Death shirt waar ik al een week in woon...

MOOIE PLATENHOES #36 (DOET EEN EX-ROKER PIJN)

Meisjes van pak hem beet 7/8 jaar een beetje roken, terwijl mijn hele lichaam na twee weken nog steeds schreeuwt om een sigaret.

Ik was gisteren met Take It Away Bob bij bovengenoemde band in de Melkweg. Oordoppen mee, maar dat bleken rotdingen te zijn. We ontdekten dat we na al die jaren bandjes en concertjes toch echt een stuk van ons gehoor kwijt zijn geraakt. De db meter op de P.A.tafel piekte naar 111. Wij vonden het te doen en meevallen. Slechts enkele frequenties waren zelfs ons iets te veel. J.Mascis moet pas echt doof zijn zo stil en rustig als hij bleef tussen zijn vier Marshall torens.

Bij binnenkomst van de oude zaal, waar dus ook sinds een twee weken niet meer gerookt mag worden, begon mijn hele lijf direkt om een peuk te gillen. ROKEN ROKEN ROKEN!!! Het is een Pavlov reactie. In een concertzaal hoor ik als 23 jaar gerookt hebbende non-stop met een peuk in mijn bek of klauw te staan. Mijn hersenen weten dat en weten niet beter. ROKEN ROKEN ROKEN!!!

Halverwege het concert, waar het warm, drukkend en heel erg druk was, begon zich het voordeel van roken in concertzalen te tonen. Als roker heb ik mijn neus jaren lang onwetend gehouden van alle geuren die mij nu ten deel vielen. Ik rook goedkope deodorant. Er kwam een shoarmazaak voorbij lopen. Waren dat zweetvoeten? Het zal wennen worden. Een concert is door het rookverbod verworden tot een onaagenaam pallet van lichaamsodeuren. En zelf hadden wij stevig aan de knoflook gezeten moet u weten.

Dinosaur ondertussen speelden meedogenloos hard. Een muur van geluid werd over ons heen gestort. J. toverde onbewegelijk als een jongere (hoewel ook al op leeftij ondertussen) Neil Young de ene uitgesponnen gitaarsolo na de andere uit zijn versterkers muur. Lou ramde zijn handen kapot op zijn bas. Het was lang geleden dat ik iemand zo enthousiast op een podium zag staan. Een muur van geluid hadden we verwacht. Een muur van geluid kregen we. Dat in die muur de pure popliedjes die Dinosaur stiekem maakt nog helemaal doorklonken was een aangename verrassing.

Alleen wie van de band werd er na afloop gepijpt door die Italiaanse bodybuild homo met foute Freddie Mecury snor die de band aankondigde en aan de zijkant verliefd naar het podium staarde?

MURDER BY DEATH

Van een afstandje sta ik naar je te kijken. Je staat vooraan tegen het hek. In mijn hand heb ik een biertje voor je, maar ik blijf nog even staan. Nog even van een afstandje naar je kijken. Zonder dat je het door hebt. Even stiekem van je genieten. Eenmaal draai je je om. Je kijkt in mijn richting, maar je ziet me niet. Je ogen staan op gelukkig. Je staat dan ook naar een van je favoriete bandjes te kijken. Of komt het ook door mij...

Hoe we in de tent belanden weet ik eigenlijk niet meer. Op jouw initiatief geloof ik. Het kan niet de muziekomschrijving postpunk op het progamma overzicht zijn geweest. Misschien de bandnaam? Murder by Death. Hoe we er zijn beland weet ik niet meer, maar binnen een nummer zijn we uit onze sokken geblazen. Met open mond staan we te kijken. Wat een geweldige muziek. Wat een stem. Wat een cello. Wat een variatie. Murder by Death heeft er in Nederland twee fans voor het leven bij. Twee fans die een stapel cd's kopen en twee t-shirts. Nu mogen we de rest downloaden thuis.

Misschien kent u het gevoel wel. Een gevoel dat zomaar op kan komen wanneer u zich met muziek bezig houdt. Een gevoel van intens geluk. Thuis bij het draaien van een plaat. Of tussen het publiek bij een concert. Het is niet het kippenvel moment. Het is anders. Je luistert en dan opeens is het er. Van achter je oorlellen trekt er een glimlach door je gezicht. De glimlach neemt een golf van geluk mee die het emotie gedeelte van je hersenen in gespoten wordt. Je luistert en opeens is alles goed. Opeens bestaat er geen kwaad meer. De wereld en het leven in het bijzonder zijn mooi. De zon schijnt. Vogels fluiten.

Ik had het gisteren drie keer. Bij Murder by Death, bij O'Death en tijdens het afsluitende concert van Devotchka. Drie maal een gevoel van intens geluk. Drie maal gegrepen worden door de muziek.

EEN ZEER DUIDELIJKE MEDISCHE DIAGNOSE

X!

Lees ik op het schermpje van mijn (bling bling) telefoon. Het helpt. Het sterkt. Ik zie op tegen wat ik te horen krijg. Of niet te horen krijg. Maar met jou in mijn hoofd kan ik alles aan.

Ik krijg uiteindelijk niets te horen. Ja, dat ik geen (beginnende) hernia heb. En dat er ook geen zenuw knel zit. Tussen twee van mijn wervels zit het niet helemaal tof met mijn kraakbeen. Het stulpt uit en kan in de toekomst voor problemen zorgen, maar voor nu raakt het nog geen zenuw. Waar mijn rug en uitstralings klachten vandaan komen blijft onduidelijk. Ik wordt er alleen maar zenuwachtiger van.

"Sorry, meneer Frommel. We kunnen u eigenlijk niet aangeven wat er met uw rug aan de hand is en waar de uitstraling in uw been en bil vandaan komt." Mooi is dat! Een opluchting ook. Fijn om te horen dat er geen hernia om de hoek staat en ik gewoon een zenuwenlijer ben, maar er geen zenuw bekneld zit. Maar wat er dan wel is?

Ik moet luisteren naar mijn lichaam vertel ik je als ik weer buiten sta. Mijn rust nemen, maar ook niet te weinig doen. Ja, ook dat valt daar onder. Onder niet te weinig doen. Ik wordt er wel voor gestraft de volgende dag, maar dat neem ik op de koop toe. Ontspanning door inspanning.

Doe rustig aan en mochten over een aantal weken de klachten niet over zijn, dan weer contact met de huisarts opnemen. Mijn rug is mij een groot raadsel.

IK OVERWEEG EEN VERHUIZING

Het cursus aanbod van het dorpshuis op Marken wordt namelijk nergens geevenaard. Ik wil ook als een rodeo door de zaal swingen! (voor insiders, niet op country muziek) En daarna een paasfiguur kralen. Creatief met kralen. Zijn Arjen Ederveen en Toska Nieterink weer samen bezig?