HET LIJKT WEL HET LIJKT WEL VOORJAAR JOH

Ik rij langs en kijk schuin omhoog. In gedachte zwaai ik. Voor niets, want je bent er helemaal niet. Je bent er niet, maar straks zal ik je kussen en giechelt zij.

Ik kijk schuin naar boven. Een nieuw ritueel op weg naar weer een dag. Meer een halve dag de laatste paar weken, maar toch. Leuk blijft anders. Die halve dag. Het schuin omhoog kijken is altijd leuk. Al zie ik niets. Het verlangen. Vijf voor zeven op de rammelfiets. De dag is nu al goed.

"Wat zie jij er relaxed uit Frommel. Je oogt zo ontspannen." Ik zie er schijnbaar uit zoals ik me voel. De ikmoetrokendrang kan daar niets tegen doen. Waar ik wat dat betreft zo nu en dan op mijn bek ga sta ik trots in de spiegel te kijken. Zo schoon en wit en hij is nog niet eens klaar.

Ik sta voor de spiegel en trek mijn rechter bovenlip opzij/omhoog. Ik kijk naar mijn tandvlees op het punt waar het mijn tanden raakt. Daarna doe ik hetzelfde aan de linkerkant. Rechts is prachtig. Onder verdoving en met heel veel water is daar onder het tandvlees met een ijzeren punt ultrasonisch jaren aan versteende plak weggejakkerd. Links is de 13e aan de beurt. Rechts ziet er twintig keer beter uit. Twintig keer gezonder ook. In gedachte bedank ik nogmaals voor de schop onder mijn kont.

"Berend." We hebben je Berend gedoopt. Op zondag met de auto en via het benzinestation naar de vogelopvang de Bonte Piet. In een tas zit jij. Berend. Een gapende wond in je postduivenvleugel. De verlegen jongen neemt je over en ontsmet je wond. Een steen om je nagels te scherpen. Naast je zit een Raaf die meer van een kraai heeft. Het is een hele lange zondag. Een lange broeierige, maar ontspannen zondag. Puberale humor om het af te maken.