MAANDAG GISTER ZONDAG EN OOIT WILDE IK OOK DE ORANJE VERSIE VAN DEZE HOES

"Fukkerdefuk!" Ik zit in een van de rode bussen en ontdek dat ik mijn pas thuis heb laten liggen. "Note to myself, nooit, maar dan ook nooit meer uit je tas halen dat kolere ding." Schijnveiligheid hoort veilig in je tas te zitten. Daar kijken ze namelijk nooit in, maar mooi dat het me nu wel een end laat omrijden. En een kwartier te laat, maar wie maalt daarom. De dossiers stapelen zich niet bepaald op.

Terwijl Amy is genomineerd voor de Won't Make It Till The End Of The Year Award denk ik aan gisteren. Gisteren was een verloren dag. Een verloren dag op de fijne manier. De hele dag geen donder gedaan. Koofie zetten, een pizza bellen en een blikje bier open maken. Meer activiteit is er niet geweest. Beetje kruiskrabben hooguit.

Oke toegegeven ik heb een beetje gemopperd op de Blogger template waar net nieuwe bloggers mee opgezadeld worden en waar je geen donder meer in kan aanpassen, wanneer je de html kennis van een kleuter hebt. In dit geval ben ik de poepluiers dus net ontgroeid. Als het om html gaat duim ik nog. Fanatiek. Mijn eerste woordjes zijn rock and roll. Dat dan weer wel.

Bassie schijnt zijn fopspeen niet in zijn broek te kunnen houden en heeft een 31 jarige vrouw bezwangerd. Ik vind Bassie eng, maar Bas van Toor nog enger. Het levende bewijs dat clowns eng zijn. Ik hou mijn geld ook liever in mijn knip dan dat ik het in een CliniClowns collecte bus gooi. Ik heb geen kinderen, maar had ik ze dan zou ik ze ver afzijdig van welke clown dan ook houden. Mijn nachtrust is me heilig. Ik vind 31 jarige vrouwen die met Bassie willen neuken nog enger. Heerhugowaard.

Ik besluit dat het nodig tijd wordt dat ik weer eens naar de Sugarcubes moet luisteren en liggend op de bank kom ik binnen twee nummers tot de conclusie dat dat een goed besluit was. Net als 20 jaar geleden. Ongeveer 30 seconden zag ik ze bij de VPRO in een progamma, waarvan ik geen idee meer heb waar het over ging, behalve dat het iets met IJsland was. En iets met een vrouwelijk president, maar daar moet u me maar niet op vast pinnen.

Een week of wat later sta ik in Paradiso te kijken en te luisteren naar een dame die er uit zag als een 13 jarig meisje en de een of andere idioot in een kamerjas met een sigaar in zijn ene hand en een fles rode wijn in de ander. Een voorliefde voor de toen al antieke hit Vamos Ala Playa (of wat de titel ook is) in zijn microfoon brullend. Mocht ik het nu terug kunnen zien dan zal het vast een heel rommelig, slecht en dronken optreden zijn geweest. Gelukkkig was er toen nog geen Fabchannel of mobiele telefoon.

Life's Too Good draaide overuren op mijn kamertje. Geen band die zo hard viel als de Sugarcubes. Ik heb ze na deze plaat nooit meer iets aardigs horen fabriceren.

SENK JOE JOEF BIEN WANDELFOEL

"Hello. We have ciedie and tiesjults fol seel tenk joe!"

She is happie. Fellie happie. Als je een fetish voor kleine Japanse vrouwtjes hebt is ze inderdaad vast een lekker hapje. Ze bedoelt vast gewoon dat ze happy is, maar als we de volgende dag het tekstvel bij de gekochte cd's bekijken kunnen we niet anders dan bevestigen dat ze fellie happie was.

Read out loud! zou er op het tekstvel moeten staan. We gieren het uit van het lachen. Na de toegift en het Senk joe van Spookey giert Swaf het ook uit van het lachen. Er wordt hier geen band uitgelachen. Het is lachen, omdat iedereen betoverd is door de charme van deze drie kleine Japanse dames. Er loopt een jongen in een roze Cheeky Girl t-shirt rond na zondag. Ik verwacht komend weekend meisjes met luxaflex zonnebrillen aan de bar.

Terwijl ik naar het voorprogamma (een niet onaardig punkrockcliche) sta te kijken bestelt de bassiste iets aan de bar. Twee nep Red Bulls en een cola. Als de barkeeper het neerzet vouwt ze haar handen voor haar borst en buigt haar hoofd. "Senk joe fellie mutsj." De barkeeper kijkt haar verbaasd aan en ik ben verkocht. Ik weet op dat moment nog niet dat Spookey geweldige muziek maakt, het voorprogamma is net 2 nummers bezig, maar besluit terstond dat het een geweldig concert is.

Al 5 dagen zit ik in de trein naar mijn werk een kerstliedje mee te zingen. Het tekstvel toont een krom engelse tekst over hoe leuk kerst wel niet is. In mijn oren klinkt een taaltje dat ergens tussen japans en krom engels ligt, maar dan 15km naar rechts. Een treinstation later verteld Spookey Cat mij dat ze van eten houdt en dat de buurman haar altijd een lach op het gezicht tovert. Althans dat denk ik, want ik versta er geen drol van en misschien bedoelen ze wel heel wat anders.

Het concert duurt te kort. Veels te kort. Normaal gesproken vind ik 45 minuten meer dan genoeg voor een band. Daarna verslapt meestal mijn aandacht, maar ik had nog wel een uur van deze heerlijke, girlybubblegumpower-pop/punk, shalala deunen aan kunnen horen. Zelfs de bijna standaard rondzingende Swaf installatie stoort niet. Drie kwartier, "senk joe" en voorbij is het.

Als Spookey de volgende dag, bij het in de kroeg ophalen van hun spullen, ontdekken dat de barkeeper op zijn trekker naar de stad is gekomen, volgt een fotosessie van een uur. Waarschijnlijk binnenkort op hun site te aanschouwen. Ze zijn vast fellie happie.

Spookey rocks!

FROMMEL KRIJGT DE ZENUWEN

Aan het eind van de ochtend komt er vanuit mijn maagstreek misselijkheid naar boven. Gatverdamme wat voel ik me opeens beroerd. Mijn armen en benen worden overheerst door een trillerig en slap gevoel. Een gevoel alsof je twee dagen niet hebt gegeten. Ik heb alleen wel gegeten. Vier boterhammen met kaas en vlak na het opstaan een kom melk met Smacks.

Ik verlang hevig naar een sigaret, maar in mijn huis is geen peuk te vinden. Nergens niet. Zelfs niet ergens diep weggestopt in een la een restje overjarige shag met een niet meer plakkend vloeitje. Waarom heb ik geen peuken in huis als ik ze zo hard nodig heb? Ik voel kokbewegingen opkomen en concentreer me op het binnen houden van mijn 4 boterhammen. Een maag met inhoud heb ik straks hard nodig.

Om tien minuten voor een geef ik het aan mezelf toe. Ik ben bloednerveus. Op van de zenuwen. Rampscenario's schieten door mijn hoofd. Daar ben ik heel erg goed in. Alleen maar aan het ergst mogelijke denken. Don't try it at home! Bloednerveus en misselijk. Ik heb de laatste weken wel de nodige ervaring opgebouwd, maar nu overheersen de spookverhalen.

De steun en toeverlaat staat voor de deur. Ze komt me met de auto ophalen. Ik biets een sigaret en rook die trillend op. Het smaakt voor geen meter. Het ziekenhuis. In de wachtkamer wordt ik afgeleid met grappen en woordraadsels. Op de achtergrond hoor ik een gierende boor. Het klamme zweet staat me op de rug. Nog maar een zenuwenplasje doen. Ik ben op het ergste voorbereid en tegelijkertijd absoluut niet. Een van mijn topkwaliteiten, mezelf gek maken.

"Oh jemig, ja dan hebben we het verkeerd begrepen. Op de foto blijken uw onderste verstandskiezen niet door te zijn gekomen, maar plat te liggen en diep in de kaak. We hebben daar eigenlijk geen tijd voor ingeruimd. U kunt bij de balie twee nieuwe afspraken maken", meldt de leuke, jonge kaakchirurge. Een opluchting maakt zich van mij meester en maakt binnen drie minuten plaats voor teleurstelling. Anderhalve dag zenuwen voor niets. Niet nog een keer terug komen, maar deze hel nog tweemaal.

Onverrichter zake gaan we weer naar huis. In haar winkeltje eten we soep met witbrood en mierzoete vanille- en chocoladepudding, want ik zou niet kunnen kauwen. Een nonsence film vult de rest van de middag. "Je zag helemaal bleek vanmiddag."

ADVENTURES IN DRINKING

Deel 3

Ik neem een flinke aanloop en duik met mijn armen gestrekt richting heg. Op het moment dat ik de heg raak en verwacht dat ik binnen een niet te meten ogenblik terug de straat op geworpen zal worden, blijkt deze heg niet de heg te zijn waar ik hem voor hield. Niets geen veerkracht. Niets geen straat. In plaats daarvan ga ik in vliegende vaart dwars door de heg heen. Ik hang een tijdje stil in de lucht. Dit gaat niet goed. Dit is niet de bedoeling. Dit is een andere heg! Met de snelheid van een kogel maak ik een noodlanding in het grindpad dat zich achter de heg bevindt. Vol op mijn kin.

Er gaat een voetbaltoernooi aan vooraf. Een jaarlijks terugkerend veteranentoernooi. Ik ben nog helemaal geen veteraan, maar de deelname regels zijn zo soepel dat er in ons team zelfs 2 17 jarigen meedoen. Hoeveelste we zijn geworden? Eerste? Laatste? Derde? Geen idee. Het bier vloeit in ieder geval rijkelijk voor, tijdens en na de barbeque na afloop. Het is een geweldig feest.

In de kroeg, waar we natuurlijk ook nog belanden, wordt het het gebruikelijke zooitje. Glazen Irish coffee gaan net niet over het biljart, dartpijltjes vliegen vervaarlijk langs onze hoofden, maar vooral langs die van binnenkomende andere klanten, de jaar voorraad tosties wordt opgegeten, alsmede de diepvriesvoorraad bitterballen. West Friesland is in da house en Hoedekenskerke zal het weten.

Als het echt niet lukt om een nazitje te forceren, het lukt ons maar niet om de barkeepster en haar man er van te overtuigen dat we echt, echt, echt nog niet genoeg hebben gedronken, lopen we terug naar de voetbalvereniging voor een afzakkertje aldaar. De weg terug blijkt twee maal zo lang als de heenweg.

Al slingerend verteld ik T.Korsel een verhaal over een heg in Zwaagdijk waar we ooit eens met z'n allen indoken en hoe we toen zo leuk terug de straat op werden gesmeten door de veerkracht van de heg, als ik aan mijn rechterhand een tuin omzoomd door precies zo'n heg zie opdoemen. Tijd voor een demonstratie. De vol op mijn kin demonstratie.

Ik strompel overeind en vervolg mijn dubbele afstand, om er 5 minuten later achter te komen dat ik mijn zonnebril kwijt ben. In het pikkedonker weet ik tuin en bril wonderwel in een keer te vinden, maar mijn teamgenoten die verder doorgelopen zijn en het terrein waar mijn slaapzak zich bevindt zijn spoorloos verdwenen in de nacht. Ik ga op de stoep tegen een lantaarnpaal zitten en bel.

Aangekomen in de kleedkamer waar ik slaap schrik ik iedereen wakker en nuchter met het gapende gat in mijn kin en het bloed op mijn shirt. De alcohol ontkent de pijn die de volgende morgen in gezelschap van een snijdende kater me recht in mijn gezicht uitlacht. Zelfs de Zeeuwse Bolus en de liter koffie helpen niet. Ik zweet 120 kilometer lang van de achterbank af. Volgend jaar weer!

VANAF GISTEREN OOK OP ONREGELMATIGE BASIS TE LEZEN OP:

Eeuwig Weekend

JA HOU DAAR EENS MEE OP JA!!!

En rot ook op met al die kolere koffers waar jullie de bus mee vol bouwen.

WOVEN HAND - TEN STONES

Ik zet de digitale naald in de net zo digitale groef en spits mijn oren. Dit is een plaat waar ik heel benieuwd naar ben. Waar ik naar uitgekeken heb. Zal hij net zo verpletterend zijn als het concert van 1 augustus? Hoelang heb ik voor de rillingen me weer over de rug lopen?

Ik ben 60 minuten verder en in de war. Ten Stones is zojuist afgelopen. Wat heb ik gehoord? Wat heb ik net meegemaakt? Heeft Dave Eugene geneukt ofzo? Was dit wel een plaat van Woven Hand? Zijn er nog zekerheden?

Ja dit was zeker Woven Hand en de vorige alinea is een overdrijving van jewelste. Ten Stones is wel zeker een Woven Hand plaat. Honderd procent en toch is hij anders. Al bij opener The Beautiful Axe heb je het door. Heeft David Eugene het licht gezien? Normaal gesproken is het somberheid troef bij de man. Somberheid troef, maar wel van een wonderlijke schoonheid. In The Beautiful Axe klinkt opeens een emmer vol positiviteit door.

Het gaat zelfs nog verder. In het nummer White Knuckle Grip wordt er zelfs stevig/stampend gerockt (wat het ook direct een toepasselijke titel maakt). Nee, niet het AC/DC rocken en ook niet dat Woven Hand opeens een halve garagepunk band is hoor. Het is nog steeds Woven Hand. Alleen net iets anders. Er staat zelfs een misplaatste crooner ala Frank Sinatra tussen (Quiet Nights of Quit Stars).

Heeft David Eugene zijn angsten voor en de almacht van de God en de Duivel in hem eindelijk geaccepteerd? Heeft hij zich neergelegd bij hun invloed op hem? Heeft hij het innerlijke gevecht gestaakt en kan hij daardoor vrijuit zichzelf zijn? Ten Stones is de meest positieve plaat die hij ooit gemaakt heeft. Ten Stones is een prachtige plaat. Niet zijn beste en Quiet Nights had er niet op gehoeven, maar Ten Stones is van een niveau, zoals we van David Eugene Edwards gewend zijn.

Ik weet alleen niet of hij al officieel uit is....

Nu op naar de Tivoli om te kijken of hij als sinterklaas kadootje het concert van 1 augustus kan overtreffen. Ik zal er in ieder geval staan. Met tranen in mijn ogen en de rillingen over mijn rug.

HOREN EN/OF ZIEN

"Wat zou je liever missen? Je zicht of je gehoor?"

De welbekende niet te beantwoorden vraag. Waar zou je liever zonder doen? Zien of horen?

Zou ik zonder zicht kunnen? Nooit meer kijken. Nooit meer mijn blik op het lichaam van een vrouw kunnen richten. Nooit meer de hemel oranje, roze en/of rood zien kleuren bij een zonsopgang dan wel ondergang. Nooit meer de prachtige beelden die een film kan bevatten op mijn netvlies. Nooit meer Puch kunnen rijden. Kan ik zonder dat?

Zonder zicht ben ik wel gevrijwaard van al het lelijke in de wereld. Te dikke vrouwen in strakke leggings en een t-shirt met een gouden tijgerkop erop. Een sigaret in hun mondhoek. Nooit meer te hoeven kijken naar oorlogen en honger. Naar dood en verderf. Onwetend van de dodelijk saaie uniformiteit in winkelstraten en nieuwbouwwijken. De rest van mijn bestaan verder zonder de Tomos Revival of de Ford Ka. Is het erg om dat te missen?

Nooit meer horen? Kan ik dat? Een leven zonder muziek of in niet meer dan de bas die door mijn lijf dreunt. Nooit meer zingende vogels bij het ontwaken. De klank van een helmloze scooter die tegen een muur rijdt. Verstoken van de lieve woorden die in mijn oor gefluisterd worden. Liplezend door interresante gesprekken. Kan ik dat?

Doof zijn is ook doof zijn voor alle lelijke muziek die er gemaakt wordt. Verstoken blijven van Jan Smit, Marco Borsato, IOS en alle andere lelijke massabagger die in Nederland zo populair is. Doof zijn is ook nooit meer hoeven luisteren naar domheid, kortzichtigheid en niet verder denken dan je neus lang is onzin. Geen last meer van dat keffertje beneden. Is het erg om dat te missen?

Nooit meer horen of nooit meer zien?

Het heeft beide zijn voor en nadelen. Nooit meer horen of nooit meer zien? De welbekende vraag waar geen antwoord op mogelijk is. Ja, er zijn wat betreft horen en zien dingen die je geen seconde zou missen. Waar je makkelijk zonder zou kunnen. Lachend verder en geen sikkepit ongelukkiger. Maar je kan je beter concentreren op de mooie dingen die je kan zien en horen. De zon die op komt en de lucht verkleurt. Een schilderij aan een muur. De nieuwste plaat van je favoriete band. Het zingen van een vogel op het dak. Haar fluisterende stem in je oor. Er is al genoeg lelijkheid.

Laat mij allebei maar houden. Van allebei is er te veel dat ik niet zou willen missen.

IF YOU TAKE AWAY THE MUSIC YOU MIGHT AS WELL JUST KILL ME #2

Mijn honger naar muziek heeft het gewonnen van mijn honger naar Puch kilometers. Het was een spannende wedstrijd, maar vorige week ramde Lastfm door de 30.000 geluisterde tracks heen. Betty blijft vooralsnog vlak onder de 30.000 afgelegde kilometers hangen. Had mijn rug het niet begeven dan was het een nog spannendere strijd geweest.

De geluisterde tracks wonnen. Ik had het kunnnen weten. Geen moment meer zonder muziek. Met de drie weken geleden aangeschafte zwarte iPod Classic sluit ik me in de forensen trein af van het ochtendgekakel om mij heen. Beirut blijkt een geweldige soundtrack voor de ochtendkrant te zijn. Een jaloezie opwekker van jewelste. Amper 23 en dan in je eentje een paar platen volspelen met zulke prachtige muziek. Ik beuk maar weer wat akkoorden uit mijn met geronnen bloed versierde triplex gitaar. Op de I hate country country van Hank Williams III reis ik weer naar huis. De lang niet geluisterde klanken van Alice Donut begeleiden Betty en mij richting ouderlijk huis. Montesas maakt de vrolijke terugreis nog zonniger.

De laptop met externe harde schijf van 500 gig bracht het einde van de stilte in mijn huis. Het nutteloze van mijn digitale televisie abonnement. Ben ik wakker en thuis dan klinkt er muziek. Mijn ochtend ritueel is veranderd. Opstaan shaggie draaien, koffie zetten, krant van de mat rapen, poepen begint nu met muziek aanzetten in plaats van tabak.

De laptop betekende het einde van de stilte. Mijn Lastfm contacten waren de cola voor mijn vastgeroeste garage en surf voorliefde. Acht jaar lang heb ik mij dom gehouden voor andere muziekstromingen. In huize Frommel klonk bijna niets anders. Tegenwoordig luister ik naar Japanse schoolmeisjes jazzcore, een roze geverfd vioolvrouwtje, een bebaarde somberman in een hem niet in dank afgenomen vrolijke bui, gitzwarte geluksgevoel opwekkende suicidale indierock, gestoorde country gekken die eerder springlevend dan dood zijn, met bloed doordrenkte zieldoorklievende New York noise, an American female in Paris, kippenvel opwekkende geloofsfanaten en weet ik veel wat allemaal meer.

Minstens een keer in de maand sta ik een band live te bekijken. Liefst vaker. De meeste maanden vaker. Wekelijks turen mijn ogen naar de verschillende progamma lijsten die ik van zalen toegestuurd krijg. Op zoek naar iets leuks, iets goeds, iets moet ik ziens. Teleurstelling als de waanzinnig klinkende bandnaam na een rondje internet een slappe zeikgroep blijkt te zijn. Zenuwachtig als een klein kind wanneer er kaarten besteld zijn voor een moet zien. Bij de merchandise stand wordt een t-shirt (mits mooi) en eventueel een cd gekocht. De rest mag ik dan downloaden praat ik mezelf recht.

Ze zeggen dat ik een muzikale open mind index van 149 heb en dat hij alleen maar stijgende is. Kan mij het verrotten. Muziek daar gaat het me om. Muziek. Overal muziek. Door de speakers, in mijn oren, op een podium, voor mijn ogen, het maakt me niet uit. Als er maar muziek is. En muziek is er. Altijd. Overal.

AAN AL HET GOEDE KOMT EEN EIND

De vakantie is weer voorbij. "Vakantie Frommel? Waar ben je heen geweest?" Naar woonkamer, balkon, terras, Puch, cafe en haar huis. Ik heb geen reis nodig om op vakantie te zijn. Ik vier heel goed vakantie in mijn dagelijkse habitat. Zet mij twee weken in de relaxstand en een vakantie gevoel maakt zich als vanzelf van mij meester.

"Wel jammer van het weer Frommel. Alleen het laatste weekend was het erg mooi." Weer? Mooi weer? Ik heb geen mooi weer nodig om te vakantie genieten. Ook binnen en thuis kan ik mij prima vermaken. Rijen met boeken, strips en vinyl staan tot mijn beschikking. Liggend in bed kijk ik naar een film. Ontelbare internet pagina's zijn er nog niet gelezen. In het cafe wacht altijd een kruk op mij. Met haar.

De vakantie is weer voorbij. Ergens ging het heel erg snel. Ergens lijkt het een maand te hebben geduurd. Dat betekent dat het goed is geweest. Dat betekent dat de relaxstand gewerkt heeft. "Wat zie je er relaxed en ontspannen uit". Ik voel me relaxed en ontspannen. Niet van plan om me op korte termijn gek te laten maken.

De vakantie is voorbij. De vakantie hier loopt hopelijk ook een beetje ten einde. Het wordt hoog tijd dat ik dat writersblock eens ga aanvechten. Hoog tijd dat er hier weer eens wat geschreven wordt. Ik zal mijn best doen. Misschien heb ik u wel gewoon niets meer te melden. Misschien ben ik wel uitgeluld.

Het lijkt me stug...