FROMMEL KRIJGT DE ZENUWEN

Aan het eind van de ochtend komt er vanuit mijn maagstreek misselijkheid naar boven. Gatverdamme wat voel ik me opeens beroerd. Mijn armen en benen worden overheerst door een trillerig en slap gevoel. Een gevoel alsof je twee dagen niet hebt gegeten. Ik heb alleen wel gegeten. Vier boterhammen met kaas en vlak na het opstaan een kom melk met Smacks.

Ik verlang hevig naar een sigaret, maar in mijn huis is geen peuk te vinden. Nergens niet. Zelfs niet ergens diep weggestopt in een la een restje overjarige shag met een niet meer plakkend vloeitje. Waarom heb ik geen peuken in huis als ik ze zo hard nodig heb? Ik voel kokbewegingen opkomen en concentreer me op het binnen houden van mijn 4 boterhammen. Een maag met inhoud heb ik straks hard nodig.

Om tien minuten voor een geef ik het aan mezelf toe. Ik ben bloednerveus. Op van de zenuwen. Rampscenario's schieten door mijn hoofd. Daar ben ik heel erg goed in. Alleen maar aan het ergst mogelijke denken. Don't try it at home! Bloednerveus en misselijk. Ik heb de laatste weken wel de nodige ervaring opgebouwd, maar nu overheersen de spookverhalen.

De steun en toeverlaat staat voor de deur. Ze komt me met de auto ophalen. Ik biets een sigaret en rook die trillend op. Het smaakt voor geen meter. Het ziekenhuis. In de wachtkamer wordt ik afgeleid met grappen en woordraadsels. Op de achtergrond hoor ik een gierende boor. Het klamme zweet staat me op de rug. Nog maar een zenuwenplasje doen. Ik ben op het ergste voorbereid en tegelijkertijd absoluut niet. Een van mijn topkwaliteiten, mezelf gek maken.

"Oh jemig, ja dan hebben we het verkeerd begrepen. Op de foto blijken uw onderste verstandskiezen niet door te zijn gekomen, maar plat te liggen en diep in de kaak. We hebben daar eigenlijk geen tijd voor ingeruimd. U kunt bij de balie twee nieuwe afspraken maken", meldt de leuke, jonge kaakchirurge. Een opluchting maakt zich van mij meester en maakt binnen drie minuten plaats voor teleurstelling. Anderhalve dag zenuwen voor niets. Niet nog een keer terug komen, maar deze hel nog tweemaal.

Onverrichter zake gaan we weer naar huis. In haar winkeltje eten we soep met witbrood en mierzoete vanille- en chocoladepudding, want ik zou niet kunnen kauwen. Een nonsence film vult de rest van de middag. "Je zag helemaal bleek vanmiddag."