IF YOU TAKE AWAY THE MUSIC YOU MIGHT AS WELL JUST KILL ME #2

Mijn honger naar muziek heeft het gewonnen van mijn honger naar Puch kilometers. Het was een spannende wedstrijd, maar vorige week ramde Lastfm door de 30.000 geluisterde tracks heen. Betty blijft vooralsnog vlak onder de 30.000 afgelegde kilometers hangen. Had mijn rug het niet begeven dan was het een nog spannendere strijd geweest.

De geluisterde tracks wonnen. Ik had het kunnnen weten. Geen moment meer zonder muziek. Met de drie weken geleden aangeschafte zwarte iPod Classic sluit ik me in de forensen trein af van het ochtendgekakel om mij heen. Beirut blijkt een geweldige soundtrack voor de ochtendkrant te zijn. Een jaloezie opwekker van jewelste. Amper 23 en dan in je eentje een paar platen volspelen met zulke prachtige muziek. Ik beuk maar weer wat akkoorden uit mijn met geronnen bloed versierde triplex gitaar. Op de I hate country country van Hank Williams III reis ik weer naar huis. De lang niet geluisterde klanken van Alice Donut begeleiden Betty en mij richting ouderlijk huis. Montesas maakt de vrolijke terugreis nog zonniger.

De laptop met externe harde schijf van 500 gig bracht het einde van de stilte in mijn huis. Het nutteloze van mijn digitale televisie abonnement. Ben ik wakker en thuis dan klinkt er muziek. Mijn ochtend ritueel is veranderd. Opstaan shaggie draaien, koffie zetten, krant van de mat rapen, poepen begint nu met muziek aanzetten in plaats van tabak.

De laptop betekende het einde van de stilte. Mijn Lastfm contacten waren de cola voor mijn vastgeroeste garage en surf voorliefde. Acht jaar lang heb ik mij dom gehouden voor andere muziekstromingen. In huize Frommel klonk bijna niets anders. Tegenwoordig luister ik naar Japanse schoolmeisjes jazzcore, een roze geverfd vioolvrouwtje, een bebaarde somberman in een hem niet in dank afgenomen vrolijke bui, gitzwarte geluksgevoel opwekkende suicidale indierock, gestoorde country gekken die eerder springlevend dan dood zijn, met bloed doordrenkte zieldoorklievende New York noise, an American female in Paris, kippenvel opwekkende geloofsfanaten en weet ik veel wat allemaal meer.

Minstens een keer in de maand sta ik een band live te bekijken. Liefst vaker. De meeste maanden vaker. Wekelijks turen mijn ogen naar de verschillende progamma lijsten die ik van zalen toegestuurd krijg. Op zoek naar iets leuks, iets goeds, iets moet ik ziens. Teleurstelling als de waanzinnig klinkende bandnaam na een rondje internet een slappe zeikgroep blijkt te zijn. Zenuwachtig als een klein kind wanneer er kaarten besteld zijn voor een moet zien. Bij de merchandise stand wordt een t-shirt (mits mooi) en eventueel een cd gekocht. De rest mag ik dan downloaden praat ik mezelf recht.

Ze zeggen dat ik een muzikale open mind index van 149 heb en dat hij alleen maar stijgende is. Kan mij het verrotten. Muziek daar gaat het me om. Muziek. Overal muziek. Door de speakers, in mijn oren, op een podium, voor mijn ogen, het maakt me niet uit. Als er maar muziek is. En muziek is er. Altijd. Overal.