WOVEN HAND 01-08-08 PAARD VAN TROJE DEN HAAG

(Foto gemaakt door Marijke)

"Dit snijdt door je ziel."

Het eerste nummer is amper begonnnen of ik sta al naar adem te happen. Dit is intens. Intens is niet eens het juiste woord. Het juiste woord is niet te vinden. In de komende alinea's zal ik proberen om de woorden te vinden die kunnen beschrijven wat wij als publiek vrijdag hebben meegemaakt. Nee, wat wij hebben ondergaan. Een vergeefse missie. Er zijn geen juiste woorden voor afgelopen vrijdag.

Op momenten dat hij zich op zijn krukje van het publiek wegdraait heeft hij geen rechterbeen meer. Een ratelslang siddert en kronkelt uit zijn lijf. Hij is als door een sidderaal gebeten. Geen controle meer. Overgenomen door de God die hij toezingt. Of door de duivel die hij probeert te verdrijven? Zijn handen gebaren de woorden die hij zingt. Snijdend langs zijn polsen. Gevouwen richting de hemel boven hem. Smekend naar de hel beneden hem. Verlos mij!

Op het podium wordt een hevige strijd gestreden. Dag tegen nacht, donker tegen licht, hoop tegen wanhoop, goed tegen kwaad, God tegen de duivel. De duivel contra God. Maar wie wil hij dat er wint? Deze religieuse man, zo bezeten door de duivel. Bevecht hij het kwaad in zichzelf of koestert hij het? Drijft hij de duivel uit of houdt hij hem juist stevig vast? De tweestrijd niet willen beslechten, omdat bij een gestreden strijd ook deze magische kracht tot musiceren verdwenen zal zijn?

"Dit snijdt door je ziel."

Het eerste nummer is nog maar net begonnen of ik sta al naar adem te happen. De tranen prikken in mijn ooghoeken. Intens. Meer dan intens. Het juiste woord is niet te vinden.Het concert is amper begonnen of ik ben al kapot. Ik hap naar adem en kan amper bevatten wat er voor mij op het podium gebeurt. Dit doet zeer. Dit is pijn. Dit is bij momenten te heftig. Dit snijdt dwars door mij heen. Een nieuwe traan prikt. De vierde rilling van de avond loopt van mijn stuitje omhoog om ergens tussen mijn oren te exploderen. Een gevoel van volmaakt geluk maakt zich door de tranen heen meester van mijn emoties.

Tijdens rustige momenten wordt de magie af en toe bijna verbroken door de kroegpraat achter mij. Ik ben geen voorstander van een spreekverbod tijdens concerten, maar als je naar Woven Hand gaat om het fileprobleem en de negatieve kanten van vergaderen te bespreken, dan heb je het niet helemaal begrepen. Dan had je je kaartje beter aan iemand die het wel begrijpt, en nu misschien naast het net heeft gevist, kunnen laten. Deze jongens begrijpen duidelijk niets van deze avond. Ze zijn niet de enigen. Al begrijp ik er zelf misschien ook wel helemaal niets van. Zo mooi. Zo heftig. Zo intens.

Als ik op driekwart van het concert toch echt even naar het toilet moet, en mij met zeer veel moeite los maak van de balkonrailing waar ik tegen aan sta, heb ik daar beneden gekomen toch geen spijt van. Het is stiekem best prettig om even los te zijn uit de greep van Woven Hand. Even rustig zuurstof tanken. Om straks me weer over te geven. Volledig en geheel vrijwillig.

"Dit snijdt door je ziel."

Ik weet wat mijn concert van het jaar 2008 wordt. Dit was meer dan een concert. Dit was een ervaring. Een onvergetelijke ervaring.