ADVENTURES IN DRINKING

Deel 3

Ik neem een flinke aanloop en duik met mijn armen gestrekt richting heg. Op het moment dat ik de heg raak en verwacht dat ik binnen een niet te meten ogenblik terug de straat op geworpen zal worden, blijkt deze heg niet de heg te zijn waar ik hem voor hield. Niets geen veerkracht. Niets geen straat. In plaats daarvan ga ik in vliegende vaart dwars door de heg heen. Ik hang een tijdje stil in de lucht. Dit gaat niet goed. Dit is niet de bedoeling. Dit is een andere heg! Met de snelheid van een kogel maak ik een noodlanding in het grindpad dat zich achter de heg bevindt. Vol op mijn kin.

Er gaat een voetbaltoernooi aan vooraf. Een jaarlijks terugkerend veteranentoernooi. Ik ben nog helemaal geen veteraan, maar de deelname regels zijn zo soepel dat er in ons team zelfs 2 17 jarigen meedoen. Hoeveelste we zijn geworden? Eerste? Laatste? Derde? Geen idee. Het bier vloeit in ieder geval rijkelijk voor, tijdens en na de barbeque na afloop. Het is een geweldig feest.

In de kroeg, waar we natuurlijk ook nog belanden, wordt het het gebruikelijke zooitje. Glazen Irish coffee gaan net niet over het biljart, dartpijltjes vliegen vervaarlijk langs onze hoofden, maar vooral langs die van binnenkomende andere klanten, de jaar voorraad tosties wordt opgegeten, alsmede de diepvriesvoorraad bitterballen. West Friesland is in da house en Hoedekenskerke zal het weten.

Als het echt niet lukt om een nazitje te forceren, het lukt ons maar niet om de barkeepster en haar man er van te overtuigen dat we echt, echt, echt nog niet genoeg hebben gedronken, lopen we terug naar de voetbalvereniging voor een afzakkertje aldaar. De weg terug blijkt twee maal zo lang als de heenweg.

Al slingerend verteld ik T.Korsel een verhaal over een heg in Zwaagdijk waar we ooit eens met z'n allen indoken en hoe we toen zo leuk terug de straat op werden gesmeten door de veerkracht van de heg, als ik aan mijn rechterhand een tuin omzoomd door precies zo'n heg zie opdoemen. Tijd voor een demonstratie. De vol op mijn kin demonstratie.

Ik strompel overeind en vervolg mijn dubbele afstand, om er 5 minuten later achter te komen dat ik mijn zonnebril kwijt ben. In het pikkedonker weet ik tuin en bril wonderwel in een keer te vinden, maar mijn teamgenoten die verder doorgelopen zijn en het terrein waar mijn slaapzak zich bevindt zijn spoorloos verdwenen in de nacht. Ik ga op de stoep tegen een lantaarnpaal zitten en bel.

Aangekomen in de kleedkamer waar ik slaap schrik ik iedereen wakker en nuchter met het gapende gat in mijn kin en het bloed op mijn shirt. De alcohol ontkent de pijn die de volgende morgen in gezelschap van een snijdende kater me recht in mijn gezicht uitlacht. Zelfs de Zeeuwse Bolus en de liter koffie helpen niet. Ik zweet 120 kilometer lang van de achterbank af. Volgend jaar weer!