MAANDAG GISTER ZONDAG EN OOIT WILDE IK OOK DE ORANJE VERSIE VAN DEZE HOES

"Fukkerdefuk!" Ik zit in een van de rode bussen en ontdek dat ik mijn pas thuis heb laten liggen. "Note to myself, nooit, maar dan ook nooit meer uit je tas halen dat kolere ding." Schijnveiligheid hoort veilig in je tas te zitten. Daar kijken ze namelijk nooit in, maar mooi dat het me nu wel een end laat omrijden. En een kwartier te laat, maar wie maalt daarom. De dossiers stapelen zich niet bepaald op.

Terwijl Amy is genomineerd voor de Won't Make It Till The End Of The Year Award denk ik aan gisteren. Gisteren was een verloren dag. Een verloren dag op de fijne manier. De hele dag geen donder gedaan. Koofie zetten, een pizza bellen en een blikje bier open maken. Meer activiteit is er niet geweest. Beetje kruiskrabben hooguit.

Oke toegegeven ik heb een beetje gemopperd op de Blogger template waar net nieuwe bloggers mee opgezadeld worden en waar je geen donder meer in kan aanpassen, wanneer je de html kennis van een kleuter hebt. In dit geval ben ik de poepluiers dus net ontgroeid. Als het om html gaat duim ik nog. Fanatiek. Mijn eerste woordjes zijn rock and roll. Dat dan weer wel.

Bassie schijnt zijn fopspeen niet in zijn broek te kunnen houden en heeft een 31 jarige vrouw bezwangerd. Ik vind Bassie eng, maar Bas van Toor nog enger. Het levende bewijs dat clowns eng zijn. Ik hou mijn geld ook liever in mijn knip dan dat ik het in een CliniClowns collecte bus gooi. Ik heb geen kinderen, maar had ik ze dan zou ik ze ver afzijdig van welke clown dan ook houden. Mijn nachtrust is me heilig. Ik vind 31 jarige vrouwen die met Bassie willen neuken nog enger. Heerhugowaard.

Ik besluit dat het nodig tijd wordt dat ik weer eens naar de Sugarcubes moet luisteren en liggend op de bank kom ik binnen twee nummers tot de conclusie dat dat een goed besluit was. Net als 20 jaar geleden. Ongeveer 30 seconden zag ik ze bij de VPRO in een progamma, waarvan ik geen idee meer heb waar het over ging, behalve dat het iets met IJsland was. En iets met een vrouwelijk president, maar daar moet u me maar niet op vast pinnen.

Een week of wat later sta ik in Paradiso te kijken en te luisteren naar een dame die er uit zag als een 13 jarig meisje en de een of andere idioot in een kamerjas met een sigaar in zijn ene hand en een fles rode wijn in de ander. Een voorliefde voor de toen al antieke hit Vamos Ala Playa (of wat de titel ook is) in zijn microfoon brullend. Mocht ik het nu terug kunnen zien dan zal het vast een heel rommelig, slecht en dronken optreden zijn geweest. Gelukkkig was er toen nog geen Fabchannel of mobiele telefoon.

Life's Too Good draaide overuren op mijn kamertje. Geen band die zo hard viel als de Sugarcubes. Ik heb ze na deze plaat nooit meer iets aardigs horen fabriceren.