FROMMEL WENST U EEN FIJN ZALIG EN VROOM KESSEMUS NET ALS TINY EN LAU HEBBEN

"Ja het is wel gezellig hoor."

via bieslog

DAYDREAM NATION DE FAVORIETE PLAAT VAN WENZ

Mijn favoriete plaat is vooral een dubbel ijkpunt in mijn leven. Vanuit twee verschillende richtingen heeft The Serpent's Egg van Dead Can Dance zich in mijn bestaan gewrongen. Drie eigenlijk, als ik helemaal eerlijk ben.

Ik was een moeilijk kind. Ik speelde, ik knutselde, ik ging naar school. Maar het weekend, daar kwam het allemaal op aan. Iedere zaterdagochtend in het bed van mijn moeder, even bijkomen van de grote boze wereld. Kletsen, kietelen, bijpraten, grappen en grollen. Dat was altijd ontspannend. Zo ontspannend zelfs, dat het steevast eindigde met mij snikkend tussen de lakens. Vroeg iemand waarom ik huilde, dan kon ik geen zinnig antwoord geven. De tijd tussen de weekends overbrugde ik met woedeaanvallen, tegendraads zijn en urenlang spelen met de Legowereld op het tapijt. Dit alles om balans te geven aan mijn timide, verlegen en perfecte gedrag op school.

Op een avond, ik zal een jaar of zeven geweest zijn, zette mijn moeder muziek aan. Ze gaf de volumeknop een zwieper, tilde me op en begon in het rond te dansen. The Serpent's Egg. De slepende ritmes, de bastonen afgewisseld met lijzige hoogten, de kracht die daar vanuit ging. Mijn hoofd in haar nek, ik voelde de muziek in onze botten trillen. Ik tolde, mijn bestaan gevuld met klanken, ik torende hoog boven de vloer uit, ik bewoog en niets anders deed ertoe: ik werd gedanst.

Geen moment in mijn leven had ik me gelukzaliger gevoeld. Heel even bestond de wereld niet, mijn zorgen niet, mijn angsten niet, de toekomst niet, het verleden niet. Ik diende puur en alleen de muziek. Zij bewoog mij. De muziek bewoog haar. En alles was goed, daar in haar warme omarming. Mijn gezicht moet boekdelen gesproken hebben, want deze danssessies hebben we daarna nog vaak herhaald. Om precies te zijn: tot ik te oud werd om opgetild te worden en ik op eigen benen moest gaan staan.

Ik haalde goede punten, blowde, ging stiekem uit, spijbelde, rotzooide met jongens, zocht ruzie wanneer het maar kon, ik voelde me zoals een doorsnee puber zich in mijn ogen nu eenmaal voelde: volkomen onbegrepen met een voorliefde voor dramatisch destructieve buien. Naarmate de jaren vorderden begon ik gelukkig wat meer lijn in het leven te zien. Ik begon zelfs enigszins te begrijpen hoe de wereld werkte en hoe ik daarin kon bestaan.

Ik was negentien, hij zesentwintig. Ik was verdwaald, hij ook. Ik hield van hem, en hij van mij. Niet alleen begreep hij mijn obstakels omtrent het fenomeen leven, hij wist er zelfs zinnige dingen over te zeggen. Hijzelf was, toen hij mijn leeftijd had, opgenomen geweest in een psychiatrische inrichting. (Middenin zijn studie psychologie, oh zoete ironie.) Toen ik hem leerde kennen had hij zijn geest alweer jaren onder controle. Ellenlange gesprekken hebben wij gevoerd in onze woonkamer. Hij gaf mij de inzichten die ik nodig had. Door hem kroop ik uit het ei. We waren zo blij elkaar te kennen, het was een beetje thuiskomen tussen de vele gerichte, opgeruimde en in onze ogen onbegrijpelijke mensen om ons heen.

Wanneer we samen op de bank zaten, klonk op de achtergrond altijd zijn muziek. Op de klanken van, jazeker, The Serpent's Egg heb ik diep in mijn geest gewroet, met het nodige resultaat. Dead Can Dance nodigt uit tot inkeer, de muziek vervloeide met mijn gevoelens. Onze relatie eindigde na een aantal jaren - ergens along the way zijn we elkaars gedachten gaan invullen. En dat ging van kwaad tot erger, en daar ver voorbij. Toen hij op het randje van een psychose en ik op het randje van een nervous breakdown balanceerde, begrepen we het eindelijk: we moesten uit elkaar. Terwijl ik de straat uitliep op weg naar de rest van mijn leven hoorde ik in gedachten Dead Can Dance. Bij iedere stap voelde ik háár met me door de kamer dansen, rug aan rug met de doorwaakte nachten bij hém op de bank. Dubbelzijdig geliefd: al leef ik niet van harte, op sommige plekken mag ik bestaan zoals ik ben. En dat staat mede door Dead Can Dance in mijn geest gegrift.

En last but not least: de betekenis van Echolalia, het achtste nummer op The Serpent's Egg. Al zolang ik kan lezen heb ik een voorliefde voor het bestaan van vluchtende geesten; geen afwijking in de hersenen is mij onbekend. Echolalie is het dwangmatig herhalen van woorden of zinnen van degene waar je mee praat. En het nummer snijdt recht door mijn ziel. Kortom: zij geven muzikaal bestaansrecht aan wat mij drijft.

Geschreven door: Wenz

Dead Can Dance-Ullyses
Dead Can Dance-In The Kingdom Of The Blind The One Eyed Are Kings
Dead Can Dance-Song of Sophia

HET VRIEST WE KUNNEN SCHAATSEN

Het vriest. We kunnen schaatsen. Het vriest dat het kraakt. Ik heb het graag krakend. Soepel en geolied? Aan mij niet besteed. Krakend ijs is als blaffende honden.

Schaatsen op gladde ijzers met een stevige tegenwind. Sjaal over mijn neus. Muts over mijn oren. Mijn handen warm in handschoenen op mijn rug. Met stevige slagen schaats ik ontspannen dwars door de tegenwind de horizon tegemoet. Niemand kan mij wat maken.

Ik heb het koud. Niet alleen mijn voeten. Ik trotseer de kou, wetende dat een warme deken en een gloeiende kachel niet ver weg zijn. Nog even doorschaatsen, nog even door de kou. Nog even en dan is de warmte die mijn lijf zal doen tintelen daar. Nog even en de winter is voorbij.

Het kraakt, maar blaffende honden bijten niet. Het kraakt en het is koud. Nog even en de warmte drukt haar naakte lichaam tegen mij aan. Haar warmte als een deken over mij heen. Ik omhels haar en druk mijn lippen tegen de hare. Onze monden gaan open. Tongen vinden elkaar.

Strelende vingers. De samensmelting van lichamen. Op een warm kleed voor de haard komen we samen. Ontlading van lust en liefde. Voor altijd de jouwe. Nooit meer zonder elkaar. Dagelijkse bevrediging van verlangens. Hand in hand de rest van het leven in. Het voorjaar komt, maar het zal vroeg donker blijven. Vroeg donker alsof er niets en niemand om ons heen is. Samen in de geborgenheid die het donker geeft.

Buiten dooit het. De ramen zijn beslagen.

Ik heb het warm.

ミドリ - 清水

Hallo mensen. Daar zijn we weer. Semtex en Frommel van het Midori promotie team. De twee leden tellende Nederlandse Midori fanclub. Ons favoriete schoolmeisje from hell heeft met haar twee vriendjes net voor het sluiten van het jaar nog een EP uitgepoept. Aangemoedigd door een 4e respectievelijk 2e plaats in onze 2007 album top 5's waarschijnlijk. Mogen wij u presenteren Midori-Shimizu/ミドリ - 清水:

Nummer 1 愛って悲しいね(宴会バージョン) is een dronkenmans grap versie van nummer 2 愛って悲しいね. De grap duurt gelukkig maar 1 minuut 11, waarna Marikootje ons de trommelvliezen weer uit de oren schreeuwt. Ik versta er geen fuck van, maar ik knik ja. Ja Mariko. Ik ben uw volgeling. Ik kniel voor altijd voor u neer. Alle bekende ingredienten zijn aanwezig. De jazz piano, de (dit keer ska-ige) gitaar, de verleidende kleine meisjes stem, de plotseling omslaande stemming, de niet aanwezige maar in live clipjes meespelende bassist, de uit de bocht vliegende ritmes, het gekrijs, de geweldige nummers.

Er is er geen een als Midori. Wat een band. Wat een ontdekking. Het 4e nummer エゾジカ・ダンス！doet je alle kanten op stuiteren. Om je vervolgens met het 5e nummer ロマンチック・夏モード in een nog wildere draaikolk te doen vallen. Waarna in slotstuk グッバイ het kleine meisje weer van stal gehaald wordt. Maar dat kleine meisje is slechts schijn. Ze zegt wel Goodbye (de vertaling van de titel van het nummer), maar ze meent er geen fuck van. Ze is nog niet klaar met ons. Gelukkig niet. Het kleine meisje doet ons in het gevang belanden.

Deze band is niet te benoemen. Je wordt er bijna schizofreen van. Volslagen driehonderd en vijftig procent uniek.

Laten we allemaal een euro neerleggen en deze band naar Nederland halen. Nog beter legt u allemaal een euro neer dan kunnen Semtex en Frommel naar Japan. Kunnen we mooi met ons beider plus 190 centimeter over al die kleine japannertjes naar deze wereldband kijken. Nippend aan een rijstbiertje (een grote natuurlijk).
Gelukkig is Sem zo aardig geweest om het geheel binnenhaalbaar op het net te pleuren. Alhier:

Midori-Shimizu

Mocht u mij nog een kerstcadeau wensen? Ik loop graag de rest van mijn leven in onderstaand t-shirt. Of in de I Want To Have Sex With You die onze japanse vriend op de hoes draagt. Dat mag ook.


Midori's engelstalige site
Shimizu hier te bestellen mits je japans spreekt

VERDRONKEN IN DE DRANK VAN DE AVOND

Als het licht uit gaat geef ik geen kik. Ik knik ja en schaaf een plak duim af. Natuurlijk het is beter zo. Mijn hoofd is ergens anders. Niet meer bij het laatste beetje licht. Ik heb gevochten. In stilte. Het lukte niet. Mijn hoofd is ergens anders. In stilte treur ik mezelf in slaap.

Het excuus is er wel. Een bekend excuus dat eerder daar was. En toen kwam ik.

Het duurt nog een hele tijd voor ik begrijp dat het niet dat moment was, maar de nacht ervoor. Ik heb niets doorgehad. Niets door willen hebben. Verdronken in de drank van de avond. Als ik ergens in de middag wakker word ben ik alleen. Daar is niets raars aan. Het is middag. Ik ben de hele tijd alleen geweest. Je was er niet. Verdronken in de drank van de avond.

Een ingepakte tas op de bank. De deur gaat dicht. Over en uit. Vechten is voor mensen die geen woorden meer hebben. Hier waren woorden beter op hun plaats geweest. Woordenloos. Niet tegen vreemden. Het had niet zo moeten gaan? Het ging wel zo. Woordenloos. Vluchten is zoveel makkelijker.

Nu ga ik. Ik pak wat spullen in een tas en doe de deur achter me dicht. Pas maanden later open ik een nieuwe deur en sluit er meteen weer een. Vluchten is zoveel makkelijker.

Als ik wakker word ligt het naakt in mijn bed. Te laat. Mijn woorden waren waar, maar het is te laat. Ik negeer mijn erectie. Ik had moeten neuken. Ik had het zaad uit mijn tenen moeten laten komen. The fuck of the century. Samensmelting van twee lichamen. Het geil tegen de muren spattend. Stevig vasthouden. Oppakken en verder. Ik berijd Betty. Altijd. Vluchten is zoveel makkelijker.

En toch wist ik het die nacht al. Ik zag het met mijn eigen ogen. Recht voor me. De schim in de auto. Zien en willen zien zijn dag en nacht van elkaar. Verdronken in de drank van de avond. Ik veins een vastberadenheid. Vluchten is zoveel makkelijker. Nu vlucht ik niet alleen. Links af. Rechts af. Twee deuren dicht. Weg. Niet alleen wij. Alles.

Niet wegkijken. Niet doen. Niet nodig.

SHAG SLEUTELS GELD IEDERE GEK ZIJN GEBREK

Shag, sleutels, geld. Shag, sleutels, geld. Mijn handen gaan langs mijn zakken. Shag, sleutels geld. Ik kijk de kamer rond. Is de tv uit? Laptop uit? Mijn ogen zoeken de stekker van mijn draadloze modem. Ja, die hangt over de bank. Stereo uit? Balkondeur dicht? Mijn ogen zien de knippen naar beneden hangen. De sleutel is uit het slot. Dit kan maar een ding betekenen. Op slot.

Ik steek de sleutel in het slot en vind de bevestiging. Shag, sleutels, geld. De wasmachine. Uit? Ik loop naar boven. Ik heb al 2 dagen geen was gedaan, maar je zal altijd zien. Shag, sleutels, geld. Shit de pas van mijn werk. Ik voel in mijn borstzak. Mee. Ik kijk naar de balkon deur. Alle lichten uit? Terug naar boven.

Beneden gekomen buig ik nogmaals voorover om te zien dat het rode standby lichtje van de tv niet brandt. Asbak op de aanrecht? Shag, sleutels, geld check ik nogmaals als ik de trap af loop. Ik loop naar boven en zie de knippen van de balkondeur naar beneden zitten. De asbak staat op de aanrecht. De tv is uit.

Buiten zittend op mijn fiets steek ik de sleutel in de voordeur. 30 keer draai ik hem tot zijn eind, terwijl hij toch echt niet verder kan. Shag, sleutels, geld. Ik ruk aan de deur om te zien of hij goed dicht zit. Nog een keer de sleutel in het slot. Ik steek mijn peuk aan en duw tegen mijn trappers. Op de straat rij ik een rondje. Nog een keer naar de voordeur. Sleutel in het slot. Ja, hij is dicht. Echt?

Als ik de hoek om draai kijk ik nog een keer achterom. Zie ik de deur op een kier staan? "Sukkel. Eikel. Hij is dicht", schreeuw ik tegen mezelf en fiets door. Heb ik de pas van mijn werk wel bij me? Als de trein het staion uitrijdt is mijn hoofd pas leeg. Ik voel in mijn jaszak of ik mijn shag, sleutels en geld wel bij me heb.

O.C.D. is mijn grootste vriend.

5 TOP PLATEN PLATEN TOP 5

1. UNSANE - VISQUEEN

Visqueen is niet alleen mijn plaat van het jaar 2007. Unsane is mijn ontdekking van het jaar waar het gaat om bands die ik nog niet kende. Unsane is ook mijn concert van het jaar 2007. De critici vonden Visqueen een goede plaat, maar meer van hetzelfde. Ook was de kritiek dat de tweede helft van de plaat een beetje inkakt. Dat inkakken is niet vreemd. Heb je eenmaal de eerste 4 nummers doorstaan dan ben je murw gebeukt. Dan zit de emotie en de woede al in je haarpunten. Dan wordt alles om je heen een spons. Against The Grain opent de plaat. Meedogenloze noiserock. Only Pain is mijn favoriet. Only Pain is alleen maar pijn. Only Pain is mijn pijn samengebald in drie en een halve minuut. Only Pain balt mijn vuisten en schreeuwt de longen uit mijn lijf. Only Pain is geweldig. Only Pain is de zinloosheid van het bestaan. Only Pain is een knal voor je bek. Only Pain zaagt je benen ter hoogte van je knieeen door. Afsluiter East Broadway wordt door sommigen gezien als een vervelend er een eind aan breien ding op de plaat. Vulling. Niet in huize frommel. East Broadway is waar Unsane voor staat. Rucksichloze herrie. Een martelgang voor je oren. Het vuil en de stad samengebald in 9 minuten. Visqueen. Een verplichte plaat in ieders verzameling. Komend kalenderjaar komt Unsane terug naar Europa. Laten we dan in Nederland er voor zorgen dat ze voor volle zalen staan en niet weer voor die 3 paardenkoppen en een rondtollend hippiekutje zoals in september in P60.

Unsane-Against The Grain
Unsane-Only Pain
Unsane-East Broadway

2. MIDORI - SECOND

Hoewel dit niet een plaat is die je op ieder moment van de dag of in elke bui kan trekken, doet de Midori, ook wel ミドリ, mij keer op keer op mijn knieen vallen en smeken om meer. Krankzinnige jazzpunk. Dan weer swingt het, dan weer knallen de hardcore gitaren uit je speakers. Ze zingt je toe als een klein meisje. De verleiding ligt om de hoek. Op het moment dat je voor haar valt en alle verboden dingen met en voor haar wilt doen krijst ze je trommelvliezen aan gort. Voorgoed verloren. Wegrotten in een donkere kerker waar het bloed van de muren druipt. Dit MOET naar Nederland komen!!!

Midori-ドーピング☆ノイズノイズキッス
Midori-うわさのあの子
Midori-あたしのお歌

3. TERROR VISIONS - TERROR VISIONS

2007 is Jay Reatard jaar in huize Frommel. Jay Reatard is a fucking genius. Jay Reatard is god. Jay reatard is slechts 26 en heeft al een niet meer bij te houden aantal platen en bands op zijn naam staan. Op zijn 16e debuterend met de Reatards. Later in o.a Lost Sounds, Final Soultions, Nervous Patterns en vele anderen. Zowel als drummer als bassist als zanger als gitarist. In Jay's hoofd waait ook een electro punk storm. Op orkaankracht. Terror Visions ramt je bij de eerste tonen direkt vol in het gezicht. Opener Blood Is Sweet But Semen Is Sweeter is een potje herrie waar de spoken bang van worden. Terror Visions is hard, vuig, smerig, luid, direkt en in your face. Terror Visions sluit geen compromissen. Terror Visions is niet voor de tere ziel. Ongeschikt voor gevoelige oren. Terror Visions is op de wereld voor de mensen die van de goot en het vuil houden. Mensen die geen behoefte hebben aan de goedkeuring van Petrus en een plekje op de roze wolken van de hemel. Masochisten die geen moer om hun oren geven. Liefhebbers die schijten op compromissen en denken aan de buren. World Of Shit is een genadeloze pleurisherrie plaat. Jay Reatard is a fucking Genius.

Terror Visions-Blood Is Sweet But Semen is Sweeter
Terror Visions-World Of Shit
Terror Visions-Master Wait

4. FUTURE OF THE LEFT - CURSES

Vijf jaar geleden blies McLusky mij uit mijn sokken. Zowel op vinyl als live op een podium. To Hell With Good Intensions en Lightsabre Cocksucking Blues staan voor altijd in mijn playlist. McLusky is dood. Differences tussen zanger Andy Falkous en bassist David Chapple. McLusky is dood. Lang leve Future Of The Left. De nieuwe band van Falkous en McLusky drummer Jack Egglestone. Future Of The Left gaat verder waar McLusky ophield. Toch vind ik FotL beter. Bij McLusky vond ik in de helft van de nummers te veel pop doorklinken. Te veel mindere nummers al geef ik meteen toe dat dat ook door de impact van Lightsabre en To Hell kan komen. Op de debuutplaat van FotL staan naar mijn bescheiden mening geen mindere nummers. Ook geen eentonige allemaal hetzelfde nummers. Tot een piano ballade aan toe. Absurdistische teksten. Exploderende gitaren. Irritante Roland synthesizer. 100% overtuiging. Heel het land zou "Colin is a pussy, a very pretty pussy" moeten zingen. Fotl een band die ook nog eens live weet te overtuigen en zelfs iets toevoegd aan zijn nummers.

Future Of The Left-The Lord Hates A Coward
Future Of The Left-Manchasm
Future Of The Left-Real Man Hunt In Packs


5. JAY REATARD - BLOOD VISIONS

Nog een keer Jay Reatard? Ja nog een keer Jay Reatard! Jay is per slot van rekening a fucking genius. Er hadden nog wel meer platen van en/of met de man in de lijst kunnen staan, want op de valreep draait Sounds of Solutions van de Final Solutions (met Jay op drums) overuren in huize Frommel. Blood Visions verdient alleen al om de hoes een plek in deze top 5. Een hoes die een plek aan de muur verdient. Blood Visions is meer dan alleen een geweldige hoes. Blood Visions is een plaat vol heerlijke garage, wave, punk, pop muziek. Duidelijk beinvloed door The Adverts van wie dan ook We Who Wait wordt gecoverd. Dat Jay in 2008 zijn productie van kwantiteit EN kwaliteit mag vervolgen. Dan wordt ook 2008 een goed muziekjaar.

Jay Reatard-Blood Visions
Jay Reatard-My Shadow
Jay Reatard-We Who Wait

Song van het jaar: Serj Tankian - Saving Us

Slechtste plaat van 2007: The Fonda's - Runaway Bombshell

Concert van het jaar: Unsane P60 Amstelveen 22 september.

Slechtste concert van het jaar: The Accelerators Swaf 8-december. Ik was helemaal vergeten dat punkrock ook heel saai, voorspelbaar, niet origineel en slecht kon zijn. Een bassist/zanger die in alles Kevin Aper probeert na te doen. Een zeer voorspelbare Ramones cover. Te lange pauzes. Slecht geluid. FUCKING BORING!!!

In de reactiebox lees ik graag wat uw platen van 2007 zijn.

MOOIE PLATENHOES #35

Lekker vuig bandje. Moest maar eens de plas oversteken.

via JJ