"NO DEAR THIS IS THE SALSA DIP NOT THE DANCE"

Ik slaap een onrustige slaap op de bank. Ik draai en woel.

Ik wordt wakker geschud. Ik open mijn ogen en ze staat voor me. Ze danst haar bezwerende dans en lacht naar me. "No dear, this is the salsa dip not the dance." Je bent er, zeg ik zonder mijn lippen te bewegen. Je hebt je niet omgekleed? "No, I told you let me take care off business here and then I will come your way." Dit is fijn wakker worden.

Het zaal licht dooft. Er komen wat bandleden het podium op. Een gitarist in een lelijk ongemakkelijk lakleren pakje. Een bassist met een see trough basgitaar. Een vrouw. Ik schrik. Ze heeft het haar in een knotje en een strenge jaren vijftig schooljuffen bril op haar neus. Erger nog ze heeft een schoudertas bij zich. Ze gaat achter een keyboard zitten en doet de rest van het concert niets of alsof. Het is gelukkig niet zij waar we voor gekomen zijn.

We rijden heen en weer door de straten op zoek naar een plek om de dikke BMW te parkeren. Geen plek. Nog een rondje. We vinden een vrije straatkant in de PC Hooft voor de deur van een pakken voor een jaarsalaris tent. Vier keer E3.60 om de twaalf uur te redden. We mogen blijven tot 09:10. Passende auto in passende straat met passend parkeertarief. Bij de ingang van de Melkweg nemen we afscheid. Zij naar rechts naar de Kift. Ik naar links.

Daar is ze. Mijn mond valt open. 50 is ze, maar mijn hemel. Een strak zilver/goud pak om een net zo strak lichaam. Ze danst haar bezwerende dansen. Ze schopt high kicks en zwaait met de microfoon. Tijdens de yoga demonstratie legt ze haar been bijna in haar nek. Ze klauwt naar me. Naar ons. "Walk like an egyptian." De ijskoningin is still a cat on stage.

Ze staat naast me. Ze is mooi. Slank, lang, benen, borsten, zwarte krullen en een gezicht. Ze vraagt een vuurtje. De vorige sigaret stak ze zelf aan. We maken een praatje. Ze lacht. De band begint. Halverwege het concert ga ik naar de bar. Ik beslis een grote pils, dat scheelt lopen en zie haar voor me staan. Een cola en een vrouwenborrel. Fuck. Niet alleen. Als ik terug ben op bijna dezelfde plek staat er een hockeylul voor me die maar iets kleiner is. Ik moet over zijn kruin heen kijken om mijn koningin te zien. Ik blijf toch staan. Zij staat daar en de cola en de vrouwenborrel zijn beiden voor haarzelf. We lachen naar elkaar. Ik draai een shaggie en geef haar een vuurtje.

Is ze ooit een goede live zangeres geweest?. Ik herinner mij 1989 in de Vredenburg. De Peepshow tour. Ik stond anderhalf uur met open mond naar dit creature from Venus te kijken. Ik doe het nu weer. Het geluid is in het begin slecht. De buik van de geluidsman hangt een knappe afstelling in de weg. Susan Janet klinkt onvast. Is het het geluid of de 50 jaren? De uithalen aan het begin en eind van zinnen zijn er. Ze doet wat we van haar kennen en willen.

Ik sms een onbegrijpelijke conversatie. Niet uit te leggen in korte snapshot woorden. Dat komt morgen wel. Ik deed het fout. In mijn hoofd vallen de bladeren. Er staan liters alcohol tot mijn beschikking. Ik neem rustig een biertje. Niet nu. Niet verdrinken. Niet nu. Zet je schrap. Je kan het. Mijn dromen zijn groter dan de wereld om mij heen. De muur is hard

Twee van te voren afgesproken toegiften. Ik hou al niet van 1 toegift. Ze staan uitgeschreven op de playlist van de geluidsman. Als ik hem aantik voor de list geeft hij hem net aan een vijftiger. Generatiegenoten. Leeftijdsdiscriminatie. Aan het eind van de eerste set spelen ze Into The Swan. Het is heftig. Intens. Ik ga uit mijn dak. Zij naast me nog meer. Doet het haar pijn dat de oude Banshees hits vier keer zo enthousiast ontvangen worden?

Mantaray begint sterk (Into The Swan), maar kakt na een nummer of 5 in. Het concert kakt ook in. Eerst een paar nieuwe nummers met een slecht geluid. Als het geluid het doet gaan de Banshees hits door de gewillige zaal. Dan een nummer of vier met contrabas. De tweede helft van de soloplaat. Het kakt in. Hoe katachtig ze haar bezwerende dans ook danst. Alle highkicks en haar eigen enthousiasme ten spijt. Dan Into The Swan. Heftig. Kippenvel.

De eerste toegift is een sof. Hello, I love, wont you tell me your name. Een slechte cover van de Doors die al het Into The Swan kippenvel doet verdwijnen. Ik loop naar de bar en bestel nog een grote pils. "He!!! Wat kost het in godsnaam dat ik zo weinig terug krijg", gilt de jordanese oma naast me tegen de barvrouw die een bier terug een leukere en mooiere, maar wel een slechtere barvrouw was. Er is geen vogelnest te bekennen. Ik behoor tot de jongsten. Het is voorbij en het is net half elf.

In het tl licht van de hal blijkt de vrouw van de cola en de vrouwenborrel haar jeugdsentiment tien jaar verder terug te zoeken. Het harde licht verkloot haar schoonheid. Tijdens het jassen wachten praten we over het concert. Ze lacht naar me en geeft haar nummer.

Ik bel E. en de Kift in de oude zaal blijkt net begonnen te zijn. Naar huis gaan of. De afgelopen week heeft mijn honger aangewakkerd. Honger naar er uit zijn. Mijn R'n'R cellen vragen om meer. Ik gooi mijn charmes tegen de kassa studente aan en mag voor 6 euro naar binnen. Ik geniet van de Kift en het gezelschap. Ik zwaai naar Take It Away Bob achter de monitortafel zonder dat hij het ziet en baal nog meer dat ik niet ben meegeweest naar Frankrijk.

Ik slaap een onrustige slaap op de bank. Ik draai en woel.

Ik wordt wakker geschud. Ik open mijn ogen en ze staat voor me. Ze danst haar bezwerende dans en lacht naar me. "No dear, this is the salsa dip not the dance." Je bent er, zeg ik zonder mijn lippen te bewegen. Je hebt je niet omgekleed? "No, I told you let me take care off business here and then I will come your way." Dit is fijn wakker worden.

Via via hoor ik dat ze weer flink de diva heeft uitgehangen backstage.