ALTIJD LEKKER WAT ROCK AND ROLL OP DE MAANDAGAVOND

Ik loop een lege zaal in. Aan het merchandise tafeltje zit een verlopen zwerver met een verwaaid hoofd een blik bier en een blik cola leeg te lurken. Met hem zal ik later nader kennis maken. Mijn oren vooral. Ik bestel een biertje en leun wat tegen de muur. De zaal loopt langzaam half vol. Er komt een stevige tocht uit de schoorsteenmantel.

Ik weet toch helemaal niet hoe ze er uit zien. Hoe kan ik dan de cd overhandigen was ik hem niet vergeten? Bij het zien van een t-shirt schiet er door mijn hoofd dat ik dat vanmiddag gelezen heb. Ik tik op een schouder en het klopt. Ik maak kennis met wat lastfm bekenden en klets een eind aan het concert.

"You can rely on me". Yeah right. Het mag dan een liefdesliedje zijn volgens David Yow (ja juist die vroeger in Scratch Acid en later in Jesus Lizard zong), maar zijn in de microfoon gebrulde "I love you" zal de vrouw waar tegen het gezegd wordt niet in katzwijm doen vallen. "You can rely on me". Op wie? Op die over het podium zwabberende dronkenman? Het is verdomme maar goed dat het raam van de kleine zaal niet open staat. Keer op keer wankelt hij op weg naar zijn microfoon er tegen aan. Ik zie hem buiten op de straat te pletter vallen. Knal en dan weer links langs de microfoon. Mis. Dan maar zonder.

Is het image? Is David dronken? Een junk? Het begin van het optreden is geweldig. De drie bandleden vertellen dwars door elkaar een verhaal. Er ontstaat een kakafonie van stemmen. De is wisselvallig, maar zeker niet slecht. Dan weer heftig als Jesus Lizard. Dan weer rommelt het door de dronkemans toeren van David en de freakshow die de gitarist opvoert wat heen en weer. Het is geen geheel,maar ik geniet en drink de aangereikte grote pils leeg. De toegift is bijna de Eagles. David staat totaal nutteloos opeens met een basgitaar in zijn handen. Over en uit. Op weg naar een nieuwe krat bier.

De tocht blijkt een grote ventilator in de schouw te zijn waar een Beyonce immitatie mee wordt opgevoerd en die de lucht aangenaam verfrist. Mijn kleren ruiken niet eens naar rook de andere dag. Een beetje een afknapper. Net of ik thuis ben gebleven. Mijn oren tuten van niet.

Vijf jaar geleden zag ik McLusky een oorverdovende set geven in de Ekko. Weinig reactie van het publiek. Misschien waren we murw gebeukt door de klappen van geluid. Ook nu klaagt het vervolg Future Of the Left over de weinige reacties uit de zaal. Nu met grappen. Zelfs Paul McCartney zelf vindt Wings slecht. De bassist lijkt weg gelopen uit een jaren 70 BBC comedy. De baarden verraden het eind van de tour. De muziek niet. Stoicijns en gedreven worden de nummers de zaal in gebraakt. Een Roland orgeltje geselt de oren. Bas bijna onder de oksel. Gitaar op de enkels. Keiharde drums. Geweldig. Deze band voegt live iets toe aan hun nummers. Er wordt geeindigd met een oorverdovende noise eruptie waarbij de drums en gitaren een voor een afgebouwd en ingepakt worden. Alleen de bassist blijft feedbackend over. Het laatste beetje herrie en opeens juicht de zaal wel. Te laat.

Dan moet Qui nog spelen. Misschien dat die niet helemaal konden boeien, omdat ik FotL al in mijn oren had. Manikaal. Anders kan ik het niet omschrijven. Een losgebroken patient die zomaar op tour door Europa is. Bij het centraal station vraagt de tweelingbroer van David om een euro. Een blik bier in zijn hand.

Rock and Roll op maandagavond in de bovenzaal van Paradiso. Goede muziek, mooie zaal, prettig gezelschap, een paar biertjes. Dat moet ik vaker doen