zondag, november 11, 2007

"THE NUMBER YOU HAVE DIALED CAN NOT BE REACHED AT THIS MOMENT PLEASE TRY AGAIN LATER"

Als ik afscheid heb genomen en terug loop naar het saaiste, stomste, domste feest waar ik ooit ben geweest, zie ik op de monitoren in de portiersloge de plek waar we net waren. We hebben niet alleen van elkaar genoten. Ik word veel betekenend aangekeken. Met het schaamrood op mijn kaken loop ik terug naar het saaiste, stomste, domste feest waar ik ooit geweest ben.

"The number you have dialed can not be reached at this moment. Please try again later."

Ik weet nog niet dat het afscheid definitief is. "Ga je mee als ik naar het andere eind van de wereld ga?" Ja, natuurlijk. Jou volg ik overal. Waar jij bent daar wil ik zijn.

"The number you have dialed can not be reached at this moment. Please try again later."

Ik hoef niet in een vliegtuig te stappen. Geen afscheid. Geen opslag. Er is geen andere kant van de wereld. Er is geen wij. Er is niets. Geen antwoorden. Een snijdende stilte. Onbeantwoorde vragen.

"The number you have dialed can not be reached at this moment. Please try again later."

Er is geen andere kant van de wereld. Of is die er wel? Ben je daar heen vertrokken? Naar waar ik je nooit meer op kan zoeken tot ik zelf ook in dat vliegtuig stap. Of in mijn boot. De sleepbootkapitein. Ik vaar je overal naar toe. Je geeft een kik en ik gooi de trossen los. Ik blaas de scheepshoorn en vaar de haven uit.

"The number you have dialed can not be reached at this moment. Please try again later."

Een storm trotserend wacht ik en zie je af stappen. Ik zie het in je ogen. De rest van de dag achterom kijkend. Even is het goed. Even geen zorgen. De dag later ben je weer terug. Ik vraag niets en slik. Zoals altijd. De waarheid als grootste ongevraagde vraag. De waarheid of een leugen. Aan het belangrijkste twijfel ik geen seconde. Ik lees het in je ogen.

"The number you have dialed can not be reached at this moment. Please try again later."

Dag. Je kijkt nog een keer achterom. Dag. Ik weet nog niet dat het afscheid definitief is. De sleepboot ligt stil in de haven. Klaar om voor altijd uit te varen.

Dag.

Ik hoop dat de kamer in mijn hart naar je zin is.

Dag.

Labels:

6 Comments:

Blogger Polle said...

Ik lees je tranen. Misschien heb je, ondanks het al zo lang uitblijven van antwoorden, ook wel een kamer in haar hart.

4:11 p.m.  
Blogger Maurice said...

Is it you inside my head....

Aan die zin moest ik denken toen ik je verhaaltje las.

9:46 a.m.  
Anonymous Anoniem said...

Mooi geschreven.. Prachtige laatste zin.

11:22 p.m.  
Blogger Jacobdus said...

zo Frommel.

inderdaad, de laatste zin is er 1 om te onthouden.

11:04 a.m.  
Blogger FROMMEL said...

@mir en jacobdus. een speciale kamer voor speciale mensen.

7:16 p.m.  
Blogger jack of hearts said...

de laatste zin is inderdaad het mooist maar de aanloop ernaartoe is ook knap. mooi stuk.

10:30 p.m.  

Een reactie posten

<< Home