STORM EN HERFSTWEER ZOLANG HET MAAR NIET TE HARD REGENT

Ik sta aan de rand van de branding en kijk uit over de golven. Hoge golven. Het stormt. Het strand is mijn plek als het stormt. Niet als de zon schijnt en het lillend vlees op elkaar geplakt de gillende en schreeuwende kinderen trotseert. Storm en herfstweer, zolang het maar niet te hard regent. Uitwaaien en met een leeg hoofd weer terug naar huis om de dag met een abdijbier voor de open haard af te maken.

Ik sta aan de rand van de branding en kijk uit over de golven. Hoge golven. Het stormt. Ik negeer de trossen met bananen. Met mijn handen diep in mijn zakken, sjaal om mijn nek en het zout in mijn haar kijk ik over de golven naar de horizon. Ver weg, onbekend en zo dichtbij. De flacon met schippersbitter brandt in mijn binnenzak.

Ik zie een schip tegen de golven dansen. De golven zo hoog dat hij soms uit het zicht ontnomen wordt. Aan de reling staat iemand met uitgestoken hand. Ik droom dat ik er naast sta. Op het vrije water. Gaan waar de wind ons brengt.

Ik sta aan de reling en kijk uit over de golven. Hoge golven. Het stormt. De zee is mijn plek als het stormt. Niet als de zeespiegel glad is en kitesurfers en waterscooters de rust verschreeuwen. Storm en hersft weer, zolang het maar niet te hard regent. Uitwaaien en met een leeg hoofd weer terug de kajuit in om de dag met een abdijbier voor de straalkachel af te maken.

Ik sta aan de reling en kijk uit over de golven. Hoge golven. Het stormt. Met mijn handen diep in mijn zakken, een sjaal om mijn nek en het zout in mijn haren kijk ik over de golven naar de kust. Ver weg, onbekend en zo dichtbij. De flacon met schippersbitter brandt in mijn binnenzak.

Ik zie het strand. De golven zijn zo hoog dat het soms aan het zicht ontnomen wordt. Aan de branding staat iemand met uitgestoken hand. Ik droom dat ik er naast sta. Op het vaste land. Gaan waar de wegen ons brengen.

Diepe concentratie. Sus de vuistgevechten in het hoofd. Zet je schrap. Recht je rug. Open de ogen. Haal diep adem. Ontspan. Langzaam sluiten de uitgstoken handen zich ineen. Ze trekken. Ze trekken elkaar uit de branding en van de reling af. In het midden komen de twee gestalten samen. Daar in het midden ligt het paradijs. Of de onderwereld. Het maakt niet uit. Een fijne plek is er ook om verder te gaan naar nieuwe dingen.